บทที่ 9: จำเป็นต้องบำรุง

บทที่ 9: จำเป็นต้องบำรุง “เธอไม่อยากช่วยพี่ชายแล้วหรอ” เขาพูดขึ้นอย่างเย็นชา แต่กลับกระทบไปถึงใจของซูหยวน เธอลดการต่อต้านลง รวมไปถึงความภาคภูมิใจและศักดิ์ศรีของเธอ เป็นเพราะพี่ชายของเธอ เธอถึงต้องเหยียบมันไว้ต่อหน้าผู้ชายคนนี้ ผู้ชายคนนั้นพอใจยิ้มออกมา! สายตาของซูหยวนสิ้นหวัง! เรื่องที่จะเกิดขึ้นต่อจากนี้ ถึงแม้เธอจะไม่รู้อะไรเลย แต่ก็เข้าใจว่าผู้ชายคนนี้จะทำอะไร... เธอไม่อยากคิด เธออยากที่จะหนีออกไปมาก อยากที่จะเปิดปากขอร้องผู้ชายคนนี้ให้ปล่อยเธอไป อยากจะถามเขาว่าทำไมถึงเลือกเธอให้คลอดลูกชายให้กับเขา ทำไมนะ... แต่เธอไม่กล้า เธอไม่สามารถ เพราะว่า เธอต้องเป็นห่วงความปลอดภัยของพี่ชายเธอ คืนนี้ ซูหยวนถูกทำให้เจ็บจนสลบไป วันที่สองตื่นขึ้นมา เธอก็กลับมาที่ห้องที่เตรียมไว้ให้เธอแล้ว แสงอาทิตย์ที่สว่างไสวส่องเข้ามาทางหน้าต่าง เธอได้แค่หดตัวเข้าไปในผ้าห่มที่ห่อตัวเธอไว้ ความเจ็บปวดของร่างกายและตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืน เข้ามาในหัวเธออย่างชัดเจน ภาพที่ไม่สามารถทนได้ รวมไปถึงคำพูดของเขา ทำให้เธอรู้สึกว่าแสงอาทิตย์ก็ไม่สามารถส่งอเข้าไปในใจที่ดำมืดของเธอได้ เรื่องที่น่าอับอายนี้ เพียงแค่คิดขึ้นมาก็ทำให้เธอเงยหน้าขึ้นมาไม่ออก “พี่ชาย...” เธอกำมือไว้แน่น เล็บของเธอจิกเข้าไปที่เนื้อของฝ่ามือ ขอเพียงแค่เธอตั้งครรภ์และคลอดลูกออกมาเป็นลูกชาย เธอก็สามารถหนีออกไปได้แล้ว เพื่อพี่ชาย ทั้งหมดนี้คุ้มค่าแล้ว เธอกัดริมฝีปากแน่น พยายามลุกขึ้นมาไปที่ห้องอาบน้ำ ห้องที่เตรียมไว้ให้เธอใหญ่มาก ใหญ่มากๆจริงๆ... ภายในห้อง มีห้องอาบน้ำที่หรูหรา พร้อมเครื่องอาบน้ำที่ครบครัน เธอใช้ผ้าคลุมเตียงห่อร่างของเธอไว้ ลากเข้าไปในห้องน้ำ หลังจากนั้นถอดออก... ประตูถูกเธอล็อคไว้อย่างแน่นหนา เธอใส่เกลืออาบน้ำลงไปเยอะมาก ทำให้มีฟองขึ้นมาเยอะมาก หลังจากนั้นก็เอาร่างของเธอที่ขาวราวกับรากบัว ลงไปแช่ มือของเธอสั่นไม่หยุด เธอพยายามใช้ที่ถูตัวถูไปที่ตัวเธอ ร่างกายของเธอสกปรกมาก ต้องล้างให้สะอาด.. น้ำตาเธอไหลลงมาที่แก้ม พร้อมกับหยดลงไปอย่างไร้เสียง เมื่อคืนเธอยังมีสติ เรื่องที่น่าอับอายทุกๆฉากทุกๆตอนเธอยังจำมันได้ดี ไม่ว่าจะพยายามอย่างไร เธอก็ลืมมันไม่ลง เธอเช็ดตัวจนแห้ง ยืนอยู่หน้ากระจกของห้องอาบน้ำ มองดูตัวเอง รู้สึกราวกับคนแปลกหน้า “ก๊อกๆๆๆ...” มีคนเคาะประตู รู้อยู่แล้วว่าคุณชายไม่อยากให้เธอเห็นหน้าที่แท้จริง รู้อยู่แล้วว่าในเวลานี้ไม่ใช่คุณชาย แต่เธอก็ยังคงสั่นตามสัญชาตญาณ “คุณซุ ฉันเอง ป๋ายหยิ่ง!” ซูหยวนถอนหายใจ รีบสวมเสื้อผ้า พร้อมกับพูดว่า: “เชิญเข้ามา!” ป๋ายหยิ่ง มองเธออย่างเฉยชา พร้อมกับพูดว่า “คุณซู อาหารเช้าของคุณวันนี้เป็นซันเย่าและรังนก คุณชายบอกว่า คุณจำเป็นต้องบำรุง!” หน้าของซูหยวนแดงขึ้นมา บำรุง? เป็นเพราะเธอทนความเจ็บปวดได้ไม่นาน เป็นเพราะความเจ็บปวดนี้ทำให้เธอเป็นลมไป? คิดขึ้นมาได้ เธอก็รีบขจัดความคิดนี้ออกไป เธอนั่งลงด้านข้างของเตียง ขนตางอนงามราวกับพัดกระพริบลงมาสักพัก เธอก็พูดเบาๆว่า “ฉันไม่ดื่ม!” ถึงแม้ว่าเสียงจะเบา แต่ว่ากลับเด็ดเดี่ยวอย่างไม่น่าเชื่อ ทำให้คนดูหมิ่นเธอไม่ได้ “คุณชายสั่งมาแล้ว คุณต้องดื่ม!” ป๋ายหยิ่งพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “ฉันพูดแล้ว ฉันไม่ดื่ม” ซูหยวนพูดอย่างแข็งกร้าว ป๋ายหยิ่งเหมือนจะรู้อยู่แล้ว จึงตะโกนออกไปที่ด้านนอก “เข้ามา!” ไม่ทันใดก็มีคนอารักขาชุดดำสองคนเข้ามา ยืนทางซ้ายและขวา กดเธอไว้ แล้วป๋ายหยิ่งก็จับกรอกใส่ปากเธอ โชคดีที่ปริมาณของอาหารเช้านี้ไม่เยอะมาก... “แค่กๆๆๆ...” ซูหยวน ไอออกมาพร้อมกับใบหน้าที่เริ่มเป็นสีแดง ในใจก็คิดอย่างเคียดแค้น คุณชายคนนี้จริงๆ แล้วเป็นใคร ทำไม ทำไมถึงได้ทำกับเธอแบบนี้? “คุณซู คุณชายบอกว่า วันนี้คุณสามารถไปว่ายน้ำ ที่ด้านหลังของถนนหวางโฮ่ว ที่นั่นมีสระว่ายน้ำอยู่ เป็นที่เฉพาะของคุณชายคาสิโนเฮยเย่” ป๋ายหยิ่งพูดขึ้นมา “เขาให้ฉันออกไป?” ซูหยวนออกไป ป๋ายหยิ่งพูด: “ไม่สามารถไปที่อื่นได้ แต่ว่าวันนี้ต้องไปว่ายน้ำ!”