ตอนที่86สัญญาจอมเผด็จการ

ตอนที่86สัญญาจอมเผด็จการ "คุณมีสิทธิ์อะไรมาเสนอเงื่อนไขกับผม"เยอรมันเลิกคิ้วมองเธอ ถ้าเป็นแต่ก่อนเกสรคงจะฉุนกับคำพูดเหล่านี้แต่ตอนนี้เธอยอมรับในชะตากรรมของตนแล้วจึงตอบอย่างตรงไปตรงมา"คู่รักไงคะบอสเยอคงไม่ถึงกับไม่ยอมให้สถานะนี้กับฉันหรอกใช่ไหมคะยังไงซ้ะฉันก็อยู่กับคุณมาสองปีกว่าแล้วแค่สิทธิ์ที่จะพูดก็ไม่มีเหรอคะ" วาจาของหญิงสาวไม่ได้ก้าวร้าวทำเอาเยอรมันคล้อยตามไปด้วยเลยเอ่ยตอบ"พูดมา" เกสรขบคิดครู่หนึ่งก่อนจะพูดอย่างเคร่งขรึม"คืออย่างนี้ค่ะเมื่อไม่กี่วันก่อนฉันเลือกบทละครมาบทหนึ่งอยากจะลองสักหน่อยแต่ทางโปดิวเซอร์ต้องการคำอนุญาตจากคุณก่อนถึงจะรับฉันเข้าถ่ายดังนั้น....." เธอพลางพูดพลางหยิบบทละครส่งให้เยอรมัน บทนี้แตกต่างจากพวกพีเรียดสวยๆงามๆที่เธอเคยแสดงมาก่อนครั้งนี้เป็นแนวปัจจุบันสืบสวนสยองขวัญบทที่เกสรอยากแสดงคือบทนางรองเธอคิดว่าตนน่าจะแสดงบทนางรองได้ออกมาดีกว่าส่วนบทนางเอกเธอรู้สึกว่าโง่เกินไปจนเธอรู้สึกเบื่อ "คุณจะเล่นบทนางรอง"เยอรมันเผยอคิ้วขึ้นกว่าเดิม เกสรพยักหน้า"ใช่ฉันว่าบทนางรองเหมาะสมกับฉันกว่าบทนางเอกถึงแต่ก่อนฉันไม่เคยเล่นหนังทำนองนี้ก็เพราะว่าไม่เคยลองนั่นแหละฉันเลยอยากท้าทายตัวเองดู" นางรองเป็นเหมือนปมของเรื่องนี้ดูเผลินๆไม่มีพิษไม่มีภัยเป็นเหมือนพี่น้องกับนางเอกแต่ในความเป็นจริงครอบครัวที่แอบทำร้ายนางเอกหรือแม้กระทั่งตัวตนของเธอในเรื่องก็ลึกลับมากถึงกลายเป็นหนึ่งในประเด็นที่ต้องสืบสวนประเด็นหนึ่งในเรื่อง "คุณแน่ใจเหรอ" เกสรขมวดคิ้ว"ก่อนหน้านี้คุณเคยรับปากฉันไม่ใช่เหรอคะว่าจะให้ฉันเลือกบทละครเองฉันไม่อยากให้คนอื่นคัดกรองให้ตัดสินใจแทนฉันตลอด" เยอรมันหรี่ตา"ไม่ใช่คนอื่นคือผมเอง" ก็เพราะว่าคุณไงถึงได้อยากหลุดออกจากเงื้อมมือมากกว่าเดิม เกสรคิดอย่างนั้นในใจแต่ก็ไม่ได้พูดออกไป"ฉันก็เลยมารายงานนี่ไงคะบอสเยออนุญาตให้ฉันลองบทที่ต่างไปเดิมสักครั้งเถอะค่ะ" เธอจงใจใช้น้ำเสียงอ่อนโยนพยายามออดอ้อนอย่างเต็มความสามารถเยอรมันเองก็อารมณ์ดีขึ้นมาแปลกๆจึงไม่ขัดใจเธอมาก"ครั้งนี้นับว่าเธอรู้เรื่อง" "บอสเยอพูดอย่างนี้หมายความว่าแต่ก่อนฉันไม่รู้เรื่องเหรอคะ"เกสรยิ้มกรุ้มกริ่ม"งั้นคุณก็ตกลงแล้วใช่ไหมคะบอสเยอนี่ช่างเป็นคนสมเหตุสมผลจริงๆขอให้มีความสงบสุขตลอดชีวิตค่ะ!" เมื่อพูดจบเธอก็หยิบกระเป๋า"ถ้างั้นฉันไม่กวนบอสเยอทำงานแล้วขอตัว....." "คุณจะไปแล้วเหรอ"คำพูดของชายหนุ่มทำให้เธอที่กำลังเตรียมจะหมุนตัวหยุดชะงักทันที "เออ....