บทที่ 4 สูญเสียลูก

7 เดือนต่อมา ห้องคลอดโรงพยาบาล “ เคที่ ฉันกลัว ! ” ยี่หวาที่ใบหน้าเต็มไปด้วยความเจ็บปวด เหงื่อไหลอาบหน้า จับมือของเคที่ไว้แน่น กรีดร้องออกมาอย่างทนไม่ไหว “ กรี๊ด---- เจ็บมากเลย ! ” “ หวา เธอทนอีกหน่อย หมอบอกว่า ลูกจะเกิดออกมาแล้ว อย่ากลัว ฉันรอเธออยู่ข้างนอก ! เธอคิดดูสิ จะมีลูกที่น่ารักมากคนหนึ่ง เธอต้องเข้มแข็งนะ ลูกยังรอเธอแม่คนนี้ให้รีบเกิดเขาลงมาเร็วๆอยู่นะ ! อือ ? ” เคที่และพยาบาลเข็นเธอเข้าไปในห้องคลอดอย่างกังวล หนึ่งชั่วโมงต่อมา ในที่สุดก็ได้ยินเสียงทารกร้องไห้เสียงดังออกมาจากห้องคลอด เคที่มือประสานกัน อธิฐานว่า “ อา ! ในที่สุด ก็คลอดออกมาอย่างปลอดภัยแล้ว ! ” ประตูห้องคลอดถูกเปิดออก หมอเดินออกมาแล้วดึงหน้ากากลง “ ปลอดภัยทั้งแม่และลูก เป็นเด็กผู้ชาย หนัก 3.8 กิโล ! ” “ขอบคุณค่ะคุณหมอ! ” เคที่ก้มศรีษะลงให้หมอ อย่างซาบซึ้ง ขอบคุณ หมอแทนยี่หวา “ ขอบคุณค่ะ..........” “ ไปดูเพื่อนของคุณเถอะ เธอเข้มแข็งมาก ! ” คุณหมอจากไปด้วยรอยยิ้ม ยี่หวาที่ถูกเข็นไปยังห้องพักฟื้น สีหน้าซีดเซียว ดวงตามีน้ำตาคลอ “ เคที่ เป็นเด็กผู้ชาย ใช่หรือเปล่า ? ฉันมีครอบครัวอีกครั้งแล้ว ! ” “ ใช่ หวา เธอมีลูกชาย เป็นเด็กที่สวยมากเลยนะ รอเธอสามารถลงจากเตียงได้ พวกเราไปดูลูกกัน ! ” “ ฉันอยากไปตอนนี้เลย เมื่อครู่นี้ที่เห็นอยู่ที่ห้องคลอด น่ารักมากเลยนะ ! ” พูดแล้ว บนใบหน้าของยี่หวา มีความอ่อนโยนปรากฏออกมาเต็มเปี่ยม “ คิดชื่อแล้วหรือยัง ? ชื่ออะไร ? ” เคที่ถาม พร้อมรอยยิ้ม “ ก่อนหน้านี้พูดแล้วว่า นี่เป็นลูกบุญธรรมของฉัน ! ” “ คิก คิก ดีนี่ ลูกบุญธรรมของเธอ ลูกชายของฉัน ! ” ทั้งสองคนพูดคุยหัวเราะกัน เป็นภาพที่อบอุ่นมาก “ อืม ชื่อว่า นีโอ ชื่อเล่น ชื่อเชย์ ดีไหม ? ” “ อืม ชื่อดีนี่ ฮ่า ฮ่าฮ่า ดี ! ลูกบุญธรรมของฉันชื่อ เชย์ ! ” เคที่พยักหน้าด้วยรอยยิ้ม แต่ว่า ในตอนนี้ พยาบาลวิ่งมาด้วยท่าทางกระวนกระวายใจ พูดกับทั้งสองคนว่า “ คุณยี่หวา ลูกของคุณหายไปแล้ว ! ” “ อะไรนะ ? ” เหมือนฟ้าร้องกึกก้อง