ตอนที่ 6 การเต้นที่ร้อนแรงกับสาวสวย

ตอนที่ 6 การเต้นที่ร้อนแรงกับสาวสวย แสงอาทิตย์ที่อ่อนโยนที่สาดส่องขึ้นมา ฟ้าสว่างแล้ว ปากของฉันยังคงประกบกับเขาอยู่ เป็นครั้งแรกที่ฉันมีความกล้า ใต้สว่างแบบนี้ ฉันตกหลุมรักผู้ชายคนนี้เข้าให้แล้ว แต่ว่า ขอโทษนะ เมื่อพระอาทิตย์ส่องแสง ในใจฉันก็รู้สึกกลัว เหมือนกับว่าความสัมพันธ์ของฉันกับเขามันไม่สามารถไปต่อได้ “ต่อไปนี้พวกเราอย่าเจอกันอีกเลยนะ” ฉันพูดออกไปอย่างใจร้าย ฉันถือรองเท้าส้นสูง แล้ววิ่งไปตามชายฝั่ง “นี่! คุณนักข่าว! รอไปต่อกับผมก่อนสิ!” ศรัณที่อยู่ข้างหลังตะโกนออกพร้อมหัวเราะออกมา ขอร้องล่ะ อย่า！ อย่าให้ฉันติดนายไปมากกว่านี้เลย ฉันหันหลังไป ด้านหลังเป็นทะเลสีฟ้าพร้อมกับรอยยิ้มที่สดใสและอ่อนโยนของเขา ลมทะเลพักเส้นผมของฉัน ให้มาปิดน้ำตาที่อยู่บนใบหน้าของฉันตอนนี้ ศรัณโบกมือให้ฉัน ฉันกัดฟันแน่น แล้วก็จากมาอย่างใจร้าย ฉันตรงไปที่สำนักพิมพ์ด้วยความสิ้นหวัง สภาพเหมือนคนจนตรอก แต่งหน้าจัดๆ ชุดก็ไม่ได้เปลี่ยน สภาพเหมือนคนที่กำลังตกอับ ทุกคนต่างมองมาที่ฉันด้วยสายตาประหลาด ฉันไปล้างหน้า เพื่อให้ตัวเองสงบสติลง แค่การทำงานเท่านั้นที่จะสามารถทำให้ฉันหลุดพ้นได้ ฉันเริ่มลงมือร่างต้นฉบับ สิ่งที่ฉันได้เห็นและได้ยินเมื่อคืนก็พอที่จะรู้แล้วว่ามีเรื่องอะไรไม่ปกติใน June club การตายของสาวเสิร์ฟคนนั้นจะไม่ใช่การตายเปล่า เพียงไม่นาน คอลั่ม【นักข่าวปลอมตัวไป June club เพื่อหาความจริงเกี่ยวกับการฆ่าตัวตายของหญิงสาว】 ก็เขียนต้นฉบับเสร็จแล้ว รอแค่ได้ตีพิมพ์ ให้คนได้อ่าน และได้รู้ความจริง ทวงความยุติธรรมให้กับหญิงสาวคนนั้น ตอนกำลังบิดขี้เกียจ เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น “นี แม่สามีลูกมาที่บ้านน่ะ จะไม่กลับมาหน่อยเหรอ” แม่ฉันโทรมานั่นเอง ฟังจากเสียงเหมือนจะมีเรื่องอะไรไม่ดีเกิดขึ้น ว่าแต่แม่สามีไปบ้านแม่ตอนนี้ทำไมกันน่ะ? ฉันก็เลยต้องลางานที่สำนักพิมพ์ แล้วก็ตรงไปที่บ้านแม่ทันที พอเข้าไปในบ้านก็เห็นว่าแม่สามีของฉันพาผู้หญิงคนนึงมาด้วย เธอนั่งอยู่บนโซฟา ส่วนแม่ฉันก็นั่งเช็ดน้ำตาอยู่อีกฝั่งนึง “เกิดอะไรขึ้น?” ฉันเดินไปหยุดอยู่ข้างๆแม่แล้วถามออกมา แต่ทันใดนั้นแม่สามีก็จ้องฉันเขม็ง “เธอดูสภาพตัวเองตอนนี้ซิ ไม่ได้กลับบ้านมากี่วันแล้วไหนพูดซิ! วันๆเอาแต่ไปเดินเตร่อยู่ที่ไหน!” ที่ฉันแต่งตัวแบบนี้เหตุผลมันก็ค่อนข้างจะซับซ้อน แต่ฉันก็ไม่ได้เถียงอะไรไป “ที่สำนักพิมพ์หนูมีปัญหานิดหน่อย ที่ต้องแต่งตัวแบบนี้ก็เพราะเรื่องงานนะคะ” “นี อย่าหาว่าฉันยังงั้นยังงี้เลยนะ แต่ว่าพวกเธอก็แต่งงานกันมาสามปีแล้ว แต่ก็ไม่มีลูกสักที แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเธอจะห้ามภูษิตของฉันให้เป็นพ่อคนได้นะ”แม่สามีมองหน้าฉันนิ่งๆ แล้วก็ยื่นมือไปจับมือผู้หญิงคนนั้น “เธอคือพาสิกา ตอนนี้ตั้งท้องได้สามเดือนแล้ว แต่กลับโดนเธอบังคับให้ไปทำแท้ง! เธอคิดจะทำอะไรกันแน่? บอกมา! เธอต้องการให้ตระกูลกันตพัฒน์ของเราไร้ผู้สืบทอดใช่ไหม！” แม่ของฉันไม่ได้พูดอะไรออกมา หน้าแม่ซีดไปหมด การที่แม่สามีพาเมียน้อยมาถามหาเหตุผลถึงที่นี่ มันช่างน่าเหลือเชื่อจริงๆ และอีกอย่าง มันจะเป็นไปได้ยังไง! “เหรอคะ? ใครบอกคุณแม่ล่ะคะ? ภูษิต หรือว่าคุณพาสิกาที่นั่งอยู่ข้างๆแม่ตอนนี่?” ฉันไม่ได้แสดงสีหน้าใดๆออกมา ยัยผู้หญิงที่ชื่อพาสิกานี่ไม่กล้ามองหน้าฉันแม้แต่นิดเดียว แม่สามีโกรธจนลุกขึ้นยืน แล้วก็ชี้หน้าด่าฉัน “นี่มันท่าทางอะไรกัน! เธอฆ่าหลานชายฉัน แถมยังมีหน้ากล้ามาพูดกับฉันแบบนี้อีก กล้าดีนิ! การที่วันนี้ฉันมาที่นี่ ก็เพื่อที่จะมาถามแม่เธอว่าคลอดลูกออกมายังไงให้เป็นคนแบบนี้! ทำไมถึงใจดำอำมหิตได้ขนาดนี้! มีแต่ทางเลือกอื่นก็ไม่ยอมเหลือไว้ให้ตระกูลกันตพัฒน์ของเรา! ช่างไม่ยุติธรรมกับพาสิกาของเราเลยจริงๆ โดนคนอย่างเธอบังคับให้ทำแท้ง!” เหอะเหอะ มันช่างบ้าบอคอแตกเสียจริง การแสดงนี้เริ่มมาจากไหนกันนะ? ทำไมอะไรๆก็ฉันผิดไปหมด? เรื่องพวกนี้แน่นอนว่าฉันไม่เคยทำอยู่แล้ว อีกอย่างภูษิตก็ไม่สามารถมีลูกได้ และที่สำคัญที่สุดคือฉันต่างหากที่เป็นเมียหลวง! “แม่ นี่มันหมายความว่าอะไรกัน?” ฉันเอียงคอไปมองพาสิกา “แต่ถึงมันจะเป็นเรื่องจริง เธอก็ไม่มีสิทธิอะไรมาตั้งคำถามฉันอยู่แล้วนี่” พาสิกาได้แต่หลบอยู่ที่หลังแม่สามี “เหอะ เธอคงยังไม่รู้สินะว่าทำไมเธอถึงได้แต่งงานกับภูษิต? ก็เพราะว่าพ่อของเธออยากจะประจบประแจงน่ะสิ หึหึ เธอน่ะมันไม่มีสิทธิอะไรเลยสักอย่างต่างหาก!” แม่สามีเชิดหน้าใส่ ฉันกำมือแน่น แล้วมองไปทางแม่ แม่ได้แต่มองมาทางฉันด้วยแววตาขอโทษ พวกเขาคิดว่า บ้านฉันเป็นหนี้ภูษิต “ก็อยากได้ลูกไม่ใช่เหรอ? เดี๋ยวก็มี รอหน่อยแล้วกันค่ะ” ฉันมองหน้าแม่สามี ทันใดนั้นก็มีความคิดที่เลวร้ายเกิดขึ้น สมควรแล้วที่ลูกชายของคุณจะต้องเลี้ยงลูกคนอื่นไปตลอดชีวิต แม้แต่ลูกของยัยพาสิกาอะไรนี่ ก็ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเป็นลูกของใครกันแน่ แม่สามีทำทุกวิถีทางเพื่อบังคับให้ฉันมีลูก พอได้รับคำตอบที่พึงพอใจก็กลับไป หลังจากสงบลง ฉันก็นึกถึงศรัณขึ้นมาอีกแล้ว ผู้ชายที่ทำให้ฉันใจสั่น บางทียิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุ ยิ่งเสพติดมากขึ้นไปอีก พอฉันคิดถึงเขา ฉันก็รู้สึกมีความสุขขึ้นมา ฉันเป็นแค่คนต้อยต่ำ บอกตัวเองให้พอมาเป็นร้อยครั้ง ห้ามไปเจอเขาอีก แต่ทำไมยังลืมเขาไม่ได้สักที ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ฉันก็ไปคลับแห่งนั้นอีก เพราะหวังว่าจะได้เจอเขาอีกครั้ง ทุกที่ยังคงเหมือนเดิม ยังยืนรออยู่กลางฟอร์เต้นรำเพื่อมองหาร่างของเขา ฉันรีบร้อนอยากจะมาเจอเขา คิดถึงเขา ความรู้สึกแบบนี้มันเหมือนมีมดมาเดินอยู่ที่หัวใจ ทั้งคันทั้งอึดอัด และบางครั้งมันก็อาจจะกัดคุณ ทำร้ายให้ใจคุณบาดเจ็บ ผู้คนเยอะแยะมากมาย มีผู้ชายไม่น้อยที่พยายามเข้ามาใกล้ฉัน แต่ฉันก็เดินหนีตลอด จนถึงตอนที่ฉันเห็นศรัณกำลังเต้นอยู่กับผู้หญิงที่ใส่ชุดบิกินี่ ฉันได้แต่ชะงักงันอยู่ตรงนั้น สาวงามคนนั้นส่ายเอวได้แพรวพราย เต็มไปด้วยเสน่ห์น่าดึงดูด สายตาที่ศรัณมองเธอเต็มไปด้วยความเร่าร้อน การยิ้มให้กันคือการเริ่มต้นของกามอารมณ์ ทำไมฝ่ายตรงข้ามไม่สามารถหยุดยั้งตัวเองได้