บทที่ 6ผู้ชายกลัวที่จะปฏิเสธ

บทที่ 6ผู้ชายกลัวที่จะปฏิเสธ หลินเวยมี่เธอยังไม่ทันได้โต้ตอบ เขาก็เข้ามาจูบเธออย่างดุเดือด บ้าคลั่งและซาบซ่าน ไม่ทันที่เธอจะได้ด่าเขา ลิ้นของเขาก็เข้ามาอยู่ในปากของเธอ เข้ามาลิ้มรสความหวานจากปากของเธอ พร้อมกับใช้ลิ้นกวาดไปทั่วปากของเธอ ตอนนี้เธอถูกเขาจูบจนเคลิ้มลืมตัว แต่ทันใดนั้นเอาเธอก็รู้สึกถึงความเย็นบริเวณครึ่งตัวด้านบน ไม่รู้ว่าเสื้อเชิ้ตของเธอถูกเขาปลดออกไปครึ่งหนึ่งเมื่อไหร่ พร้อมกับมือของเขาที่ค่อยๆ ไต่ขึ้นมา หลินเวยมี่ เธอสูดอากาศเย็นๆเข้าไปครั้งหนึ่ง พยายามยกตัวเองขึ้นมา แต่กลับถูกเขากดไว้ เธอไม่สามารถสู้แรงของเขาได้เลย “อย่าแตะต้องฉัน!” เธอตะโกนอย่างเยือกเย็น พร้อมกับสายตาเย็นชา เธอทิ้งคำพูดที่เธอเคยพูดก่อนหน้า รูปภาพอะไร ในตอนนี้เธอไม่ต้องการแล้ว เธออยากจะแค่หนีออกไปจากตรงนี้ หนีออกไปจากปีศาจนี้ ฉู่เฉินซี เขาหรี่ตาลงพร้อมกับรอยยิ้มที่มุมปาก และใช้หัวเข่ากดเธอเอาไว้ ไม่ให้เธอขยับไปไหน ใช้มือดึงเข็มขัดออกมา แล้วจับมือทั้งสองข้างของเธอมัดไว้ด้วยกัน “ที่แท้เธอก็ชอบแบบนี้?” เขาถามพร้อมหัวเราะ แววตาของเขาเต็มไปด้วยความสนุกสนาน แต่เมื่อมองไปที่หลินเวยมี่ เขาแค่หยอกล้อเธอ ผู้ชายคนนี้ เห็นได้ชัดว่าชอบเห็นเธอตื่นตระหนก! ถึงได้ทำกับเธอแบบนี้ “คุณปล่อยฉัน! ฉันไม่อยากได้รูปภาพแล้ว คุณอยากจะส่งไปให้ใครก็ได้ ขอแค่ปล่อยฉันไป!” หลินเวยมี่ดิ้นรนเปล่งเสียงออกมา ฉู่เฉินซีชอบเห็นเวลาที่เธอแสดงอะไรที่ไร้ประโยชน์จริงๆ เขายกมุมปากขึ้นเล็กน้อย แล้วก้มลงพูดกับเธอว่า “เธอคิดว่าอยากจะมาก็มา อยากจะไปก็ไปได้หรอ?” ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้มชั่วร้าย แล้วก้มลงดึงกางเกงยีนส์ของเธอออก มองเธอที่พยายามดิ้นรนไม่หยุด พร้อมกับสายตาที่ลุกเป็นไฟด้วยความโกรธแค้น สมควรตาย เขาคิดว่าการควบคุมเธอของเขาสำเร็จแล้ว เขาจึงทำตัวอบอุ่นและอ่อนโยนกับเธอแทน ซึ่งต่างกลับเมื่อสักครู่ที่ทำตัวอย่างบ้าคลั่งโดยสิ้นเชิง ไม่พูดไม่ได้เลย เขาช่างมีเสน่ห์เหลือเกิน ขนาดหลินเวยมี่ที่กำลังพยายามดิ้นรน