ตอนที่ 18 : การปรากฏตัวของผู้นำแก๊ง

          "พาย...ช่วยแพรวด้วย แพรวเจ็บ โอ้ย!"           "หุบปาก!"           หวังเฉินเงื้อมือจะตบเข้าที่หน้าของแพรว แต่กลับชะงักมือค้างไว้ ก่อนหันมายิ้มให้ผม มันกระชากตัวเธอขึ้น จิกผมเธอไว้เต็มกำมือ แพรวส่งเสียงร้องโอดครวญ น้ำตาไหลเป็นทาง เธอพยายามเยื้อยุดผ่อนปรนไปตามแรงดึงเพื่อคลายความเจ็บ           "หวังเฉิน ปล่อยแพรวเถอะ"           ผมพูดด้วยความใจเย็น ค่อยๆ วางปืนลง และเตะมันห่างจากตัวหลายก้าว เพื่อให้หวังเฉินมั่นใจว่าผมจะไม่สามารถหยิบปืนขึ้นมา           "เพื่อนังนี่ถึงกับยอมทิ้งชีวิตตัวเอง ฮ่าๆๆ น่าขำ!"           งั้นก็ขำให้พอกับความเลวของแกซะ หัวเราะให้พอ เอาให้สะใจ เพราะหลังจากนี้ต้องเจอการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่           "นั่นคือสิ่งที่นายต้องการ"           "..."           "ไม่ใช่เหรอ..."           สองขาก้าวไปข้างหน้าอย่างสม่ำเสมอ หวังเฉินมองผมนิ่งก่อนคลี่ยิ้ม มันผลักแพรวลงพื้น ลูกน้องของมันอีกสองคนเอาปลายกระบอกปืนจ่อหัวเธอไว้ เมื่อสายตาผมประสานเข้ากับสายตาของเธอ น้ำตาเธอยิ่งไหล ส่ายหัวไปมาเหมือนกำลังบอกว่า ’อย่าไป’           ทำไมยังรู้สึกเจ็บ...           ผมเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าหวังเฉิน หมอนี่สูงกว่าผมเล็กน้อย มือของมันเอื้อมมาจับใบหน้าผมด้านหนึ่ง ลูบไปมาอย่างหลงใหล           "รู้มั้ย ฉันชอบใบหน้านี้มาก ชอบน้ำเสียง ชอบแววตาของนายเวลามองศัตรู"           อยากอ้วกให้หมดไส้ เผื่อมันจะหายสะอิดสะเอียนลงบ้าง ความชอบกับการกระทำสวนทางอย่างสิ้นเชิง           "แล้วไง คิดว่าจะได้ง่ายๆ น่ะเหรอ"           "ก็ไม่ยากอะไร ดูสิ...สุดท้ายนายก็ต้องเดินมาหาฉันเอง"           น้ำเสียงเนิบนาบยิ่งกระตุ้นแรงโทสะในใจ การสะกดอารมณ์มันไม่ง่ายเลยจริงๆ ในหัวผมตอนนี้อยากจะสับมันเป็นพันเป็นหมื่นชิ้น ให้สมกับที่มันทำกับเธอ และให้สาสมกับที่มันฆ่าพ่อแม่ผม!           "หวังเฉิน แกมันเลว"           "เพราะฉะนั้น คนเลวอย่างฉันถึงยอมทำทุกอย่างเพื่อให้ได้นายยังไงล่ะ"           แรงดึงกระชากเข้าหาตัวทำเอาเกือบตั้งตัวไม่ทัน ผมใช้ฝ่ามือยันแผงอกของมัน ไม่ให้ตัวแนบชิดกัน           "ทำซากอะไรวะ!"           "แสดงความเป็นเจ้าของไง"           "แก!"           "สั่งสอนนังนั่น"           สิ้นคำสั่ง ฝ่ามือของลูกน้องหนึ่งในนั้นของมันตบเข้าใบหน้าของแพรวอย่างแรง หน้าเธอหันไปตามแรงตบจนหัวกระแทกกับพื้นถนน           "หวังเฉิน! ไอ้ระยำ! แกทำกับผู้หญิงได้ไง! ไอ้สารเลว!"           ผมผลักมันออกจากตัว เดินเข้าหาแพรว เธอพยายามจะเงยหน้าขึ้นมา แต่กลับถูกกระชากผมให้ยืนขึ้นตามแรงดึง พร้อมกับปลายกระบอกปืนจ่อใต้ลำคอเล็กนั่น           เท้าของผมชะงักค้าง ไม่อาจเข้าใกล้เธอ เพราะรู้ดีว่าเธอต้องถูกยิงแน่ พลันหัวใจที่เจ็บอยู่แล้วกลับถูกบีบให้ทรมานมากกว่าเดิม           "ว่าไงที่รัก อยากเห็นนังนี่ตายต่อหน้านักใช่มั้ย"           หวังเฉินเข้ามาสวมกอดผมจากด้านหลัง คางของมันเกยไว้บนไหล่หนักอึ้งของผม ร่างกายนี้ไม่สามารถขยับได้ตามสมองสั่ง หากขยับหรือทำตามอำเภอใจ ไม่แน่ว่า เธอที่อยู่ตรงหน้าผมไม่กี่ก้าวนั้นอาจไม่มีลมหายใจก็ได้           สภาวะสิ้นหวังนี่มันอะไร ทำไมถึงรู้สึกไม่มีเรี่ยวแรงจะต่อกร อย่าว่าแต่จะแก้แค้นเลย แค่จะช่วยใครสักคนตอนนี้ยังทำไม่ได้ด้วยซ้ำ            "อย่าให้หลุดไปได้แล้วกัน"           "น่ากลัวว่านายจะไม่มีโอกาสนั้น"           มือสองข้างกำแน่น หลับตาลงระงับโทสะและอารมณ์แรงแค้น สาบานต่อหน้าฟ้าดิน ผมจะลากคอมันเข้าคุกให้ได้!           