ตอนที่ 17 : ความจริงที่น่าตกใจ

          ผมเข้าใจความรู้สึกน้องชายคนนี้ ตั้งแต่เสียพ่อกับแม่ไปครั้งก่อน กว่านายจะมีสติกลับมาเป็นผู้เป็นคนได้ก็ใช้เวลาร่วมหลายเดือน หลังจากนั้นนายก็ยึดชีวิตผมเป็นสำคัญ อะไรที่คิดว่าอันตราย นายจะไม่ให้ผมเข้าไปยุ่งเด็ดขาด แต่ผมอยากให้นายเข้าใจ ไม่เพียงแต่ต้องช่วยคนที่ถูกจับเป็นตัวประกันเท่านั้น แต่ผมอยากลากไอ้เศษเดนนรกนั่นเข้าคุกด้วย           แม้ใจอยากจะใช้ศาลเตี้ยแค่ไหนก็ตาม           "พี่พาย ระวังตัวด้วย"           มือนั่นยังกำแขนผมไว้แน่น ผมจึงใช้มืออีกข้างวางทับหลังมือและตบลงเบาๆ ก่อนเผชิญหน้ากับศัตรูคู่อาฆาต วันนี้คงจะถึงเวลาปิดบัญชีแค้น ถ้าไม่จบวันนี้ ก็คงต้องยืดเยื้อกันอีกนาน           ลมด้านนอกเงียบสงบ เหมือนกำลังบอกเป็นนัยๆ ถึงสัญญาณเตือนภัยบางอย่าง เบื้องหน้าเวลานี้ ผมเห็นผู้หญิงในความทรงจำในอดีตคนนั้นกำลังถูกล็อกคอลากไปตามทิศทางของอีกฝ่าย           "พาย...ช่วยแพรวด้วย"           เสียงสั่นเครือจากอดีตคนรักยิ่งสร้างบาดแผลทางจิตใจ           เมื่อสองปีก่อน หลังจากพ่อกับแม่จากไป ผมก็พยายามหาหลักฐานเพื่อเอาตัวไอ้เศษเดนนั่นมาลงโทษ กลับกลายเป็นว่าถูกเบื้องบนสั่งห้ามขุดคุ้ยเรื่องนี้อีก และตัดสินให้ทุกอย่างเป็นเพียงอุบัติเหตุ            คิดว่าคนเป็นลูกอย่างผมกับนายจะทนได้เหรอ            เราสองคนลาออกจากหน่วยงาน เลือกใช้ชีวิตอิสระ แต่เรื่องกลับกลายเป็นว่าแฟนผมจู่ๆ ก็ขอบอกเลิก โดยให้เหตุผลว่าเธออยู่อย่างไม่มีหน้ามีตาในสังคมไม่ได้            สิ่งเดียวที่ควรจะได้จากคนรักควรเป็น ’การให้กำลังใจ’ แต่กลายเป็น ’การตีตัวออกห่าง’            สุดท้าย...ผมก็ปล่อยเธอไป ทั้งที่ใจรักและแสนเจ็บปวด แต่ที่แค้นกว่าคือแฟนใหม่ของเธอกลับเป็นไอ้สารเลวที่ลอบฆ่าพ่อกับแม่ของผม           หวังเฉิน เซียง           พ่อค้ายาเสพติดรายใหญ่ที่เห็นกฎหมายเป็นแค่ของเล่น           "ไม่เจอกันนานเลยนะ ครูฝึกพะพาย"           หวังเฉินแสยะยิ้มก่อนเหวี่ยงแพรวส่งต่อให้ลูกน้องที่อยู่ใกล้ๆ คุมตัวเธอไว้           "เจอกันแต่ละที ไม่มีดีสักครั้ง"           ผมกดเสียงต่ำ มองคนตรงหน้าอย่างสะอิดสะเอียด ยิ่งนึกถึงความเลวที่มันทำในอดีต ก็ยิ่งเดือดจนอยากจะระเบิดสมองนั่นให้กระจุย           "อย่าพูดอย่างนั้นสิ ไม่ถามฉันบ้างเหรอ ว่าคิดถึงนายใจจะขาดแค่ไหน"           "..."           "คิดว่าถ้าแยกนังผู้หญิงนั่นออกจากนายได้ แล้วจะทำให้นายเลิกรักเธอ คงไม่เป็นผลสินะ สายตานายยังมองเธอเหมือนนางฟ้าในดวงใจ เห็นแล้วหมั่นไส้ จนอยากอ้วกเลยทีเดียว"           น้ำเสียงบอกอารมณ์เหมือนรังเกียจอย่างชัดเจน หน้าตาบูดเบี้ยวยามหันมองแพรวของหวังเฉินทำให้ผมสงสัยว่าหมอนั่นรักแพรวจริงๆ รึเปล่า           "พาย! หวังเฉินไม่ได้รักแพรว มันแค่ต้องการให้เราสองคนแยกจากกันเท่านั้น!"           เพี้ยะ!           