บทที่ 10 สร้างปัญหาอีกแล้ว

“ ฉันนึกไม่ถึงจริงๆเลยนะ กับเธอน่ะ หึ ! หน้าตาของเธอยังแย่ไปหน่อย ! อย่าลืมฐานะของตัวเอง เข้าห้องของประธานอย่าลืมว่าต้องเคอะประตู ! ” “ ค่ะ ! ขอโทษค่ะ ! ” ยี่หวาก้มศรีษะแล้วก้มศรีษะอีก ไอรดาสะบัดสะโพกอวบอัดเดินจากไปอย่างโมโห “ ยี่หวา เธอเจอเข้ากับอะไร ? ” ปั้นชาเข้ามาถาม “ ไม่ใช่ว่า ประธานกับไอรดากำลัง xxoo หรอกนะ ? ” “ ที่ไหนกัน ! ” เธอรีบตอบอย่างรวดเร็ว “ สมองของเธอมีแต่ความคิดสีเทา! ” ปั้นชาแลบลิ้นและหัวเราะแล้วพูดว่า “ แต่ฉันมองท่าทางของเธอ เป็นอย่างนี้นี่ ! เธอดูสิ หน้าของเธอแดงอย่างกับอะไร ! เหมือนกับคนที่ xxoo กับประธานเป็นเธอ ! ” “ อย่าพูดเล่นอีกเลย ! ” ยี่หวาหยุดอย่างเข้มงวด เธอทำให้ประธานโมโห ไม่รู้ว่าจะถูกไล่ออกหรือเปล่า แต่ว่ารอนานแล้ว ก็รอไม่ถึงความโมโหของประธาน เลิกงานแล้ว ประตูของห้องประธานยังคงปิดอยู่ ยี่หวายังคงนั่งอยู่ตรงที่นั่งของตัวเอง คนอื่นๆกลับกันเกือบหมดแล้ว ไอรดาจ้องยี่หวาแรง เดินไปยังลิฟท์ด้วยรองเท้าส้นสูง ! ยี่หวากระวนกระวายอยู่ไม่เป็นสุข ไม่รู้ว่าตัวเองจะถูกไล่ออกหรือเปล่า จู่ๆโทรศัพน์ก็ดังขึ้นมา ยี่หวาตกใจจนเกือบจะลุกขึ้นยืน มองแล้วเป็นของห้องประธาน แล้วกดปุ่มรับฟัง “ เลขายี่หวา ส่งกาแฟมาแก้วหนึ่ง ! ” ฟาโรห์ที่อยู่ในห้องพักผ่อนอาบน้ำเสร็จ เปลี่ยนเสื้อเชิ้ตที่ยับยู่ยี่ มองใบหน้าหล่อเหล่าที่อยู่ในกระจก ริมฝีปากยกยิ้มเยาะเย้ยตัวเอง มาถึงโต๊ะทำงาน เริ่มทำงานอีกครั้งหนึ่ง “ ประธาน กาแฟค่ะ ! ” ยี่หวาถือกาแฟเข้ามาอย่างไม่เป็นสุข วางลงบนโต๊ะ ไม่กล้าหายใจแรง กลัวว่าหากไม่ระวัง จะถูกไล่ออก “ ช่วยฉันหาเอกสารที่ใช้ในการประชุมเมื่อเช้านี้ ! ” ฟาโรห์เอ่ย ชี้ไปยังเอกสารกองโตตรงหน้า โดยไม่เงยหน้าขึ้น “ ค่ะ ! ” วางถาดลงบนโต๊ะข้างๆ ยี่หวาเริ่มลงมือ ไม่นึกว่า ตอนที่ไม่ระวัง ชนเข้ากับแก้วกาแฟจนหกออกมา “ อ่ะ ! ขอโทษค่ะ ขอโทษค่ะ ประธาน ! ” แย่แล้ว เธอสร้างปัญหาอีกแล้ว ! รีบเข้าไปช่วยแก้วกาแฟ กาแฟร้อนกระเซ็นโดนมือ ร้อนโดนผิวของเธอ ร้อนจังเลย ! แต่ว่า ก็ทำให้โต๊ะของเจ้านาย ฟาโรห์ เปียกแล้วด้วย ยี่หวาไม่มีเวลาสนใจความร้อนจากมือที่ร้อนไปถึงใจ เอากระดาษทิทชู่เช็ดโต๊ะของฟาโรห์ เช็ดด้วยพร้อมพูดว่า “ ประธานขอโทษนะค่ะ ฉันไม่ได้ตั้งใจค่ะ ! ” จนเช็ดสะอาดแล้ว ยังดี ไม่กระเซ็นไปโดนประธาน ไม่อย่างนั้น เธอตายจริงๆแน่ เขาคือเพชร เนื้อหนึ่งกิโลแพงกว่าเพชรซะอีก เธอชดใช้ไหวซะที่ไหน ? ไม่ได้โมโหตามเวลาที่ควร เขาวางปากกาลง มองเธอที่กระวนกระวาย และมองมือของเธอ สายตาเฉียบคมทันที ดึงมือของเธอเข้ามาใกล้ “ มือเป็นแผลไหม ? ” พูดพร้อมกับดึงเธอไปยังห้องทำงานประธานด้านหลังที่เป็นห้องน้ำ บิดก๊อกน้ำ ช่วยเธอราดมือ มือใหญ่ของเขากุมมือเล็กของเธอไว้ ยี่หวาอยากดึงมือกลับ แต่เขากลับใช้แรงกุมไว้แน่นกว่าเดิม ช่วยเธอราดน้ำเย็นล้างมือเธออย่างระมัดระวัง “ ยังดี ไม่ได้เป็นแผล แต่ว่าแดงแล้ว กลับไปทายาด้วย! ” ในที่สุด เขาก็ปล่อยเธอ ! มือนั่นเล็กจริงๆ มือยังเป็นแก้วอีก เหมือนกับเคยลำบากมาก่อน ! ขนตายาวของยี่หวาหลุบลงต่ำ หัวใจเต้นตึกตักขึ้นมา “ ประธาน ขอโทษค่ะ ฉันช่วยคุณชงอีกแก้วหนึ่งนะคะ! ” ใต้ขนตาดำดกหนา ลูกตาสีดำสนิทหยุดอยู่บนใบหน้าเธอที่ก้มลง มุมปาก ยกขึ้นน้อยๆอย่างงดงาม “ อื้ม ! ” เธอเหมือนหนูเล็กๆ เดินลีบติดกำแพงออกไปจากห้องของประธานอย่างรวดเร็ว สูดลมหายใจเข้าลึกๆ เขาไม่ได้ระเบิดอารมณ์ออกมา กลับมาอีกครั้ง เธอวางแก้วกาแฟลงอย่างระมัดระวัง “ ประธาน นี่เป็นเอกสารค่ะ ! ” สายตาของเขาหยุดอยู่บนมือของเธอ ผ่านไปชั่วครู่ แล้วพยักหน้าลง “ อืม ! ” “ ประธานคะ ! ” “ หือ ? ” ฟาโรห์ปิดเอกสาร เงยหน้าขึ้น “ ทำไมคุณถึง มอบ งานของ avl ให้ฉันค่ะ ? ” “ เธอไม่สามารถทำได้ ? ” ฟาโรห์เลิกคิ้วขึ้น สายตาสีดำสนิท “ ฉันเป็นแค่คนใหม่ค่ะ ! ” “ เธอแค่บอกฉันว่า เธอสามารถทำได้หรือเปล่า ? ” ฟาโรห์กล่าว “ เงยหน้าขึ้น! ” มุมปากของฟาโรห์ยกยิ้ม เสียงยิ่งทุ้มต่ำมากขึ้น “ เธอชอบมองปลายเท้าของตัวเอง คุยกับคนอื่น ? ” “ ฮ่ะ ! ” ใบหน้าของเธอแดง เงยหน้าขึ้นอย่างทำอะไรไม่ถูก