บทที่ 13 ร้องไห้ในห้องน้ำชาย

จู่ๆฟาโรห์ก็รู้สึกตัวขึ้นมา ดวงตาสีดำสนิทกลับไปเย็นชาอย่างทุกครั้ง เขามองยี่หวา ดวงตาเย็นเฉียบ “ แล้วเธอเป็นผู้หญิงแบบไหนกันแน่ ? รักความสุขสบาย ? ไร้เดียงสา ? ” ยี่หวาฟังน้ำเสียงอัตรายของเขา มองใบหน้าหล่อเหลาราวกับแกะสลัก ดวงตาคู่นั้นคล้ายกับมีพลัง ทำให้หลงเข้าไปข้างในโดยไม่รู้ตัว “ คุณปล่อยนะ ! ” เธอถูกเขารังแกหมดเปลือกอย่างแปลกประหลาด “ ฟาโรห์ คุณอยู่ที่ไหนคะ ? ” จู่ๆเสียงเรียกของผู้หญิงก็ดังเข้ามาจากข้างนอก ยี่หวาตัวสั่นขึ้นมา หากถูกเจอเข้าอีกครั้ง หรือไม่ก็ถูกไอรดาพบเข้า เธออย่างนั้นกับประธานจริงๆแล้วละก็ เธอไม่มีหน้าจริงๆด้วย ! “ ประธาน ฉันจะลาออกค่ะ! ” ยี่หวาเอ่ยเสียงเย็น เธอไม่ใช่ผู้หญิงง่ายๆ เธอไม่เคยคิดจะยุ่งกับใคร แต่ว่าเขารังแกกันมากเกินไปแล้ว ! ฟาโรห์ไม่พูดอะไร กลับเปิดประตู เดินออกไปเลย ในห้องน้ำชายเหลือแต่ยี่หวาคนเดียว อยู่ๆเธอก็อยากร้องไห้ขึ้นมา อยากร้องไห้เสียงดัง ! ทำไมต้องรังแกเธอแบบนี้ด้วย ? ฟ้ารังแกเธอ เธอผิดแล้ว เธอไม่ควรไปทำอะไรการรับตั้งครรภ์แบบนั้น ทำให้เลือดเนื้อเชื้อไขต้องแยกจากกัน จนถึงตอนนี้ ยังหาลูกชายของเธอไม่พบ ! ดวงตายี่หวาแดงก่ำ เธอนั่งลงบนชักโครกแล้วร้องไห้ออกมา “ ใครร้องไห้อยู่ข้างใน ? ” จู่ๆเสียงทรงอำนาจก็ดังขึ้นมา ยี่หวาตกใจจนหยุดเสียงร้องไปชั่วครู่ “ ใครอยู่ข้างใน ? ” ตามด้วยอีกเสียงหนึ่ง น้ำเสียงเริ่มไม่สบอารมณ์แล้ว “ ประธานกรรมการครับ อาจจะเป็นคุณผู้หญิงที่เข้าห้องน้ำผิดครับ ! ท่านรีบไปเข้างานเถอะครับ นายน้อยเข้าไปแล้วครับ ! ” เสียงผู้ชายอีกคนหนึ่ง ยี่หวาตกใจจนไม่กล้าขยับ แย่แล้ว แย่แล้ว เธอลืมไปได้ยังไง ว่านี่เป็นห้องน้ำชาย ? ตอนที่ยี่หวากลับเข้าไปในงาน เตรียมจะจากไป เซลอนที่จากไปแล้วกลับมาอีกครั้ง มองยี่หวาที่ก้มศรีษะเตรียมจะจากไป เกือบจะจำไม่ได้ “ เอ๋ หวา ที่รัก คุณสวยมากเลย ! ” ยี่หวาเงยหน้าขึ้นมองเซลอนด้วย ดวงตาที่มีน้ำตาคลอ ช่วงเวลานั้น เขาอึ้งไปเลย จู่ๆก็ยิ้มกว้างอย่างแปลกใจ “ เป็นคุณจริงๆด้วย หวา ที่รัก น้องสาวที่จู่ๆก็ตกลงมาจากท้องฟ้า ! ร้องไห้อะไร ? ” อยู่ต่อหน้าเซลอนที่ชอบพูดเล่น ยี่หวายิ้มขมขื่นอย่างไร้เรียวแรง แค่เหลือบมองเซลอนแว๊บหนึ่ง “ ขอโทษค่ะ ผู้จัดการเซลอน ฉันควรไปแล้ว ! ” “ เอ่อ........” เซลอนไม่เข้าใจ มองแผ่นหลังที่จากไปอย่างรีบร้อน