ตอนที่81จะทำอะไร

ตอนที่81จะทำอะไร "เกสร" เยอรมันตบแก้มเธอเบาๆแต่หญิงสาวก็ไม่มีปฏิกิริยาโต้ตอบใดๆแม้แต่น้อยเขาจึงอุ้มเธอออกมาหลังจากดึงผ้าเช็ดตัวมาพันตัวเธออย่างแน่นหนาก็รีบนำตัวส่งโรงพยาบาลทันที ........ เกสรไม่รู้ว่าตนหมดสติไปนานเท่าไหร่รู้เพียงแต่ว่าตอนนี้ศีรษะหนักอึ้งครั่นเนื้อครั่นตัวไปหมดชั่วนาทีที่ตื่นขึ้นมามันเหมือนกับเธอไปโดนใครอัดเข้าในฝันเสียอย่างนั้น "เกสร!" พอลืมตาขึ้นได้ไม่นานเสียงดีใจจนแทบร้องไห้ของดมสาก็แว่วดังขึ้นข้างๆหูเธอตอนนั้นเองเกสรจึงเพิ่งรู้สึกตัวว่าตนใส่ชุดผู้ป่วยไซส์ใหญ่นอนอยู่ในห้องพักฟื้น "เธอเป็นไงบ้างเจ็บตรงไหนหรือเปล่าเดี๋ยวฉันไปเรียกหมอมาให้"ดมสายิงถามรัวๆฟังดูก็รู้ว่าเธอเป็นห่วงมานานแค่ไหน เกสรกุมขมับครุ่นคิด"นี่ฉันเป็นอะไรไป" "หมอบอกว่าเธอมีอาการ’วูบในห้องน้ำ’จนเกือบจะขาดออกซิเจนช็อกไป"ดมสาตอบอย่างตกใจไม่หาย"ถ้าบอสเยอไม่ไปเห็นเร็วไม่รู้ว่าจะเกิดผลร้ายอะไรขึ้นบ้าง!" เมื่อได้ยินผู้ช่วยน้อยเตือนความจำเธอจึงนึกเรื่องที่เกิดขึ้นมาได้ทว่ากลับไม่มีความรู้สึกขอบคุณเยอรมันเลยแม้แต่น้อย อันที่จริงถ้าไม่ใช่เพราะเขาเธอคงไม่ซวยอย่างนี้หรอก หลังจากที่หมอมาตรวจผลยืนยันว่าไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงแล้วเหลือเพียงอาการความดันโลหิตต่ำจึงจำเป็นต้องหาเวลาพักผ่อนเวลาทำอะไรก็ให้ระวังและอนุญาตให้ออกจากโรงพยาบาลได้ ความกังวลทั่วใบหน้าของดมสาสุดท้ายก็เริ่มมลายหาย"ค่อยยังชั่วดีที่ไม่ได้เป็นอะไรมากเกสรเธอนี่ก็จริงๆเลยแช่น้ำทำไมแช่นานขนาดนั้นวันนี้ต้องขอบคุณบอสเยอ....." พอพูดถึงตรงนี้จู่ๆเธอก็หยุดชะงักเหมือนว่าจนถึงตอนนี้เพิ่งจะคิดถึงเรื่องอะไรที่น่าตกใจออก....บอสเยอจะช่วยเกสรตอนกำลังแช่น้ำได้ยังไงคงจะไม่ได้บังเอิญเจอกันระหว่างทางหรอกมั้ง "เกสรเธอเธอกับบอสเยอ.....