ก็อดไม่ได้ที่จะหลงไปกับเสน่ห์ของเขา นิ้วมือของเขาสัมผัสที่กระดูกไหปลาร้าของเธอ แล้วค่อยๆเลื่อนไปที่คอที่งดงามของเธอ ต้องยอมรับเลยว่าผู้หญิงคนนี้รูปร่างดีจริงๆ เมื่อคิดได้เช่นนี้ แววตาของเขาก็เต็มไปด้วยรอยยิ้ม แล้วกัดลงไปที่คอของเธอแรงๆ หลินเวยมี่ เธอเริ่มได้สติขึ้นมา เธอกัดริมฝีปากไว้แน่นไม่ปล่อย พยายามไม่ร้องออกมา เธอรู้ว่าถ้าเธอร้องออกมา ก็จะเป็นไปตามที่ผู้ชายคนนี้ต้องการ เขาแค่ชอบเห็นเธอทำอะไรที่ไร้ประโยชน์ เห็นเธอเป็นแบบนี้ แต่เธอจะไม่ปล่อยให้เขาประสบความสำเร็จไปได้ ฉู่เฉินซี เห็นใบหน้าที่หยิ่งยโสของผู้หญิงพร้อมกับรอยยิ้มอย่างภาคภูมิ ถึงจะทำตัวสูงแค่ไหน จะภูมิใจแค่ไหน ก็ถูกผู้ชายทำอะไรมาแล้ว ยังไงก็ไม่ต่างกับเศษผ้าที่ใช้แล้ว เขาจึงลงโทษเธอด้วยการกัดไปบริเวณคอของเธอ เขากัดเธออย่างรุนแรงทุกครั้งที่กัดลงไป “ผู้ชายคนนี้เกิดปีสุนัขหรอ?” หลินเวยมี่สั่นเทิ้มไปทั้งตัว พร้อมกับน้ำตาคลอขึ้นมาที่นัยน์ตา เขาค่อยๆเพิ่มความร้อนแรงขึ้น เปลวไฟในตาของเขายิ่งร้อนแรงมากยิ่งขึ้น ดวงตาเขายิ่งลึกซึ้งมากขึ้น รอยแผลของเขาเริ่มบวมขึ้นด้วยความเจ็บปวด เขาเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าของเธอที่พยายามอดทนต่อความเจ็บปวดนั้น การแยกตัวออกจากเธอเป็นเรื่องที่ทำใจได้ยาก เขารู้สึกได้ถึงความตึงเครียดจากเธอ จึงใช้มือทั้งสองข้างวางลงไปบนบ่าของเธอ ก้มลงดูใบหน้าที่เจ็บปวดของเธอ “สมควรตาย! ออกไป! ออกไป!” หลินเวยมี่ เธอสูดหายใจเข้า พร้อมกับพยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้ แต่สุดท้ายเธอก็ไม่สามารถกลั้นเอาไว้ได้ “ผู้หญิง จำกฎของเกมด้วย ไม่ใช่ว่าเธออยากจะออกก็ออกได้เลย” ใบหน้าของเขาแสดงถึงรอยยิ้มเยาะออกมา พร้อมกับเอามือวางไปที่เอวของเธอ ไม่สนใจการต่อต้านของเธอ พร้อมกับเริ่มขยับอย่างบ้าคลั่งอีกครั้งหนึ่ง หลินเวยมี่ พยายามดิ้นรนและส่งเสียงร้องอย่างไม่หยุดหย่อน แต่มันยิ่งทำให้เขาคลั่งมากขึ้น เธอร้องจนกระทั่งไม่มีเสียงจะร้องแล้ว เธอจึงได้แต่หลับตาแล้วยอมให้เขา เธอรู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดและความรู้สึกที่แปลกประหลาด