บทที่ 1 สิ่งที่เธอต้องการไม่ใช่อันนี้หรอ

แสงแดดและลมเย็นๆ ช่วงเช้าได้ส่องและพักเข้าไปในห้องที่เงียบสงบ ทำให้ห้องที่รกรุงรังนั้นมีชีวิตชีวาขึ้นมาหน่อย มีผู้หญิงคนหนึ่งนอนอยู่บนเตียงที่ใหญ่และนุ่ม หน้าอีกข้างของเธอถูกอาบด้วยแสงแดดที่อบอุ่น อีกครึ่งที่อยู่ในความมืด กลับดูไร้ชีวิตชีวา ผ่านไปสักพัก ผู้หญิงก็เริ่มตื่แล้วลืมตาขึ้น “ตื่นแล้วหรอ” เสียงของผู้ชายที่ทั้งต่ำและเย็นชา ชมพู่กะพริบตาอย่างงง ผ่านไปอีกสักพักถึงรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น จะพลิกตัวขึ้นจากเตียงแล้วนั่ง แต่ร่างกายเหมือนไม่ใช่ของตัวเอง มืออ่อนแล้วล้มลงไปบนเตียงที่นุ่มอีกครั้ง เธอกัดปากของตัวเองแรงๆ จากนั้นก็พยายามดันตัวเองขึ้น แล้วมองผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างเตียงอย่างระวัง ผู้ชายเหมือนกับทุกครั้ง ใส่ชุดสูทที่สั่งตัด รูปร่างสูงและตรง หน้าตาหล่อและงดงาม เขาในตอนนี้กำลังจัดการกับกระดุมที่แขน นิ้วมือที่เรียบยาวกำลังจดกระดุมที่สวยหรูทีละเม็ดอย่างตั้งใจ เหมือนรู้สึกได้ถึงสายตาที่ชมพู่มอง ผู้ชายก็เลยหันหน้ามา ในสายตาก็ยังเย็นชาเหมือนเดิม มองตาของเขา ชมพู่รู้สึกหายใจไม่ออก ก็เลยหาเรื่องพูดคุย “เมื่อวาน..........” “เมื่อวาน........” ก๋องแสยะยิ้ม “3 ปีแล้ว สิ่งที่เธอต้องการคืออันนี้ไม่ใช่หรอ” น้ำเสียงที่เย็นชาเหมือนเดิม ทำให้ชมพู่หน้าซีดขาวไปทันที เธอกัดริมฝีปากเบาๆ ไม่รู้จะอธิบายยังไง เพราะเรื่องแบบนี้ไม่จำเป็นต้องอธิบายเลย ถ้าคนคนหนึ่งไม่รักเธอ ไม่ว่าเธอจะพูดอะไรก็ผิดไปหมดอยู่ดี มองสีหน้าของเธอที่ไม่ยอมอธิบายอะไร สีหน้าของก๋องแสดงออกมาถึงความเยาะเย้ย แต่ก็แค่แป๊บเดียว จากนั้นก็กลับไปเป็นหน้าที่ไร้อารมณ์อีกครั้ง “คืนนี้จะกลับบ้านศักดิ์สรรณ์ เธอเตรียมตัวไว้ด้วยละ” ชมพู่เม้มปากแล้วตอบกลับเบาๆ “ได้” พอได้รับคำตอบ ก๋องก็เดินออกไปอย่างไม่แลเหลียว ปล่อยเธอเผชิญหน้ากับห้องที่รกคนเดียว มองแผ่นหลังที่เดินจากไป ชมพู่กลับยิ้ม แต่เป็นการยิ้มที่เยาะเย้ยตัวเอง หลับตาแล้วหายใจเข้าลึกๆ ถือว่าเป็นการปลอบตัวเองแล้ว ค่อยๆ พยุงร่างที่อ่อนเพลียให้ลุกขึ้นยืน แล้วเอาชุดนอนที่ถูกขยี้จนยับบนเตียงขึ้นมาใส่ด้วยมือที่สั่น จากนั้นเดินไปในห้องน้ำ ใช้น้ำร้อนในการอาบน้ำ เพื่อให้ตัวเองนั้นรู้สึกถึงความเจ็บ ในกระจกที่เต็มไปด้วยไอน้ำร้อนนั้นมีหุ่นที่ดี สีผิวที่ขาวนั้นเต็มไปด้วยความช้ำ เธอพูดพึมพำ “ชมพู่ ตอนนี้เธอจะบอกกับวันนายังไง” พูดแล้วเดินไปอยู่หน้าอ่างล้างหน้า ใช้สองมือประคองที่ขอบอ่างไว้ ขยับเข้าใกล้กระจก มือขวาเขี่ยจากห่างคิ้วไปมา กลับรู้สึกว่าเวลาผ่านไปเร็วจริงๆ ตัวเองที่เมื่อก่อนทั้งบ้าคลั่ง ทั้งเอาแต่ใจ ได้หายไปพร้อมกับเวลาจนไม่เหลือแล้ว.......