ยี่หวาตกใจจนไม่สามารถตกใจได้มากกว่านี้ “ ลูกของฉัน ทำไมถึงหายไป ! ” “ เมื่อครู่นี้ มีชายชุดดำสี่คนมาที่นี่ พวกเขาให้นี่ไว้ บอกว่า คุณยี่หวารู้ว่า เพราะอะไร ! ” พยาบาลพูดพร้อมยื่นจดหมายมา “ กรี๊ด----- ” มือที่กำลังสั่นรับจดหมายมา เปิดออก พบเช็คแผ่นหนึ่ง ตัวเลขคือ ห้าล้าน ยังมีจดหมายหนีบไว้โดยการพิมพ์ เธออ่าน แล้วใบหน้าก็ขาวซีดมากยิ่งขึ้น กรีดร้องออกมาด้วยความเสียใจ “ ไม่------” เคที่รับจดหมายมา อย่างตกตะลึง “ ทำไมถึงเป็นอย่างนี้ ? ” “ เขาตามมาแล้ว เคที่ ลูกของฉัน ฉันจะเอาลูกของฉัน ! ” แก้มของยี่หวาเต็มไปด้วยน้ำตา เธอยอมรับไม่ไหวจนล้มลงไป “ หวา ฉันช่วยเธอหา พวกเราไปตามหาลูก ! ” เคที่กอดเธอไว้แน่น อยากปลอบใจเธอ พบว่า มือและเท้าของเธอเย็นเฉียบ “ หวา เธอต้องเข้มแข็งนะ อย่าทำให้พี่ตกใจดีหรือเปล่า ? ” “ ฉันจะเอาลูกของฉัน ฉันไม่เอาเงิน ฉันแค่อยากได้เชย์ของฉัน ลูกของฉัน ! ” ร้องไห้กรีดร้องอย่างเสียใจ ค่อยๆเปลี่ยนเป็นเศร้า สะอึกสะอื้น เหมือนลูกแมวที่บาดเจ็บ ยี่หวาขดตัวอยู่บนเตียง เศร้า เสียใจไม่มีใครช่วยเธอได้..... 5 ปีต่อมา “ มามี้ เมื่อไหร่พวกเราจะถึงบ้านของน้าเคที่ครับ ? เชย์คิดถึงน้าเคที่มากๆเลยครับ ! ” บนเครื่องบิน ข้างกายผู้หญิงอายุน้อย มีเด็กผู้ชาย อายุ 5 ขวบเนื้ออ่อนอมชมพูนั่งอยู่ เงยใบหน้าขาวเล็กๆ ปากแดง มองยี่หวางดงามที่นั่งอยู่ข้างๆ “ เร็วๆนี้ก็ถึงแล้วครับ เชย์เป็นเด็กดีนะครับ น้าเคที่จะมารับเชย์แน่นอน พวกเราจะได้พบน้าเคที่เร็วๆนี้แล้ว นั่งดีๆนะครับ ! ” ยี่หหวายิ้มอย่างอ่อนโยน มองหน้าตาลูกชายที่เชื่อฟัง ในหัวใจของยี่หวามีความรู้สึกมากมายปรากฏออกมา สายตาว่างเปล่าตามไปด้วย คล้ายกับสามารถมองเห็นอีกใบหน้าอ่อนเล็ก อีกใบหน้าหนึ่งผ่านใบหน้านี้ ที่เคยเห็นแค่ครั้งเดียว ลูกชายจริงๆของเธอ ตอนนี้อยู่ที่ไหน ? ยกโทษให้มามี้ มามี้ไม่รู้จริงๆว่าลูกอยู่ที่ไหน ขอโทษ ! น้ำตาหยดหนึ่งไหลลงมาตามแก้ม ทุกครั้งที่นึกถึงลูกที่ถูกแย่งชิงไป ข้างในหัวใจของเธอจะเศร้าสร้อย เกลียดผู้ชายที่สวมหน้ากากสุนัขจิ้งจอกเข้ากระดูก ทำไมเขาถึงเหี้ยมโหดอย่างนี้ ! ทำให้เธอและลูกแยกจากกัน ! “ มามี้ครับ มามี้ร้องไห้ ! ” มือเล็กๆยื่นเข้ามาเช็ดน้ำตาให้มามี้ “ มามี้ไม่ร้อง เชย์เป็นเด็กดี เชย์จะปกป้องมามี้ ! ” “ เด็กดีลูกรัก มามี้ไม่ร้อง ! มามี้แค่มีความสุข ในที่สุดพวกเราก็กลับมาแล้ว ! ” ยี่หวาเช็ดน้ำตาออก หอมแก้มลูกชาย นี่คือเด็กที่เธอเก็บได้ข้างแม่น้ำ ตอนที่หัวใจของเธอหนาวเหน็บ นึกไม่ถึงว่า เชย์จะเอาใจใส่มากขนาดนี้ อยู่เป็นเพื่อนเธอ มา 5 ปี พาความสุขมากมายมาให้เธอ หากลูกของเธอกลับมาอยู่กับเธอ “ มามี้ครับ ผมอยากฉี่ ! ” เด็กน้อยขมวดคิ้วพูด “ อืม มามี้พาลูกไป ! ” “ ไม่เอา ! จะไปเองครับ เชย์เป็นเด็กผู้ชาย มามี้เป็นผู้หญิง ! ” เชย์ส่ายศรีษะอย่างแน่วแน่ ดึงเข็มขัดออก “ แต่ว่า ลูกคนเดียว ได้หรอครับ ? ” “ เชย์เป็นลูกผู้ชาย ! ” เด็กน้อยเดินผ่านยี่หวาไป วิ่งไปทางที่จะพาไปสู่ห้องน้ำ และผู้ชายร่างสูงใหญ่ที่นั่งถัดจากยี่หวาแถวที่สาม ลุกขึ้นพอดี ชายหนุ่มหรี่ตาลงน้อยๆ ปล่อยความเย็นออกมารอบกาย ทำให้คนที่นั่งอยู่บนเครื่องไม่กล้ามองเขา ยกข้อมือดูเวลาจากนาฬิกาเพชร ขมวดคิ้วแน่น ชายหนุ่มเดินไปยังห้องน้ำ ไม่กี่ก้าวใหญ่ก็ถึงหน้าประตูห้องน้ำ ดันประตูเข้าไป เชย์ เงยหน้าขึ้นมองคุณลุงคนนี้ “ คุณลุงครับ เชย์มาก่อนนะครับ ! เชย์จะฉี่ก่อน ! คุณลุงต่อแถว ! ” “ เออ ! ” ก้มศรีษะลง จึงพบว่าข้างกายมีเด็กอายุประมาณ สี่ ห้า ขวบ ฟาโรห์ยกคิ้วขึ้น “ ฉี่ด้วยกัน ! ” เชย์ก็ยกคิ้วขึ้นเหมือนกัน ฝึกท่าทางของเขา “ คุณลุงอยู่ ผมฉี่ไม่ออก ! คุณลุงกรุณาออกไปก่อนครับ! ” ฟาโรห์มองเด็กที่สูงไม่เท่ากระเป๋ากางเกงของเขา อย่างแปลกใจ รู้สึกคุ้นเคยใบหน้าเล็กๆ ดวงตาคู่นี้ เหมือนกับเคยเห็นที่ไหนมาก่อน ? “ คุณลุง กรุณาออกไปก่อนครับ ! ” เชย์พูดอย่างเกรงใจ และมีมารยาทมาก! “ เด็กผี หากนายยังไม่ฉี่ เครื่องก็จะลงแล้ว ! พวกเราไม่ได้ฉี่สักคน ! ” ฟาโรห์พูดพร้อมแกะเข็มขัดหนังของตัวเองออก ตลกจริงๆ ที่ปัสสาวะใหญ่ขนาดนี้ เด็กผีนี่กลับกล้าแย่งกับเขา ! “ คุณลุงร้ายจัง ถอดกางเกงต่อหน้าคนอื่น ! คุณครูบอกว่า นี่ไม่ถูกต้อง ! ” เขาอยู่ในอาการอึ้ง ฟาโรห์เอ๋อไปแล้ว ! เด็กผีนี่ กำลังพูดอะไรอยู่ ? ก้มศรีษะมองของตัวเอง เชย์ขมวดคิ้ว งงงวยมาก “ ทำไม ของคุณลุงกับของเชย์ไม่เหมือนกัน ? ” เครื่องจะถึงแล้ว เชย์ยังขมวดคิ้วอยู่ตลอด จนลงจากเครื่อง ยี่หวาก็ยังไม่เข้าใจ ทำไมลูกชายไปห้องน้ำบนเครื่องครั้งหนึ่ง แล้วนึกอะไรเงียบๆอยู่ตลอดแบบนี้ “ เชย์ครับ เป็นอะไร ? ” “ มามี้ โน้น ! คุณลุงคนนั้นครับ ” เชย์ชี้ผู้ชายร่างสูงใหญ่ตรงหน้า พูดกับยี่หวาว่า “ คุณลุงคนนั้นกับเชย์ไม่เหมือนกันครับ ! ” “ อะไรครับ ? ” ยี่หวายังไม่เข้าใจ “ ก็ฉี่ไงครับ คุณลุงคนนั้นแย่งกับผม จนจะทำให้ผมเกือบฉี่ไม่ออกเลยครับ ! ” เอ่อ ! ใบหน้าของยี่หวา แดงไปจนถึงหูอย่างรวดเร็ว ถูกคำพูดของลูกชายทำให้ ร้องไห้ก็ไม่ได้ หัวเราะก็ไม่ออก อายมาก มองแผ่นหลังที่จากไปโดยอัตโนมัต ท่ามกลางผู้คนมากมาย ผู้ชายคนนั้นเด่นที่สุดอย่างไม่ต้องสงสัย แค่แผ่นหลังเดียว เหมือนอยู่ท่ามกลางฝูงไก่ ร่างกายสูงใหญ่แข็งแกร่งมีมัดกล้าม มองชายหนุ่มที่หายไปยังมุมของอาคารห้องผู้โดยสาร มองแล้วคล้ายกำลังรีบร้อน ! “ คุณลุงไม่มีระเบียบวินัย ไม่รู้จักมารยาท ! ” เชย์ยังคงพูดต่อ “ ฉี่เสร็จแล้ว ยังไม่ราดน้ำอีก เป็นเชย์ที่ช่วยคุณลุงราดครับ ! ” “ อื้ม เชย์เป็นเด็กดีที่สุดเลย ! ” ยี่หวานั่งยองลงอย่างยากลำบากเล็กน้อย หอมแก้มของลูกชาย “ พวกเรารีบไปกันเถอะครับ น้าเคที่คงรอนานแล้วแน่ๆเลย ! ” “ อะ ! จะเจอน้าเคที่แล้ว มามี้ เร็วหน่อยครับ ! ” เชย์ตะโกนอย่างรีบร้อน ดึงมือของยี่หวาวิ่งไปยังประตูทางออก “ เชย์ครับ ! ” หน้าประตูที่รับผู้โดย ผู้หญิงที่ร่างสวมเสื้อรัด กระโปรงสั้น สวมรองเท้าส้นสูงสีทอง ตะโกนแล้วพุ่งเข้ามาหาอย่างเวอร์ อุ้มเชย์ขึ้น “ ลูก เด็กดี คิดถึงแม่บุญธรรมหรือยัง ? มา หอมหน่อยครับ ! ” “ น้าเคที่ครับ เชย์คิดถึงน้าจังเลยครับ น้าเคที่สวยอีกแล้วนะครับ ช่วงนี้มีคุณลุงมากมายจีบน้าเคที่อยู่ใช่หรือเปล่าครับ ? ” เชย์กอดคอของเคที่ไว้ จูบลงบนแก้มขาวของเธออย่างแรง “ อื้ม ! เด็กดี จูบที่ให้แม่บุญธรรม หอมมากเลยครับ ! มา