บทที่ 2 รื้อฟื้น

“คุณกาจ คุณกาจ” อรอุมาสีหน้าซีดเผือกไม่หยุดที่จะร้องขอความช่วยเหลือจากกาจ เธอออกจากห้องน้ำอย่างทุลักทุเล “คุณกาจ ฉันมีเลือดออก คุณรีบพาฉันไปส่งโรงบาลหน่อย” กาจกำลังเปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่ กาจไม่ค่อยได้นอนค้างคืนที่นี่ เพียงแวบเดียวที่มองไปขาที่เต็มไปด้วยเลือดของอรอุมา เขารู้สึกกังวลขึ้นมา แต่นั่นเป็นเพียงแค่ความรู้สึกชั่วขณะจริงๆ กาจก็คิดได้ว่าผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าเขาคือคนที่ทำลายของรักของเขาและอุรา ก็ทำให้ความรู้สึกเกลียดชังผุดขึ้นมาทันที อะไรคือความสงสาร อะไรคือความเห็นใจ เธอไม่คู่ควรแม้แต่น้อยนิด กาจเอาเสื้อคลุมมาใส่ แล้วหันหลังกลับอย่างเลือดเย็น แล้วพูดขึ้นว่า “ชั้นล่างมีแม่บ้านและคนขับอยู่ เธอไปบอกให้พวกเขาส่งเธอไปโรงพยาบาลได้” อรอุมาไม่มีคำพูดใดๆ อรอุมาไม่เคยรู้เลยมาก่อน ว่ากาจเลือดเย็นกับเธอได้เพียงนี้ ถ้าเป็นคนแปลกหน้า เห็นผู้หญิงท้องโตเลือดออก ก็คงไม่รอช้าที่จะพาไปส่งโรงพยาบาลไม่ใช่เหรอ? แต่กาจกลับหันหลังจากไปโดยไม่ใยดีเลย ทำอย่างกับว่า ลูกในท้องของอรอุมา ไม่ใช่ลูกของเขา ยิ่งปวดที่ใจ มดลูกก็บีบตัวหนักขึ้น อรอุมาบอกกับตัวเองต้องมีสติ เธอกดกริ่งขอความช่วยเหลือ แล้วบอกกับแม่บ้านอย่างใจร้อนว่า “ฉันจะไปโรงพยาบาล รีบบอกให้คนขับเตรียมรถไว้ พวกเธอขึ้นมาสองคนมาพยุงฉันหน่อย” โชคดีที่ลูกปลอดภัยไม่เป็นอะไร แต่ว่ามีสัญญานของการแท้งลูกคุกคาม คุณหมอสั่งให้อรอุมานอนที่โรงพยาบาลเพื่อป้องกันการแท้งลูก หมอสั่งให้นอนพักมากๆ ไม่ให้ขยับตัวทำอะไร อรอุมาทำตามที่หมอสั่งทุกอย่าง ท้องยิ่งอยู่ยิ่งโต สองขาก็บวมขึ้นเรื่อยๆ หลายครั้งที่อรอุมาต้องขอความช่วยเหลือจากพยาบาล เธอถึงจะลุกจากบนเตียงได้ กาจไม่เคยมาเยี่ยมอรอุมาที่โรงพยาบาลเลย แม้แต่โทรศัพท์ก็ไม่เคยมี หนึ่งอาทิตย์ก่อนถึงวันกำหนดคลอด ในห้องผู้ป่วยนี้ ในที่สุดก็มีแขกมาเยี่ยมเยียน นั่นก็คือ อุรา “อรอุมา ยินดีด้วยนะ ท้องใหญ่มากแล้ว ใกล้คลอดแล้วสินะ” อุราถือกระเป๋าชาเนลรุ่นลิมิเต็ด