บทที่ 5 เมียผม ผมมีสิทธิ์ตัดสินใจ

“กาจ แกมันยังมีความเป็นคนอยู่เหรอ” ภายนอกห้อง มีชายล่างสูงบุกเข้าห้องมา แล้ววางหมัดเต็มๆลงบนหน้าของกาจอย่างเต็มแรง กาจไม่ทันได้ระวังตัว แรงของหมัดทำให้กาจทรงตัวไม่อยู่ถอยหลังไปสองก้าว กาจใช้ลิ้นแตะมุมปากที่มีเลือดไหลออกมา กาจเอาหลังมือเช็ดเลือดที่ไหล พอตั้งตัวได้ ก็สวนหมัดคืนทันใด “วุฒิ นั่นมันเมียฉัน ฉันมีสิทธิ์ทุกอย่าง ถึงฉันจะให้เขาตาย มันก็ไม่เกี่ยวกับแก” หมัดที่สวนกลับ แรงไม่เบาเลย ทำให้วุฒิล้มลงกองอยู่บนพื้น แต่วุฒิก็ลุกขึ้นมาได้อย่างรวดเร็ว ดวงตาที่แดงก่ำไม่รอช้าที่จะสวนหมัดกลับไปอีกครั้ง “กาจ อรอุมรรักแกมาก แต่แกกับทำกับเธอแบบนี้ หัวใจแกทำด้วยอะไร อรอุมาตาบอดมากที่ไปรักคนอย่างแก” กาจเผยใบหน้าที่ตึงเครียด กำหมัดของวุฒิไว้แน่น แค่ชั่วขณะเดียว ดันวุฒิไปติดกับผนังห้อง น้ำเสียงที่เย็นชา ดั่งหิมะฤดูหนาว “ฉันไม่เคยต้องการความรักจากอรอุมา ฉันต้องการให้เธอรักแกด้วยซ้ำ เธอจะได้ไม่ต้องเอาคำว่ารักมาเป็นข้ออ้างมาแยกฉันกับอุราจากกัน” วุฒิดวงตาแดงก่ำทั้งคู่ “แต่เธอรักแก รู้ทั้งรู้ว่าแกเกลียดเธอ แต่เธอก็ไม่ฟังยังดันทุรันจะแต่งงานกับแก ตอนนี้ชีวิตเธอกำลังแขวนอยู่บนเส้นด้าย แต่แกกลับจะใช้เลือดเธอเพื่อไปช่วยคนหน้าเนื้อใจเสืออย่างอุรา กาจ หัวใจแกทำได้ด้วยอะไร” “พูดจบรึยัง ถ้าพูดจบแล้วก็เชิญกลับได้” กาจพูดออกมาด้วยแววตาที่เย็นชา หันหลังกลับอย่างเย็นชา “วุฒิ อย่าหาว่าฉันไม่เตือนนะ เรื่องของอรอุมา แกอย่ามายุ่งอีก ถ้าแกขืนยังมายุ่งอีก ฉันจะบอกให้ผู้อำนวยการไล่แกออก ถ้าถึงตอนนั้นอย่ามาโทษฉันแล้วกัน” “ไอ้กาจ” วุฒิชกไปที่กำแพงด้วยความแค้น อยากเดินตามกาจไป แต่ข้างๆ มีหมอผู้หญิงคนหนึ่งหยุดวุฒิไว้ แล้วพูดว่า “คุณหมอวุฒิ เรื่องนี้คุณหมออย่าเข้าไปยุ่งดีกว่านะคะ อย่าเอาอนาคตตัวเองมาเสี่ยงเลยนะคะ ” วุฒิกัดริมฝีปากตัวเอง ใบหน้าที่หล่อเหลาพอมองไปใบหน้าที่ซีดเซียวของอรอุมายิ่งทำให้วุฒิ กลัดกลุ้มเข้าไปหนัก วุฒิทำตาโตมองไปที่หมอผู้หญิงที่อยู่ตรงนั้นแล้วพูดขึ้นว่า “อนาคตเหรอ แล้วจรรยาบรรณของความเป็นหมอของพวกคุณล่ะ พวกคุณจะทนมองเธอตายไปต่อหน้าต่อตาเลยเหรอ พวกคุณไม่กลัวกลางคืนนองฝันร้ายเหรอ เวลานอนก็นอนไม่หลับ ” หมอผู้หญิงคนหนึ่งบ่นขึ้นมา “คุณหมอตะคอกใส่พวกเราแล้วมีประโยชน์อะไร ในคลังเลือดตอนนี้เหลือกรุ๊ปเลือดพิเศษนี้แค่สองถุง แล้วท่านกาจก็เลือกที่จะช่วยแฟนเขา พวกเราทำอะไรได้ล่ะ” วุฒิสีหน้าตึงเครียด พูดขึ้นว่า”ให้เวลาผมครึ่งชั่วโมง ผมจะหาคนมาให้เลือด พูดคุณช่วยยื้อชีวิตของอรอุมาไว้ด้วย” วุฒิใช้แหล่งข้อมูลทางการแพทย์ที่มีอยู่ทั้งหมดของเขา ในที่สุดก็หาคนที่กรุ๊ปเลือดเดียวกับอรอุมามาได้ พร้อมใช้เงินก้อนโตว่าจ้างเพื่อให้เขาคนนั้นมาให้เลือดกับอรอุมา ในที่สุดก็ยื้อชีวิตของอรอุมาจากยมทูตได้ เพียงแต่ว่าร่างกายเธออ่อนแอเหลือเกิน กว่าจะฟื้นคืนมาเธอนอนสลบไปสามวันสามคืน ตอนที่เธอได้ยินเรื่องราวที่เกิดขึ้นจากปากพยาบาล หัวใจของอรอุมา แตกสลายไม่มีชิ้นดี กาจถึงขั้นไม่เห็นค่าชีวิตของเธอ จะเอาเลือดของเธอ เพื่อไปช่วยชีวิตของอุรา ถ้าหากไม่ได้วุฒิช่วย ตอนนี้เธอคงนอนแน่นิ่งอยู่ในห้องเย็นแล้ว น้ำตารินไหลไม่มีท่าทีจะหยุด เหมือนก๊อกน้ำที่เสียแล้ว ไหลไม่มีสิ้นสุด ไม่มีวันเหือดแห้ง “โอ๋ๆ อรอุมา ทำไมเธอถึงร้องไห้ล่ะ คนเพิ่งคลอดร้องไห้ไม่ดีนะ ระวังร้องไห้จนตาบอดนะ” ในเสียงสะอื้นนั้น มีเสียงเบาๆจากใครสักคนแทรกเข้ามา อุราใส่ชุดผู้ป่วยไว้เหมือนอรอุมา เพียงแต่สีหน้าเธอดูสดชื่นไม่เบา รอยยิ้มจากมุมปาก ดูเธอช่างมีความสุขเหลือเกิน คนหน้าเนื้อใจเสือทำเป็นมาพูดดี อรอุมาเม้มปาก เหลือบมองแล้วพูดขึ้นว่า “อุรา เชิญเธอออกไป” “ทำไม เห็นฉันแล้ว ทำให้เธอทุกข์ใจเหรอ ” อุรานั่งลงบนเก้าอี้ข้างเตียงอรอุมา มือข้างหนึ่งกุมไว้ที่หน้าท้อง ยิ้มที่มุมปากแล้วพูดว่า “อรอุมาฉัน โดนแทงครั้งนี้ถึงแม้จะเจ็บมาก แต่ฉันว่ามันก็คุ้มนะ”