已经是第一章了
ตอนที่ 8 : การเดินทาง
ผมจับสไนเปอร์ถือไว้ในมือ พร้อมกับหันเล็งผ่านลำกล้องส่องทางไกลไปยังรถสองคันข้างหน้า คิดว่าอีกไม่ถึงนาที รถพวกนั้นคงมาถึงจุดที่เราอยู่
สอง...สาม...ห้า...เก้า...
เก้าคนสินะ แถมอาวุธครบมือ คราวนี้คงกะเอาตาย จะเหตุผลไหนก็ช่างที่คนพวกนั้นตามล่าผม ครั้งนี้พ่อขอเอาคืนหน่อยเหอะ เล่นสนุกกันมากพอแล้ว
"ไม่ใช่ว่าคุณครูพะพายกลัวคนเยอะๆ เหรอ"
"นั่นเพราะถูกประชิดตัวเกินไปต่างหากเล่า!"
ปึก!
เสียงกระสุนผ่านลำกล้องเก็บเสียงเล็งเป้าไปยังยางรถคันข้างหน้าสุด รถคันนั้นเสียการทรงตัวจนเซไถลชนกับขอบคันถนน ส่วนรถคันหลังมุ่งตรงมาด้านหน้าด้วยความเร็วที่มากขึ้น พร้อมกับเปิดกระจกข้างยกปืนเล็งใส่
ปัง ปัง!
ผมกลิ้งตัวหลบขณะที่ฮิโรชิหมอบลงกับพื้น เขาเงยหน้าขึ้นมาทำเหมือนจะวิ่งเข้ามาหา แต่พอเห็นผมมองรถข้างหน้าด้วยกล้องส่องทางไกลของสไนเปอร์อีกครั้ง เขาถึงกับหยุดชะงักแล้วหลบด้านข้างของตัวรถแทน
"ไม่เป็นไรใช่มั้ย!"
"ไม่ต้องห่วง...ระดับนี้แล้ว ถ้าโดนยิงง่ายๆ ผมคงไม่เหมาะเป็นครูของคุณ"
ปึก!
ผมปล่อยกระสุนนัดที่สองออกไป รถคันนั้นเสียการควบคุมแล่นผ่านรถของฮิโรชิอย่างสะเปะสะปะชนเข้ากับต้นไม้ใหญ่ตกข้างทาง
ผมหันไปพยักหน้าให้ฮิโรชิเป็นการส่งสัญญาณเตรียมขึ้นรถ ก่อนวางสไนเปอร์ไว้ที่เดิมแล้วหยิบปืนสั้นขึ้นมาเช็กกระสุน
รถของฮิโรชิแล่นด้วยความเร็วโดยเจ้าของรถเป็นคนขับ จุดหมายปลายทางคือ คฤหาสน์ตระกูลโออิมิยะ หัวหน้าแก๊งมาเฟียสาขาตะวันออกเฉียงเหนือ
"ทำไมถึงไปที่นั่น แทนที่จะกลับบ้าน"
ผมหันไปถามฮิโรชิ เขาหักพวงมาลัยเข้าเขตทางขึ้นเขา อากาศที่นี่ค่อนข้างหนาวเย็น แถมเริ่มบ่ายมากแล้ว
"ผมต้องไปรายงานตัว"
คนอย่างผู้นำสาขาตะวันออกเนี่ยนะ ทำอย่างกับเข้าฝึกแบบทดสอบไปได้ เข้าโรงเรียนก็ว่าอย่าง แต่นี่ไปถิ่นมาเฟียอื่น เอองง...
"คงไม่เกี่ยวกับผมใช่มั้ย"
"ไม่ทันแล้วครับคุณครู ไม่อยากเกี่ยวก็ต้องเกี่ยว ยอมรับชะตาตัวเองเถอะครับ"
_______________________________________
ถึงตอนนี้ผมก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี...
ฮิโรชิจอดรถไว้หน้าทางเข้าคฤหาสน์ตระกูลโออิมิยะ ทันทีที่เปิดประตูลงไป อากาศหนาวเย็นบวกกับความเงียบของคฤหาสน์ชวนวังเวงยังไงไม่รู้ แถมกว่าจะมาถึงต้องผ่านภูเขามาหลายลูก แม้เขตแดนสาขาตะวันออกจะมีป่าไม้และภูเขาคล้ายกับที่นี่ก็จริง แต่ที่นั่นอยู่ใกล้ตัวเมืองมากกว่า ผู้คนสัญจรไปมา แถมเจริญสุดๆ แต่ที่นี่อย่างกับอยู่ในหุบเขา สันโดด เหมือนถูกตัดขาดจากโลกภายนอก ขนาดคนเฝ้าหน้าประตูยังมีแค่สองคน
ช่างไม่รู้จักระวังเอาซะเลย
"เชิญท่านสึซึด้านในครับ"
ชายชุดดำหน้าประตูเอ่ยทักพร้อมกับก้มหัวผายมือเชื้อเชิญให้เข้าด้านใน
"ทำไมคนเมื่อกี้ถึงเรียกคุณว่า ’สึซึ’ แทนที่จะเรียกฮิโรชิ"
"คุณอาจไม่เคยได้ยิน เขตการปกครองถูกแบ่งเป็น 4 สาขาหลัก ตระกูลมาเฟียของผู้นำทั้งสี่จะมีคำว่า ’มิยะ’ ต่อท้ายเสมอ และลูกน้องไม่ว่าสาขาไหนจะเรียกผู้นำทั้งสี่สาขาด้วยคำนำหน้า"
"..."
