บทที่ 15 ชอบงานอดิเรกเหมือนกัน

“ ใช่หรอ ? ” ฟาโรห์มองเธอ มองเธอย่างสนใจ จู่ๆริมฝีปากก็ยิ้มบางๆโดยไม่มีร่องลอย บนใบหน้าเท่ หล่อเหล่า ไม่มีความรู้สึกอะไรสักอย่าง แต่มีความรู้สึกที่สนุก “ ฉันชอบทานเผ็ดนิดหน่อย ! ” ตอนที่พูดคำนี้ มองยี่หวา ไม่รู้ว่าพูดถึงอาหาร หรือว่าอย่างอื่น ! แล้วเขาเอาไฟแช็คออกมา เป็นไฟแช็คสีเงินที่สวยมาก มองก็รู้แล้วว่าราคาไม่น้อย จุดบุหรี่ม้วนหนึ่งปล่อยลมมาทางยี่หวาอย่างสง่างาม “ เคอะ เคอะ .........” สำลักแล้วได้แต่ไอ ยี่หวาเบะปาก นึกว่าเขาจะออกไป มองแล้วไม่ออกไป “ ประธานใหญ่ฟาโรห์ จะสูบบุหรี่ออกไปข้างนอก ! ” จูเลียพูดพร้อมขมวดคิ้ว “ ที่นี่เป็นสถานที่สาธารณะ กรุณาสนใจหน่อย ที่นี่ยังมีผู้หญิงสองคน พวกเราไม่อยากสูบบุหรี่มือสองของคุณ ! ” “ จูเลียที่รัก งั้นคุณก็สูบม้วนหนึ่งสิ อย่างนี้ ทุกคนเปลี่ยนกันสูบบุหรี่มือสอง ไม่นับว่าขาดทุน ! ” เซลอนพูดอย่างทะเล้น แล้วเอาบุหรี่ออกมา แล้วจะจุด “ ไปสูบข้างนอก ! ” จูเลียแย่งบุหรี่ในมือของเขามา ทิ้งลงบนโต๊ะ “ จูเลีย ! คุณไม่ยุติธรรม ! ” เซลอนพูดเสียงดัง “ ทำไมคุณไม่กล้าแย่งบุหรี่ของฟาโรห์ ? ” “ จะดับเองหรือว่าให้ฉันลงมือ ? ” จูเลียมองฟาโรห์แล้วถาม ฟาโรห์สูดอีกครั้งหนึ่ง “ ฉันชอบลงมือเอง ! ” พูดแล้ว เขาดับบุหรี่ที่สูบแล้วไม่กี่คำ “ นี่ไม่ยุติธรรม ! ” เซลอนยังคงร้อง จูเลียมองเซลอนที่ยิ้มกว้างอย่างรังเกียจ “ ไม่ยุติธรรม คุณไม่ทานหรอ ไม่มีใครลากคุณมา ! ” “ จูเลีย! ” เซลอนฮึดฮัดกัดฟันกรอด ผู้หญิงคนนี้ ทำไมถึงรังแกเขาบ่อยๆ ? มีปัญญาก็รังแกฟาโรห์สิ ! “ หวา คุณอยากทานอะไร สั่งได้เลย ! ” จูเลียขี้เกลียดสนใจเขา ถามยี่หวาด้วยรอยยิ้ม “ ลาบดิบค่ะ ! ” ยี่หวาสั่งอย่างหนึ่งด้วยรอยยิ้ม “ คุณพระช่วย ! มองไม่ออกเลยนะว่า คุณตัวเล็กอย่างนี้ กลับกระหายเลือดขนาดนี้ ! ” เซลอนร้องขึ้นมาอีกครั้ง “ ฟาโรห์ ! ฉันจำได้ว่านายก็ชอบลาบดิบมาก ! นึกไม่ถึงว่า นายกับยี่หวาจะมีสิ่งที่ชอบเหมือนกัน ! ” ฟาโรห์เม้มปากไม่พูดอะไร ใบหน้าหล่อเย็นชา คล้องยี่หวาทั้งร่างไว้ในสายตาด้วยสายตาเฉียบคม ยี่หวาอ้าปากกว้าง มองผู้ชายตรงหน้าอย่างอึ้งๆ รู้สึกอายน้อยๆ นึกไม่ถึงว่า ผู้ชายคนนี้จะชชอบทานลาบดิบ “ จูเลีย ผมสั่ง แกงปลาให้คุณนะ ! ผมจำได้ว่า เหมือนกับคุณชอบ ! ” เซลอนไม่สนใจสายตาที่จะฆ่าคนของจูเลีย หัวเราะทะเล้น พูดด้วยสีหน้าจริงจังว่า “ มาทานข้าวที่นี่ ทำให้ผมนึกถึงตอนเรียนหนังสือ จูเลียที่รัก นึกไม่ถึงว่าคุณจะยังคิดถึงอดีตมากอย่างนี้ ! ” “ นี่เกี่ยวอะไรกับคิดถึงอดีต ? ” จูเลียนิ่ง ยิ้มกว้างอย่างเยาะเย้ย สายตาไม่เกรงใจอย่างเซลอนอย่างสำรวจหนึ่งครัง “ ฉันจำได้ว่า ตอนนั้น คุณเผ็ดจนร้องไห้เลย ! ” “ จูเลีย ! คุณแน่มาก ! ” เซลอนฟังจูเลียเผยความลับของตัวเอง สีหน้าเปลี่ยนไปทันที “ ใครเคยร้องไห้ ? หวา คุณอย่าฟังเธอพูดมั่วนะ ! พี่ชายกล้าหายไม่มีใครเทียบได้เลยนะ แค่พริกเองนี่ ! พี่ชายไม่กลัว ! ” จูเลียหัวเราะออกมา ดึงยี่หวาที่อึ้งๆอยู่ พูดเสียงเบาว่า “ หวา เซลอนเป็นคนหลายใจ อย่าหลงดวงตาลูกพีชของเขานะ หากจะเลือกสองในหนึ่งจริงๆ พี่แนะนำให้หวาเลือกฟาโรห์ ! ” “ แอบพูดนินทาฉันเรื่องอะไรกัน ? อย่าพูดถึงเรื่องไม่ดีของฉันต่อหน้าหวาสิ เหลือภาพลักษณ์ที่ดีให้ผมด้วยนะ ” เซลอนหันสายตาไปยังจูเลียที่ทำหน้าเอียน “ ทำไมผมพบว่า ผู้หญิงอย่างคุณถึงร้ายกาจแบบนี้ ? ” “ เพิ่งรู้หรอคะ ? เสียดาย สายไปแล้ว ” จูเลียหัวเราะ เริ่มเทชา เซลอนมองจูเลียด้วยสายตาที่จะระเบิดไฟออกมา “ จูเลีย คุณแน่มากเลยนะ ! ” “ อ๊ะ ! อาหารมาแล้ว ! ” ยี่หวาพูดขึ้นมาตัดบท เมื่อถึงเวลาสมควร สายตามองไปยังฟาโรห์ที่ไม่พูดอะไร แม้ว่าใบหน้าของฟาโรห์จะสมบูรณืแบบมากแค่ไหน อากาศใต้ใบหน้าหล่อ ถึงแม้ว่าจะให้ความรู้สึกที่ดี แต่ว่า นึกไปถึงเขาจูบเธอ และยังไม่ให้ตัวเองลาออก ก็โมโห ก็รู้สึกถึงเซลล์ในร่างกำลังสั่น “ ลาบดิบที่พวกนายชอบนี่ ! เลือด ! มีแต่เลือด ! รีบทานสิ ! ” เซลอนร้องตะโกนกับฟาโรห์และยี่หวา ฟาโรห์หยิบช้อนขึ้นมาอย่างสง่างาม ขมวดคิ้วน้อยๆ แล้วตักมาหนึ่งชิ้น วางใว้ในถ้วยตรงหน้าของตัวเอง ตามด้วยค่อยๆชิมคำหนึ่ง ท่าทางสง่า แค่ทานข้าวยังต้องสุภาพบุรุษมากขนาดนี้ ทำไมเรื่องที่ทำ ถึงไม่สุภาพบุรุษ ? ยี่หวามองอาหารที่ตัวเองชอบ แต่ไม่ได้ขยับตะเกียบ ! อาหารมาเสิร์ฟจนครบอย่างรวดเร็ว เซลอนยังไม่ขยับตะเกียบ ปากกลับพูดว่า “ หวา คุณทำไมไม่ทาน ? ” “ เอ่อ ! ฉันไม่ค่อยหิวเท่าไหร่ค่ะ ! ” ยี่หวาแค่ไม่อยากทานอาหารร่วมถ้วยเดียวกันกับฟาโรห์ ได้ยินแล้ว ในดวงตาของฟาโรห์ไม่มีความรู้สึกอะไร แต่มีความสนุกอยู่ในนั้นเล็กน้อย “ ใช่หรอ ? ไม่รู้ว่าท้องของใคร กำลังร้องแล้ว ! ” เพิ่งพูดจบประโบคหนึ่ง จู่ๆเสียงท้องร้องของใครบางคนร้องขึ้นมาอย่างไม่งาม “ โครกครา โครกคราก ” เซลอนและจูเลียทนไม่ไหวหันไปตามเสียง ได้แต่อึ้ง ใบหน้าของยี่หวาแดงก่ำ อับอายมาก “ ทานเลย ! อย่าเกรงใจ ! ” จูเลียหัวเราะเบาๆ “ ทำไมต้องลำบากตัวเองล่ะ อย่าฝึกตามเซลอน เขากลัวทานพริก ! ” เงยหน้าอย่างลำบากขึ้น มองฟาโรห์แว๊บหนึ่ง ยี่หวาเกรงร่างอย่างทนไม่ไหว “ ใครกลัวพริกกัน ? ช่วงนี้ร้อนในเฉยๆ ไม่กล้าทานเยอะ พี่ครับ มาผัดไข่จานหนึ่งครับ ! ” เซลอนตะโกนออกไป “ เสแสร้ง ! ” ฟาโรห์พ่นคำสองคำออกมา ตามด้วยทานลาบดิบของเขาต่อ “ เอ่อ ! ” ยี่หวาขมวดคิ้วมุ่น ไม่สนแล้ว ช่างเขาพูดอะไรสิ หยิบตะเกียบขึ้นเริ่มทานอาหาร ตลก ลาบดิบเป็นสิ่งที่เธอรักที่สุด เพราะอะไรให้เขาทานคนเดียว ? ยี่หวาใช้ช้อนกลางตักมาไว้ตรงหน้าตัวเอง เริ่มทานขึ้นมา ไม่เกรงใจสักนิด เหมือนกับงอนใคร เห็นท่าทางตอนนี้ของยี่หวา เซลอนหัวเราะออกมาอย่างอดไว้ไม่อยู่ และข้างๆ ใบหน้าหล่อเหมือนพระเจ้าของฟาโรห์ ตอนนี้ และข้างๆ ใบหนหน้าหล่อเหมือนกับเทวดาของฟาโรห์ ตอนนี้เรียบนิ่ง โดยเฉพาะไดรับสายตาท้าทายจากยี่หวาแบบนั้น คิ้วขมวดแน่น สายตาเฉียบคม ส่งไปยังเซลอนที่หัวเราะไม่หยุด เซลอนหยุดหัวเราะช้าๆ ตอนนี้ เจ้าของร้านอาหารส่งผัดไข่ที่ผัดเสร็จแล้วมาส่ง เซลอนเห็นไข่นั้นแล้วขมวดคิ้วทันที ใบหน้าบูดบึ้ง และฟาโรห์กับจูเลียกลับยิ้มขึ้นมา........ “ คุณพระ ยังจะให้คนมีชีวิตอยู่ต่อไหมครับเนี้ย ! ” เซลอนร้องออกมา ผู้ชายหล่อผู้หญิงสวยนั่งทานอาหารในร้านอาหาร เสียงร้องของทุกคน ทำให้คนอื่นๆมองมา “ ทำไมหรอ ? ” ยี่หวาที่เอาแต่ทาน เงยหน้าขึ้นมาอย่างงงๆ มองจูเลียที่หัวเราะอยู่ ถามอย่างแปลกใจ หันไปอีกข้าง ก็เห็นริมฝีปากฟาโรห์ยกยิ้มน้อยๆ ยิ่งไม่เข้าใจ “ ไม่มีอะไร ทานกันเถอะ ” จูเลียกลั้นยิ้มแล้วพูด ฟาโรห์กลับไปเย็นชาเหมือนเดิม สายตาสงสัยของยี่หวามองจูเลีย และมองฟาโรห์ รู้สึกถึงความสงสัยในสายตาของเธอ ฟาโรห์ขมวดคิ้วแน่น นั่นเป็นสายตาอะไรของเธอ ? “ ผู้จัดการเซลอน คุณไม่เป็นไรนะคะ ? ” ยี่หวาถามอย่างเป็นห่วง “ ฮ่า ฮ่า ! ไม่เป็นไร ! ผมรู้สึกดีมากเลยครับ ! ” เซลอนเห็นว่ายี่หวาเป็นห่วงตัวเอง รู้สึกอายทันที “ แล้วทำไมคุณถึงไม่ทานล่ะคะ ? ” “ เพราะในไข่ก ก็มีพริก ! ” จูเลียเผยคำตอบออกมา “ คุณหุบปากไปเลยนะ ! ” เซลอนจ้องจูเลียด้วยหางตา “ จูเลีย ก็ว่าทำไมจนถึงตอนนี้ คุณถึงยังไม่แต่งงาน ในใจร้ายเกินไปแล้ว ! ” สีหน้าของจูเลียเปลี่ยนไป ตาไม่ได้พูดอะไร ตามด้วยหัวเราะขึ้นมา “ ใช่ ในใจฉันร้ายขนาดนี้อยู่แล้ว ! ” เซลอนเบะปาก “ ก็ได้ วันนี้เพื่อไม่ให้หวา ดูถูก พี่ชายพุ่งออกไปแล้ว ! ” พูดแล้ว ตามด้วย หยิบตะเกียบขึ้นมา เริ่มทานไข่ไก่ ! ยี่หวาได้แต่เบิกตากว้างมองอย่างอึ้งๆ ผู้จัดการเซลอนก็มีเรื่องที่กลัวหรอเนี้ย ? “ เคอะ เคอะ เคอะ.......เผ็ดจะตายอยู่แล้ว ! ” เซลอนแค่ทานได้คำหนึ่งก็เริ่มไอออกมา “ อ๊ะ ! ทานไม่ได้ก็ไม่ต้องทานแล้วค่ะ ! ” ยี่หวาเห็นเขาเป็นแบบนี้ รีบเทน้ำหนึ่งแก้วยื่นไปให้เขา “ ดื่มน้ำหน่อยนะคะ ! ” “ ยังคงเป็น หวา ที่ดี ! ” เซลอนรับน้ำมา ดื่มไปอึกใหญ่ ฟาโรห์มองเธอเป็นห่วงเซลอนขนาดนี้ ในใจกลับมีความรู้สึกไม่ชอบใจอย่างแปลกๆ “ ดื่มอีกหน่อยนะคะ น้ำเย็นสามารถทำให้หายเผ็ดได้ค่ะ ! ” ยี่หวากล่าว “ อ่า ! ดีขึ้นมากแล้ว ดีขึ้นมากแล้ว ! ” เซลอนส่ายศรีษะ ทั่วใบหน้าแดงไปหมด แต่ว่าเสียงร้องของเขาเหมือนฟ้าผ่า ดึงดูดสายตาอยากรู้อยากเห็นมากมาย ยี่หวาเห็นว่าเขาไม่สามารถทานเผ็ดได้ ออกไปพูดกับเจ้าของร้านว่าเอาผักที่ไม่ใส่พริกจานหนึ่ง “ ผู้จัดการเซลอนคะ เจ้าของร้านบอกว่า จะผัดผักที่ไม่ใส่พริกให้คุณ คุณวางใจเถอะค่ะ ! ” “ ขอบคุณครับ ! ” เซลอนรู้สึกขอบคุณยี่หวามากๆ กลับมาอีกครั้ง นิ้วเรียวยาวของฟาโรห์ ถือแก้วขึ้นมา หมุนแก้วชาในมือไปมา สง่างามมาก เขาพูดเบาออกมาคำหนึ่ง “ เทชา ! ” “ อะไรนนะคะ ? ” ยี่หวารู้ว่าคำพูดนี้ พูดกับตัวเอง “ เทชา ! ” ฟาโรห์พ่นคำสองคำออกมาอีกครั้ง สูดหายใจเข้าลึกๆ บนใบหน้าของยี่หวา ไร้ความรู้สึกทันที “ ค่ะ ! ” เดินไปตรงหน้าฟาโรห์อีกครั้ง ช่วยเทชาให้เขา เพราะเบื่อๆ ตอนที่เทชา ไม่ระวังเทไปโดนไฟแช็คที่เขาวางไว้บนโต๊ะ “ เหี้ย ! ” อยู่ฟาโรห์ก็ร้องออกมาเสียงดัง ดันยี่หวาออกไปอย่างแรง “ อ๊ะ ! ” ยี่หวาที่ตกใจ มือก้สั่น กาน้ำชาตกลงบนไฟแช็คหมด