ตอนที่ 19 : ยากจะเอ่ยความรู้สึก

          ไม่มีอะไรที่จบลงง่ายๆ โดยเฉพาะคนอย่างหวังเฉิน           แสงอาทิตย์รำไรคล้อยต่ำลงเรื่อยๆ สองข้างทางเป็นแนวป่าเขตนอกตัวเมือง รถของพวกเราขับตามเส้นทางเคี้ยวคดเพื่อสลัดพวกที่กำลังไล่ล่าไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย รถสามสี่คันถูกบงการโดยหวังเฉินเร่งขับตามกระชั้นชิด ทิ้งระยะห่างไม่กี่ร้อยเมตร  เสียงกระสุนกระทบตัวรถดังไม่หยุดหย่อน แม้ศัตรูจะยิงเจาะยาง เพื่อให้รถเสียการทรงตัว แต่ด้วยคนออกแบบเป็นถึงแฮ็กเกอร์ที่ทำลายได้แม้กระทั่งแม่ข่ายของแก๊งค้ายา ของแค่ลูกตะกั่วพื้นๆ ไม่สามารถระคายผิว           แต่การถูกตามติดเรื่อยๆ ก็ไม่ใช่ผลดี หากพลาดเมื่อไหร่ คราวนี้หวังเฉินได้ฆ่าล้างบางกันหมด หรือแย่หน่อยมันอาจจะแค่ใช้คนอื่นมาขู่ให้ผมยอมไปกับมัน แต่ถ้าเลวร้ายกว่านั้น มันอาจบังคับให้ผมทำอะไรต่อมิอะไรที่ไม่สมควร เพราะหน้าด้านๆ ของมันทำได้หมดขอแค่ได้ในสิ่งที่ต้องการ           ภายในรถ ลูก้าทำหน้าที่เป็นคนขับพร้อมยังคอยรายงานสถานการณ์ความเคลื่อนไหวด้านนอกฝ่ายศัตรู           [จากคลื่นรังสีของมนุษย์ มีจำนวนไม่น้อยกว่าสิบคน คาดการณ์ในอีกไม่ถึงสิบสองนาทีจะตามทัน]           ภาพของลูก้าตัดมาเป็นภาพเส้นทางแผนที่บนท้องถนน จะเห็นจุดสีแดงกระพริบด้านหน้าคือรถของพวกเรา และจุดสีน้ำเงินสี่จุดด้านหลังเป็นรถของศัตรู            "ให้ตายเหอะ ตื้อไม่เลิก"           ผมสบถอย่างหัวเสีย หวังเฉินมันบ้าไปแล้ว หลงรักศัตรูตัวเอง แย่งคนรักของศัตรูเพื่อดึงความสนใจ ต้องโรคจิตขั้นไหนถึงตามไม่ยอมปล่อย คิดแบบห่ามๆ เลยละกัน ถ้าถูกดักได้มันเอาผมไม่ยั้งแน่            นึกไม่ถึงว่าเรื่องจะเลวร้ายขนาดนี้ การเตรียมตัวอะไรสักอย่างก็ไม่มียังดีที่ได้เครื่องทุ่นแรงอย่างปืนประดิษฐ์ นับว่าคุณสมบัติไม่เลว ปล่อยกระแสไฟฟ้าแทนการใช้ลูกกระสุน แถมยังยิงได้ไกล ประหยัดทรัพยากร ถือเป็นสิ่งประดิษฐ์ใหม่สุดเจ๋ง           "ตอนนี้ผู้นำสาขาตะวันออกน่าจะหาที่ลงจอดแล้ว เราคงต้องไปสนามบินที่ใกล้ที่สุด ผมว่านักเรียนของพี่คงกำลังสั่นเป็นเจ้าเข้า"           ที่นายพูดหมายความว่าไง ทำไมต้องสั่นเป็นเจ้าเข้า ฮิโรชิก็ไม่ได้บูชาเทพเจ้าอะไรสักหน่อย หรือว่าไอ้เด็กมาเฟียนั่นจะเล่นของ           "งั้นตอนนี้เขาก็กำลังรอเราอยู่"           "ไม่ใช่ ’เรา’ แต่เป็น ’พี่’ คนเดียว"           "..."           "ให้มันได้อย่างนี้สิ ทำงานให้ราชการมาก็ตั้งมากมาย มีอย่างที่ไหนได้พี่เขยเป็นมาเฟีย"           พูดอะไรของนายห๊ะ! พี่เขยอะไร! ทีก่อนหน้านี้ขออยู่บ้านเขาแทบเป็นแทบตายไม่ให้อยู่ เดี๋ยวนี้หัดทำตัวแก่แดด            ในใจอยากตอบออกไปอย่างนั้น แต่มือที่สะกิดแขนเหมือนจะเรียกร้องความสนใจ           "พาย นี่มันเรื่องอะไรกัน หวังเฉินเป็นบ้าไปแล้วใช่มั้ย"           แพรวที่นั่งอยู่ข้างผมเขย่าแขนผมน้อยๆ เธอมองหน้ามองหลังที คล้ายกลัวพวกนั้นไล่ตามทัน           "เรื่องมันยาว เอาเป็นว่าตอนนี้ชีวิตพวกเราไม่ปลอดภัย"           "เราจะรอดมั้ย"           "ต้องรอดสิ"           "แล้วถ้าพวกนั้นตามมาทันล่ะ ถ้าหวังเฉินรู้ว่าแพรวอยู่ที่นี่ มันต้องพาแพรวกลับไปแน่"           แพรวกอดผมแน่น ร้องไห้สะอื้นเสียงดัง อยากเอื้อมมือไปลูบหัวปลอบประโลม แต่พอคิดได้ว่าผมกับเธอไม่สามารถเกี่ยวพันกันได้อีก ใจก็รู้สึกเจ็บขึ้นมา           "ผมว่าคุณปล่อยพี่ชายผมจะดีกว่านะ"           นายทำหน้านิ่ง เย็นชากับการกระทำของเธอ น้ำเสียงราบเรียบแต่แฝงด้วยความอึดอัดทำให้แพรวค่อยๆ ผละออก เธอนั่งตัวตรงเช็ดน้ำตาอย่างลวกๆ           "ฉันแค่ตกใจ"           "ตกใจก็ตกใจไป แต่จะมากอดกันกลมในรถผม ก็ช่วยเกรงใจเจ้าของรถหน่อย เสียงของคุณมันแสบแก้วหู แทนที่จะมาช่วยกันหาทางหนี กลับทำตัวน่ารำคาญ"           คำสวดยับจากนายทำเอาแพรวโกรธจนหน้าแดง อาการตกใจกลัวจนตัวสั่นหายไปในชั่วพริบตา เธอกำหมัดแน่นแต่ก็หันไปยิ้มสู้ใส่นาย           "แต่เราสองคนเคยเป็นแฟนกัน กอดนิดกอดหน่อยจะเป็นไรไป"           "คุณก็แค่แฟนเก่า อย่าทำตัวเยอะกว่านี้จะดีกว่า ถ้าเจ้าของตัวจริงเขามาเห็นว่าคุณกอดคนของเขา ระวังไว้หน่อยก็ดี เดี๋ยวจะหาว่าผมไม่เตือน"           เธอเงียบไป แต่ก็ไม่วายขยับตัวมาชิดผมมากขึ้น เห็นสองคนนี้ทะเลาะกันแล้วนึกถึงเมื่อก่อน ตอนนั้นผมพาแพรวมาที่บ้าน หวังแนะนำเธอให้พ่อกับแม่และนายรู้จัก แต่นายกลับบอกว่า ’เสแสร้ง’ บ้างล่ะ ’แสดงละคร’ บ้างล่ะ แต่ผมก็ไม่เคยว่านายนะ แต่คนที่โกรธดูจะเป็นคนที่ถูกกล่าวหา จนพาลมาต่อว่าผม หาว่าสั่งสอนน้องไม่ดี และก่อนที่เราจะเลิกกัน เธอยกเหตุผลว่าทนไม่ได้กับคำดูถูกของนาย ทั้งที่ความจริงแล้ว ผมรู้มาก่อนว่าเธอคบผมเพราะชื่อเสียง เธอใช้ข้ออ้างเหล่านี้เพื่อทิ้งผม แล้วเลือกคบไอ้พ่อค้ายาเสพติดนั่น           แต่ที่ผมยังเจ็บอยู่ เพราะเธอเป็นผู้หญิงคนแรกที่ทำให้ผมรัก และเป็นผู้หญิงคนสุดท้ายที่ผมคิดจะรัก           "เอาล่ะ เลิกเถียงกันได้แล้ว นานมั้ยกว่าเราจะถึงสนามบิน"           [ถ้าภายในสามสิบนาทีสามารถหนีการตามล่า เราจะเข้าเส้นทางมุ่งสู่สนามบินที่ใกล้ที่สุด]           ตืด ตืด!           