บอสเยอมีอะไรกำชับอีกหรือเปล่าคะ" เยอรมันวางมาดสแกนร่างหญิงสาวหนึ่งรอบ"ร่างกายเป็นไงบ้าง" เกสรตกตะลึงหุบยิ้มเล็กน้อยทันที"บอสเยอไม่ต้องเป็นห่วงค่ะฉันไม่เป็นไรแล้ว" ถึงจะเป็นอะไรเขาก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดีไม่ใช่เหรอตอนนี้มาทำเป็นถามจะมีประโยชน์อะไร "กองเลื่อนถ่ายไปสองสามวันกลับไปพักผ่อนให้เต็มที่"เยอรมันกำชับเหมือนออกคำสั่ง เกสรไม่ได้ตอบอะไรกลับไปเห็นแก่วันนี้ชายหนุ่มยอมตกลงเงื่อนไขเธอมากขนาดนี้จนเธอยังรู้สึกเซอร์ไพรส์เลยไม่อยากหาเรื่องมาชวนทะเลาะ พอเดินออกมาจากห้องทำงานดมสาก็ทำหน้าตาตื่นเต้น"เกสรบอสเยอ...." เกสรกะพริบตาส่งให้ดมสา"ยอมให้เธออยู่ต่อแล้ว" ดมสาถอนหายใจโล่ง"เห็นทีบอสเยอคงไม่ได้พูดยากอะไร" "ใครบอกล่ะฉันนี่ถึงขนาดยอมเซ็น’สัญญาสูญเสียอิสรภาพ’จอมเผด็จการเพื่อเธอเลยนะ"เธอจงใจหยอกโมเดลลิ่ง"คิดซิว่าจะปลอบหัวใจดวงน้อยๆที่ได้รับบาดเจ็บดวงนี้ได้ยังไง" "ฉันเลี้ยงกุ้งเครย์ฟิชปูก้ามขนไหตี่เลา(หม้อไฟชื่อดังของจีน)เธออยากกินอันไหนก็สั่งอันนั้น!" "ได้สิสองสามวันนี้ฉันหยุดพักผ่อนพอดีเตรียมกระเป๋าตังดีๆล่ะ" วันที่2เกสรใช้ช่วงเวลาที่หยุดพักผ่อนย้ายบ้านเองซ้ะเลย ห้องเดี่ยวในอพาร์ทเม้นลีลี่ว่างนานแล้วอยู่ที่นี่นานไปเยอรมันเลยรู้หมดเกสรวางแผนจะไม่ให้เขารู้ว่าเธออยู่ที่ไหนดังนั้นจึงตัดสินใจว่าตอนต้องเจอหน้ากับเยอรมันเธอค่อยเป็นฝ่ายไปหาเขาเองไม่ต้องให้เขาไปรับไปส่ง พอมาถึงในซอยขณะที่เกสรกำลังยกสัมภาระเตรียมจะขึ้นลิฟต์เมื่อประตูกำลังจะปิดเสียงคุ้นเคยของชายหนุ่มก็ดังขึ้น"รอด้วยครับ!" เกสรจึงรีบกดลิฟต์ค้างไว้เมื่อชายหนุ่มเข้ามาถึงก็ยิ้มกับเธออย่างเกรงใจ"ขอบคุณครับ.....คุณเกสร" ชายหนุ่มผู้นี้สวมแว่นตาหน้าตาอ่อนโยนรูปร่างบอบบางดูมีมารยาทแค่สีหน้าค่อนข้างขาวซีดเกินไปดูก็รู้ว่าเป็นสีผิวแบบที่คนเป็นโรคเรื้อรังอะไรสักอย่างเลยผิวสีนี้ เกสรได้สติ"คุณกันชัยบังเอิญจังค่ะ" ชายหนุ่มผู้นี้เธอรู้จักเขาเป็นเจ้าของห้องเช่าชื่อว่า’กันชัย’ก่อนหน้านี้ที่เธอมาดูห้องทั้งสองก็เคยเจอกันมาก่อนมีความประทับใจกันอยู่พอสมควร "ใช่ครับ"รอยยิ้มของกันชัยราวกับลมในฤดูใบไม้ผลิพัดโชยมา"เห็นทีต่อไปเราคงจะได้เจอกันบ่อยแบบนี้แล้วสินะครับ" "ต่อไปก็ฝากคุณกันชัยช่วยชี้แนะด้วยนะคะ"เกสรพูดอย่างเกรงใจ กันชัยมีห้องพักสองห้องเพราะเหลืออีกห้องหนึ่งเขาเลยอยากจะปล่อยเช่าออกไปส่วนเขาเองก็อยู่ห้องข้างๆจะเรียกว่าเพื่อนบ้านก็น่าจะได้ เกสรเปิดประตูเฟอร์นิเจอร์ในห้องพักเดี่ยวครบพร้อมอยู่พื้นที่ก็กว้างมากอย่างกับเป็นโรงแรมห้องVIPอย่างไรอย่างนั้นถูกใจเธอมาก "ฉันเล็งที่นี่ไว้นานแล้วแต่ก็ไม่มีห้องว่างเลยแอบเสียใจตั้งนาน"เกสรพลางเดินเข้าไปพลางพูดกับชายหนุ่มที่อยู่ด้านหลัง"ดีที่มีดวงดีได้เจอคุณกันชัยสมใจอยากสักที" ที่นี่สภาพแวดล้อมสวยงามมากไม่เหมือนวิลล่าที่กว้างจนรู้สึกไม่ปลอดภัยเข้าออกสะดวกสบายสำหรับคนที่อยู่คนเดียวอย่างเกสรนับว่าเหมาะเอาเสียมากๆ "ได้ให้คุณเกสรเช่าเป็นเรื่องที่ดีสำหรับผมมากครับ"เสียงกันชัยดังแว่วมา เกสรหันไปมองก็พบว่าชายหนุ่มยังคงยืนอยู่หน้าประตูไม่ได้พรุ่มพล่ามเข้ามาเขามองมาทางสำรวมและเอ่ยถามอย่างระมัดระวัง"ให้ผมเข้าไปได้ไหมครับ" "แน่นอนเชิญค่ะ" เกสรคลี่ยิ้มเธอไม่เคยเจอผู้ชายที่เกรงอกเกรงใจอะไรอย่างนี้มาก่อนและสิ่งที่ทำให้เธอรู้สึกต่างออกไปก็คือกันชัยไม่เหมือนผู้ชายคนอื่นที่มาช่วยเธอถือสัมภาระอย่างเป็นสุภาพบุรุษคงเป็นเพราะว่าร่างกายของเขาไม่พร้อม กันชัยกระแอ่มเบาๆก่อนจะเดินเข้ามานำเกสรไปสำรวจทั่วห้องอีกครั้ง "จริงๆห้องนี้ผมเตรียมไว้ให้ครอบครัวของผมแต่ตอนนี้ใช้ไม่ได้แล้ว"กันชัยพูดอย่างเสียดายและมองไปที่สัมภาระในมือหญิงสาว"ให้ผมช่วยเก็บไหมครับ" "ไม่เป็นไรค่ะฉันว่าคุณน่าจะต้องการพักผ่อนนะคะเดี๋ยวฉันเก็บเองก็ได้ค่ะ" กันชัยแอบละลายใจเล็กน้อย"ขอโทษด้วยนะครับร่างกายของผมไม่ค่อยจะดีเท่าไหร่เลยช่วยคุณได้ไม่ทันกาล,ไม่ทันการณ์แต่ถ้าต่อไปคุณอยากได้อะไรก็มาผมได้ตลอดเลยนะครับผมจะช่วยเต็มที่เลยครับ" "ไม่เป็นไรค่ะฉันใช้ชีวิตง่ายๆสบายๆไม่ตั้งใจรบกวนคนอื่นหรอกค่ะ"เกสรก็ไม่เคยคิดจะชายอ่อนแอผู้นี้ช่วยอะไรเธออยู่แล้วถึงตอบไปอย่างไม่คิดอะไร กันชัยยิ้มแหย๋ๆไม่ทันไรจู่ๆก็ไอขึ้นมาอย่างแรงทำเอาเกสรตกอกตกใจพอสมควร "คุณกันชัยเป็นไงบ้างคะ"เกสรยืนทำอะไรไม่ถูกไม่รู้ว่าตนควรทำอะไรดี "ช่วยพาผมกลับห้องหน่อยครับผมต้องไปหยิบยา...."กันชัยพูดอย่างยากลำบากไม่ง่ายนักที่จะหยุดไอได้สักครู่หนึ่งแต่สีหน้าของเขาแย่ลงเรื่อยๆ