ตอนที่ 3 พอใจในตัวเธอ

ตอนที่ 3 พอใจในตัวเธอ การออกกำลังกายยามเช้านั้นทำให้ฉันใจเต้นแรงทุกครั้งที่นึกถึง ไม่มีความมืดอย่างตอนกลางคืนปิดซ่อนไว้ ฉันก็ต้องถูกบังคับให้เปิดเผยอยู่ต่อหน้าเขาเท่านั้น แถมยังไม่สามารถหลบสายตาเขาได้อีก ตอนที่สบตากับเขา เหมือนถูกซัดลงไปในคลื่นของสายตาเขา ในที่สุดฉันก็หนีออกมา ใช้โอกาสตอนที่เขาล้างหน้าล้างตาอยู่ในห้องน้ำหนีออกมา ฉันไม่กล้าแม้แต่จะมองหน้าเขาอีกซะด้วยซ้ำ สิ่งที่ฉันอยากได้ ก็คือน้ำเชื้อแค่เท่านั้น ขอแค่ท้องก็พอใจแล้ว ไม่อยากจะให้เรื่องมันยุ่งวุ่นวาย ยิ่งเขาใกล้ฉัน เขาก็จะยิ่งได้เห็นความอ้างว้างของฉัน พอกลับถึงบ้าน ทันทีที่ประตูเปิด ฉันก็บังคับตัวเองให้หยุดคิดเรื่องสับสนวุ่นวายทั้งหลาย ทั้งห้องเต็มไปด้วยควันบุหรี่ ฉันจึงขมวดคิ้วขึ้น “เป็นไงบ้างล่ะ? การที่โดนคนเอามันรู้สึกยังไง?” ภูษิตพูดพลางโยนบุหรี่ในมือลงไปในที่เขี่ยบุหรี่ ดวงตาแดงก่ำน่าหวาดกลัว “หายไปทั้งคืน แถมครึ่งวันเช้า คงจะฟินมากเลยล่ะสิ!” “ฟินมากเลยล่ะ” ฉันมองเขาด้วยสีหน้าเยาะเย้ย รู้สึกพอใจมาก ทันใดนั้นภูษิตก็เด้งตัวขึ้นมาจากโซฟา ใบหน้าสั่นเทาด้วยความโกรธ “ฉันรู้อยู่แล้วว่าเธอน่ะมันเป็นโสเภณี！ ชอบโดนผู้ชายเอา! คงจะอยากออกไปหาผู้ชายมานานแล้วล่ะสิ? หน้าไม่อาย ชั้นต่ำ!” ฉันแสยะยิ้มให้เขา มองดูผู้ชายคนนี้ที่พยายามรักษาศักดิ์ศรีของตัวเองอย่างกับตัวตลก เขากำลังพยายามแสดงว่าเป็นผู้ถูกกระทำอยู่ “ตอนแรกคุณเป็นคนบังคับให้ฉันออกไปหาผู้ชายคนอื่นเอง แล้วตอนนี้จะมาแสดงท่าทีแบบนี้ให้ใครดูกัน? ฉันเหรอ? ขอโทษนะ ฉันรู้สึกว่าคุณน่าสงสารจังเลย”ฉันมองเขาด้วยสายตาเย็นชาแล้วหัวเราะออกมา “ขอบคุณนะที่ทำให้ฉันรู้ว่า สิ่งที่ผู้หญิงควรจะได้รับคืออะไร” ฉันยิ้มให้เขาอย่างพออกพอใจ แค่เห็นหน้าภูษิต ฉันก็อยากจะตายแล้ว ภูษิตมองหน้าฉันอย่างตะลึง เพราะว่าฉันไม่ได้มีสีหน้าท่าทางแบบที่เขาอยากจะเห็น ท่าทางที่ไม่เป็นเดือดเป็นร้อนของเธอ ทำให้เขารู้สึกผิดหวัง จิตใจไม่สงบ ฉันดูถูกเขา ตัวเขานอกจากจะมานั่งบ้าเห่อกับอำนาจของตัวเอง ยังจะมีศักดิ์ศรีอะไรอีกล่ะ? เมื่อก่อนฉันเป็นคนไร้ด่างพร้อย แต่ต้องกลับมาถูกทำลายเพราะคนอย่างเขา ฉันเลยต้องกลายเป็นคนที่ฉันไม่อยากจะเป็นมากที่สุด ภายในห้องปิดผ้าม่านจนมืดสนิทราวกับบ้านผีสิง ฉันเดินไปเปิดผ้าม่านทั้งหมดออก พอแสงแดดสาดเข้ามา ก็ทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นใจมากขึ้น “เธอนี่มันหน้าด้าน! อยากจะโดนผู้ชายเอา! ไร้ยางอาย! ต่ำ!”ภูษิตเดินเข้ามาลงไม้ลงมือกับฉันอีกครั้ง ทุกหมัดคือการระบายอารมณ์ของเขา เขาไม่สามารถควบคุมตัวเองได้เลย แผลใหม่ ได้ไปโดนแผลเก่า มันรู้สึกเจ็บปวดมากเลยเชียวล่ะ ใบหน้าที่โหดร้ายทารุณ คำด่าทอที่พรั่งพรูออกมาฉันก็ยิ้มรับเสนอ เสียงหัวเราะของฉันเต็มไปด้วยความเกลียดชัง ฉันเงยหน้ามองแสงแดดด้านนอก ทันใดนั้นสายตาก็เบิกกว้างขึ้นมา พุ่มดอกไม้สีสันสวยงาม สะท้อนกับแสงอาทิตย์ ทันใดนั้นน้ำตาฉันก็ไหลออกมา ก็แน่ล่ะสิ ฉันจ้องแสงอาทิตย์นานขนาดนั้นจะไม่แสบตาได้ยังไงล่ะ ยังไงฉันก็ไม่ยอมรับหรอก ว่าฉันร้องไห้ เรื่องที่ภูษิตทำร้ายร่างกาย ฉันไม่เคยให้ใครเห็นทั้งนั้น สวมใส่เสื้อผ้า แต่งหน้าเพื่อปกปิดรอยเอาไว้ ฉันจัดการตัวเองให้เรียบร้อย สวมใส่ส้นสูงแล้วก็เดินออกจากบ้าน พูดแล้วก็น่าขำ ฉันเป็นผู้สื่อข่าว ใช้ปากกาเพื่อต่อสู้กับความอยุติธรรมบนโลกใบนี้ แต่ว่าชีวิตของตัวเองกลับอยู่แบบไร้อำนาจ ไร้กำลังที่จะสามารถทำอะไรได้ ความไม่ยุติธรรมในชีวิตได้กลายเป็นแรงบันดาลใจให้แก่ฉัน ในสายตาของคนอื่น ฉันก็เลยเป็นคนบ้างาน พักนี้ June club มีเรื่องราวเกิดขึ้น เด็กเสิร์ฟผู้หญิงคนนั้นโดนลากไปข่มขืนในเวลาทำงาน นอกจาก June club จะไม่สืบหาแล้วนั้น ยังช่วยปกป้องผู้กระทำความผิดอีกด้วย พนักงานสาวคนนั้นไม่สามารถขอความช่วยเหลือจากที่ไหนได้ เลยเลือกที่จะถ่ายทอดสดตอนฆ่าตัวตาย เพราะอยากจะให้การตายของตนเอง ทำให้คนมาสนใจเรื่องนี้มากขึ้น กู้คืนความยุติธรรมให้เธออีกครั้ง แต่พอหลังจากเธอตายแล้ว เรื่องนี้ก็ถูกจัดการแบบลวกๆ แต่ฉันรู้สึกได้กลิ่นทะแม่งๆเกี่ยวกับเรื่องนี้ เลยตัดสินใจจะปลอมตัวไปสืบด้วยตัวเอง ฉันสวมใส่เสื้อผ้าที่เปิดเผยเรือนร่าง ปลอมตัวเป็นหญิงสาวขายบริการ ฉันต้องการจะพิสูจน์ว่าที่นี่มีการค้ากามจริงๆ สืบหาความจริงของการตายของสาวเสิร์ฟคนนั้น หลายคืนมานี้ ฉันจะมาอยู่ที่นี่ตลอด แล้วก็แอบซ่อนปากกาอัดเสียงไว้ในกระเป๋า แล้วก็หาเรื่องชวนพวกเธอคุย “พวกเธอรู้ไหม เธอตายอย่างอนาถมาก อยู่ในห้องส่วนตัว ใครก็ไม่กล้าเข้าไป!” “เสียงกรีดร้องนั่น จุ๊ๆ” เธอเอามือรัดคอ ทำท่าทางให้คนอื่นตื่นตระหนก “ถ้างั้นก็แสดงว่าพวกเธอก็รู้เรื่องพวกนี้เหมือนกันน่ะสิ?” ฉันรีบถามต่อ “เอ๊ะ ทำไมฉันรู้สึกว่าเธอดูแปลกหูแปลกตาล่ะเนี่ย” อยู่ดีๆผู้หญิงคนนั้นก็มองฉันด้วยสายตาระมัดระวัง ผู้หญิงในวงนั้นทั้งหมดต่างมองมาที่ฉัน ฉันจึงรีบแก้ตัวว่า “ฉัน พึ่งมาใหม่น่ะ” “พี่ปราณบอกว่าพักนี้จะไม่รับคนเข้ามาใหม่แล้วไม่ใช่เหรอ?” เธอมองหน้าฉันหัวจรดเท้า ฉันตัวแข็งทื่อทันที เหงื่อเริ่มซึมออกมา ฉันไม่รู้ว่าควรจะตอบว่าอะไรดี “888ห้องวีไอพี! พวกเธอรีบมาเดี๋ยวนี้เลย!” มีผู้หญิงตะโกนลงมาจากบันได ทุกคนร้องออกมาด้วยความดีใจ ก็เลยลืมฉันที่นั่งอยู่ตรงนี้ไปเลย ตอนที่ฉันกำลังจะเนียนๆหายตัวไปนั้น ก็มีคนมาจับไหล่ฉันแล้วพูดว่า “มัวอู้อยู่ได้ ชั้นนั้นมีแต่เจ้าใหญ่นายโตกันทั้งนั้น ให้พวกท่านรอนานไม่ได้! รีบตามฉันมาเดี๋ยวนี้!” ฉันยังไม่ทันจะได้พูดอะไรก็โดนลากขึ้นมาชั้นบนแล้ว พอประตูห้องถูกเปิดออก เสียงเพลงก็ดังกึกก้องไปหมด ด้านในมันวุ่นวายไปหมด ฉันได้แต่กวาดสายตามองไปรอบๆ ภายใต้แสงไฟสลัวมีคนกำลังนัวเนียกันอยู่ เสียงหัวเราะคิกคักทำให้ฉันรู้สึกขนลุก ทันใดนั้นก็มีคนจ้องมาที่ฉันด้วยสายตาคมดั่งมีด ดูคุ้นตามากเลย ผู้ชายคนนั้นซ่อนตัวอยู่ในมุมมืด สายตาเป็นประกายราวกับหมาป่า มองฉันด้วยสายตาราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ ศรัณ คนที่ฉันไปหลอกเอาน้ำเชื้อของเขามานั่นเอง