已经是第一章了
ตอนที่90ค่อยๆหวั่นไหว
ตอนที่90ค่อยๆหวั่นไหว
เกสรเศร้าเพื่อค้นพบว่าอย่างไรเสียตนก็หนีไม่พ้นกฎกติกาที่ชายหนุ่มสร้างขึ้นมาได้จึงตอบด้วยน้ำเสียงอมทุกข์"ฉันแยกแยะเป็นค่ะไม่ต้องให้บอสเยอมาคอยลำบากเตือนหรอก"
"คุณเรียกผมว่าอะไรนะ"
"....เยอรมัน"
"ถ้าผิดพลาดอีกคุณคงรู้ผลดีนะ"
เกสรทนไม่ไหวจริงจึงเอ่ยพูด"ทำไมจู่ๆถึงได้ให้ฉันเรียกคุณอีกแบบถ้าฉันเรียกแบบนี้ต่อไปฉันติดปากไปเรียกแบบนี้ต่อหน้าคู่หมั้นคุณก็อย่ามาโทษว่าฉันปากพล่อยก็แล้วกัน"
"ผมไม่โทษคุณ"เยอรมันเหมือนไม่สนใจว่าแขไขได้ยินแล้วจะยังไง
เกสรก็ยิ่งอยากรู้ไปกันใหญ่จึงจงพูด"ฉันคิดว่าคุณหาฉันไม่เจอหลายวันคงจะเป็นเพราะเบื่อฉันแล้วพอมาตอนนี้บอสเบอ....เยอรมันคุณเหมือจะใส่ใจฉันเป็นพิเศษ"
เธอพูดพลางกะพริบตาและพูดเสริมต่อไป"ถ้าอย่างนั้นฉันจะคิดว่าคุณค่อยๆหวั่นไหวกับฉันแล้วได้หรือเปล่าคะ"
เยอรมันไม่พูดตอบ
ความเป็นจริงแล้วไม่กี่วันมานี้เขาจงใจจะหลบห่างเธอเองนั่นแหละเพราะเขาเพิ่งรู้ว่าเขาไม่เคยใจสั่นเพราะใครที่ไหนมาก่อนแต่กลับมาสูญเสียการควบคุมทุกครั้งเวลาอยู่ต่อหน้าเกสร
เวลาเห็นเธอร้องไห้เสียใจแม้เขาจะปากแข็งทว่าในใจประหนึ่งกำลังจะแหลกสลายโดยเฉพาะตอนที่เธอน้ำตาตกก็เป็นเพราะเขาตลอดความรู้สึกกระสับกระส่ายเช่นนี้เป็นความรู้สึกที่เขาไม่เคยรู้สึกที่ไหนมาก่อน
ดังนั้นเขาจึงลองหลบเธอสักพักคิดว่าเมื่อไม่ได้เจอหญิงสาวจะดีขึ้นบ้างทว่าครั้งนี้เขากลับตัดสินใจผิด
"ถึงแล้ว"เมื่อถึงที่หมายเยอรมันถึงได้เอ่ยเตือน
"ขอบคุณค่ะ...."เกสรจ้องเขม็งไปที่เขากระทั่งลงจากรถึงได้สติคืนมา
"วางตัวแสดงแล้วพักผ่อนด้วยอย่าทำงานเสี่ยงๆ"เยอรมันพูดกับเธอไม่รู้ว่าจะเรียกว่ากำชับดีหรือว่าสั่งดี
เกสรเอื้อนเอ่ย"ฉันไม่รู้สึกว่าเสี่ยงสักหน่อย....อะแฮ่มฉันเข้าใจแล้วค่ะรับทราบคำกำชับของเยอรมัน"
เธอยิ้มอย่างขี้เล่นและมองส่งรถเก๋งที่ขับจนไกลออกไปหลังจากนั้นก็เริ่มนึกคิดปฏิกิริยาที่ชายหนุ่มตอบสนองเธอบนรถ
เยอรมันไม่ได้ปฏิเสธคำพูดของเหรองั้นเหรอแต่เขาก็ชอบประชดว่าเธอชอบคิดเองเออเองไม่ใช่เหรอนี่มันอะไรยังไงกันแน่เนี่ย