เสียงมือถือผมดังขึ้นท่ามกลางสถานการณ์เลวร้ายหลายอย่าง จู่ๆ ฮิโรชิโทร.มา ผมกดรับสายอย่างไม่ลังเล           "ฮิโรชิ ใครสั่งใครสอนให้นายยิงปืนใส่คนอื่นไปทั่วแบบนั้น รู้มั้ยว่าในไทยเด็กที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะจะถูกส่งเข้าสถาน..."           [เป็นห่วง...]           "..."           [คุณครูเป็นอะไรรึเปล่า]           เสียงแห่งความวิตก เสียงแห่งความกังวล คล้ายเจือปนในประโยคเหล่านั้น ใจที่อยากจะร่ายยาวสั่งสอนไอ้เด็กผู้นำแก๊งมาเฟียเอาแต่ใจกลับต้องกลืนคำพูดลงคอจนหมด           "ผม...ไม่เป็นไร"           [ขอบคุณ]           "..."           [ขอบคุณครับ ที่คุณครูไม่เป็นอะไร]           หัวใจของผมมันกระตุกแถมสั่นแปลกๆ หรือผมจะทำเกินไป คนที่ทำอะไรไม่คิดหน้าคิดหลังดูเหมือนจะเป็นผม คนที่คอยแต่รั้งให้คนอื่นกังวลก็คือผม คนที่ชวนให้รู้สึกใจหายก็คือผม เพราะความมั่นใจในตัวเองเกินไป เลยไม่ทันนึกถึงใครคนนั้นที่คอยอยู่ด้านหลัง คนที่ความอดทนหมดลงเรื่อยๆ แต่ก็พยายามใจเย็น           ตึ๊ง!           ทุกห้วงความคิดหยุดชะงัก เมื่อมีบางอย่างกระแทกกับด้านหลังตัวรถอย่างรุนแรง เสียงเตือนของเครื่องส่งสัญญาณดังสนั่น นายกดแป้นพิมพ์รัว จากนั้นภาพฉายขึ้นหน้าจอโน๊ตบุ๊ค           "เกิดอะไรขึ้น"           "พวกมันใช้ระเบิด ถึงรถจะกันกระสุน แต่ใช่ว่าจะทานทนต่อแรงบีบอัด"           บ้าชิบ! นี่กะเอาตายเลยนี่หว่า ไหนว่าชอบนักชอบหนาไงวะ ไอ้สารเลวหวังเฉิน!           [อันตราย ระดับความเสียหายอยู่ในระดับแปด]           ลูก้าเอ่ยเตือน เสียงน่ารำคาญของสัญญาณเตือนจึงดับไป แล้วระดับแปดที่ว่านั่นมันขนาดไหนล่ะ!           "ลูก้า ขอภาษามนุษย์"           [ความเสียหายอยู่ในขั้นชนิดที่ว่า ถ้าโดนอีกทีคือพังยับ ผมอธิบายเข้าใจใช่หรือไม่]           เข้าใจแจ่มแจ้งเลยล่ะ สรุป โดนอีกครั้งก็ไม่ต้องหายใจ แต่ตายคาซากรถไปเลย            [คุณครูได้ยินผมมั้ย]           ท่ามกลางความโกลาหลของชีวิตสามชีวิตบวก AI อีกหนึ่ง ฮิโรชิที่อยู่ในสายกลับนิ่งจนผมเองยังรู้สึกขนลุก           "ได้ยิน มีอะไร"           [ถ้าผมเจอคุณในสภาพบาดเจ็บปางตาย ผมจะทำให้คุณครูรู้ว่าการถูกขังกับคนๆ นึงชั่วชีวิตมันเป็นยังไง]           จากนั้น ภาพหน้าจอปรากฏเฮลิคอปเตอร์สองลำบินคว้างกลางอากาศ ไล่หลังรถของลูกน้องหวังเฉิน            เราคงไม่ต้องไปถึงสนามบินกันแล้วสินะ... _____________________________________ พะนาย จากเรื่อง...(YAOI) Virus infection.ฝ่าวิกฤติร้ายนายใหญ่มาเฟีย ปล.เป็นคู่ของชูเซย์กับพะนาย กำลังเขียนอยู่นะจ๊ะ ;)