บทที่ 11: เธอ...ไม่มีสิทธิ์

บทที่ 11: เธอ...ไม่มีสิทธิ์ “ฉันแค่อยากจะเห็นหน้าของคุณ แค่อยากจะรู้ว่า ทั้งหมดนี้...เพื่ออะไรกัน!” ร่างของซูหยวนสั่นไปทั้งตัว แต่เธอก็พูดคำเหล่านั้นอย่างชัดเจนทีละคำ “คุณชาย เธอเป็นใคร?” “เธอ...ไม่มีสิทธิ์ที่จะถาม” คุณชายคนนั้น ยังคนยืนกรานพูดคำนี้ขึ้นมา ซูหยวนมองเห็นแก้มของเขา ขาวมาก ขาวเกินกว่าผู้ชายทั่วไป ราวกับผู้หญิง แต่กลับเขากลับไม่รู้สึกอย่างนั้น เป็นเพราะว่ารอบๆตัวเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกที่ทำให้คนหวาดกลัว เขาเป็นปีศาจที่มาจากคาสิโนเฮยเย่ เขาเข้ามาพัวพันกับซูหยวนแล้ว โชคชะตาของซูหยวนขึ้นอยู่กับเขากำหนด หลังจากนี้ไปจะมีแต่ฝันร้ายเข้ามาไม่หยุด “เธอได้ยินหรือเปล่า คุณชายบอกว่าเธอไม่มีสิทธิ์ถามคำถาม!” ผู้หญิงที่ถูกซูหยวนชน ปากแดงของเธอดูบูดบึ้งเล็กน้อย พร้อมกับสายตาที่มองซูหยวนอย่างเย่อหยิ่ง ผู้หยิงคนนี้ดูคุ้นตามาก ราวกับเคยเห็นในโทรทัศน์มาก่อน “เสี้ยน่า ฉันพูดว่า เธอไม่มีสิทธิ์ถาม!” คำพูดของคุณชาย ทำให้คนที่ถูกเรียกว่า เสี้ยน่า ตกตะลึง “พวกเราออกไปด้วยกันป่ะ!” ศีรษะของคุณชายหันกลับไป พร้อมกับเดินออกไปข้างหน้า ซูหยวนร้อนใจ อยากจะรีบเข้าไปดู แต่เธอกลับถูกคนอารักขาดึงแขนไว้ทั้งซ้ายและขวา เสี้ยน่ายืนขึ้น รีบตามคุณชายไป “ได้โปรด ได้โปรด..บอกฉันที ทั้งหมดนี้เพื่ออะไร!” ซูหยวนพยายามอย่างไร้ประโยชน์ มองไปที่แผ่นหลังของคุณชาย จดจำความสูงน้ำหนักของเขาไว้อย่างแม่นยำในใจ เขาเดินไปข้างหน้าอย่างไม่สนใจใยดี เขาไม่ได้พูดอะไรขึ้นมาอีกเลย จากนั้นก็หายไปที่ปลายทางเดิน “ป๋ายหยิ่ง บอกฉัน เขารู้อยู่แล้วว่าฉันอยู่ที่นี่ เขาจะมาทำไม?” ซูหยวนรู้สึกหมดหนทาง แต่ก็ใช้แววตาร้องขอความสงสาร ถามออกไป หลังจากเงียบไปสักพัก เธอไม่คิดว่าจะได้คำตอบจากป๋ายหยิ่ง แต่ใครจะรู้ว่าป๋ายหยิ่งถอนหายใจออกมาพร้อมกับพูดว่า: “คุณชายลืมไป ที่นี่ไม่เคยมีผู้หญิงคนอื่น...” ซูหยวนขมวดคิ้ว ไม่เคยมีผู้หยิงคนอื่นมา ทำไมถึงให้ตนมา แล้วทำไม...ถึงพาเสี้ยน่ามา? ทั้งหมดนี้ ทำให้เธอคาดเดาอะไรไม่ได้... “ฉันอยากกลับไปแล้ว ฉันไม่อยากว่ายน้ำแล้ว!” ซูหยวนพยายามดิ้นรนออกจากคนอารักขาทั้งสองคน เหมือนว่าคุณชายจะออกไปไกลแล้ว ดังนั้น แค่ซุหยวนพยายามนิดหน่อยก็ถูกปล่อยตัว “ไม่ได้ คุณชายสั่งแล้ว คุณต้องว่ายน้ำ!” เสียงของป๋ายหยิ่ง กลับมาเย็นชาเหมือนปกติอีกครั้ง “ฉันมาแล้ว แต่ไม่อยากว่ายน้ำต่อแล้ว อยากกลับไป แบบนี้ก็ไม่ได้หรอ?” ซูหยวนมองไปที่ป๋ายหยิ่ง ถามอย่างโกรธเคือง “ไม่ได้! คุณชายสั่งแล้วว่าต้องว่ายน้ำหนึ่งชั่วโมง ตอนนี้...ยังไม่ครบตามเวลา!” ป๋ายหยิ่งยกข้อมือขึ้น พร้อมกับมองไปที่นาฬิกาข้อมือ และตอบด้วยใบหน้าที่จริงจัง มันเป็นคืนที่ ซูหยวนสวมเสื้อคลุมอาบน้ำบาง ขดตัวอยู่ในมุมของห้องมืด ร่างกายถูกห่อหุ้มด้วยผ้านุ่มๆ ร่างกายของเธอกลับแข็งแกร่ง ประตูถูกผลักเปิดออก คุณชายเดินเข้ามา ด้านนอกมีแสงสลัวส่องเข้ามา เธอมองเห็นเพียงแค่เงาร่างที่สูงของเขา “ตอนกลางวัน...คุณรู้ว่าฉันอยู่ที่ไหนไหม?” แม้รู้ว่าไม่สามารถถามคำถามเขาได้ แต่เธอก็ทนไม่ได้ที่จะถาม “ฉันลืมแล้ว!” เสียงนิ่งและเบาของเขา ดังออกมาสามคำ ซูหยวนนิ่งไปเล็กน้อย ไม่คิดว่าจะได้ยินคำตอบจากเขา ไม่คาดคิดว่าเขาจะตอบกลับมา “ถอดออก!” หลังจากเงียบไปสักพัก เขาพูดขึ้นมา มือของซูหยวนแข็งทื่อ แม้ว่าจะกลัว อยากจะต่อต้าน ไม่รู้ว่าเธอคุ้นเคยกับการทรมานนี้แล้ว หรือว่าเพราะชุดคลุมอาบน้ำที่ใส่คืนนี้ กลับรู้สึกราบรื่นขึ้นเยอะ