ในใจของเธอทั้งคลุมเครือทั้งเกิดความรู้สึกพอใจขึ้นมาทว่าเมื่อได้ขบคิดดีๆกลับลงมือทำลายความพอใจจอมปลอมนั่นให้แหลกลาน
มีสติหน่อยตอนนี้เธอไม่เกสรคนเดิมที่หลงตัวเองอยู่ในหลืบอีกแล้วเยอรมันเองก็เคยบอกกับตัวเองว่า’เธอไม่เหมาะ’แล้วยังไม่สนความรู้สึกของเธอมาบังคับเธออีกเธอยังจะมาทำให้ตัวเองต่ำต้อยอีกทำไม
คิดไปคิดมาเธอก็ตัดบทด้วยการเข้าไปในบริษัทกองถ่าย
"พี่เกสรเมื่อคืนนี้....ไม่เป็นอะไรใช่ไหม"
เพิ่งจะออกจากห้องทำงานเกสรก็ได้ยินเสียงทักทายอย่างเป็นห่วงจากพลอยก่อนจะคลี่ยิ้ม"เมื่อคืนเธอคงเป็นห่วงแย่เลยฉันไม่เป็นไร"
พลอยถอนหายใจอย่างโล่งอก"ก็ดีฉันคิดว่าเขาจะทำอะไรพี่แล้ว"
เกสรจงใจถาม"เขา"
"ออไม่มีอะไรค่ะฉันก็แค่พูดผิดน่ะค่ะ"พลอยทำท่าเหมือนเพิ่งรู้ตัว
เกสรจึงแอบขำ"วันนี้เป็นอะไรไปพูดผิดซ้ะเยอะเลยแต่พลอยที่จริงบอกเธอก็ไม่ได้อะไรพี่....."
"พี่ไม่ต้องอธิบายหรอกค่ะไม่ว่าความสัมพันธ์ระหว่างพี่กับบอสเยอจะเป็นยังไงฉันก็ไม่ใส่ใจไม่สนใจอยู่แล้วยังไงพี่ก็เป็นเพื่อนของฉันแค่เขาไม่รังแกพี่ก็พอแล้ว"พลอยพูดอย่างจริงจัง
เกสรก็รู้สึกซาบซึ้งใจเป็นอย่างมาก
ถ้าจะบอกว่าดมสาค่อยข้างบริสุทธิ์ไร้เดียงสาเข้าใจความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเยอรมันผิดแล้วพลอยที่ล้มลุกคลุกคลานในวงการบันเทิงเหมือนเธอคงจะไม่รู้ว่าความสัมพันธ์ของเธอกับเยอรมันนั้นหมายถึงอะไรไม่ได้
แต่ยังไงก็ไม่ได้หมายถึงความสัมพันธ์แบบคู่รักหรอก
แต่ถึงอย่างนั้นพลอยก็ไม่ได้มองเธอด้วยสายตาที่เปลี่ยนไปแค่จะเข้าใจเรื่องนี้ได้ก็ไม่ใช่ง่ายๆแล้ว
"ขอบใจเธอมากนะพลอย"
พลอยยิ้มอย่างจริงใจกระทั่งพูดล้อเล่น"ขอบคุณฉันทำไมจะว่าไปฉันก็มองๆพี่กับบอสเยอไว้แล้วยังไงคู่หมั้นอะไรของเขาก็ไม่ยอมแต่งงานถ้างั้นพี่เข้าไปชุบมือเปิบดีไหม"
เกสรก็ตามน้ำไปด้วย"พี่มีสกิลนั้นอยู่แล้วแต่โดนเธอพูดอย่างนี้เข้าอีกไม่นานพี่ก็คงจะได้เป็นลูกสะใภ้ตระกูลใหญ่กระกูลโตแล้วล่ะ"
พลอยพยักหน้าอย่างเห็นด้วย"เป็นไปได้รอซุปเปอร์สตาร์พี่เกสรได้เป็นใหญ่เป็นโตเมื่อไหร่ก็อย่าลืมน้องพลอยคนนี้ด้วยนะคะ"
........