อย่างไม่เข้าใจ หันกลับมามองหาร่างของฟาโรห์ พบว่าเขายืนอยู่ท่ามกลางผู้หญิงกลุ่มหนึ่ง หัวเราะอย่างสดใส มาถึงวันจันทร์อีกครั้ง ยี่หวาถือใบลาออกมาหาเลขาอร “ เลขาอรค่ะ นี่คือใบลาออกของฉันค่ะ! ” “ คุณจะลาออก ? ” เลขาอรตกใจมาก “ หวา สามารถเข้ามาทำงานที่นี่ไม่ง่าย ยี่สิบกว่าคน เลือกแค่คุณกับปั้นชา คุณแค่คิดก็รู้แล้วว่าการแข่งขันดุดันมากแค่ไหน! ” “ ฉันรู้ค่ะ ! เลขาอร ขอบคุณนะค่ะ ฉันแค่อยากจะลาออก! ” “ ฉันเป็นคนตัดสินใจไม่ได้ ! ” เลขาอรนึกขึ้นมาได้ว่า ยี่หวาเป็นคนที่ประธานรับเข้ามาทำงาน เธอน่าจะไปถามประธานก่อน ! และตอนนี้ ฟาโรห์เดินออกมาจากลิฟท์มาทางนี้พอดี เลขาอรรีบพูดทันที “ ประธานคะ คุณยี่หวาจะลาออกค่ะ! ” ยี่หวามองเห็นฟาโรห์ มองเขาเม้มริมฝีปากบางแน่น นึกไปถึงเมื่อคืนที่จู่ๆก็ถูกจูบ ใบหน้ากลับร้อนขึ้นมาทันที ก้มศรีษะลงอัตโนมัติ แล้วนึกได้ว่า ตัวเองไม่ได้ผิด ทำไมต้องกลัว แล้วเงยหน้าขึ้นอย่างไม่ยอม มองตอบเขา สายตาเฉียบคมเหมือนเหยี่ยวของฟาโรห์ หยุดลงบนใบหน้าขาวนวลของยี่หวา ไม่ได้พูดอะไร แล้วเดินไปยังห้องทำงานของตัวเอง เลขาอรไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงต่อ “ หวา คุณไปพูดกับประธานเองเถอะ ! ” “ ฉัน.......” ยี่หวาไม่เข้าใจ ทำไมเธอลาออก ยากมากขนาดนี้เลยหรอ ? ในใจยี่หวาไม่ยอม เดินตามเข้ามายังหน้าห้องทำงานของประธาน แล้วเคอะประตู “ เข้ามา ! ” น้ำเสียงเย็นชาเหมือนน้ำแข็ง สูดอากาศเข้าลึกๆ อย่ากดดัน เดียวก็ไม่ทำแล้ว เธอไม่กลัวหรอก ! ดันประตูเข้าไป ใจของยี่หวายังคงเต้นตึกตักขึ้นมาอย่างกังวล ฟาโรห์นั่งอยู่หลังโต๊ะทำงานแล้ว สายตาไม่ได้เงยขึ้นมอง ยังคงสนใจมองเอกสารบนมือต่อ “ ประธานค่ะ ฉันจะลาออกค่ะ! ” “ เพราะอะไร ? ” ดวงตาสีดำเย็นชาของฟาโรห์มีความเฉียบคมปรากฎออกมา สายตาเย็นเฉียบเหมือนหิมะช่วงฤดูหนาว เย็นๆหนาวๆ บนใบหน้าสมบูรณ์แบบนอกจากเย็นชาแล้ว คล้ายกับยังมีความรู้สึกแปลกๆรวมอยู่ด้วย “ เพราะ เมื่อคืน ฉันจูบเธอ ? ” “ เอ่อ ! ประธานคะ ฉันไม่เหมาะกับงานนี้ค่ะ ! ” ฉันมาทำงาน ไม่ใช่มาเพื่อให้คนมาคุกคาม ! สายตาของฟาโรห์มีความสนุกวูบหนึ่ง “ งานของ avl เริ่มแล้ว เธออยากให้ฉันมอบหมายให้ใคร ? เลขายี่หวา ลาออกได้ แต่ชดใช้ความเสียหายของบริษัทมาก่อน สามสิบล้าน ! เอามา แล้วไปได้ทันที ! ” “ ห๊ะ--- ” ยี่หวาเกือบจะกรีดร้องออกมา “ บริษัทจะสูญเสียมากขนาดนี้ที่ไหนกันค่ะ ? ” “ ผ่านไปหนึ่งอาทิตย์แล้ว เลขายี่หวา เธอให้ฉันจู่ๆก็เปลี่ยนคน ในเวลาหนึ่งอาทิตย์นี้ เธอรู้หรือไม่ว่ามีโอกาศผ่านมามากแค่ไหน ? แฟชั่นฤดูหนาววางตลาดก่อนหนึ่งวัน กำไรก็เป็นหนึ่งร้อยล้านขึ้นไป เธอล่าช้าไปหนึ่งอาทิตย์ ฉันให้เธอจ่าย สามสิบล้าน นับว่าเกรงใจมากแล้ว ! ” “ คุณไม่มีเหตุผล! ” ยี่หวาเดือด ปุด ปุด “ในสนามตลาดพูดถึงแต่ กฎและกำไร ! ” “ ฉันไม่มีเงิน! ” เธอจะไปหาที่ไหน สามสิบล้าน สามหมื่นยังไม่มีเลย! “ งั้นฉันปฏิเสธการลาออกของเธอ รีบกลับไปทำงานเดียวนี้ ! ” ฟาโรห์เอ่ยเสียงเย็น บนใบหน้ามีความหมายลึกๆปรากฎออกมา ในดวงตามีแสงวูบผ่าน ท่าทางของเขา ทำให้ยี่หวาเข้าใจอย่างชัดเจนว่า ผู้ชายตรงหน้านี้ ตั้งใจ เขารู้ว่าเธอไม่มีเงิน “ คุณตั้งใจ ! ” หมัดของเธอกำแน่นอยู่ข้างลำตัว เธอโมโหมาก อดทนไว้ ฟาโรห์เงียบไม่พูดอะไร จู่ๆก็ยืนขึ้น ยี่หวาสะดุ้งตกใจ ริมฝีปากของเขายกยิ้มขึ้นทันที สายตายุ่งเหยิงอ่านยาก “ เธอกลัวฉัน ? ” “ ฉันไปทำงานแล้ว! ” เธอหันหลังอย่างเร็ว แม้ว่าลาออกไม่ได้ เธอก็ทำงานชิ้นนี้ให้เสร็จ แล้วค่อยลาออก ยี่หวาก้มหน้า ถอนหายใจออกมาจากห้องประธาน “ หวา ประธานพูดว่ายังไง ? ” หาไม่ง่ายที่เลขาอรถาม “ เลขาอรคะ ทุกคนที่ลาออกต้องชดใช้ให้บริษัทสามสิบล้านใช่ไหมคะ ? ” เธอเริ่มสงสัยว่าบริษัทธนานี้อยู่ได้เพราะการหลอกลวงหรือเปล่า น่าโมโหจริงๆ “ เอ่อ ! ” เลขาอรอึ้งไป “ ทำไมถึงพูดอย่างนี้ล่ะ ? หรือว่าประธานให้คุณชดใช้สามสิบล้าน ? ” “ นึกซะว่าฉันไม่ได้พูดนะคะ ! ” เธอไม่อยากพูดมาก นั่งลงที่ที่ของตัวเองอย่างไม่รู้ว่าจะทำยังไง เลขาอร กระพริบตาปริๆ ครั้งแรกที่ได้ยินข่าวคราวอย่างนี้ และครั้งแรกที่ได้ยินประธานไม่ให้ลูกน้องลาออก หรือว่า ประธานกับเลขายี่หวามีความสัมพันธิ์ที่ไม่ธรรมดา ? “ สวัดดีตอนเช้า ! ” ปั้นชาก็มาถึงแล้ว “ เฮ้! หวา! เมื่อวานเกิดเรื่องอะไรขึ้น ? ทำไมถึงไม่เห็นเธอ ? ” “ ฉันดีมาก เมื่อวานอยู่ตลอดนี่! ” เธอโกหก “ ไม่ถูกนี่ หวา ที่รัก เหมือนกับคุณกลับไปตั้งแต่เช้าแล้ว ! ” เสียงผู้ชายที่จู่ๆก็ดังขึ้นมา มีความสนุกอยู่ในน้ำเสียงด้วย “ ที่รัก ? ” เลขาอรและปั้นชาถึงกับพูดไม่ออก “ ใช่ พี่อรที่รัก ปั้นชาที่รัก พวกคุณยังดีอยู่หรือเปล่า ? ” เซลอนมองผู้หญิงทั้งสามคนอย่างสนุก