ตอนที่11คือความรักหรือความรู้สึกผิด

ตอนที่11คือความรักหรือความรู้สึกผิด “ไห่วี่……”หน่วนหยางไม่สามารถแน่ใจว่าตัวเองกำลังเข้าใจผิดอะไรหรือเปล่า แต่ว่าได้ยินพวกนี้จากปากของหล่อนอย่างกะทันหัน อดไม่ได้ที่จะประหลาดใจ ไม่รู้จะปลอบอย่างไร“ในเมื่อคุณรู้หมดแล้ว ทำไมถึง……” นี่ไม่เหมือนกับนิสัยเหล่อนเลย ไห่วี่ดึงซองบุหรี่ออกจากกระเป๋า จุดบุหรี่สูบเข้าไปแล้วปล่อยควันออกมาพร้อมยิ้มเบาๆ“คุณอยากถามว่าทำไมยังทนความเจ้าชู้ของเขาได้ใช่ไหม” หน่วนหยางไม่ปฏเสธ “ฉันกับเขาคบกัน ทางบ้านเขาไม่เห็นด้วย แต่เพื่อฉันแล้วเขากลับทะเลาะกับที่บ้านตลอดจนพ่อแม่เขายอมเห็นด้วย เนื่องจากต้องทำตามกฎของที่บ้านเขา ผู้หญิงควรจะอยู่บ้านดูแลสามีกับลูกและไม่ควรออกไปทำงานนอกบ้านให้ใครๆเห็น หลังฉันเรียนจบก็ไม่เคยไปทำงานเลย กลับเรียนรู้พฤติกรรมการใช้จ่ายเงินแบบสุรุ่ยสุร่าย ค่าใช้จ่ายแต่ละเดือนก็ห้าแสนเป็นประจำ เขาก็ไม่ว่าอะไร บางครั้งลับหลังพ่อแม่ยังถามฉันว่าพอใช้หรือเปล่า……” หน่วนหยางสงสัย สุดท้ายแล้วคือรักหรือไม่รัก หรือเพราะว่ารู้สึกผิด หรือว่าเกิ่งเซินหลินใจกว้างกับผู้หญิงทุกคน？ “นอกจากเรียนแล้ว ฉันยังรับสอนพิเศษตามบ้าน เป็นเด็กเชียร์เบียร์ เป็นพนักงานเสิร์ฟที่ร้านกาแฟ ฉันไม่มีประสบการณ์การทำงานและฉันก็ไม่ได้มีความกล้าเท่าคุณ กล้าเลี้ยงลูกทั้งที่ยังไม่ได้แต่งงาน ทำงานหนักอย่างยากลำบาก อาจเพราะมันง่ายที่จะเริ่มจากประหยัดไปสุรุ่ยสุร่ายแต่มันยากที่จะเริ่มจากสรุรุ่ยสุร่ายไปประหยัด ดังนั้นแค่เขาสามารถรับประกันได้ว่าฉันไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับเรื่องเสื้อผ้าอาหารและจะจัดการเรื่องนั้นทั้งหมด อย่างน้อยก็ยังรักษาหน้าฉันในฐานะภรรยาได้ ฉันจึงหย่าไม่ได้และก็ไม่อยากไปยุ่งหรือรบกวนอะไรเขา……” ไม่อยากรบกวนเขา นั้นเป็นเพราะในใจของไห่วี่ยังรักผู้ชายระยำนั่นอยู่ แต่หน่วนหยางกลับกังวล ถ้าวันหนึ่งเกิ่งเซินหลินไม่เหลือความรู้สึกผิดนั่นแล้ว ไห่วี่อาจจะถูกเขาเตะออกไปได้ ตอนที่ผู้ชายหมดความรู้สึกแล้วนั่นแปลว่าคิดถึงรักเก่า แต่สุดท้ายหล่อนก็ไม่ได้พูดออกมา เหตุผลพวกนี้ ไห่วี่อาจจะเข้าใจหมดแต่จำเป็นต้องหลอกตัวเองและหลอกคนอื่นอยู่ เพื่อป้องกันอุณหภูมิของความรัก “หน่วนหยางฉันรู้ว่าเธอห่วงฉัน แต่เรื่องวันนี้เธอทำเป็นไม่รู้เรื่องนะ ไว้หน้าให้ฉันหน่อย เธอก็รู้ฉันรักศักดิ์ศรีอย่างกับอะไร ได้ไหม？”ไห่วี่จับนิ้วมือของหน่วนหยางแกว่งไปม ความหดหู่เมื่อกี้ถูกน้ำเสียงหยอกล้อมาแทนที่ คำสุดท้ายนั่นยังอ้อนเหมือนทุกครั้ง “ได้สิ”หน่วนหยางถอนหายใจเบาๆ อาหารอยู่ในปากแล้วแท้ๆแต่ไม่รู้รสชาติ คำว่าศักดิ์ศรี พูดออกมาว่าเลี่ยงไม่ได้และทุกข์ใจแค่ไหน การกระทำของไห่วี่สุดท้ายก็หลอกตัวเอง สามีภรรยาที่มีคสามคิดต่างกันจะอยู่ด้วยกันได้นานแค่ไหนล่ะ？ หน่วนหยางรอให้ถึงเวลาเลิกงานถึงกลับบ้าน เรื่องตกงานหล่อนไม่อยากให้พ่อแม่รู้ ไม่อยากให้พวกเขากังวลตาม สุขภาพของแม่ไม่ดี ช่วยหล่อนดูอานอาน พ่อก็ขาพิการ แม้ว่าจะมีงานเป็นยามที่โรงงานแต่เงินเดือนก็ไม่พอ ครอบครัวนี้พึ่งพารายได้ของหล่อนคนเดียว หล่อนจะล้มลงไม่ได้ ที่จริงแล้วพวกเขาไม่ใช่พ่อแม่แท้ๆของหล่อน แม่มีลูกไม่ได้ ส่วนพ่อก็ไม่ล้มเลิกง่ายๆ ตอนนั้นพวกเขาไปตามโรงพยาบาลเฉพาะทางที่มีบุตรยาก แต่บังเอิญว่าตอนนั้นหล่อนถูกพ่อแม่แท้ๆจิตใจโหดเหี้ยมทิ้งไว้อยู่ตรงหน้าโรงพยาบาล พวกเขาเลยรับหล่อนมาเลี้ยง จากวันนั้นก็เลี้ยงหล่อนเหมือนเป็นลูกแท้ๆ ตอนที่พาอานอานมาก็เกิดความวุ่นวายใหญ่โตและยังไม่ได้เข้าไปอยู่ในบ้าน ตอนแรกพวกเขาตกใจแต่สุดท้ายก็ยอมรับเด็กตัวเล็กๆคนนี้ พ่อปลอบตัวเองว่า“พ่อกำลังคิดอยู่เลยว่าตระกูลเวินของเรายังไม่มีทายาท แต่หน่วนหยางก็เอาเจ้าหญิงตัวน้อยๆนี้มาให้ หน้าตาเหมือนหน่วนหยางมากเลย” อานอานใช้นามสกุลเวินของพ่อ อาศัยอยู่ในตระกูลเวินและได้กลายเป็นหลานสาวของตระกูลเวินไปแล้ว หน่วนหยางตื้นตันใจอย่างมา และสาบานว่าชีวิตนี้จะดีกับพวกเขาสองคนให้มากที่สุด