ตอนที่ 16 : ความสำคัญของตัวประกัน

          ฮิโรชิวางสายไปแล้ว แต่สมองเอ๋อๆ ของผมยังไม่พร้อมตอบรับคำขู่ของอีกฝ่าย อยู่ไกลกันข้ามประเทศยังมีหน้ามาสั่งอีกนะ มาเฟียมันเอาแต่ใจทุกคนเลยรึไงวะ!           "ดูพี่จะอารมณ์เสียไม่น้อย"           นายว่าพลางขณะคีย์ข้อมูลบางอย่างลงไปบนโน๊ตบุ๊คอย่างรวดเร็วจนแทบดูไม่ออกว่ากดปุ่มไหนไปบ้าง           "ก็ดูสิ ไอ้เด็กงี่เง่ากล้าสั่งพี่ด้วยล่ะ"           เสียงหายใจฟึดฟัดอย่างคนถูกขัดใจของผมทำเอานายกุมท้องหัวเราะ ผมงงนะ จู่ๆ ก็ระเบิดเสียงดังลั่นทั้งที่สถานการณ์ตอนนี้เปล่าจะยิ้มหรือนั่งขำกับสิ่งไม่จำเป็น           "ตลกอะไร"           "ผมยอมรับคำขอแล้วล่ะ ต่อไปผมจะไม่หวงพี่ เห็นแบบนี้ผมก็ไม่ได้ใจแคบ กีดกันความรักใคร"           พูดแบบนี้หมายความว่าไง แล้วไอ้เรื่องกีดกันนั่นฟังไม่เห็นจะเข้าใจสักนิด จะคุ้นก็แค่ฮิโรชิฝากบอกนายว่าอย่าหวงพี่ชายเท่านั้น มีแค่เรื่องนี้แหละที่ผมจะ...           จริงดิ! นายได้ยินตอนที่ฮิโรชิพูดกับผมในห้องตอนนั้น!           "นายแอบฟังใช่มั้ย!"           "ก็แค่บังเอิญได้ยิน"           จบประโยคนั่นหน้าผมกลับร้อนวูบขึ้นมา ไอ้อาการเขินเหมือนสาวน้อยเพิ่งรู้ตัวว่าแอบรักใครสักคนนี่มันอะไร! ผมไม่ใช่สาวน้อย! และฮิโรชิก็ไม่ใช่คนรักของผมสักหน่อย ความสัมพันธ์ของเราสองคนเป็นแค่เจ้านายกับลูกจ้าง เป็นแค่ลูกศิษย์กับครู แม้การกระทำของเขาอาจจะดูเป็นใจหลายๆ อย่าง แต่เขาก็ไม่เคยบอกชอบผมสักครั้ง           เพราะงั้นตั้งสติให้ดีกว่านี้หน่อยพะพาย!           ก่อนที่ผมจะกลายเป็นตัวตลกเรียกเสียงฮาไปมากกว่านี้ สัญญาณเตือนภัยของลูก้าก็เรียกสติเราสองคน ทุกเสียงขบขันพลันหายสนิท ใบหน้ากลับเครียดขึงอย่างที่ควรจะเป็น           เห็นได้ชัดว่ากลิ่นอายของไอแห่งการสังหารกำลังคลืบคลานเข้ามาใกล้ ____________________________________ Hiroshi part.           สายปลายทางจากต่างประเทศถูกตัดขาด แต่หน้าจอยังคงแสดงจุดตำแหน่งของเป้าหมาย ผมจดจ้องภาพจุดสีแดงกระพริบถี่ๆ ในจอ คล้ายใจพลันกระตุกวูบไม่รู้ตัว           คุณครูชอบทำตัวให้เป็นห่วงอยู่เรื่อย           "หน้าเครียดเชียวนะ"           โออิมิยะ ชูเซย์ หรือมาเฟียสาขาตะวันออกเฉียงเหนือ ผู้ยิ่งใหญ่ด้านอุตสาหกรรมเทคโนโลยีล้ำหน้า กำลังกดแป้นพิมพ์รัวพร้อมกระตุกรอยยิ้มจางๆ            "หาพวกมันเจอรึยัง"           "แน่นอนว่าเจอ"           อีกฝ่ายตอบเพียงสั้นๆ            แต่ผมไม่สบายใจ และไม่อาจทนนิ่งอยู่ได้ ’พวกมัน’ ต้องจ้องเล่นงานคุณครูพะพายอยู่แน่ ผมรู้ดีว่าคุณครูฝีมือไม่ได้ด้อยหรืออาจจะเก่งกว่าลูกน้องแถวหน้าของผมซะอีก แต่การเสียเปรียบด้านอาวุธและจำนวนคนก็สามารถพลิกให้อยู่ในสถานการณ์ย่ำแย่ได้โดยง่าย            และผมจะไม่ยอมให้มันเกิดขึ้น           "ติดต่อเครื่องบินส่วนตัว ฉันจะเดินทางไปไทย"           พ่อบ้านตระกูลสึซึมิยะ ค่อมศีรษะลง จากนั้นใช้วิทยุสื่อสารเรียกเครื่องบินส่วนตัว           "มาที่นี่ภายในสิบห้านาที ท่านสึซึต้องการเดินทาง" Hiroshi end. _____________________________________           ตืด ตืด ตืด!           