แม่บุญธรรมก็ให้จูบที่หอมมากๆกับเชย์ ! ” เคที่จู๋ปาก มอบรอยไว้บนแก้มเนื้ออ่อนของเชย์ ยี่หวามองแก้มของลูกชาย มีรอยลิปสติกรูปปากติดอยู่ หัวเราะอย่างไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี “ พอแล้ว เชย์ครับ ลงมา ยังไม่ลงมาอีก น้าเคที่จะเผยสิ่งที่ไม่ควร สู่สายตาคนอื่นหมดแล้ว ! ” “ เผยสิ่งที่ไม่ควรสู่สายตาคนอื่น คือถูกคนอื่นเห็นโดยที่ตัวเองไม่ได้ตั้งใจ ใช่หรือเปล่าครับ ? งั้นเมื่อกี้ เชย์ก็เผยสิ่งที่ไม่ควร สู่สายตาคนอื่นแล้ว ถูกคุณลุงเห็นนกเล็กของเชย์แล้วนะครับ ! ” พูดอยู่ดีๆ เชย์เริ่มสงสัยงงงวยขึ้นมา เหมือนกับไม่เข้าใจมากๆ เคที่อึ้งไป วางเชย์ลง ตบไหล่ของยี่หวา “ ได้นี่ หวา เธอสอนลูกของพวกเรายังไง ตัวเล็ก ใจกล้านะเนี้ย ! ตัวเล็กแค่นี้ ก็รู้เรื่องพวกนี้แล้ว ! ” “ หวา พวกเธอสองแม่ลูก อยู่ที่เถอะ ที่นี่ว่าง ไม่ต้องให้ค่าเช่า อย่าเกรงใจ หากเกรงใจมากจริงๆ เมื่อพี่ไม่มีคนเลี้ยง ก็ทำอาหารให้พี่ทาน ok ? ” “ เคที่ ฉันขอบใจเธอจริงๆ หลายปีนี้ หากไม่มีเธอ ฉันไม่รู้ว่าจะมีชีวิตอยู่ต่อไปได้ยังไง ! ” ยี่หวามองคอนโดสองห้องนอน หนึ่งห้องรับแขก ในใจซาบซึ้งมาก “ เธออ่ะ อย่าพยายามทำเป็นเข้มแข็ง ทำไม ไม่ใช้เงินก้อนนั้น ? ” จนถึงตอนนี้ เคที่ยังไม่เข้าใจ เพราะอะไร ยี่หวาไม่ยอมใช้เงิน ห้าล้าน ก้อนนั้น นั่นเป็นสิ่งที่เธอได้มาแลกกับการสูญเสียลูกไป ! ” “ ฉันไม่อยากใช้เงินที่ขายลูกชาย ฉันรู้สึกผิดต่อเขา จนถึงตอนนี้ ยังไม่รู้ว่า เขาอยู่ที่ไหน หากฉันใช้เงินก้อนนั้น ฉันจะไม่สบายใจตลอดชีวิตแน่ ! ” ยี่หวายิ้มอย่างขมขื่น นั่นเป็นความเจ็บปวดที่ชีวิตนี้ของเธอซ่อนไว้ในที่ลึก ลึกที่สุด ความเจ็บปวดที่เธอไม่สามารถลืมได้ตลอดชีวิต ! “ อื้ม อย่าคิดมากเลย ไม่ใช้ก็ไม่ใช้ แต่ว่า เชย์ ยิ่งเหมือนเธอมากขึ้นเรื่อยๆ นอกจากดวงตา ใบหน้าของเชย์ จมูกของเชย์ ริมฝีปาก เหมือนกับเธอมาก ! เป็นโชคชะตาจริงๆ เด็กคนนี้ เธอไม่ได้เก็บมาเปล่าๆ ! ” เคที่ยิ่งรู้สึกว่า เชย์ ยิ่งเหมือนยี่หวามากขึ้นเรื่อยๆ หากไม่รู้เรื่องจริง ไม่มีใครสงสัยว่าเด็กคนนี้ไม่ใช่ลูกของยี่หวา