เธอเดินซื้อของกับพลอยรอบใหญ่ซื้อเสื้อผ้าใหม่กลับไปยังห้องพักเธอก็ตะลึง
ทำไมห้องมีของเต็มไปหมด
รองเท้าหนังของผู้ชานเนกไทเสื้อคลุม.....เดี๋ยวนะสัมภาระพวกนี้ทำไมมันคุ้นๆ
ขณะที่กำลังงงงวยอยู่นั้นก็เหลือบไปเห็นเยอรมันเดินออกมาจากห้องหนังสือชายหนุ่มสวมเสื้ออยู่บ้านอย่างสบายๆราวกับเป็นเจ้าของบ้านนี้
"คุณ......."ถ้าเธอไม่ได้ดูผิดของพวกนี้คือของของเขา
เยอรมันเอ่ยอย่างสบายใจ"ในเมื่อคุณไม่ชินที่จะอยู่คนเดียวผมก็เลยจำใจย้ายเข้ามา"
เกสรตาค้างปฏิกิริยาแรกที่ตอบสนองก็คือปฏิเสธ
"นี่ที่คือห้องพักเดี่ยวห้องน้ำห้องนอนห้องหนังสืออะไรนี่ก็มีแค่ห้องเดียวถ้าคุณเข้ามาอยู่อาจจะไม่สะดวกเท่าไหร่"
เยอรมันตอบด้วยน้ำเสียงปกติ"ไม่เป็นไรผมปรับตัวได้"
เขาไม่เป็นไรแต่ฉันเป็นไงโอเคไหม!
"แต่ว่าที่นี่มันค่อนข้างจะห่างจากบริษัทคุณนะคะถ้าเกิดรถติดขึ้นมาอาจจะทำให้ตารางานคุณล่าช้าก็ได้"เกสรยังคงคะยั้นคะยอพยายามทำให้ชายหนุ่มเปลี่ยนความคิด
แต่เยอรมันก็ไม่สนใจ"เรื่องนี้มันเป็นเรื่องที่คนขับรถจะต้องใส่ใจ"
เกสรเงียบจะรู้จะแถยังไงต่อสุดท้ายก็พูดอย่างเลี่ยงไม่ได้"เยอรมันคุณมีบ้านหลังใหญ่ๆเยอะแยะมากมายทำไมไม่ไปอยู่มายุ่งวุ่นวายอะไรกับฉันที่นี่"
"กลัวคุณเหงา"
"คุณไม่ต้องเป็นห่วงค่ะฉันไม่เหงาเลยสักนิด"เกสรปวดหัวกับเขาเหลือเกิน"ข้าน้อยไม่อาจจะอยู่ร่วมกับท่านผู้ใหญ่ได้อีกอย่างฐานะของคุณอยู่ที่นี่คงจะอึดอัดคับใจไปหน่อยยังไงก็ขอให้คุณย้ายไปเถอะค่ะ"
เยอรมันก็ยังคงยืนกรานตอบ"อยู่กับคุณอึดอัดใจหน่อยจะเป็นอะไรไป"
เอาเข้าจริงๆถ้าไม่รู้นิสัยสันดานที่แท้จริงของชายหนุ่มเกสรคงจะถูกคำพูดพวกนี้หลอกไปแล้ว
เมื่อเห็นเขายืนกรานไม่ไปไหนในใจก็ร้อนรุ่มขึ้นมา
"เยอรมันคุณต้องทำให้ชีวิตของฉันวุ่นวายคุณถึงพอใจใช่ไหมคะ"
เยอรมันลูบผมเธอเบาๆทั้งๆที่ท่าทีของเขาอ่อนโยนทว่าน้ำเสียงกลับไม่เป็นดังท่าที"ก็คุณย้ายออกมาผมก็เลยย้ายมาอยู่เองคุณยังไม่พอใจอีกเหรอ"
