บทที่ 7 รักขนาดนี้ มันคุ้มค่าไหม

“หย่าไม่หย่า ไม่ใช่อยู่ที่เธอ” กาจสะบัดน้ำตาที่หลังมือออกด้วยความเลือดเย็น พูดออกมาอย่างน่ารังเกียจว่า”อรอุมา เธอคอยดูนะ การแต่งงานที่ได้มาด้วยวิธีสกปรกของเธอนี้ ฉันต้องทำลายอย่างแน่นอน เธอทำร้ายอุราของฉัน ฉันต้องทำให้เธอตายทั้งเป็นอย่างแน่นอน” สายตาที่เย็นชามาพร้อมกับแผ่นหลังที่เย็นเฉียบ หายไปภายใต้สายตาของอรอุมาอย่างเลือดเย็น “กาจ.... กาจ ....” อรอุมาร้องไห้ออกมา ดึงสายน้ำเกลือที่มือออก อดกลั้นความเจ็บปวดที่ท้อง ลงจะเตียง อยากตามกาจออกไป แต่ว่าไม่มีเรี่ยวแรง ยังไม่ทันก้าวเท้าออกก็ล้มลงกับพื้น “กาจ ขอร้องล่ะ อย่าไปได้ไหม.....” อรอุมายื่นมือออกไป มองไปประตูที่ว่างเปล่า อยากลุกขึ้นมา แต่ว่า ภาพที่อยู่ตรงหน้าค่อยๆเลือนหายไป... “อรอุมา เธอฟื้นสักทีนะ” ดวงตาสั่น อรอุมาตื่นขึ้นมา รู้สึกถึงความอบอุ่นจากฝ่ามือที่กุมมือเธอไว้ เผยเพียงใบหน้าที่อบอุ่น เต็มเปี่ยมไปด้วยความรักและความห่วงใย คนๆนั้น ไม่เคยใช้สายตาเช่นนี้มองเธอ เธอมองสายตาคู่นั้น ก็รู้ได้ทันทีว่าไม่ใช่กาจ แต่เป็นวุฒิ อรอุมาดึงมือตัวเองกลับ อรอุมาพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยว่า “วุฒิ ขอบคุณมากนะที่ดูแลฉัน ฉันฟื้นแล้ว เธอกลับไปพักผ่อนเถอะ” สายตาแสดงความรู้สึกผิดหวังขึ้นมา วุฒิถอนหายใจเบาๆแล้วพูดขึ้นว่า “อรอุมา เธอทำอย่างนี้ทำไม กาจไม่ได้รักเธอ แล้วเธอจะทำร้ายตัวเองแบบนี้ทำไม มันไม่คุ้มเลยนะ” พูดถึงความรัก ไม่มีหรอกคุ้มค่าหรือไม่ มีแต่รักหรือไม่รักเท่านั้น ในเมื่อรักแล้ว ก็ต้องรักให้ถึงที่สุด ถ้าจะให้หยุดรัก เว้นเสียแต่ว่าเธอตายไปเท่านั้น เวลานี้ อรอุมายังไม่เข้าใจว่ามีความเจ็บแบบหนึ่ง ที่เจ็บยิ่งกว่าการที่ตายจากไป ถ้าถึงเวลานั้น เธอยังกล้าที่จะพูดอีกไหมว่ารักแบบไม่มีเหตุผล “ฉันต้มโจ๊กมาให้เธอ กินก่อนนะ” วุฒิปรับเตียงสูงขึ้น ถือถ้วยมา ตักโจ๊กไว้คำนึง เตรียมป้อนให้อรอุมา “ฉันไม่หิว ” เวลานี้เธอไม่อยากกินอะไรทั้งนั้น “ไม่หิวก็ต้องกิน ร่างกายเธออ่อนแอเกินไป” วุฒิไม่ฟังคำค้านป้อนโจ๊กเข้าปากอรอุมา อรอุมาฝืนกินไปกี่คำ เขย่าหัว “ฉันกินไม่ลงจริงๆ” อรอุมาเบือนหน้าหนี จู่ๆเหมือนคิดอะไรขึ้นมาได้ อรอุมาพูดขึ้นอย่างกังวลว่า”ใช่แล้ว วุฒิ ลูกของฉันล่ะ ฉันอยากดูลูกของฉัน เธอช่วยอุ้มมาให้ฉันหน่อยได้ไหม” วุฒิไม่รู้เรื่องที่กาจจะเอาลูกให้อุราเลี้ยงดู แค่คิดว่าอรอุมาคงรักลูกมาก ยิ้มแล้วพลางพูดขึ้นว่า “ร่างกายเธอยังไม่แข็งแรงพอ อุ้มลูกยังไม่ไหว ลูกมีพยาบาลคอยดูแลอยู่ เธออย่าเป็นกังวลเลย” “ไม่ ฉันอยากเห็นหน้าลูกตอนนี้ เธอไปอุ้มมาให้ฉันหน่อยได้ไหม ฉันดูแลลูกได้”อรอุมากลัวว่ากาจจะแย่งลูกไปจากเธอ เวลานี้เธอต้องเอาลูกมาใกล้ๆเธอถึงจะวางใจได้ “ก็ได้ เธอไม่ต้องเป็นกังวลนะ เดี๋ยวฉันไปอุ้มมาให้” ในที่สุดก็เห็นรอยยิ้มแรกหลั่งออกจากใบหน้าของอรอุมา ตอนที่กาจอุ้มเด็กผู้ชายมาให้อรอุมาดู ถึงแม้ใบหน้าของเด็กน้อยจะเต็มไปด้วยรอยหยัก หลับตาสนิท มองไปเหมือนลิงน้อย แต่ความรักของแม่ยิ่งใหญ่เสมอ ยังไงอรอุมาก็รู้สึกลูกของตัวเองน่ารักที่สุด อรอุมาจับมือของลูกมาจูบ ดวงตาของอรอุมามีประกายขึ้นมา “ลูกแม่ แม่ดีใจมาก ที่ลูกยังคงอยู่ข้างกายแม่ แม่รักลูกมากนะ รักลูกมากจริงๆ” ในที่สุดอรอุมาก็ยอมเอ่ยปากขอของกิน เพราะร่างกายอ่อนแอเกินไป ไม่มีน้ำนม วุฒิสั่งอาหารบำรุงหลังคลอดพิเศษให้เธอ ให้คนส่งอาหารมาให้เธอตรงเวลาทุกมื้อ ถึงแม้กาจไม่เคยมาเยี่ยมเธอเลย แต่เพราะว่ามัวแต่ยุ่งกับการเลี้ยงลูก หัวใจที่บอกช้ำของอรอุมาก็เหมือนได้ยาดีช่วยไว้ชั่วคราว แล้วก็ผ่านไปหนึ่งอาทิตย์ แต่เธอไม่รู้เลยว่า นี่เป็นเพียงแค่ความสงบที่เกิดขึ้นก่อนเกิดพายุฝนเท่านั้น คืนนี้ ตอนย่ามเช้า มีเสียงฝีเท้าที่หนักแน่น กำลังเดินเข้ามาใกล้ขอบเตียงผู้ป่วยของอรอุมา