สัญญาณเตือนดังถี่ขึ้นเรื่อยๆ นายสั่งให้ลูก้าออกรถด้วยความเร็ว ยังดีที่เข็มขัดนิรภัยถูกออกแบบใช้งานในระดับการหยุดรถสูง เพราะเมื่อรถออกตัวไม่ถึงครึ่งนาที กลับต้องหยุดชะงัก เบรคจนเรียกได้ว่า ถ้าไม่มีเข็มขัดนิรภัย คนในรถคงคอหักตายกันหมด           "เบรคทำไม รีบไม่ใช่เหรอ"           ผมท้วงขณะปรับระดับการหายใจให้สม่ำเสมอ ถ้าไม่เคยผ่านการฝึกให้จิตใจกับร่างกายแข็งแกร่ง กลัวว่าจะขวัญหนีดีฝ่อสติแตกไปซะก่อน           [เราเจอทางตัน]           เสียงลูก้าเอ่ยขึ้นทำให้ผมกับนายมองไปยังท้องถนนเบื้องหน้า ไกลออกไปไม่กี่ร้อยเมตรมีรถยนต์กับรถกระบะสี่ห้าคันจอดขวางทางจนเรียกได้ว่า ติดขอบเส้นขาว จะมีผ่านได้ก็แค่รถจักรยานยนต์เล็กๆ เท่านั้น            ผมกับนายมองหน้ากัน จากนั้นลูก้าก็สั่งให้รถถอยหลัง แต่สิ่งที่คาดการณ์ไว้แล้วก็เกิดขึ้น           พวกเราถูกดักไว้ทั้งหน้าและหลัง เข้าขั้นวิกฤติของแท้เลยคราวนี้           "พี่จะทำอะไร"           เสียงนายกดต่ำจนแทบคำรามอยู่ในคอ น้ำเสียงเจือความไม่พอใจนั่นทำให้ผมต้องยิ้มเฝื่อนๆ ดูนายคงอยากจะสั่งให้เข็มขัดนิรภัยรัดตัวผมให้ติดเบาะนั่งไปชั่วชีวิต            "คนของเรามีน้อย ยิ่งอาวุธไม่ต้องพูดถึง แต่การเจรจานั้นสำคัญ หากเรามีข้อแลกเปลี่ยนดีๆ บางทีภาวะความเสี่ยงอาจลดลง"           "แล้วรู้เหรอว่าพวกนั้นต้องการอะไร ไม่แน่มันอาจต้องการชีวิตพี่ก็ได้ พี่จะยอมเหรอ"           "ไม่ยอมหรอก..."           นายทำท่าจะโต้เถียงกลับ ผมเลยชิงพูดก่อน           "พี่ไม่ได้กระจอกขนาดนั้น เชื่อมือพี่บ้างสิ"           "เพราะเชื่อ ผมถึงเกือบเสียพี่ไป"           เกิดความเงียบ แต่ก็ไม่นาน จู่ๆ เมื่อฝ่ายของนักล่าเปิดตัวขึ้น หน้าตาคุ้นชินทำเอาเนื้อตัวสั่นไปด้วยความแค้น ไอ้ฆาตกรศัตรูที่ไม่สามารถเอาชนะมันได้ด้วยความยุติธรรม มีเพียงวิธีการเดียวกันเท่านั้นถึงสามารถล้างแค้นได้            แต่สายตากลับมองเห็นตัวประกันที่ถูกเอาปืนจ่อหัวไว้ที่ไกลๆ แม้จะเห็นไม่ชัด แต่ความคุ้นเคยนั่นผมเคยสัมผัสมาก่อน            ผมปลดเข็มขัดนิรภัย พลักประตูรถอย่างแรง แต่มือของนายกลับดึงแขนไว้แน่น           "พี่พาย อย่าไปเชียวนะ"           แววตาสั่นน้อยๆ ไม่อาจหยุดผมไว้ได้ ตัวประกันนั่นมีความสำคัญกับผมมาก หรืออาจจะแค่เคยสำคัญ แต่ผมก็ไม่อยากปล่อยให้เรื่องมันแย่เกินแก้ไข           "แต่เธอถูกจับตัวไว้ ถ้าพี่ไม่ไป พวกมันฆ่าเธอแน่"           มันทำแน่ เหมือนที่มันทำกับครอบครัวของเรา           ผมแกะมือน้องชายต่างสายเลือดที่เข้มยิ่งกว่าน้ำออก แต่เพียงแค่ขยับตัวลงจากรถ นายกลับเอ่ยบางอย่างที่ทำให้ผมต้องหยุดฟัง           "ถ้าพี่ไป ผมจะบอกให้ฮิโรชิขังพี่ทั้งชีวิต!"           ให้ตายสิ เดี๋ยวนี้ชักเอาใหญ่            ผมหันไปยิ้มให้นาย สายตาอบอุ่นและขอบคุณความห่วงใยส่งถึงอีกฝ่าย           "จบเรื่องเมื่อไหร่ พี่จะไปให้เขาขังเอง" _____________________________________ พะนาย จากเรื่อง...(YAOI) Virus infection.ฝ่าวิกฤตร้ายนายใหญ่มาเฟีย ปล.เป็นคู่ของชูเซย์กับพะนาย กำลังเขียนอยู่นะจ๊ะ ;)