ปะทะเข้ากับสายตาสีดำสนิทของเขา จ้องมองสายตาสีดำสนิทของเขาอย่างแปลกๆ เหมือนพลอยสีดำสนิทก้อนหนึ่งน่ามอง ทำให้คนที่ไม่ระวังตกเข้าไปข้างใน “ สามารถหรือไม่สามารถ ? ” เขาถามอย่างตั้งใจ “ สามารถค่ะ ! ” ยี่หวาสูดหายใจเข้าลึกๆ ตอบอย่างหนักแน่น ไม่ว่าจะยังไง เธอต้องพยายามลองทำ ในโลกของเธอไม่มีความล้มเหลว เพราะ เธอไม่อนุญาติให้ตัวเธอเองล้มเหลว เธอมีเชย์ที่ต้องเลี้ยงดู เชย์เป็นความมุ่งมั่นของเธอ ! “ ดีมาก ! ฉันหวังว่าจะได้ยินคำตอบที่แน่นอน ! ” เขากล่าว “ ขอบคุณการปลูกฝังของประธานค่ะ ! ” ยี่หวาขอบคุณจากใจจริง “ ทานข้าวด้วยกันเถอะ ! ” สายตาของเขามองเธอนิ่งพร้อมกับพูด “ อะไรนะคะ ? ” เธอนิ่งอึ้ง นึกว่าฟังผิดไปแล้ว “ เก็บของ เลิกงาน ทานข้าวด้วยกัน ! ” เขาดื่มกาแฟ แล้วลุกขึ้น ร่างสูงใหญ่มีการบังคับส่งมายังเธอ “ ประธาน ขอโทษค่ะ ฉันยังมีธุระ! ฉันไปก่อนนะคะ ! ” เธอจะไปรับลูกชาย ผ่านมานานขนาดนี้แล้ว เฮ้ย เธอจะสายแล้ว ! วิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว ฟาโรห์ยืนนิ่งอยู่กับที่ นี่เป็นครั้งแรก ที่เขาถูกผู้หญิงปฏิเสธ ! มองตามแผ่นหลังของยี่หวาที่จากไปอย่างรวดเร็ว ฟาโรห์ก็ตามออกด้วย ยี่หวาลงไปชั้นล่าง ออกไปจากประตูของบริษัท ตรงไปยังที่ที่ยืนรอรถเมล์ แต่ว่า เหมือนกับรถเมล์ยังเป็นปรปักษ์กับเธอ กลับไม่มา ! ฟาโรห์ขับ Bugatti สีน้ำเงินของตัวเอง ออกมาจากประตูใหญ่ของบริษัทอย่างช้าๆ หางตาข้างหนึ่งมองเห็นร่างผอมบางที่ยืนอยู่ที่ที่ยืนรอรถเมล์ เธอกำลังมองนาฬิกาบนข้อมืออย่างกังวล สายตาคมเฉียบมองอยู่บนร่างนั้น ยี่หวารอรถเมล์อย่างกังวล จู่ๆก็รู้สึกถึงสายตาคู่หนึ่งกำลังมองตัวเอง ความรู้สึกแปลกๆอย่างหนึ่ง ทำให้เธอรีบเงยหน้าขึ้น มองไปยังทางท้องถนน ไม่เห็นมีคนเลยนี่นา มีแต่รถที่ผ่านไปผ่านมา ส่ายศรีษะโดยไม่พูดอะไร จู่ๆเสียงสายเข้าของมือถือก็ดังขึ้นมา ยี่หวาตกใจไปชั่วครู่ รีบรับสาย “ หวา ทำอะไรเนี่ย ? ฉันรับเชย์กลับมาแล้ว เธอไม่ต้องรีบแล้ว กลับบ้านโดยตรงเลย ! ” เสียงบ่นของเคที่ส่งมาจากปลายสาย “ ขอบใจนะ เคที่ ! ” เธอกำลังกังวลอยู่พอดี นึกไม่ถึงว่า เธอช่วยเธอรับลูกชายกลับไปแล้ว ก็ดีแล้ว แค่นึกถึงท่าทางเสียใจของเชย์ ใจของเธอก็จะเจ็บปวดมาก ! วันนี้เหนื่อยจังเลย ตึงเครียดจัง แต่ว่าเมื่อนึกถึงเชย์ ในใจก็รู้สึกว่า จะลำบาก และเหนื่อยกว่านี้ก็คุ้มแล้ว วันนี้เจอกับประธานและเลขาไอรดากำลังจูบกัน และประธานทำเหมือนกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ยังดี ไม่ถูกไล่ออก ประธานไม่เป็นคนที่ชอบคิดแค้น ก้มลงมองมือที่แดงที่โดนกาแฟหกใส่ สร้างปัญหาอีกครั้ง แต่ไม่ถูกไล่ออก ยี่หวายิ้มออกมาคนเดียว เหมือนกับถูกรางวัลอันดับหนึ่ง สายตาของฟาโรห์อยู่บนร่างของยี่หวาอยู่ตลอดเวลา Bugatti ขับผ่านช้าๆ ในที่สุดก็ผ่านจุดยืนรอรถ และในกระจกมองหลัง ร่างเล็กๆนั่น ยิ่งชัดเจนมากขึ้น “ สุดสัปดาห์นี้เป็นงานฉลองของบริษัท หวา เธอเตรียมชุดราตรีพร้อมหรือยัง ? ” ปั้นชาเอ่ยถาม “ ยังต้องการชุดราตรี ? ” ยี่หวานิ่งไป “ ไม่เข้าร่วมได้หรือเปล่า ? ” “ ไม่ใช่มั้ง ? ไม่เข้าร่วมได้ยังไง ? ” กำลังพูดคุยกันอยู่ เลขาอรมาประกาศข่าวพอดี “ วันเสาร์นี้ เป็นงานฉลองของบริษัท สถานที่คือ โรงแรมเอร์ ผู้หญิงสวมชุดราตรี ผู้ชายสวมสูท ! ” “ อืม! ” คิ้วของยี่หวาขมวดเข้าหากัน ชุดราตรีหรอ ! แพงจังเลย ! อยู่ในความกังวลจนถึง วันเสาร์ ยังดี ที่เคที่มีชุดราตรี รูปร่างของทั้งสองเกือบจะเหมือนกัน ยี่หวายืมชุดราตรีกับเธอ เคที่หาชุดราตรีสีขาวหนึ่งชุดออกมา ความรู้สึกเหมือนสไตล์บราซิล ยี่หวาสวมแล้ว เคที่กับเชย์อึ้งจนตะลึงไปเลย “ หวา เธอควรจะสวมใส่ด้วยชุดราตรีมีกระโปรงพวกนี้ เผยไหล่สวยของเธอออกมา และยังมีหน้าอกนี่อีก ว้าว หากเป็นผู้ชายเลือดเกือบจะไหลออกมาทางจมูกแล้ว ! ” “ น้าเคที่ครับ มามี้ของผมสวมใส่ด้วยชุดที่เปิดเผยมากขนาดนี้ ไม่มีคนปกป้องทำยังไงดีครับ ? ไม่ได้ ผมก็จะไป ผมจะปกป้องมามี้ ไม่ยอมให้คนเจ้าชู้เข้าใกล้ ! ” เชย์เป็นกังวลอย่างมาก “ ฮ่ะ เด็กนี่ อย่างนี้สิดี หาแด๊ดดี้ให้เชย์คนหนึ่ง ! ” “ ผมไม่เอาแด๊ดดี้ ผมจะรีบโตไวๆ ให้มามี้แต่งงานกับผม! ” เชย์ตบหน้าอกอย่างหึกเหิม “ ผมสามารถปกป้องมามี้ได้! ” “ หึหึ! ” เคที่หัวเราะออกมา “ เป็นเด็กเป็นเล็ก ยังหลงรักมามี้! รอเชย์โต มามี้ของเชย์ก็แก่แล้ว ! ” “ มามี้ของผม แก่ไม่เป็นหรอกครับ ! ” เชย์ร้องออกมาอย่างไม่ยอม “ น้าเคที่ก็แก่ไม่เป็นครับ ! ” “ ใช่ พวกเราแก่ไม่เป็น ไม่แก่สิแปลก! ” เคที่ร้องหัวเราะออกมาอย่างเสียงดัง หากไม่แก่ ก็กลายเป็นเต่าพันปีแล้ว “ พอแล้ว หยุดหัวเราะได้แล้ว ดูให้หน่อย อย่างนี้ได้หรือเปล่า ? ” ยี่หวามองตัวเองผ่านทางกระจก “ ไม่ได้ ต้องไม่เด่งมากเกินไป ฉันแค่ต้องการไม่เด่นกว่าคนอื่นก็พอ ” “ เฮ้ย! อย่างนี้ดีมากเลยนะ ! ” “ เคที่ เธอช่วยฉันปกปิดหน่อย ฉันต้องไม่สวมเปิดเผยมากอย่างนี้ เชย์พูดถูก ! ” ยี่หวาเป็นกังวลขึ้นมา เธอคือผู้หญิงโสดคนหนึ่ง เลี้ยงลูกอยู่คนหนึ่ง จะเด่นมากอย่างนั้นได้ยังไง ? สุดท้ายแล้ว เคที่ก็ยอมจำนน ชุดราตรีสีขาว แม้จะเหมาะสมกับงานเลี้ยง น่าเสียดาย เพราะข้างนอกมีเสื้อคลุมเยอะขึ้นมาหนึ่งตัว เลยปิดบังร่างกายงดงามใต้ชุดราตรีหมด ทำให้เหมือนกับ คนหัวโบราณเชยๆ “ คุณพระช่วย ! หวา เธอรังแกชุดของฉันจริงๆเลยนะ ! ” มองยี่หวาที่ทำให้ความสวยงามของชุดหายไปเมื่ออยู่บนมือของยี่หวา แล้วจึงได้แต่ส่ายศรีษะอย่างรับไม่ได้ “ อย่างนี้ ดีขึ้นมากเลย ” นึกคิดชั่วครู่ ยี่หวายกยิ้มอ่อนๆ “ อืม เคที่ เชย์รบกวนเธอแล้วนะ ! ” “ มามี้ รีบกลับมานะครับ! ” เชย์กอดแขนของยี่หวาอย่างไม่วางใจ “ มามี้ต้องระวังพวกคุณลุงคนร้าย ไวน์ที่คนอื่นให้ ต้องไม่ดื่มนะครับ ! เพราะ ข้างในอาจจะมียานอนหลับ มามี้ ฟังเข้าไปหรือยังครับ ? ” “ หึหึ คุณพระช่วย ! ” เคที่ร้องออกมาอย่างรับไม่ไหว “ เชย์ครับ พวกนี้เรียนมาจากที่ไหนหรอครับ ? ความระวังตัว ทำให้คนตายได้เลยนะครับ ! ” “ ในโทรทัศท์ครับ น้าเคที่ ในโทรทัศน์มีบอกนะครับ! ” เชย์พูดอย่างจริงจัง “ ลูกวางใจได้เลยครับ มามี้จะระวังครับ อยู่บ้านเป็นเด็กดีนะครับ ” “ อื้ม ! ” “ งั้นต้องเปิดเครื่องไว้นะครับ หากมีคนรังแกมามี้ ผมจะรีบไปช่วยมามี้ ! ”