เรียกทุกคนว่าที่รักหมดอย่างไม่รู้สึกอาย เลขาอรและปั้นชาหันมามองกัน เข้าใจถึงพลังการพูดเล่นของเซลอน เก่งกว่าตัวละครในโทรทัศท์อีก ยี่หวามองเซลอนที่เล่นสนุก โมโหแต่ไม่มีแรงมองเขาแว๊บหนึ่ง ไม่พูดอะไร “ เป็นอะไร ? ไม่สบายหรอ ? ” เซลอนมองท่าทางของยี่หวา ถามขึ้นอย่างเป็นห่วง “ เริ่มทำงาน ! ” ยี่หวาส่ายศรีษะอย่างยอมแพ้ “ แต่ว่า มองแล้วคุณไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่นี่ ? ” เซลอนสงสัย “ เป็นอะไรกันแน่ ? ” “ ไม่เป็นไร ! ฉันไปชงกาแฟ ! ” ริมฝีปากยี่หวาคล่ำต่ำ อยากจะลาออก แต่ว่าคนนั้นกลับเรียกร้องให้เธอชดใช้ แล้วเธอถูกจับจูบหาใครชดใช้ ? นึกไปถึงว่า ต่อไปยังต้องทำงานอยู่ที่บริษัทธนาต่อไป ขนาดรอยยิ้มบนริมฝีปากของยี่หวายังไม่มีเรี่ยวแรงเลย “ ให้ผมแก้วหนึ่งนะครับ ! ” เซลอนเห็นว่าเธอไม่อยากพูด จึงหันสายตาไปยังผู้หญิงอีกสองคน เลขาอรส่ายศรีษะ ปั้นชายักไหล่ ไม่รู้เหมือนกันว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น “ งั้นผมไปห้องประธานแล้วนะครับ ที่รักทุกคน ลาก่อนครับ ! ” เซลอนเดินไปยังห้องประธานอย่างสง่างาม ยี่หวาถือกาแฟสำหรับช่วงเช้าเข้าไปในห้องประธาน เคอะประตู แล้วเข้าไป เซลอนนั่งอยู่ที่โซฟา และฟาโรห์ก็ยังนั่งอยู่ที่โซฟา “ ประธานคะ กาแฟค่ะ ! ผู้จัดการเซลอน กาแฟค่ะ ! ” พูดจบอย่างเป็นทางการแล้ว ยี่หวาจะเดินออกไป ถูกเซลอนเรียกไว้ “ หวา วันนี้คุณเป็นอะไร ? มองแล้วแปลกๆนะครับ ! ” ตอนที่เซลอนถาม สายตามองที่ฟาโรห์ และในสายตาของเขาไม่มีความรู้สึกอะไรปรากฎออกมา “ ไม่เป็นอะไรค่ะ ! ” ยี่หวายิ้มแหย “ ฉันไปทำงานแล้วนะคะ ! ” “ เลขายี่หวา วันนี้เธอไป vl รอบหนึ่ง เร่งโครงการที่ร่วมมือกันให้เร็วกว่านี้ ฉันหวังว่าจะมีแบบแผนที่มีประสิทธภาพออกมาเร็วๆนี้ ! ” ฟาโรห์พูดขึ้น เมื่อตอนที่ยี่หวากำลังจะออกไป “ ค่ะ ! ” ยี่หวาพยักหน้ารับ แต่ในใจกลับบ่นเขา ผู้ชายคนนี้ เจ้าเล่ห์ยิ่งกว่าสนัขจิ้งจอกซะอีก “ ผมก็จะไปพอดี หวา คุณไปกับรถผม ! ” เซลอนดื่มกาแฟคำหนึ่ง ลุกขึ้นยืน ฟาโรห์จ้องเขาสักครู่ เซลอนตกใจกับสายตาที่เขาส่งมา แต่แล้ว ยังพูดอย่างไม่กลัวตายว่า “ ฟาโรห์ นายจ้องฉันทำไม ? ” ในมือยี่หวาถือแฟ้มไว้ นึกไปถึงเมื่อครู่ที่เซลอนและฟาโรห์ปะทะฝีปากกัน รู้สึกอยากหัวเราะขึ้นมา คนอย่างฟาโรห์ คงไม่รู้ว่าจะทำยังไงกับเซลอนที่มองแล้วเป็นคนทะเล้น !