บทที่ 10 บังคับให้เธอเซ็น

“ไม่นะ คุณกาจ ฉันไม่เซ็น คุณเชื่อฉันสิ เด็กคนนี้เป็นลูกของคุณแน่นอน....” “อย่าว่าเด็กไม่ใช่ลูกของฉันเลย ถึงแม้เด็กจะเป็นลูกของฉันจริง ยังไงฉันก็ต้อง หย่า” กาจบีบที่คางของอรอุมา พร้อมพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาว่า “อรอุมา เธอคิดว่าการที่เธอคบชู้กับวุฒิ แล้วทำให้คนทั้งโรงบาลเห็นนั้น ผู้หญิงสกปรกอย่างเธอ ฉันยังจะเอาอีกเหรอ แล้วเธอ ยังคู่ควรกับตำแหน่งสะใภ้ตระกูลทรัพย์อนันต์อยู่เหรอ” อรอุมาใบหน้าซีดเซียว ใช่สิ เธอถูกจับได้ว่าคบชู้คาเตียง ซ้ำยังเป็นบนเตียงป่วยของตระกูลทรัพย์อนันต์อีก ตอนนี้คงซุบซิบนินทาไปทั่วแล้ว กาจโดนสวมเขาแบบเปิดเผย พูดหญิงอย่างเธอ กาจไม่มีทางเอาแน่นอน แต่ว่า เธอถูกใส่ร้าย เธอไม่รู้จริงๆว่าทำไมวุฒิถึงมาอยู่บนเตียงผู้ป่วยเธอได้ และตั้งแต่เกิดเรื่อง วุฒิถูกไล่ออก และห้ามปรากฏตัวในโรงบาลแห่งนี้อีก เธอไม่มีแม้โอกาสไปถามเรื่องที่เกิดขึ้นจากปากวุฒิ ภายใต้ดวงตาอรอุมาเผยความเสียใจอย่างที่สุด เธออ้อนวอนขอร้องกาจ “คุณกาจ ฉันรักคุณ ฉันไม่ได้หักหลังคุณจริงๆนะ เด็กเป็นลูกของคุณ คุณเชื่อฉันสิ ได้โปรดเชื่อฉันได้ไหม” “ฉันยอมเชื่อนักต้มตุ๋นดีกว่าจะให้เชื่อเธอ” กาจพูดขึ้นมาด้วยสีหน้าเย็นชา จับมือเธอไว้ บังคับให้เธอจับปากกา อรอุมาขัดขืน “ไม่นะ ฉันไม่เซ็น คุณกาจปล่อยฉัน....” “รีบเซ็นซะ!” กาจใช้แรงจับมือเธอไว้ แล้วเซ็นชื่อแทนเธอทีละตัวอักษร (อร) (อุ) ขาดเพียงตัวสุดท้าย ก็จะเซ็นเรียบร้อยแล้ว อรอุมาเริ่มขัดขืนเหมือนคนบ้าคลั่ง เธอหันหน้ามากัดลงไปที่มือของกาจ นี่เป็นครั้งแรกที่เธอกัดกาจ ครั้งแรกที่เธอทำร้ายกาจ ปกติแค่กาจขมวดคิ้วเธอยังเป็นกังวลแทบแย่ แต่ ณ ตอนนี้ เธอกัดลงไปที่มือของกาจด้วยแรงทั้งหมดที่มีอยู่ “ฮือ ฮือ ...” เธอร้องไห้ น้ำตาไหลลงเหมือนธารน้ำตก น้ำตาที่เอ่อล้นในดวงตาเธอ แสดงออกมาถึงความกระด้างแต่ไม่ยอมแพ้ เธอรักกาจมาก แม้จะบอบช้ำทั้งกายและใจ เธอไม่ยอมหย่าแน่นอน มีสะครู่หนึ่ง ที่แสงสว่างใต้ดวงตาของอรอุมาทำให้กาจรู้สึกตกใจ ใบหน้าที่ซีดเซียว แม้แต่ริมฝีปากที่กัดมือเธอ ยังซีดเผือกเพราะใช้แรงกัด กล้ามเนื้อตึงไปหมด สายตาที่มองไป มีความหวาดระแวงและความไม่ยอมแพ้ สายตาที่เธอมองกาจแฝงด้วยความโกรธ โกรธที่กาจบังคับให้เธอเซ็นใบหย่า แต่ที่มากกว่านั้นคือความรักและอ้อนวอน อ้อนวอนขอร้อง ขอร้อง กาจอย่าทิ้งเธอไป ทำให้กาจคิดถึงทุกค่ำคืนที่ผ่านมา กาจเข้าบ้าน เธอไม่ยอมนอนทั้งที่ง่วงมาก เธอกอดหมอนไว้ขดตัวอยู่ที่โซฟาพร้อมหาวอยู่ตลอดเวลา แต่พอเธอเห็นกาจ ก็สดชื่นขึ้นมาทันที พร้อมพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนว่า　“คุณกาจ คุณกลับมาแล้วเหรอ หิวไหม เดี๋ยวฉันไปอุ่นอาหารเย็นให้กินแทนมื้อดึกแล้วกัน หรือว่าคุณอยากกินอะไร ฉันทำให้คุณ” กาจเกลียดเธอ ไม่เคยสนใจเธอ ไม่เคยแม้แต่จะทำดีกับเธอ ไม่เคยแม้แต่ส่งสายตาให้แล้วเดินขึ้นชั้นสองไปเลย แต่เธอ ก็ยังไม่ละความพยายามตามขึ้นไป เตรียมน้ำอาบให้ เตรียมชุดเปลี่ยนให้ เธอเหมือนแมลงสาบที่ตียังไงก็ไม่ตาย ดั่งไฟป่าที่มอดไหม้ไม่เคยดับ หลังจากได้รับความเจ็บปวดทุกครั้ง เธอก็ยังยิ้มให้และมอบความรักที่ไม่มีสิ้นสุดให้กาจเสมอ ณ ตอนนั้น กาจไม่เคยต้องการ แต่เวลานี้ มองใบหน้าที่ซีดเผือกของเธอ มองดูสายตาที่แข็งกระด้างที่เต็มไปด้วยน้ำตา ในสมองของกาจ กลับมีแต่ภาพความทรงจำที่เกี่ยวกับเธอ