หวังเฉินค่อยๆ ยื่นหน้าของมันเข้าหาซอกคอ ลมหายใจแผ่วลดชวนอ้วกขึ้นทุกที พอผมขยับทำท่าจะขัดขืน เมื่อมองไปข้างหน้า เสียงสับนกปืนจะดังกระแทกเข้าโซนประสาทคอยเขย่าความกลัวจนไม่อาจหลุดพ้น           "พี่พาย! ไปเร็ว!"           ในขณะที่คิดว่ากำลังสิ้นหวัง เสียงนายแทรกผ่านสมองเข้ามา กระป๋องสีดำกลิ้งหลุนๆ มาตรงหน้า ควันสีขาวลอยคลุ้งกระจาย ผมใช้จังหวะนั้นล็อกแขนหวังเฉินตอนไม่ทันตั้งตัว จับมันทุ่มลงกับพื้น ลูกน้องของมันตกใจจนเผลอยกปืนเล็งมาทางผม           ปัง ปัง!           ผมกระโดดหลบกระสุน กลิ้งไปทางปืนประดิษฐ์ที่อยู่ไม่ไกลเกินเอื้อม คว้ามันไว้แล้วยิงโต้กลับ           "แพรว! มาเร็ว!"           แพรวใช้เรี่ยวแรงทั้งหมดที่มีวิ่งมาทางผม ลูกน้องของหวังเฉินที่อยู่บนรถแห่ลงมาพร้อมใจกันสาดกระสุน           ปัง ปัง ปัง...ปัง ปัง!           ทั้งหน้าหลังไม่เหลือที่ให้หนีได้เลย ผมใช้มือข้างหนึ่งกดแพรวให้หมอบลงกับพื้น เธอหลับหูหลับตาปิดหูทั้งสองข้าง สะดุ้งสุดตัวเมื่อได้ยินเสียงกระสุนดังขึ้น           "เอาไงดี จะไม่ไหวแล้วนะ!"           เสียงตะโกนจากผมดังไม่น้อย แต่ก็เหมือนแค่เป็นเสียงกระซิบเท่านั้นเมื่อเทียบกับจำนวนกระสุนปืนทั้งสองด้าน           "เร็วหน่อยเซ่! เร็วหน่อย พี่ผมจะไม่ไหวแล้ว!"           ไม่นาน เกิดแรงไหวของต้นไม้รอบข้าง เสียงกระหึ่มคล้ายเครื่องบินบินต่ำใกล้จุดที่พวกเราอยู่ ทุกคนต่างตกตะลึงแหงนหน้ามองฟ้ากันหมด จู่ๆ มีเฮลิคอปเตอร์สองลำบินโพล่พ้นยอดไม้ จากนั้นลูกกระสุนจากเบื้องบนก็สาดลงมา           คิ้วสองข้างขมวดมุ่น ไม่คิดว่าคนบนนั้นจะเป็น...ฮิโรชิ           กระสุนหลายนัดสาดลงมาไม่ยั้งโดยฝีมือของคนด้านบน การปรากฏตัวของผู้นำแก๊งอายุน้อยที่สุดเป็นอะไรที่คาดไม่ถึงจริงๆ ภายใต้ใบหน้าอ่อนเยาว์นั่นดูไม่ออกเลยว่าคิดอะไรอยู่           ว่าแต่ใครให้ไอ้เด็กไม่บรรลุนิติภาวะนี่จับปืนวะ!           แพรวสะดุ้งซุกเข้ามาในอ้อมแขนผม เสียงสะอื้นร่ำไห้ไม่หยุด เนื้อตัวสั่นสะท้าน           "พี่พาย! ขึ้นรถเร็ว!"           จังหวะที่กำลังวุ่นวาย เสียงระเบิดดังสะนั่นจากด้านหลัง รถหลายคันที่จอดขวางทางไว้พลันระเบิดลอยขึ้นกลางอากาศตกลงข้างทาง ผมใช้จังหวะนั้นพยุงแพรวขึ้นรถ เข็มขัดนิรภัยถูกคาดอัตโนมัติ           [จะทำการถอยหลังเต็มสปีดในอีก สาม...สอง...หนึ่ง]           เสียงกรีดร้องที่ฟังไม่ทันของแพรวลั่นขึ้น รถถอยหลังด้วยการควบคุมของ AI หมุนตัวคว้างในจังหวะเลี้ยวให้ด้านหน้าขับอย่างราบรื่น           "เขามีเหตุผลใช่มั้ยที่โพล่มาในสภาพนี้"           หลังจากกลับมาหายใจตามปกติ สิ่งเดียวที่ผมสงสัยในตอนนี้คือทำไมฮิโรชิมาโพล่ที่นี่ได้ แล้วใช่ว่าน่านฟ้าเมืองไทยจะให้ชาวต่างชาติที่ไหนไม่รู้มาขับเฮลิคอปเตอร์ติดอาวุธได้ตามอำเภอใจ หากไม่มีคนอยู่เบื้องหลัง             นายจิ้มแป้นพิมพ์รัวๆ หลังกดเอ็นเทอร์ ค่อยหันมาสบตาตอบอย่างสบายอารมณ์            "เหตุผลที่ลูกศิษย์คนหนึ่งจะห่วงคุณครูมีกี่ข้อกันล่ะ" _____________________________________ พะนาย จากเรื่อง...(YAOI) Virus infection.ฝ่าวิกฤตร้ายนายใหญ่มาเฟีย ปล.เป็นคู่ของชูเซย์กับพะนาย กำลังเขียนอยู่นะจ๊ะ ;)