已经是第一章了
ตอนที่6พบหน้าแต่ไม่รู้จัก
ตอนที่6พบหน้าแต่ไม่รู้จัก
“ไม่เป็นไรครับ”เสียงของชายหนุ่มราบเรียบดุจสายน้ำแต่ต้องบอกว่าบรรยากาศนั้นห่างเหินราวกับเป็นคนที่ปฏิเสธผู้อื่นอย่างหยิ่งผยอง
เขาไม่รู้จักเธอ
หน่วนหยางไม่ได้รู้สึกแปลกใจเพียงแต่ว่ารู้สึกได้ถึงความสูญเสียหลั่งไหลอย่างไม่มีขอบเขตภายในร่างกายเมื่อขึ้นลิฟต์ไปความไร้น้ำหนักของเธอก็จมลึกลงเธอยืนอยู่ด้านข้างของเขามองดูเขาอย่างเงียบๆ
ห้าปีที่ผ่านมาดูเหมือนจะไม่ได้ทิ้งร่องรอยเหลือไว้บนร่างกายของเขาโดยเฉพาะใบหน้าที่ดูแน่วแน่มั่นคงเป็นผู้ใหญ่มากขึ้นดวงตาคู่นั้นที่ดูลึกซึ้งและลึกล้ำมากขึ้น
เขาอยู่ที่นี่ได้อย่างไรไม่ควรอยู่ที่เมืองเจียงเฉิงที่อยู่ไกลออกไปหลายพันไมล์หรอกเหรอแล้วจู่ๆมาปรากฏตัวต่อหน้าเธออย่างทันทีทันใดเธอไม่รู้ว่าควรจะเศร้าหรือมีความสุขดี
อยากจะส่งเสียงทักทายเขาและพูดด้วยหลายๆครั้งแต่เมื่อสัมผัสได้ถึงแววตาคนแปลกหน้าในสายตาของเขาเธอก็ไม่กล้าที่จะเปล่งเสียงออกมา
จะพูดอะไรกับเขาได้ล่ะ?บางทีเขาอาจจะลืมเธอไปนานแล้วก็ได้
สายเกินไปที่จะเรียบเรียงคำพูดลิฟต์มาถึงชั้นที่เธอต้องการจะมาแล้วเธอเดินออกมาด้านข้างก้าวออกมาสองก้าวแล้วอดไม่ได้ที่จะหันกลับมามองประตูลิฟต์ค่อยๆปิดลงอย่างช้าๆดวงตาที่ล้ำลึกของชายหนุ่มมองตรงไปข้างหน้าสายตานั้นดูเหมือนจะจับจ้องที่ใบหน้าเธอแต่มันสายเกินไปที่จะเกิดความรู้สึกนี้แล้วเขาก็หายไป
ราวกับเป็นความฝัน
ทันทีที่เดินเข้าไปในออฟฟิศสวี่อวิ๋นก็พุ่งตรงเข้ามา“หน่วนหยางเมื่อวานฉันโทรหาเธอตั้งหลายครั้งทำไมไม่รับสายเลยล่ะทำฉันร้อนใจแทบตายฉันได้ยินมาว่าหม่าหยินวี่มารจิ้งจอกนั่นส่งเธอไปเจรจาเกี่ยวกับสัญญากับพวกแซ่โจวเพียงคนเดียวใจของฉันแทบจะปลิวไปเลยชื่อเสียงของแซ่โจวนั้นเน่าเหม็นมากเป็นพวกเจ้าชู้เรี่ยราดเธอไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”
หน่วนหยางเอนตัวพิงกับพนักเก้าอี้ใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเล็กน้อย“ไม่เป็นไร”
แต่ว่าสัญญานั่นก็พังไปแล้วล่ะ
“ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว”สวี่อวี๋นถอนใจยาวอย่างโล่งอกแต่เมื่อเห็นสีหน้าของเธอไม่ค่อยดีนักจึงถามอย่างไม่แน่ใจว่า“ไม่เป้นไรจริงๆใช่ไหม?ดูเหมือนเธอจะมีเรื่องในใจ”
“ไม่มีอะไรอาจเป็นเพราะเมื่อคืนนอนดึกไม่ได้พักผ่อนดีๆน่ะ”หน่วนหยางตอบอย่างรวบรัดเบาๆแต่ในใจสับสนวุ่นวายลี่เยว่คูนเขามาปรากฏตัวที่เมืองโล่เฉิงได้อย่างไร
สวี่อวี๋นจ้องมองดวงตาที่ล่องลอยของเธอแล้วตามด้วยการพูดอย่างขุ่นเคืองว่า“ฉันคิดว่านังคนต่ำตมหม่าหยินวี่มันตั้งใจตั้งแต่แรกแล้วคนอื่นไม่ส่งแต่กลับส่งเธอไปแค่ส่งเธอไปก็แย่แล้วยังจะให้เธอบุกเดี่ยวไปจัดการเจ้าแก่ลามกนั่นฉันคิดว่าถ้าไม่ใช่ว่าหล่อนตั้งใจทำก็เป็นเพราะอยากจะกลั่นแกล้งเธอคิดว่าตัวเองเป็นผู้ช่วยผู้จัดการทั่วไปอยู่ใต้คนๆเดียวแต่อยู่เหนือคนหมื่นคนสินะถึงได้ประกาศความเป็นศัตรูได้อย่างไร้ยางอายแบบนี้คิดถึงครั้งแรกที่หล่อนเข้ามาในบริษัทสิก็เป็นเธอที่ยื่นมืออกไปช่วยไม่รู้จักซาบซึ้งในบุญคุณกันสักนิดเลย”
หน่วนหยางไม่ได้แค้นเคืองในความไม่เป็นธรรมนั้นเพียงแค่หัวเราะอย่างเย็นชาออกมาชาวนาช่วยชีวิตงูแล้วก็ถูกงูกัดเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นเสมอหม่าหยินวี่อิจฉาเธอและก็กลัวว่าตำแหน่งของตัวเองจะไม่มั่นคง
“สุนัขจิ้งจอกมาแล้วเธอต้องระวังตัวนะ…”สวี่อวี๋นลดเสียงของเธอลงแล้วรีบพูดหูใส่เธอก่อนจะเลื่อนเก้าอี้ทำงานกลับไปที่ตำแหน่งของตัวเอง
หน่วนหยางฝังหน้าของเธอไปกับเอกสารกองใหญ่ที่ดึงมาจากลิ้นชักคนๆนั้นจะปรากฏตัวหรือไม่งานของเธอก็ยังต้องดำเนินต่อไปเธอต้องเลี้ยงดูครอบครัวของเธอการไม่มีเขาก็ไม่ได้แปลว่าจะแก้ปัญหาอะไรได้
เสียงของรองเท้าส้นสูงกระแทกพื้นกำลังเดินใกลเข้ามาหน่วนหยางค่อยๆยกเปลือกตาขึ้นและเห็นรองเท้าบู๊ตหนังสีแดงหยุดอยู่ตรงหน้าเธอด้วยส้นสูงที่สูงกว่าสิบเซนติเมตรเธอดูแล้วรู้สึกเมื่อยเท้าอย่างน่าตกใจ
โดยรวมก็คือการลงโทษได้มาถึงแล้ว
********************************************************
已经是最新一章了
加载中
