已经是第一章了
ตอนที่3นักสู้ผู้ยิ่งใหญ่
ตอนที่3นักสู้ผู้ยิ่งใหญ่
“มองดูแล้วคุณก็มีใบหน้าที่สว่างสดใสแต่ทำไมหัวใจถึงได้มืดมนจังเลยนะแค่มีคนทำร้ายคุณคุณก็คิดว่าบนโลกนี้มีแต่คนเลวเสียแล้วเหตุผลผิดๆอะไรอย่างนี้เสาต้นเดียวก็ฆ่าทุกคนได้ความตั้งใจดีไม่ได้รับการตอนแทนที่ดีถ้ารู้อย่างนี้ตั้งแต่แรกปล่อยให้คุณอยู่บนเขาให้หมาป่ามาคาบไปซะก็ดี”หญิงสาวฮึดฮัดอย่างไม่พอใจน้ำเสียงใสซื่อทำให้หัวใจของลี่เยว่คูนอ่อนลงบนเขานั่นมีไก่ฟ้าและหมู่ป่าอยู่แต่ไม่มีหมาป่า
“คุณไม่กลัวที่จะเข้าสู่ปัญหายุ่งยากจริงๆผมไม่ได้ขม่ขู่คุณหรอกนะแต่ว่ารอบตัวผมมันเต็มไปด้วยอันตราย”
“วันเวลาที่ราบเรียบเกินไปจะหาเรื่องผจญภัยเสียหน่อยมันก็ไม่เลวหรอกนะ”เธอยิ้มร่าเหมือนกับไม่ได้ถือว่าคำเตือนของเขาเป็นเรื่องจริงจัง
เมื่อพูดว่าผจญภัยเธอจัดให้เขาที่อยู่ในสถานที่เหมาะสมที่มีชื่อเรียกว่าสระบัวตามคำที่เธอพูดเป็นสระน้ำใสที่เต็มไปด้วยทุ่งดอกบัวที่สวยงามมากแล้วก็อยู่มาเป็นเวลาหนึ่งปี
ในช่วงเย็นของฤดูร้อนเธอพาเขาไปล่องแพผ่านชั้นของใบบัวและหยุดลึกเข้าไปในสระบัวเธอพูดว่า“ใช้หูของคุณฟังเสียงใช้จมูกของคุณดมกลิ่นรู้สึกด้วยหัวใจของคุณผ่อนคลายช้าๆ…”
เสียงของเธอราวกับมีเวทมนตร์ปลอบประโลมใจในขณะที่กระแสเดียวกันไหลเข้าสู่จิตใจที่พลุ่งพล่านเพราะการตาบอดของเขาจิตใจค่อยๆสงบลงมีสายลมพัดเบาๆนำกลิ่นหอมอ่อนๆบนตัวเธอมาด้วย
ในใจเกิดความวิตกกังวลเมื่อรู้สึกตัวก็คว้ามือเธอไว้แล้ว
“สาวน้อย…”เธอไม่เต็มใจที่จะบอกชื่อกับเขาเขาจึงเรียกเธอแบบนี้อาการปากแข็งในช่วงแรกเมื่อผ่านไปครึ่งปีก็รู้สึกได้ถึงความรู้สึกบางอย่าง
ไม่รู้ว่าเป็นเพราะตาบอดและอยู่ด้วยกันมานานหรือเปล่าเขารู้สึกว่าตัวเองรู้สึกชอบในช่วงเวลาที่ได้พึ่งพาผู้หญิงชอบเล่นสำนวนโวหารคนนี้เขารู้สึกลังเลอยู่เล็กน้อย
เขาเป็นคนตาบอดคนหนึ่งมีอนาคตที่อันตรายแล้วจะสามารถให้อะไรกับเธอได้ในอนาคตล่ะ?
ในขณะเดียวกันเธอก็ต้องทำแผนงานการจบการศึกษาทำงานหนักทุกวันและต้องทำงานพาร์ทไทม์ซักผ้าและทำอาหารให้เขาทำให้เขามีความสุขพาเขาไปเดินเล่นอ่านหนังสือพิมพ์ให้เขาฟังและบอกเขาเกี่ยวกับข่าวคราวของลี่ซื่อดูแลเขาเป็นอย่างดีและยังนัดหมายจักษุแพทย์ที่มีชื่อเสียงให้กับเขา
ในยุควัตถุนิยมเธอกลับเป็นเด็กสาวที่โง่เขลาแบกความรับผิดชอบที่ตัวเองไม่ได้เป็นคนทำ
“เพราะอะไรถึงดีกับผมขนาดนี้?”
มือของเธอขยับเล็กน้อยแต่ไม่ได้ดึงออกจากฝ่ามือของเขา“ถ้าฉันบอกคุณว่าฉันรักคุณตั้งแต่แรกพบคุณเชื่อฉันไหม?”
เขาตกตะลึงไปอย่างเห็นได้ชัด
แล้วก็มีเสียงหัวเราะคิกคักออกมาจากปากเธอและมีเสียงกบร้องอย่างตกใจดังขึ้น“ไม่ต้องกังวลฉันแค่ล้อเล่น…”
เธอยังพูดไม่ทันจบอย่างสมบูรณ์ทันใดนั้นเขาก็ดึงเธอเข้าไปในอ้อมแขนและปิดผนึกด้วยการจูบและจูบจนกระทั่งหายใจหอบ
“คุณไม่ได้รับอนุญาตให้พูดล้อเล่นได้และคุณเป็นแฟนของผมแล้ว”ศรีษะของเขาแนบกับหน้าผากของเธอทันใดนั้นก็เปลี่ยนเป็นความกล้าและพอพูดโพล่งออกมาตัวเขาเองก็นิ่งอึ้งไปและกอดเธอไว้อย่างประหม่าเพราะกลัวว่าเมื่อเธอได้ยินแล้วจะหนีไป“สาวน้อยผมรับปากกับคุณนะผมจะไม่ยอมให้ตัวเองตาบอดไปตลอดชีวิตหรอก”
และเขาก็จะไม่ปล่อยให้ตัวเองต้องซ่อนตัวแบบนี้ไปตลอดชีวิตเขาจะให้อนาคตที่สดใสแก่เธอ
*****************************************************
已经是最新一章了
加载中