ไม่เหลือแม้แต่น้อย “คุณผู้หญิง” ได้ยินเสียงจากนอกประตู ชมพู่ปิดก๋องน้ำแล้วเปิดประตูห้องน้ำ เงยหน้าออกมาถามว่า “ป้าพร มีอะไรหรอ” “SQโทรมาค่ะ บอกว่าอยากหาเวลานัดกับคุณหญิง” SQ เป็นดีไซเนอร์ส่วนตัวของเธอ เหมางานเกี่ยวกับเสื้อทั้งหมดของเธอไว้ เอาชุดคลุมอาบน้ำที่แขวนไว้มาคลุมบนตัว ชมพู่เดินไปด้วยมัดเชือกที่เอวไปด้วย แล้วตอบกลับไปด้วย “ให้พวกเขาเตรียมมาตอนนี้เลย” ป้าพรพยักหน้าแล้วพูดว่า “ได้ค่ะ” หลังจากนั้นสอบกว่านาที ในห้องรับแขกที่ตกแต่งอย่างหรูหรา ชมพู่นั่งอยู่บนโซฟา ฟังหญิงวัยกลางพูดไม่หยุด คุณผู้หญิง ชุดนี่เป็นชุดใหม่ล่าสุดของทางเรา ตัดเย็บด้วยมือทุกอย่าง วัสดุเป็นหนังวัวชั้นดี ทุกเข็มทุกด้ายผ่านได้การตรวจเช็กจากมือนายช่างฝีมือระดับสูง คุณหญิงว่างานเลี้ยงครอบครัวใส่ชุดนี้ดีไหมคะ” ชมพู่ไม่ใช่ผู้หญิงบ้านนอกที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลย กลับกัน เธอคอยเข้าร่วมงานแฟชั่นทุกงาน การอ่อนไวต่อความสวยงามในด้านแฟชั่นนั้นทำให้เธอยากที่จะพอใจกับชุด มองสายตาที่ตั้งตารอของขวัญที่เป็นคนรับผิดชอบของSQ ชมพู่รู้สึกช่วยไม่ได้ “มีแบบอื่นอีกไหม” สีหน้าของขวัญก็ดูน่าเกลียดขึ้นมาทันที คนที่อยู่ตรงหน้าเป็นคุณหญิงที่เลือกมากที่สุดในท่ามกลางคุณหญิงคนอื่นๆ แต่ว่าคนที่เลือกมากแบบนี้ จ่ายเงินก็ไม่ได้ใจกว้าง และฐานะในบ้านก็ไม่สูงด้วย พอคิดแบบนี้ สีหน้าของเธอก็เริ่มหมดความอดทน ขณะเดียวกัน เงาที่ผอมสูงได้เดินเข้ามาจากประตูใหญ่ เดินอย่างไม่รีบไม่ร้อน แต่บรรยากาศในคฤหาสน์กลับต่ำลงมาก ชมพู่ชะงัก หันไปมองนาฬิกาโบราณ แล้วถามอย่างรู้สึกแปลกใจ “ทำไมถึงเลิกงานก่อนละ” ก๋องไม่ได้ตอบ เพราะขวัญทำสีหน้ารู้สึกผิดอยู่ตรงหน้าของเขา “คุณก๋องค่ะ พวกเรามาอยู่ที่นี่ครึ่งวันแล้ว แต่ไม่ว่าพวกเราจะแนะนำยังไง คุณผู้หญิงก็หาชุดที่ชอบไม่ได้เลยค่ะ” เธอเพิ่งมายังไม่ถึงชั่วโมงแท้ๆ แต่ทำไมถึงพูดว่ามาจะทั้งวันแล้วละ ชมพู่ลุกขึ้นเพื่อจะอธิบาย แต่ว่า ก๋องไม่มองเธอเลยแม้แต่น้อย