เป็นอะไรกันเหรอ"ดมสาเอ่ยถามอย่างสงสัย ก่อนหน้านี้เธอก็รู้สึกว่าความสัมพันธ์ของสองคนนี้ดูแปลกๆไปแต่ก็บอกไม่ถูกว่าแปลกตรงไหนตอนแรกก็คิดว่าตัวเองคงคิดมากไปแต่พอมาตอนนี้เรื่องนี้คงไม่ธรรมดาแน่นอน! เกสรนิ่งงันไม่รู้ว่าจะตอบยังไง ตอนนั้นเองเสียงน่าเกรงขามของกัมพลก็ดังขึ้นมาจากหน้าประตู"คุณเกสรตื่นแล้วเหรอครับ" เขาพลางพูดพลางหลีกทางให้ชายที่อยู่ข้างๆเดินเข้าประตูมาส่วนเขาก็วางกระเช้าอาหารเสริมต่างๆไว้บนโต๊ะอย่างไม่พูดไม่จาแล้วก็เดินออกไป "สวัสดีค่ะบอสเยอ"พอเห็นเยอรมันดมสาก็มีท่าทีหวาดกลัว"ถ้างั้น....พี่เกสรพักผ่อนก่อนเถอะค่ะเดี๋ยวฉันออกไปหาซื้ออะไรอร่อยๆให้กินแล้วรีบกลับมานะคะ" พอประตูห้องปิดลงรอยยิ้มบนใบหน้าของเกสรก็พลอยหุบตามไปด้วยและใช้สายตาที่แสนเย็นชาหันไปทางชายหนุ่มข้างๆที่มองเธอทั้งแต่หัวจรดเท้า "บอสเยอรมันวันๆงานล้นมือได้สละเวลามาเยี่ยมฉันโดยเฉพาะช่างน่าประทับใจจริงๆเลยนะคะแต่ตอนนี้ฉันง่วงแล้วคุณกลับไปเถอะค่ะ" เยอรมันหรี่ตา"นี่คือท่าทีของคุณต่อผู้มีพระคุณเหรอ" เกสรแสยะยิ้ม"ผู้มีพระคุณเหรอถ้าไม่ใช่เพราะบอสเยอรมันฉันเกรงว่าฉันคงไม่มีโอกาสได้เข้าโรงพยาบาลหรอกค่ะ" เธอมาคิดๆดูทุกครั้งที่เธอบาดเจ็บเข้าโรงพยาบาลมีสักครั้งไหมที่ไม่ได้เป็นเพราะเยอรมันแล้วเขาล่ะมีความรู้สึกผิดบ้างไหมเขาก็ยังคงทำแบบเดิมกับเธอโดยไม่เกรงใจอะไรเลยเหมือนเดิม! "เยอรมันฉันถามจริงๆเถอะถ้าฉันเป็นแขไขนายยังจะกล้าทรมานเธอไหม" ทรมาน.....หึเธอคิดว่าห้วงเวลาที่อยู่กับเขามันคือการทรมาน ความสงสารที่แฝงอยู่ในตาของเยอรมันเลือนหายไปทันทีเมื่อได้ยินคำพูดนี้ของเธอ"แขไขเป็นใครแล้วคุณเป็นใครมีสิทธิ์อะไรมาเทียบกัน" เกสรคลี่ยิ้มอย่างนุ่มนวลถึงแม้รอยยิ้มนั้นจะซีดขาวอ่อนแอสักเพียงใด"ทำไมจะไม่มีสิทธิ์ล่ะค่ะยังไงซ้ะฉันก็เคยเป็นคู่ร่วมเตียงของบอสเยอรมันและคุณเองก็ดูมีความสุขดีนี่ทำไมถึงลืมไวจังล่ะค่ะ" ทั้งๆที่รอยยิ้มของเธอไม่ได้แฝงไปด้วยความรุนแรงอะไรทว่ากลับช่างเตะตาเขาซ้ะเหลือเกิน "เกสรระวังพฤติกรรมของคุณด้วย" เกสรยังคงยิ้มอยู่"พฤติกรรมของฉันมันเป็นยังไงคะยังไม่ไร้ค่าพออีกเหรอคะหรือเพราะว่าฉันนั่งแล้วคุณยืนเลยทำให้คุณรับไม่ได้เยอรมันในเมื่อคุณหลงใหลร่างบริสุทธิ์ร่างนี้ของฉันก็อย่าสะเหล่อทำเรื่องอื่นสู้ให้ฉันเป็นลมไปตลอดในห้องน้ำซ้ะยังจะดีกว่า!" ทั้งๆที่มันเป็นภาพลวงตาที่เขาให้ความอบอุ่นแก่เธอนับครั้งไม่ถ้วนทว่ากลับทำให้เธอกลับมาสู่ความเป็นจริงทีละครั้งๆความรู้สึกขึ้นๆลงๆพวกนี้เธอไม่อยากจะทนต่อไปแล้ว เนื่องด้วยอารมณ์พุ่งพรวดเกินไปทำให้เมื่อเกสรพูดจบก็รู้สึกหน้ามืดทันทีเธอจึงต้องหลับตาและใช้มือมานวดขมับเพื่อคลายอาการ เมื่อเห็นสภาพอวดดีของเธอเช่นนี้เยอรมันจึงพูดด้วยสีหน้าเยือกเย็น"ตั้งแต่วันที่คุณมายั่วผมคุณก็ควรจะรู้ว่าแม้ความตายก็ต้องให้ผมเป็นผู้กำหนดทั้งหมด!" เกสรลืมตาขึ้นมาบนใบหน้าเต็มไปด้วยอารมณ์ว่าไม่อยากจะเชื่อ"เยอรมันคุณมีสิทธิ์อะไร" มีสิทธิ์อะไรที่ชีวิตของเธอต้องมีเขาคอยควบคุมมีสิทธิ์อะไรที่เธอต้องยอมก้มหัวให้เขา! เยอรมันตอบอย่างเด็ดขาด"สิทธิ์ที่เธอเป็นของฉัน" ในตอนนั้นเกสรรู้สึกไร้เรี่ยวแรงเหลือเกินรู้สึกหมดหวังมากชั่วชีวิตนี้ของเธอคงจะไม่อาจรอดพ้นจากเงื้อมมือของมารร้ายของชายผู้นี้ได้หรอกแต่เธอก็ยังไม่ยอมสมัครใจอยู่ดีเพราะว่าเธอ....คล้ายกับว่าได้ทำหัวใจของตนหายไปแล้วทว่าเยอรมันกลับไม่มีท่าทีว่าจะหวั่นไหวกับเธอเลยแม้แต่น้อย "หึเกสรเธอนี่มันไม่ได้เรื่องจริงๆ"เกสรพูดกับตัวเองลอยๆ พอหญิงสาวเงียบไปในห้องก็ถูกความเงียบแผ่เข้ามาปกคลุมเยอรมันเองก็ไม่รู้สึกอึดอัดอะไรและเอ่ยถามด้วยสีหน้าปกติ"อยากกินอะไร" ราวกับว่าเมื่อครู่ที่ปะทะคารมกันเป็นเพียงแค่ภาพลวงตา ตอนนี้เกสรก็ไร้กำลังวังชาจะโต้กลับชายหนุ่มต่อเพราะถึงยังไงก็เป็นเธอที่เสียใจอยู่ดีจึงยอมรับชะตาชีวิตและเอ่ย"อะไรก็ได้ที่อร่อย" เยอรมันกำลังจะตอบกลับจู่ๆโทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้นมาเขาเองก็ยกรับต่อหน้าเกสรโดยไม่ขอตงขอตัวอะไรทั้งสิ้นแสดงให้เห็นว่าเขามีงานด่วนอยู่ที่นี่ต่อไม่ได้แล้ว "เดี๋ยวผมให้กัมพลเตรียมให้ตอนนี้พักผ่อนไปก่อน"คำสั่งเสียของเขาไม่ต่างอะไรกับคำสั่งเลยสักนิด