ภายในห้องตอนนี้เต็มไปด้วยความลุ่มหลงระหว่างเธอกับเขา หลินเวยมี่ ตอนนี้ทั้งตัวเธอไม่มีแรงที่จะนอนในอ่างอาบน้ำ เธอใช้กระจกส่องรอยม่วงช้ำบนตัวเธอ ตอนนี้เธออยากจะฆ่าเขามากจริงๆ ประตูห้องน้ำเปิดออก ฉู่เฉินซีที่นุ่งผ้าห่มอยู่ ยืนพิงประตู หลินเวยมี่ มองไปที่ผู้ร้ายที่ประตูอย่างโกรธเคือง สีหน้าของเธอดูไม่ได้เลย แต่พูดจริงๆแล้ว หุ่นของเขาดูไม่แย่เลย เป็นไปตามสัดส่วนทองคำพอดี มองแล้วไม่อ้วนเกินไป ไม่ผอมเกินไป และยังมีกล้ามที่หน้าอกอีก “มองพอหรือยัง?” เขาหัวเราะพร้อมกับเดินเข้าไปหาเธอ “อย่าเข้ามานะ!” หลินเวยมี่รีบเอาสองมือทาบปิดหน้าอกเอาไว้ พร้อมกับสีหน้าที่พยายามป้องกันตัวเองและดูถูกเขา ฉู่เฉินซี ดวงตาของเขาไม่ได้แสดงความตระหนกเลยแม้แต่น้อย ไม่มีแม้แต่อารมณ์เยาะเย้ยหรืออารมณ์ขัน นี่ยิ่งทำให้ดูน่ากลัวขึ้นไปอีก ทำให้คนรู้สึกว่าไม่ได้มีความโกรธเคืองแต่กลับดูมีพลังบางอย่าง ตอนนี้เธอยิ่งรู้สึกถึงความเย็นที่กำลังเข้าหาเธอ “ดูเหมือนว่าเธอยังมีแรงเหลืออยู่อีก ถ้าไม่อย่างนั้นจะเอาแรงที่ไหนมาด่าฉัน?” เขาพูดอย่างเยือกเย็นจบ ก็ลงไปโอบหลินเวยมี่ที่แช่อยู่ในอ่างอาบน้ำขึ้นมา หลินเวยมี่ ไม่ทันที่จะกรีดร้อง เท้าของเธอก็ลื่นทำให้เธอล้มลงไป แต่ไม่ทันที่เธอจะล้มลงไปเขาก็ดึงเธอเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดแล้ว เธอเกือบจะรู้สึกได้ว่าแผลที่บวมของเขาอยู่ต่ำกว่าเธอไปนิดเดียว ตอนนี้เธอรู้สึกละอายใจ เริ่มมีน้ำตาคลอขึ้นมา แต่ก็กลั้นเอาไว้ได้ในที่สุด “คนชั่ว ปล่อยฉันนะ!” เธอรู้สึกเจ็บที่ติ่งหู พร้อมกับไออุ่นที่กระทบเข้ามา ที่แท้เขาเข้ามากัดที่ติ่งหูของเธอ ผู้ชายคนนี้ เอาอีกแล้ว! เธอถูกเขากัดจนทรมานขนาดนี้แล้ว หรือว่าต้องกินเธอไปทั้งตัวเขาถึงจะพอใจ? คิดไปมา ตอนนี้เธอไม่สนใจความรู้สึกละอาย เธอต้องการที่จะหันหลังกลับแต่กลับถูกเขากดลงไปที่อ่างอาบน้ำ ตอนนี้หน้าผากเธอเต็มไปด้วยเหงื่อแล้ว สติเธอเริ่มเลือนราง จนในที่สุดก็เป็นลมหมดสติไป ฉู่เฉินซี มองเห็นผู้หญิงที่เต็มไปด้วยรอยฟกช้ำ ก็ยิ้มขึ้นมา