ตอนที่1อันตรายมาเยือน

ตอนที่1อันตรายมาเยือน เส้นทางคดเคี้ยวบนไหล่เขาเต็มไปด้วยทางโค้งมากมายทิวทัศน์ระหว่างทางสวยงามอย่างน่าอัศจรรย์เมฆเคลื่อนตัวขึ้นไปรวมกับหมอกที่นี่เป็นสถานที่พักที่ทำให้คนลังเลที่จะจากไป “เอี๊ยด!”การเสียดสีอย่างรุนแรงและเสียงของการชนได้ทำลายความสงบสุขในป่าทันที บีเอ็มดับเบิลยูขับลงจากเขาราวกับว่าสูญเสียการควบคุมความเร็วของรถเป็นไปอย่างบ้าคลั่งบางครั้งก็กระดอนไปมาอยู่สองสามครั้งเป็นไปอยางรวดเร็วและอันตรายราวกับกำลังเข้าร่วมอยู่ในสนามแข่งแรลลี่ที่คาดเดาไม่ได้ว่าจะอยู่หรือตาย ตรงที่นั่งคนขับเป็นชายหนุ่มอายุน้อยคนหนึ่งใบหน้าหล่อเหลาสงบนิ่งไม่มีอาการตกใจเลยมีเพียงมุมปากที่ยกขึ้นเป็นรอยยิ้มเย้ยหยันนิดๆเท่านั้น คนที่อยู่ในรถขยับมือและเท้าดูเหมือนว่าต้องการที่จะฆ่าเขา แต่ถ้าหากจะต้องตายอย่างง่ายดายขนาดนี้มันจะไม่เป็นการยอมคนเหล่านั้นง่ายดายเกินไปเหรอมันจะสมหวังดั่งใจเกินไปหรือเปล่า? มันไม่ง่ายดายขนาดนั้นหรอกต่อให้เขาตายเป็นผีเขาก็ไม่ปล่อยพวกนั้นไป ในลำคอของชายหนุ่มเปล่งเสียงแปลกๆออกมาอีกทั้งยังมีรอยยิ้มเหยียดหยามแต่ว่าท้ายที่สุดรถยนต์บีเอ็มดับเบิลยูก็ไม่สามารถต้านทานแรงเฉื่อยที่ถูกเร่งด้วยความเร็วสูงได้เมื่อเขาถูกโยนจนกลิ้งลงจากภูเขาท้ายที่สุดแล้วมันก็เกิดการระเบิดกลายเป็นเปลวเพลิงที่โหมกระหน่ำและกลิ้งลงไปตามไหล่เขาที่สูงชัน ในวันรุ่งขึ้นหัวข้อข่าวของหนังสือพิมพ์บางฉบับก็ลงว่า:ลี่เยว่คูนซื่อประธานคนใหม่ของลี่ซื่อถูกฆ่าบนรถแม้แต่กระดูกก็หาไม่พบ บางคนดีใจและบางคนก็เศร้าใจ เจ็ดวันต่อมาภายในโรงพยาบาลนายแพทย์และนางพยาบาลที่ไม่รู้จะแก้ไขปัญหาเช่นไรจะถูกเตะโด่งออกมาจากหอผู้ป่วย ที่ข้างหน้าต่างในยามที่พระอาทิตย์ลับขอบฟ้าในขณะนี้ชายหนุ่มเหมือนสัตว์ที่ถูกขังในกรงที่มืดมิดดวงตาสีดำเข้มนั้นพร่ามัวและสูญเสียการมองเห็น ภายในช่วงหนึ่งนาทีที่เขากระโดดออกจากรถนั้นได้คิดถึงความเป็นไปได้หลายพันรูปแบบแขนอาจจะขาดหรือขาอาจจะหักแม้กระทั่งความตายแต่ไม่ได้คิดเลยว่าจะกลายเป็นคนตาบอดมองไม่เห็นอะไรเลยโลกทั้งใบมืดมิดคนแปลกหน้าพยายามจับความรู้สึกของเขาถึงแม้ว่าในวันปกติธรรมดาเขาจะอ่อนโยนราวกับหยกแต่ก็สามารถมีความรุนแรงเกิดขึ้นอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ มีเสียงถอนใจเบาๆลากยาวอยู่ข้างๆหูของเขาแล้วก็เอ่ยปากที่เหมือนเป็นการดูถูกเหยียดหยามออกมา “นอกจากหน้าตาดีแล้วก็ไม่มีอะไรดีเลยกลายเป็นคนที่ไม่ทำอะไรอะไรเลยน่าเสียดายจริงๆ” “คุณเป็นใคร?”ดวงตามืดบอดไปแล้วแต่หูของเขากลับคมชัดอย่างผิดปกติเขารู้สึกได้ว่ามีคนอยู่ห่างจากเขาไม่ถึงยี่สิบเซนติเมตรเจ้าของเสียงควรจะเป็นเด็กผู้หญิงอายุน้อย “คนที่ช่วยชีวิตคุณเอาไว้ยังไงล่ะ” ถึงแม้ว่าชายหนุ่มจะมองไม่เห็นแต่การป้องกันตัวก็ไม่ได้ขาดหายไป“ทำไมคุณถึงช่วยผม?” “เฮ้คุณนี่มันแปลกนะฉันช่วยคุณด้วยความตั้งใจดีแต่คุณกลับสงสัยแรงจูงใจของฉันน่าเบื่อหน่ายจริงๆเลยแม้แต่สามเณรยังรู้เลยว่าช่วยคนหนึ่งชีวิตดีกว่าเจดีย์เจ็ดชั้น”เด็กผู้หญิงดูเหมือนจะโกรธขึ้นมาแล้ว “คุณเป็นแม่ชีเหรอ?”มีวัดเล็กๆอยู่บนเขาและบางคนก็มักจะไปที่นั่นเขาเองก็รู้จักและมันน่าเสียดายเพราะที่นั่นมีกระดิ่งเงินที่มีคุณภาพเสียงที่คมชัด “เฮอะโลกมนุษย์มีสีสันตั้งมากมายทำไมฉันต้องวิ่งไปยังสถานที่ที่ธาตุทั้งสี่นั้นว่างเปล่าเพื่อเคาะไม้และสวดมนต์อมิตาพุทธทุกวันด้วยที่จริงแล้วคือคุณลี่เยว่คูนถ้าหากชีวิตนี้คุณไม่เหลืออะไรที่จะรักได้แล้วฉันก็ไม่รังเกียจที่จะส่งคุณไปชำระล้างและยกระดับจิตใจที่วัดเพราะห่างจากที่นี่แค่สิบเจ็ดสิบแปดไมล์เท่านั้นเองแล้วฉันก็เป็นคนดีที่สามารถทำได้ด้วย” ดวงตาที่มืดมนของชายหนุ่มเหมือนกับถูกโจมตีขึ้นมาทันที“คุณรู้จักชื่อของผมได้ยังไง?” ********************************************************