บทที่ 8 ชนเข้ากับประธาน

“ หวา ฉันรู้ว่า แกโทษฉัน แต่ ตอนนั้นฉันไม่มีวิธีอื่นจริงๆ ! ” “ หึ !” ยี่หวาหัวเราะอย่างดูถูก “ ขอโทษ ฉันควรไปแล้ว ! ” “ หวา ! ” หญิงวัยกลางคนตะโกนเรียกอย่างร้อนรน “ ให้โอกาสมามี้ครั้งหนึ่งนะ มามี้รู้ตัวว่าผิดไปแล้ว ! ” “ ไม่ทันแล้ว ! ” ยี่หวายิ้มเย็น “ ตั้งแต่วันที่คุณทิ้งฉันและวายุ คุณก็สูญเสียสิทธ์ของความเป็นแม่ไปแล้ว หากไม่ใช่คุณ วายุ อาจจะ อาจจะไม่ตาย ! ” “ ฉัน ........” น้ำตาของหญิงวันกลางคนไหลลงมา “ ฉันรู้ตัวว่าผิดไปจริงๆแล้ว ! ” “ คุณสำนิกผิดกับวายุเถอะ ! หากเขายกโทษให้ ฉันก็จะยกโทษให้คุณ แต่ว่า ฉันจะไม่ได้ยินเขาพูดว่า ยกโทษให้คุณแล้ว ! เพราะของบางอย่าง ผ่านไปแล้ว ก็จะไม่กลับมาอีก !อย่างเช่น ชีวิต สูญเสียแล้ว ก็สูญเสียไปตลอดกาล ! ” พูดจบ เธอยืดหลังตรง เดินผ่านเธอไป ช่วงที่กำลังจะผ่านไป เธอมองตรงไปข้างหน้า ไม่อยากมองเห็นน้ำตาของเธอ ! ก้าวจากไปก้าวยาว แต่ว่าตรงอยู่ที่ทางโค้ง ก็ยังอดไม่ไหว น้ำตาไหลลงมา มามี้ของเธอ ตอนที่เธอและวายุเสียบิดาไป กลับทิ้งพวกเธอไปแต่งงานกับคนอื่น ! และวันนี้ เธอมีสิทธ์อะไรขอการยกโทษให้เธอจากเธอ ? วิ่งไปเรื่อยๆ ยี่หวาแค่อยากจะออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด “ ปึก ” ชนเข้ากับอกใครบางคน กลิ่นบุหรี่หอมพุ่งเข้ามา เธอถูกชนจนตุปัดตุเป๋เกือบจะล้มลงบนพื้น ถูกคนที่เธอชน ยื่นมือมาพยุงเธอไว้ ดอกเดซี่สีขาวกลิ่นหอมกระจัดกระจายเต็มพื้น ชายหนุ่มยื่นมือพยุงยี่หวาไว้ คำรามเสียงต่ำ “ เธอเป็นอะไรของเธอ ? ” “ ขอโทษค่ะ !” น้ำตาคลอปิดบังสายตา ยี่หวากล่าวขอโทษโดยอัตโนมัติ แล้วตะลึงไปทันที เสียงนี้ ? “ เธอซุ่มซ่ามอย่างนี้บ่อยๆเลยหรือไง ? ” เสียงทุ้มต่ำ ส่งลงมาจากบนรีษะ รีบเงยหน้าขึ้น สมองของยี่หวา บูม แล้วแตกออก ถอยหลังโดยอัตโนมัติ “ ประ ประธาน คุณทำไมถึงอยู่ที่นี่ ? ” “ เธอล่ะ ? ” ฟาโรห์มองเธอนิ่ง ผ่านไปนาน จึงเปล่งเสียงทุ้มต่ำออกมา “ มาเยี่ยมคนในครอบครัว ! ” ยี่หวานึกในใจ เธอถามแปลกจริง ประธานมาที่นี่ ก็คงจะมาเยี่ยมคนในครอบครัวที่ลาลับไปแล้ว ! ไม่งั้นมาเดินเล่นที่สุสานนี้ ? “ อืม !” เขาอืมเสียงเบา ยังคงมองเธอ ไม่พูดอะไรอีก ทั้งสองคนยืนอยู่ที่ทางเดินเล็กๆของสุสาน เขาไม่พูด ยี่หวาก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไร เหลือบมองร่างกำยำตรงหน้าอย่างระมัดระวัง ในใจกระวนกระวายขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล “ ประ ประธาน ฉันไปซื้อดอกไม้อีกช่อหนึ่งให้คุณ ขอโทษนะค่ะ !” “ ไม่ต้องแล้ว !” ฟาโรห์ สวมด้วยเสื้อเชิ้อสีดำที่ทำจากฝ้าย และกางเกงสีดำ เผยร่างกำยำและขายาวที่มีแรงออกมาพอดี สายตาเย็นชาอยู่บนใบหน้าหยิ่งยะโสของเขา เหลือบมองดอกเดซี่ที่กระจายอยู่บนพื้น ยี่หวานั่งยองๆลงที่พื้นโดยทันที “ ฉันช่วยคุณเก็บขึ้นมา !” “ อืม !” ยังดีที่ดอกเดซี่ไม่ถูกชนจนเสียหาย ในใจยี่หวากังวล ตัวเองซุ่มซ่ามเกินไปแล้ว ถึงชนเข้ากับประธาน ดอกเดซี่ที่กระจายอยู่บนพื้น ถูกมือคล่องแคล้วของยี่หวาจัดการ ผ่านไปไม่นาน ก็กลับไปเหมือนกับที่เพิ่งซื้อมาจากร้อนดอกไม้ ฟาโรห์มองเธอตั้งใจจัดช่อดอกไม้ทั้งที่นั่งยองอยู่บนพื้น ดวงตาหรี่ลงน้อยๆ มองอารมณ์ในสายตาไม่ออก จัดเสร็จแล้ว รอยยิ้มบนริมฝีปากของยี่หวายิ้มกว้าง ยังดี ไม่เลวมากนัก จู่ๆก็รู้สึกถึงสายตาข้างบนศรีษะ รีบหุบรอยยิ้มทันที เงยหน้าขึ้น สบเข้ากับสายตาลึกซึ้งที่เข้าใจยากของฟาโรห์ แต่เดิมเธอสามารถยิ้มได้อย่างงดงาม รอยยิ้มนั่นเหมือนกับคำสาป ทำให้หัวใจของฟาโรห์ สั่นไปชั่วขณะ รอยยิ้มแบบนั้น มีความสงบเล็กน้อย และมีความพอใจน้อยๆ เหมือนดอกไม้ที่บานอยู่ในทุ่งหญ้า ไม่งดงาม แต่สามารถทำให้ภูเขาทั้งลูกสุกใส ไม่มีเวลาสนใจสายตาที่สับสนของฟาโรห์ ยี่หวาลุกขึ้นอย่างยากลำบาก ยื่นดอกไม้ไปตรงหน้า “ ประธาน ดอกไม้ของคุณค่ะ !ขอโทษจริงๆนะคะ !” ฟาโรห์รับดอกไม้มา มือของทั้งสองคนแตะโดนกันอย่างไม่ระวัง เหมือนกระแสไฟฟ้าไหลผ่าน ยี่หวาดึงมือกลับอย่างรวดเร็ว ฟาโรห์พยักหน้าเบาๆ ไม่ได้แสดงอะไรออกมามากนัก “ งั้น งั้น ประธานคะ ฉันไปก่อนนะคะ ! ” ยี่หวาก้มศรีษะลง แล้วจากไป “ อืม ! ” ยังคงเป็นเสียง “ อืม ” ง่ายๆ เบาๆ ยี่หวาหันหลังกลับอบ่างรวดเร็ว จากไป เหมือนกับหลบหนีภูตผีปีศาจ เขามองแผ่นหลังของเธอที่จากไปแล้ว เหมือนกำลังคิดอะไรอยู่ ! จากนั้นก็หันหลังเดินไปยังทางที่ที่จะพาไปสู่สุสาน เฮ้ย ! เธอชนเขากับประธานที่สุสาน แต่ว่าวันนี้ ไม่ใช่วันไหว้บรรพบุรุษ หรือว่าญาติของประธานก็ตายวันเดียวกับน้องชายของเธอ ? ยี่หวาวิ่งออกมา สิบกว่าเมตร หยุดลง หันหลังกลับอย่างสงสัย เธอมองแผ่นหลังของฟาโรห์ที่เดินไปยังสุสานทางด้านทิศออก และทางนั้น ก็ฝังศพของบิดาของเธอไว้ บิดาของยี่หวาตายด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์ ฝังอยู่ที่ทางด้านทิศตะวันออกของสุสาน ตอนที่วายุตาย เธอก็อยากให้วายุฝังที่เดียวกันกับบิดา แต่ว่า ที่นั่นไม่มีพื้นที่ว่างแล้ว นึกไม่ถึงว่า ญาติของประธานก็ฝังอยู่ที่นั่น ! ยี่หวาถอนลมหายใจออกมา พ่อคะ ขอโทษนะคะ จริงๆแล้ววันนี้ก็อยากไปเยี่ยมท่านเหมือนกัน ครั้งหน้านะคะ รอเดือนหน้าวันที่ท่านจากไปนะค่ะ หวาจะมาเยี่ยมท่าน ! วันจันทร์ “ เลขายี่หวา คุณถ่ายเอกสารออกมาหรือยัง ? ” ไอรดาเปลี่ยนเป็นกระโปรงยาวคอทรงวีสีขาวบางๆ เหมือนกันเนินออกจะโผล่มิโผล่แหล่ “ เอกสารอะไรคะ ? ” ยี่หวาไม่เข้าใจ “ หรือว่า วันศุกร์ก่อนที่จะเลิกงาน ฉันส่งเอกสารไปให้คุณ คุณไม่เห็น ? ” ไอรดาเลิกคิ้วสูง ยี่หวานิ่งไป เธอไม่ได้ดูตู้จดหมายจริงๆ เธอนึกไม่ถึงจริงๆว่า ไอรดาจะส่งอีเมล์มาช่วงนั้น เธออยู่ในบริษัทแท้ๆ ยี่หวาลุกขึ้นยืน ขมวดคิ้มมุ่น “ ขอโทษค่ะ ฉันไม่เห็นข้อความค่ะ ! ” “ เลขายี่หวา คุณแย่มากเลยนะ คุณไม่รู้หรือว่า แม้จะเลิกงานแล้ว ก็ต้องตรวจดูข้อความบ่อยๆน่ะ เป็นเลขา แต่คุณกลับไม่ได้ตรวจดูข้อความเลยหรอคะ ? ” “ ขอโทษค่ะ เป็นฉันเองที่ละเลยต่อหน้าที่ ! ” “ ทำยังไงดี ? เดียวประธานจะใช้เอกสารแล้ว ยังไม่ได้แปลออกมา ! ” ไอรดาถาม “ เลขายี่หวา นี่เป็นเรื่องที่ประธานสั่งนะคะ ! ” “ ฉันแปลเดียวนี้ค่ะ ! ” ในใจ ยี่หวาเข้าใจแล้วว่าไอรดาจงใจจะแกล้งเธอ ปั้นชากลับลุกขึ้นมาในเวลานี้ “ พี่ไอรดาค่ะ เวลาสั้นแค่นี้ แปลเอกสารที่หนาเป็นบึกอย่างนี้ จะเป็นไปได้ยังไงคะ ? ” “ หากแปลไม่ออกมา นั่นเป็นความรับผิดชอบของเธอ สิ่งที่ฉันควรทำ ฉันทำแล้ว ! ” ไอรดาวางเอกสารลงบนโต๊ะของยี่หวา เดินจากไปอย่างหยิ่งผยอง ทั้งสามคน ไม่มีใครเห็นว่า ที่มุมมุมหนึ่ง มีร่างสูงใหญ่ เห็นเรื่องที่ผ่านมากับตา ริมฝีปากยกขึ้นน้อยๆ มีเรื่องน่าสนุกดูแล้ว ! อืม ! รื่นเริงดีจริงๆ ! “ ยี่หวา นี่แกล้งกันชัดๆ ! ” ปั้นชาพูดกับยี่หวาเสียงเบา ไม่สามารถทนมองไอรดาแกล้งยี่หวาบ่อยๆ “ ไม่เป็นไร ” ยี่หวายิ้มเฝื่อนๆ ไม่ต้องเดา ก็รู้ว่า ไอรดาโมโหเรื่องกาแฟครั้งก่อน “ เอกสารนี้มี สิบหกหน้า เธอแปลไม่หมดแน่ ! ” ปั้นชาเปิดปากเอ่ย “ คุณผู้หญิงสวยทั้งสองคน ใครสามารถชงกาแฟให้ผมครับ ? ” จู่ๆเสียงที่ดังขึ้นมา ตัดบททั้งสองคน หันไปมอง ยี่หวามองเห็นเซลอน ปั้นชาเห็นใบหน้าสวยของเซลอน หน้าก็แดงตาม ยี่หวาแค่นั่งอยู่ไม่ขยับ จัดการเอกสารบนมืออย่างรวดเร็ว