ทั้งชุดสั่งตัดเรียบหรูเผยหุ่นสวยงามได้รูป “ว้าย เขาว่ากันว่าคนท้องดูโทรมที่สุด เห็นท่าจะจริงนะเนี่ย ดูเธอสิทั้งอ้วนทั้งบวม มิน่าหล่ะกาจเขาถึงไม่ยอมมาเยี่ยมเธอเลย” คำพูดที่ประชดประชัน ซ้ำเติมบาดแผลคนอื่นอย่างออกนอกหน้า อรอุมาจับผ้าคลุมเตียงไว้แน่น กัดฟันพูดขึ้นว่า“อุรา เชิญเธอออกไป” “อ้าว ทำไมใจร้ายแบบนี้หล่ะ”อุราไม่หยุดที่จะเดินเข้าหาอรอุมา ทำท่าผยองวนอยู่รอบเตียงนอนอรอุมา ใช้วาจาและคำพูดที่ก้าวร้าวบอกกับอรอุมาว่า “ยังไงเราก็เคยเป็นเพื่อนรักกันมาก่อนนะ ฉันเห็นว่าเธอน่าสงสาร นอนเหงาคนเดียวอยู่ในห้องผู้ป่วย เลยมาเยี่ยมเยียน เธอไม่ควรจะขอบคุณฉันหน่อยเหรอ?” อรอุมากำหมัดแน่น ครั้งแรกที่สีหน้าแสดงออกถึงความโกรธ “อุรา ตอนนั้น ฉันเป็นคนช่วยเหลือกาจออกจากอุบัติเหตุรถยนต์ครั้งนั้น แต่เธอกลับฉวยโอกาสตอนที่ฉันนอนสลบอยู่ โกหกกาจว่าเธอเป็นคนช่วยเหลือเขา ถึงตอนนี้ ถือว่าฟ้ามีตา ทำให้ฉันกลายเป็นเมียของกาจ แล้วทำไมเธอต้องมาทำลายเราครั้งแล้วครั้งเล่า ” “ฮ่าๆๆ อรอุมาเธอทำไมเธอตลกแบบนี้” ถึงแม้รื้อฟื้นเรื่องเก่า ก็ไม่ได้ทำให้อุรารู้สึกระอายใจเลยแม้แต่น้อย แถมยังพูดออกมาอย่างหน้าด้านว่า “มันก็เป็นแค่การโกหกเล็กน้อยเท่านั้น เพื่อใช้เป็นหนทางในการเข้าใกล้กาจ สองปีมานี้เธอก็อยู่กับกาจไม่ใช่เหรอ? แต่การแต่งงานของเธอกับกาจ ก็ไม่ได้ช่วยให้เขารักเธอเลยไม่ใช่เหรอ กาจก็ยังคงเกลียดเธอเหมือนเดิม ในใจของเขาก็ยังคงมีฉันคนเดียวไม่ใช่เหรอ?” “ดังนั้น อย่าพูดว่าฉันแย่งกาจมาจากเธอเลย แท้จริงแล้วเธอไม่มีเสน่ห์พอต่างหาก เธอทำใจยอมรับเสียที อย่าหึงหวงอีกเลย” อุราพูดอย่างได้ใจ ทำท่าจะลุก จู่ๆประตูก็เปิดออก จากด้านหลังเธอ อรอุมาไม่เห็นคนที่มา ได้ยินแต่เสียงฝีเท้าที่หนักแน่น แต่อุรานั้น เหมือนรู้อะไร กระพริบตา เหมือนโดนมือที่ไร้เงาผลักลงไปกองอยู่กับพื้น แล้วมองไปทางด้านอรอุมา พร้อมทั้งร้องห่มร้องไห้ถามขึ้นว่า “อรอุมา ฉันก็แค่ใจดีมาเยี่ยมเยียนเธอ ทำไมเธอต้องผลักฉันด้วย” อรอุมามองอุราอย่างกับคนเห็นผี ทันใดนั้น ก็เห็นกาจเดินเข้ามาอย่างกระวนกระวาย