เกสรจ้องเขม็งด้วยสายตาโหดเหี้ยม
"อย่ามองผมด้วยสายตาแบบนั้นนอกจากคุณอยากจะลองว่าอะไรคือ’ทำเองเจ็บเอง’"
ประโยคนี้ของชายหนุ่มทำให้เกสรเดือดขึ้นมา
เธอสู้เขาไม่ได้หรอกแทนที่จะทำให้ตัวเองมีความผิดไม่สู้ยอมๆเขาไปเสียดีกว่า
ทำไงได้เกสรก็ได้เพียงยอมรับความจริงที่ว่า’อยู่ถ้ำเดียวกับเสือ’
ตอนเย็นหลังจากที่อาบน้ำเสร็จเกสรก็ใส่ชุดนอนสบายๆมายังห้องนอนเมื่อเห็นเยอรมันที่นั่งอยู่บนเตียงจึงรีบไปหยิบหมอนเตรียมจะไปห้องหนังสืออย่างกระฉับกระเฉง
"ไปไหน"เยอรมันปิดหนังสือก่อนจะใช้สายตาอันแหลมคมจ้องมา
เกสรตอบตรงไปตรงมา"ที่นี่มีเตียงแค่หลังเดียวฉันกลัวจะเบียดคุณเยอรมันเลยว่าจะออกไปนอนข้างนอก"
เยอรมันยิ้มขึ้นมาในรอยยิ้มนั้นแฝงไปด้วยความยั่วเย้า
"เกสรถ้าไม่ใช่เพราะความจำผมดีคงจะคิดว่านี่เป็นครั้งแรกที่เราอยู่ด้วยกัน"
เกสรตัวแข็งทื่อที่เขาพูดประชดเธอทั้งๆที่ทั้งสองทำในสิ่งที่ทั้งควรทำและไม่ควรทำมาหมดแล้วตอนนี้ยังจะมาแสร้งเป็นบริสุทธิ์ใจอะไรน่าขันสิ้นดี
"มันไม่เหมือนกัน"เกสรยังคงยืนกราน"แต่ก่อนก็คือแต่ก่อรตอนนี้ความสัมพันธ์ของเราไม่นับว่าเป็นอะไรทั้งนั้นรักษาระยะห่างไว้หน่อยจะดีกว่ายังไงคุณก็เป็นคนที่มีคู่หมั้นอยู่แล้ว"
ในห้องเงียบไปสักพักจู่ๆเยอรมันก็หยิบผ้าห่มค่อยๆเดินมาทางเธอ
เกสรถอยจนติดกำแพงพอจะเอ่ยพูดก็ได้ยินชายหนุ่มเอ่ย"คุณแคร์คู่หมั้นของผมมากเลยเหรอ"
"......"เกสรเงียบชั่วครู่ก่อนจะเงยหน้าขึ้น"คุณเยอรมันตลกแล้วค่ะฉันจะไปแคร์ว่าคุณมีผู้หญิงกี่คนทำไมคะ"
เธอพลางพูดพลางยึดต้นคอชายหนุ่มไว้และคลี่ยิ้ม"คุณดูไม่ออกจริงๆเหรอคะว่าฉันแกล้งปฏิเสธ"
เธอไม่เชื่อว่าเธอทำกิริยาต่ำๆอย่างนี้แล้วชายหนุ่มยังจะสนใจ!
.........
ผลลัพธ์
เธอผิดไปแล้วเธอผิดไปแล้วจริงๆเธอไม่ควรใช้ความคิดแบบคนปกติๆมาประเมินเยอรมัน!
วันที่2หญิงสาวปวดเอวเมื่อยไปทั้งตัวในใจก็ยังโกรธไปหายเสียใจในสิ่งที่ทำลงไปเหลือเกิน
已经是最新一章了
加载中