แต่กลับขมวดคิ้วแล้วมองขวัญด้วยสายตาที่เย็นชา “ทิ้งเสื้อทั้งหมดไว้ที่นี่แล้วไปซะ เธอทำไม่เป็น คนอื่นที่ทำเป็นมีอีกเยอะ” ซวยแล้ว ขวัญแอบพูดในใจ ไม่ใช่ว่าคุณผู้หญิงคนนี้ไม่ถูกกับคุณก๋องหรอ แต่สถานการณ์ตอนนี้ ไม่เหมือนกับที่ได้ยินมาเลย สีหน้าของเธอรีบเปลี่ยนเป็นยิ้มแกล้มปริ “คุณก๋อง ฉันก็กำลังจะทำแบบนี้อยู่เหมือนกันค่ะ พวกเราวางของลง จะไปเดี๋ยวนี้เลย” ชมพู่เห็นว่าคนรับผิดชอบได้พาผู้ช่วยออกไปจากคฤหาสน์อย่างรีบร้อน ในใจก็รู้สึกแอบดีใจนิดหน่อย แต่พอจะพูดอะไรสักหน่อยก็ถูกก๋องขัดทันที “ชมพู่ ฉันเข้าใจว่าเธออยากแสดงอำนาจการเป็นคุณหญิงของตระกูลศักดิ์สรรณ์ แต่ฉันขอเตือนว่าหยุดเพียงแค่นี้พอ ตำแหน่งนี้ไม่ได้มีไว้ให้เธอแสดงอำนาจ ถ้าเธอไม่อยากนั่งแล้ว ฉันก็ไม่ว่าอะไรที่จะให้พี่สาวที่เป็นเจ้าหญิงนิทราของเธอมาต่อตำแหน่งนี้” ก๋องหันหน้ามาอย่างช้าๆ ในตาที่ดำนั้นไร้อารมณ์และสีสัน “เข้าใจแล้ว ต่อไปฉันจะไม่ทำแบบนี้อีก” ชมพู่เม้มปาก พยายามห้ามการกระทำที่จะลุกขึ้นของตัวเองไว้ แล้วยิ้มอย่างอ่อนโยน เธอคิดมากไปนั้นเอง คนที่เขาชอบไม่เคยเป็นเธอ แต่เป็นพี่สาวของเธอมาตลอด ถ้าไม่ใช่เพราะว่าแต่งงานกับคนที่เป็นเจ้าหญิงนิทรานั้นทำให้ชื่อเสียงตระกูลเสื่อมเสีย ไม่อย่างนั้นจะเปลี่ยนเธอเป็นเจ้าสาวได้ไง เธอก็ควรเฝ้าตำแหน่งนี้ไว้ให้น้ำหวาน ไม่ควรมีความคิดอย่างอื่นเลย พอได้ยินคำตอบที่เชื่อฟังของชมพู่แล้ว ก๋องก็ชะงักแต่ไม่นานก็กลับไปเย็นชาเหมือนเดิม และชมพู่ที่กำลังลุกขึ้นก็ไม่ทันสังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงของเขา “เปลี่ยนชุดอะไรก็ได้ เตรียมจะไปบ้านศักดิ์สรรณแล้ว” ก๋องพูดอย่างเฉยชา ไม่แม้แต่จะมองเธอเลยด้วยซ้ำ “อือ” ชมพู่พยักหน้า ชุดกระโปรงแถบขาวดำที่ตัดออกมาให้พอดีกับรูปร่าง ใส่คู่กับกระเป๋า Chanel สีดำ ทำให้กระโปรงที่ธรรมดานั้นดูหรูหราขึ้นมาทันที ก๋องยืนมือไปให้เธอ ชมพู่ก็ค่อยๆ ยื่นมือออกไปแล้วปล่อยให้เขากุม ต่อหน้าคนอื่น พวกเขาเป็นคุณชายและคุณหญิงที่คู่ควรที่สุด ทั้งสองคนเดินออกไปข้างนอกพร้อมกัน ถึงแม้จะรู้ว่าเขาทำแบบนี้เพื่อแสดง แต่ใจของชมพู่ก็เต้นแรงขึ้นอย่างบังคับไม่ได้ มือของเขาทั้งอบอุ่นละใหญ่มาก ปกคลุมมือของเธอไว้จนหมด ชมพู่เริ่มเผลอ ก้มหน้ามองมือที่กุมไว้ของพวกเขาทั้งสอง กุมมือ ท่าที่ง่ายที่สุดทเที่จะง่ายได้ กลับกลายเป็นตัวจุดชนวนให้เธอหลงรักเขา “คิดอะไรอยู่หรอ” น้ำเสียงที่เฉยชานั้นได้ดึงสติของชมพู่กลับมาอย่างเร็ว เธอรับพยักหน้าตอบว่า “ไม่มีอะไร” “ชมพู่ เธอน่าจะรู้นะ อยู่ข้างนอกห้ามทำท่าทางอะไรตามใจ ถึงจะส่ายหัวก็ไม่ได้” จริงด้วย เธอลืมไปว่าเธอไม่ใช่คุณหนูบ้านอังคนาแล้ว เธอเป็นคุณหญิงบ้านศักดิ์สรรณ์ ทุกการคำพูด สีหน้า ท่าทางต้องผ่านการคิดทบทวนอย่างลึกซึ้ง “ฉันเข้าใจแล้ว” ก๋องส่งสายตาให้เธอ เพื่อให้เธอขึ้นรถ “เดี๋ยวถึงบ้านศักดิ์สรรณ์ อย่าทำผิดเหมือนครั้งก่อนอีก บ้านศักดิ์สรรณ์ไม่ใช่ที่ที่เธอสามารถทำอะไรผิดพลาดได้ง่ายๆ เข้าใจไหม” ต่อหน้าก๋องแล้ว ชมพู่เชื่อฟังมาโดยตลอด เชื่อฟังแบบนี้มาหลายปี จนกลายเป็นส่วนหนึ่งในตัวของเธอไปแล้ว พอได้ยินที่เขาพูด เธอก็ยิ้มแล้วตอบรับ “เข้าใจแล้ว ฉันจะทำให้ดีที่สุด” “เข้าใจแล้วก็ดี” ก๋องหลับตาเพื่อพักสายตา ชมพู่แกล้งทำเป็นเหมือนกำลังมองบรรยากาศข้างนอก แต่ความเป็นจริงแล้วกลับแอบมองหน้าข้างของเขา เขามีที่อยู่เยอะมาก บวกกับการงานก็ยุ่งอยู่แล้ว ละไม่มีความรู้สึกอะไรกับเธอมาก เพราะฉะนั้นจำนวนครั้งที่เขากลับบ้านทุกเดือนนับครั้งได้เลย เขากลับบ้านศักดิ์สรรณ์อย่างมีระเบียบ เธอเองก็ทำตามระเบียบนี้รอและเฝ้าอยู่ที่บ้านทุกวัน ไม่มีใครรู้ ว่าเมื่อกี้พวกเขาเพิ่งจะได้อยู่ด้วยกันอย่างจริงจังและเลือดเนื้อผสมกันสักที แต่ถึงจะมีชีวิตคู่สามีภรรยาที่เป็นอย่างนี้ เธอก็รู้สึกพอใจมากแล้ว เพราะความสุขที่เธอมีในตอนนี้ เธอขโมยมันมาทั้งนั้น บ้านศักดิ์สรรณ์ไม่ได้อยู่ในเขตบ้านคนรวย กลับกัน อยู่บนเขาที่ทั้งเปรี่ยวและไกล พอลงจากรถ ชมพู่รีบจัดเสื้อให้เรียบร้อย จากนั้นก็ยิ้มออกมาเหมือนผู้หญิงที่สุภาพ พอลงจากรถก็มีคนมาต้อนรับถึงหน้ารถ “ก๋องกลับมาแล้วหรอ รีบเข้ามา รีบเข้ามาเร็ว น้าไม่เจอก๋องนานแล้วนะเนี่ย” พอได้ยินเสียงของผู้หญิง ชมพู่เลยเงยหน้ามองคนที่พูด เป็นผู้หญิงอายุ 30 กว่าที่ใส่กระโปรงสีแดงยาวถึงเข่า ทาลิปสีแดงสด ผมสีแดงหยักศก ใส่รองเท้าส้นสูงที่สูง 11 นิ้ว ยืนโบกมือให้ก๋องอยู่หน้าประตู นี้เป็นครั้งแรกที่เจอเธอ ชมพู่ไม่รู้ว่าเธอเป็นใคร ก็เลยมองดูอย่างสนใจ แต่ไม่นานเธอก็ได้ก้มหน้าลงทันที จำคติไว้ว่าทำน้อยก็จะผิดน้อย ผู้หญิงเหมือนจะสนิทกับก๋องมาก และไม่ได้ส่งสายตาอะไรให้ชมพู่เลย ควงแขนของก๋องแล้วเดินเข้าไปข้างใน ไม่มีการปฏิเสธ ก๋องปล่อยให้เธอควงไว้แบบนั้น ชมพู่ชะงักไปสักพักแต่ไม่นานนักรู้ตัวแล้วก็เดินเข้าไปในบ้าน