เกสรจึงนอนลงอย่างเงียบๆสภาพไร้ซึ่งพิษสงของเธอทำเอาเยอรมันแอบรู้สึกกลัดกลุ้มใจขึ้นมาเล็กน้อย ก่อนจะเดินออกประตูไปจู่ๆเขาก็เอ่ยพูด"เกสรแค่คุณยอมอยู่ข้างกายผมแต่โดยดีรับรองว่าคุณจะมีทุกอย่างที่คุณอยากได้" สีหน้าเธอแสดงออกได้ชัดว่าเธอไม่ได้อยากได้คำมั่นสัญญาหรือความสุขสบายอะไรแบบที่ผู้หญิงคนอื่นเขาต้องการดังนั้นเธอจึงถามกลับไปด้วยน้ำเสียงเย็นชา"เหรอคะแล้วบอสเยอรมันรู้ไหมล่ะค่ะว่าฉันอยากได้อะไร" คำพูดของเธอทำให้ชายหนุ่มขมวดหัวคิ้วเป็นปม สิ่งที่เธออยากได้ก็ไม่ใช่ทรัพย์สินอำนาจชื่อเสียงที่คนเขาอยากได้กันเหรอเกสรไม่มีเหตุผลที่จะไม่ชอบของพวกนี้ถ้าเธออยากได้เขาก็ยินดีให้เธอทั้งหมด "ช่างเถอะ"เกสรเก็บความเสแสร้งของตัวเองกลับไปและพูดโกหกไป"งั้นก็ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะบอสเยอไปทำงานเถอะค่ะฉันขอไม่ออกไปส่งก็แล้วกันนะคะ" หลังจากที่ทั้งสองลากันไปไม่นานเธอเองก็ยังไม่ทันได้คิดอะไรเรื่อยเปื่อยดมสาที่ไปซื้อข้าวก็กลับมาถึงแล้ว "เกสรดูสิของที่พี่ชอบทั้งนั้นเลย"ดมสาเปิดข้าวกล่องให้เธออย่างรู้ใจและยื่นข้าวโอ๊ตมาให้"เดี๋ยวกินเสร็จแล้วก็พักผ่อนซ้ะนะคงจะไม่มีอะไรแล้วแหละ" เกสรรู้สึกอบอุ่นหัวใจ"ขอบใจมากนะดมสา" เวลาเข้าโรงพยาบาลอะไรแบบนี้ก็ควรจะให้ญาติพี่น้องมาดูแลทว่าเกสรกลับคิดต่างเธอจะไม่ให้ชนารู้เด็ดขาดไม่อย่างนั้นเธอคงต้องได้อธิบายยาวเหยียดแน่แล้วจะทำให้เขาเป็นห่วงเธอเอาเปล่าๆ "ไม่เป็นไรไม่ต้องเกรงใจกับฉันขนาดนี้หรอก"ดมสาคลี่ยิ้มและทำท่าทีเหมือนมีอะไรจะพูดแต่ไม่กล้า เกสรรู้ว่าหลังจากผ่านวันนี้ไปเธอคงปิดผู้ช่วยคนนี้ไม่ได้ถึงปิดต่อไปก็มีแต่จะกลายเป็นว่าเธอไม่เชื่อใจดมสาพอดังนั้นเธอจึงยอมเอ่ยถาม"เธออยากถามอะไรถามสิ" ดมสาลังเลใจอยู่พักใหญ่ก่อนจะยอมพูด"เกสรฉันดูออกว่าบอสเยอเป็นห่วงเธอแล้วก็รู้เรื่องเกี่ยวกับเธอดีด้วยไม่อย่างนั้นคงจะไม่สั่งให้ฉันมาที่นี่แล้วยังสั่งไม่ให้ฉันบอกญาติๆของเธอด้วยฉะนั้น....ฉันเลยอยากจะขอถามอะไรนิดหน่อยว่าเธอกับบอสเป็นอะไรกันเพื่อนเหรอ"