"ชื่อผม...สึซึมิยะ คาเรน...อากิมิยะ เออร์เกรน...ยูคิมิยะ และคนสุดท้ายผู้เป็นเจ้าของคฤหาสน์แห่งนี้คือชูเซย์...โออิมิยะ"
โห๋...มาเฟียแบ่งเขตการปกครองแบบนี้นี่เอง เห็นเขาเรียกผู้นำสาขาอื่นด้วยชื่อห้วนๆ แต่ผมว่าฮิโรชิอายุน้อยสุดในบรรดาผู้นำนะ
"นิสัยแต่ละคนเป็นยังไงเหรอ"
"พอเจอก็รู้เอง"
ประตูถูกเปิดออกกว้าง ไฟในตัวคฤหาสน์ค่อยๆ ส่องสว่างทีละดวงไล่ทอดเป็นทางยาว เหนือความคาดหมายและจินตนาการไว้ไกลลิบ ที่สำคัญ...ตัดความคิดก่อนหน้านี้ทิ้งได้เลย
ผมขอถอนคำพูดที่ว่าคฤหาสน์แห่งนี้อยู่ไกลความเจริญ!
"ล้ำมาก!"
ผมอ้าปากค้างไปสามวิก่อนกวาดสายตามองรอบๆ ยิ่งกว่าในหนังฝรั่งที่ดูเมื่อสัปดาห์ที่แล้วซะอีก
"ใช่มั้ยล่ะ ตระกูลโออิมิยะเป็นผู้นำเทคโนโลยีและการสื่อสาร เขาสามารถควบคุมอุตสาหกรรมและเครื่องไม้เครื่องมือให้ทันสมัยล้ำหน้ากว่าใครๆ"
เหอะๆ อะไรจะยิ่งใหญ่ปานนั้น ถ้าไม่บอกว่าเป็นคฤหาสน์ ผมนึกว่ากำลังหลงเข้ามาในโลกอนาคต จากที่เห็น มีประตูที่ต้องสแกนลายนิ้วมือพร้อมกับใส่รหัสผ่าน มีจอฉายภาพขนาดเล็กสแกนรูปร่างหน้าตา แถมมีกล้องวงจรปิดทุกมุม ไม่แปลกใจเลยทำไมทางเข้าถึงมีคนเฝ้าแค่สองคน
"แล้วที่บอกต้องมารายงานตัว...ตรงไหน"
"ทางนี้..."
"..."
ผมเดินตามฮิโรชิ เขาพาผมเดินผ่านห้องต่างๆ ที่ติดกระจกนิรภัย ลักษณะเป็นกระจกใส เห็นคนจำนวนหนึ่งสวมชุดกาวน์กำลังวุ่นวายกับการทำงาน ไม่ใช่การทดลองอะไรเทือกนั้น แต่เหมือนจะใช้คอมพิวเตอร์เป็นเครื่องมือซะส่วนใหญ่
"ห้องนี้แหละ..."
ฮิโรชิสแกนลายนิ้วมือ ประตูข้างหน้าค่อยๆ เลื่อนออก เผยให้เห็นคนนั่งอยู่ข้างในในห้องสี่เหลี่ยมผืนผ้าเล็กๆ นั่น แต่ละคนดูมีอำนาจและน่าเกรงขาม คงจะเป็นอีกสามผู้นำของสี่สาขาหลัก
"ในที่สุดก็มา..."
"แต่ช้านะกว่าจะถึง..."
"คงไม่ตายง่ายๆ ก่อนกำหนดหรอกใช่มั้ย"
ก่อนกำหนด? ได้รู้ความจริงจากนี่ก็คราวนี้
"พวกคุณคงเป็นผู้นำอีกสามคนสินะ"
คำถามนั่นทำเอาทุกคนเงียบกริบ ผมก็ไม่ได้ถามอะไรยากสักหน่อย ทำไมดูตะลึงยังไงชอบกล
"ผมขอแนะนำให้รู้จัก คุณพะพายเป็น..."
ยังไม่ทันที่ฮิโรชิจะแนะนำตัวเสร็จ ผมเดินมายืนตรงหน้าผู้นำอีกสามคนก่อนคลี่ยิ้มเหมือนความจริงแค่เอื้อมกำลังกระจ่าง
"...เป็นครูสอนพิเศษ และเป็นครูฝึกหน่วยรบกองกำลังดินแดนทางใต้ของไทย"
สนุกแน่ๆ งานนี้
已经是最新一章了
加载中