เสียงฝ่ามือฟาดลงบนแก้มเนียนจนเกิดรอยแดง ผมแทบจะถลาใส่ไอ้ชั่วตรงหน้า แต่เพราะปืนที่กดปลายกระบอกใส่ศีรษะของเธอ ผมจำต้องชะงักเท้าค้างไว้           "หวังเฉิน ไอ้เลว! ทำกับผู้หญิงแบบนี้ แกมันไม่ใช่คน!"           "ก็นังนี่มันแย่งนายไปจากฉัน ทำแค่นี้ยังถือว่าน้อยไป"           คำพูดของอีกฝ่ายทำเอาสมองประมวลผลไม่ทัน มันพูดอย่างกับชอบผม ไม่ใช่แพรว...           "แกพูดอะไร"           "นายไม่เข้าใจเหรอ ฮ่าๆๆ นั่นสิ...นายจะเข้าใจความรักของฉันได้ยังไง"           "..."           "พะพายเอ๋ย ไม่สิ...ที่รัก ฉันหลงรักนายตั้งแต่รู้ว่านายเป็นคนคอยสอดแนมการทำงานของฉันแล้ว ท้าทายมั้ยล่ะ กลับหลงรักศัตรูตัวเอง"           หวังเฉินมันพล่ามอะไร สติฟั่นเฟือนไปแล้วงั้นเหรอ!           "อย่าเปลี่ยนประเด็น!"           "ประเด็นมันไม่เคยถูกเปลี่ยนตั้งแต่แรกแล้ว นายต่างหากที่เข้าใจผิด คิดว่าฉันแย่งนังผู้หญิงหลายใจคนนี้มาเป็นของตัวเอง ฉันทำก็แค่กำจัดตัวเกะกะเท่านั้น"           เรื่องบ้าอะไรวะ! ไอ้พ่อค้ายาเสพติดนี่บอกว่าหลงรักผม ตลกเป็นบ้าเลยเว้ย!           "งั้นทำไมไม่ลิ้มลองรสชาติสุดที่รักของนายดูบ้าง ว่ากระสุนนัดนี้มันหอมหวานแค่ไหน"           ปัง!           การเปิดฉากสงครามขนาดย่อมเริ่มขึ้น ผมยิงใส่ลูกน้องของหวังเฉินล้มไปคนนึง จากนั้นเสียงปืนของฝ่ายตรงข้ามก็ดังสวนกลับมาแทบนับไม่ได้            ผมเบี่ยงตัวหลบมาด้านหลังของรถ รับปืนประดิษฐ์ที่นายส่งให้ มีของแบบนี้ทำไมไม่บอกแต่แรก           "พี่พาย ใช้ดีๆ ล่ะ มันอยู่ในช่วงทดลอง"           บอกช้าไปมั้ย แต่เวลาให้คิดมีน้อยยิ่งกว่าน้อย คงทำได้แค่เอาตัวเองเป็นตัวช่วยทดลองเท่านั้น           ผมใช้ปืนนั่นยิงใส่ศัตรู ผลปรากฏคือมีกระแสไฟฟ้าปล่อยออกมา อานุภาพของมันทำให้คนที่โดนมีอาการชักเกร็งและหมดสติในทันที           เจ๋งนี่หว่า!           ยังดีที่รถของเราเป็นรถกันกระสุน อะไรที่กระทบกับตัวรถ ทำได้เพียงแค่เป็นรอยข่วน ไม่สามารถทะลุเข้ามาข้างในได้            "พะพาย! ถ้านายไม่หยุดเล่นตัว ฉันจะระเบิดสมองนังนี่ทิ้ง!"           ทุกอย่างเงียบกริบเหมือนสั่งได้ ผมค่อยๆ เงยหน้าออกมาจากที่กำบัง เห็นแพรวนอนนาบกับพื้นแล้วถูกไอ้ชั่วนั่นจิกผมขึ้นอย่างแรง           จะเลวก็ให้มันน้อยๆ หน่อยสิเว้ย!           "ปล่อยเธอ!"           ผมเดินออกมาข้างหน้าช้าๆ เสียงของนายประท้วงอยู่ข้างหลัง            "งั้นที่รักก็วางปืนลงสิ แล้วเข้ามาอยู่ในอ้อมแขนอันอบอุ่นนี่"           หวังเฉินกางแขนออกกว้าง รอให้ผมโผเข้าหา           "..."           "แลกกันหน่อยเป็นไง ระหว่างเป็นของฉันกับปล่อยให้นังนี่ร่างผุพังตายอยู่ข้างถนน" _____________________________________ พะนาย จากเรื่อง...(YAOI) Virus infection.ฝ่าวิกฤตร้ายนายใหญ่มาเฟีย ปล.เป็นคู่ของชูเซย์กับพะนาย กำลังเขียนอยู่นะจ๊ะ ;)