บทที่ 8 เสียงกรีดร้องไม่ขาด

เพราะร่างกายอ่อนแอเกินไป พร้อมทั้งเหนื่อยล้าจากการเลี้ยงลูก อรอุมาเลยหลับสนิท ดังนั้นมีชายร่างสูงใหญ่ใส่แว่นตาดำพยุงชายร่างผอมที่สลบไสลเข้ามาห้องเธอ เธอยังไม่รู้สึก แล้ววางชายร่างผอมผู้นั้นไว้ข้างกายเธอ ชายหนุ่มผู้สลบไสลคนนั้นทั้งตัวเหลือแต่ชั้นใน ในปากโดนยัดยาไว้เม็ดหนึ่ง เข้ามาเงียบๆ ออกไปอย่างเงียบๆ ประตูห้องผู้ป่วยถูกปิดลง เหลือแต่เพียงเสียงหายใจแผ่วเบาเหมือนเดิม เพียงว่า หลังจากนั้นสิบนาที คนที่นอนข้างกายอรอุมาค่อยๆลืมตาขึ้น แววตากระสับกระส่าย ได้ยินแต่เสียงหายใจที่ดังขึ้นเรื่อยๆ เขาหันหน้ามองไปทางอรอุมา สายตาลุกวาว พลิกตัว ก็ทับตัวลงที่อรอุมา แล้วละเลงจูบลงไปอย่างไม่ยั้ง อรอุมาลืมตาขึ้นอย่างทรมาน ร่างกายเหมือนถูกผีอำ ภายใต้แสงไฟอ่อนๆ นัยน์ตาถูกใบหน้าใบใหญ่บดบัง คิ้วที่งดงาม รู้สึกคุ้นเคย แต่เพราะเพิ่งตื่น ยังสับสนกับเหตุการณ์ที่ผ่านมา ณ เวลานี้ยังไม่รู้ชายที่อยู่ตรงหน้านี้คือใคร แต่ว่าความรู้สึกกับรอยจูบนั้นชัดเจนมาก โดยเฉพาะมือของผู้ชาย ยังคงคลำไปทั่วร่างกายเธอ อรอุมาตกใจกลัว อรอุมาใช้แรงเบ่งหน้าหนีแล้วดันแผ่นอกผู้ชายออก “เธอเป็นใคร ออกไป อย่ามาแตะต้องตัวฉัน” แต่ว่าอรอุมาแทบไม่มีเรี่ยวแรง ผู้ชายคนนั้นก็ไม่หยุดที่จะจูบเธอ ณ เวลานี้ เธอได้สติขึ้นมาและมองเห็นหน้าผู้ชายคนนั้นชัดสักที ผู้ชายคนนั้นก็คือ วุฒิ! ทำไมถึงเป็นวุฒิ? “อรอุมา อรอุมา....” วุฒิสะลึมสะลือ ยังจูบอรอุมาแบบไม่ยั้ง ตั้งแต่ปากถึงคอจากนั้นไปถึงกระดูกไหปลาล้า “อย่านะ วุฒิ เธอกำลังทำอะไรอยู่ ปล่อยฉันนะ.....”อรอุมาต่อสู้ แต่ก็ไม่มีประโยชน์ แต่ว่ามือของวุฒิ ปลดกระดูมเสื้อผู้ป่วยของอรอุมาหมดแล้ว “อย่านะ อย่านะ วุฒิหยุดนะ เธออย่าทำให้ฉันเกลียดเธอนะ” “อรอุมา อรอุมา....” “อย่า....” มีเสียงกรีดร้องที่แหลมคมดังก้องไปทั่วห้องผู้ป่วย เสียงนั่นไม่ใช่ของอรอุมา แต่เป็นเสียงของพยาบาลที่เปิดประตูเข้า สายตาอรอุมาตกใจและหวาดกลัวมาก แค่ชั่วขณะ เสียงกรีดร้องของพยาบาลก็นำพาพยาบาลและหมอเข้ามา อรอุมากระวนกระวาย แต่ว่าวุฒิที่ทับบนร่างกายเธอ เหมือนไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย ยังไม่หยุดที่จะจูบคอเธอ คลำเอวของเธอ “อย่า วุฒิ เธอรีบลุกขึ้น เธอเป็นอะไรกันแน่ เธอรีบปล่อยฉันเร็วๆ” เสียงถกเถียงกัน ทำให้เด็กทารกที่นอนอยู่ร้องไห้ ทันใดนั้น บรรยากาศในห้องดูพิกลมาก แต่ ณ เวลานี้ ตรงประตู ปรากฏร่างอันสูงใหญ่ ใบหน้าที่หล่อเหลายังกะรูปปั้น ดั่งเทวดารูปหล่อปรากฏกายต่อหน้าทุกคน เสียงทุ่มต่ำ น่ากลัวเหมือนเสียงของยมทูตถามขึ้นว่า “เกิดอะไรขึ้น” มีหมอหันหลังกลับมอง ตกใจทำอะไรไม่ถูก “ท่าน ท่าน กาจ” กาจผลักผู้คนที่ขวางอยู่ทางประตูด้วยความเย็นชา แล้วเดินเข้าไปหาอรอุมาอย่างเยือกเย็น สายตาอรอุมาตื่นตระหนก ไม่รู้จะอธิบายยังไง ทำได้เพียงแต่พูดออกมากระตุกกระตัก พร้อมทั้งอธิบายว่า “ไม่ใช่นะ คุณกาจ เรื่องไม่ได้เป็นอย่างที่คุณเห็น ฉันมีสติอยู่นะ แต่ว่าเขาดูเหมือนไม่ปกติ” กาจพูดประชดประชันว่า “ถ้าหากว่าคนสองคนไม่ใส่เสื้อผ้านอนอยู่บนเตียงกันสองคน ยังเรียกว่าไม่มีอะไรกัน หรือ จะรอให้ฉันเห็นร่างเขาสิงอยู่ในร่างกายเธอถึงจะยอมรับรึยังไง”