แล้วอาบน้ำให้เธอจนสะอาด วางเธอลงแล้วกดโทรศัพท์ “ข้อมูล” เขาส่งข้อความไปอย่างเย็นชา พร้อมกับความรู้สึกราวกับกษัตริย์ หลังจากนั้นเขาก็ค่อยๆนั่งดูข้อมูลของเธอ จากใบหน้าที่ยิ้มเย้ยค่อยๆเปลี่ยนเป็นใบหน้าที่ตกใจเล็กน้อย จากนั้นหันไปมองที่ใบหน้าขาวเล็กของเธอ พร้อมกับจับริมฝีปาก ของขวัญที่กู้จุนเฟิงให้มาใหญ่มากจริงๆ ทำให้เขารู้สึกว่ามันมากเกินไป แต่ยังไงก็น่าสนใจอยู่ดี ถ้าอย่างนั้นเธอเล่นบทบาทเป็นอะไร? ของขวัญหรือสายลับ? จากนั้นเขาก็ยื่นมือไปหยิกที่แขนของเธออย่างแรก หลินเวยมี่รู้สึกได้ถึงความเจ็บปวด จึงลืมตาขึ้นมา มองไปที่เขาอย่างตื่นตระหนก หดตัวไว้แล้วเอาผ้าห่มเข้ามากอด “คนชั่ว!” “ฉันอยากจะรู้จริงๆว่าจะมีคำอะไรออกมาจากปากของเธออีก” เขาหัวเราะอย่างเยือกเย็นแล้วบีบไปที่คางของเธอ ตอนนี้นัยน์ตาสีน้ำตาลของเขาช่างดูเยือกเย็นเหลือเกิน “ธุระของเราหมดแล้ว การ์ดความจำ!” เธอปัดมือของเขาออก พร้อมกับยื่นมือไปด้านหน้าของเขา ด้วยความคิดที่อยากจะกำจัดเขาไปในทันที ฉู่เฉินซีขมวดคิ้ว เขาไม่ชอบคำว่าแลกเปลี่ยนเลยจริงๆ “เป็นผู้หญิงของฉันเถอะ” “คุณผู้ชาย วันนี้คุณลืมกินยามาหรอ” หลินเวยมี่ เธอหัวเราะขึ้นมา เมื่อสักครู่หูเธอไม่ได้มีปัญหาใช่ไหม? ผู้ชายสมควรตายคนนี้ เธอเกลียดเขามากขนาดนี้แล้ว ตอนนี้ยังมาเสนอข้อเสนอไร้สาระแบบนี้อีกหรอ? “หลินเวยมี่ ฉันจะทำให้เธอต้องมาขอร้องฉัน” เขาเอาบัตรให้เธอหนึ่งใบ จ้องมองเธอเข้าไปลึกๆ หลินเวยมี่ ไม่มองเขาแม้แต่หางตาเดียว นอกจากว่าเธอบ้าไปแล้ว ถึงอยากจะเกี่ยวข้องอะไรกับผู้ชายคนนี้ “คุณผู้ชาย สบายใจได้ ฉันจะไม่มาเกี่ยวข้องอะไรกับคุณอีก และถ้าคุณต้องการโทรเรียกโรงพยาบาลจิตเวช ฉันจะทำเพื่อคุณเอง” หลินเวยมี่ ขณะพูดก็ค่อยๆเปิดผ้าห่มออกพร้อมกับหยิบเสื้อเชิ้ตขึ้นมาใส่ ยังไงก็มาขนาดนี้ คงไม่ต้องวางตัวอะไรอีก หลังจากสวมเสื้อผ้าเสร็จ ก็เอาการ์ดความจำใส่เข้าไปในกระเป๋า แล้วรีบออกจากห้องไปให้เร็วที่สุดโดยไม่มองไปที่เขา ฉู่เฉินซี จ้องมองไปที่ประตู เรื่องนี้จะจบง่ายๆแบบนี้หรอ? ยิ่งกว่านั้นเกมนี้เพิ่งจะเริ่มต้นเท่านั้นเอง