ตอนที่ 20 : จุดสมทบ

          เสียงกระสุนดังสนั่นเป็นระลอก แม้จะอยู่ภายในรถแต่ไม่อาจสกัดกั้นเสียงให้ดังลอดผ่าน แพรวเอาแต่ใช้มือปิดหูเบียดตัวซุกเข้ามา ขณะที่ผมกับนายเตรียมระวังภัยกันเต็มที่           ยืดเยื้อต่อไปยิ่งทำให้เสียเวลาและจัดการยากขึ้น หวังเฉินมันก็ตื้อไม่เลิกจริงๆ!           และไม่นาน เกิดเสียงระเบิดดังกึกก้อง แรงอัดทำให้รถขยับตัวพุ่งไปข้างหน้าเล็กน้อย แต่สั่นสะเทือนภายในไม่เบา เศษซากรถปลิวกระจายตกลงกลางถนนบ้าง ข้างทางบ้าง ทำให้รถพวกเราเกือบพุ่งชนสิ่งกีดขวางที่หล่นลงมากระทันหัน ที่แท้เศษซากพวกนั้นก็คือรถของศัตรู           [จับสัญญาณฉุกเฉินได้ในระยะ 700 เมตร 600 เมตร]           อะไรอีกล่ะ แค่นี้ก็บรรลัยแล้วเหอะ!           การรายงานความเคลื่อนไหวของลูก้าทำเอานายขมวดคิ้วมุ่น นายรีบรัวนิ้วบนแป้นพิมพ์ เคาะแรงจนรับรู้ถึงอารมณ์คนใช้           ไม่นานเสียงไซเรนของรถตำรวจดังไล่ตามหลังใกล้เข้ามาเป็นระยะ แสงไฟสปอร์ตไลท์บนเฮลิคอปเตอร์สองลำมีฮิโรชินั่งเป็นหนึ่งในนั้นสาดแสงลงมาเบื้องล่าง บ่งบอกเวลานี้เป็นเวลาพลบค่ำ พระอาทิตย์ลาลับขอบฟ้าไปแล้ว ช่วงเวลาแห่งค่ำคืนกำลังมาเยือน           แต่อารมณ์ตอนนี้คือเรื่องใหญ่ระดับตำรวจพื้นที่รู้ตัวแล้วน่ะสิ           "บ้าชิบ!"           ผมสบถไปพลางกระชับปืนในมือแน่น ลูก้าบึ่งรถเข้าเขตตัวเมือง ตึกรามบ้านช่องมีให้เห็นมากถนัดตา พลันรถเลี้ยวหักศอกเข้าจอดในตรอกซอกซอยลับตาแห่งหนึ่ง           "เราต้องทิ้งรถ ตอนนี้ทั้งตำรวจท้องถิ่นและศัตรูล็อกสัญญาณไว้หมด ถ้ายังอยู่ในรถต่อไป อนาคตไม่ตายดีก็นอนคุกทั้งชีวิต"           พอจบประโยคนั่นของนาย เข็มขัดนิรภัยถูกปลดล็อก นายวิ่งนำไปข้างหน้า ส่วนผมกับแพรววิ่งปิดท้าย ในซอยนี้ เฮลิคอปเตอร์ไม่อาจส่องแสงสว่างลอดผ่านได้ทุกที่ มันจึงขับผ่านเหนือน่านฟ้าไป           เอี๊ยด!           เสียงเบรครถดังไม่ไกลจากจุดที่เราจอดรถทิ้งไว้ เงาโขยงใหญ่ไล่ตามไม่ลดละ ทุกคนต่างหายใจเหนื่อยหอบในความเงียบ และคนที่จะล้าสุดเห็นจะเป็นคนที่ผมจับมือวิ่งตลอดทาง           "อีกนิดเดียวจะถึงจุดนัดพบ เราต้องเร่งเท้ามากกว่านี้"           นายว่าพลางนำทางไปเรื่อยๆ ผมหันมามองแพรว เธอหอบหายใจถี่ แข้งขาอ่อนเปลี้ยแทบจะล้มทั้งยืน           "นายล่วงหน้าไปก่อน เดี๋ยวพี่ตามไปสมทบ"           ฝีเท้าคนข้างหน้าชะงักทันที นายหันมาจนผมเกือบเบรคเท้าไม่ทัน ท่าทางแบบนี้ไม่พอใจอย่างแรงแน่ๆ            "พี่จะล่อพวกมันไปอีกทางเหรอ"           "ไม่ใช่"           "งั้นพี่จะทำอะไร"           การกดเสียงต่ำนิ่งทำให้นึกถึงตอนที่นายโมโหผม ตอนถูกจับได้ว่าอาศัยอยู่กับฮิโรชิ แต่ครั้งนี้หนักกว่ามาก           "แพรววิ่งไม่ไหว พี่จะพาเธอหลบก่อน แล้วจะรีบตามไปสมทบ"           "เราไม่ได้เป็นคนของประชาชน เราเป็นแค่พลเรือน เราต้องปกป้องตัวเอง ไม่ใช่มาสละชีวิตเพื่อคนอื่น!"           น้องผมท่าจะไม่ฟังเหตุผลแล้วล่ะ           นายเดินมาตรงหน้า กระชากมือผมออกจากมือแพรว เธอตกใจจนร้องไม่ออก แต่นายกลับทำในสิ่งเหนือความคาดหมาย นายดึงมือแพรวไปจับไว้เอง ก่อนพาเดินนำหน้า           "แค่นี้ก็ไม่ต้องเสียสละให้ใคร พี่ควรจะท่องไว้ รักษาชีวิตเพื่อตัวเอง"           ว่าเสร็จสรรพ นายพาแพรววิ่งนำ ส่วนผมยังวิ่งปิดท้ายตามเดิม เงากลุ่มใหญ่นั่นใกล้เข้ามามากขึ้นอย่างรวดเร็ว เพราะเราเสียเวลาช่วงเมื่อกี้ไป ทำให้เกือบถูกพวกมันตามทัน           วิ่งมาได้สักระยะก็เจอลานกว้างขนาดใหญ่ เรียกอีกอย่างคือลานจอดเครื่องบินเล็ก เส้นทางข้างหน้าไม่กี่ร้อยเมตรสามารถมองเห็นเฮลิคอปเตอร์จอดอยู่ เงาเล็กๆ ตรงสุดสายตากลับทำให้รู้ว่าคนที่อยู่ปลายทางนั่นเป็นใคร           ฮิโรชิ...           ไม่เจอกันไม่กี่ชั่วโมง ทำไมรู้สึกว่ายาวนานกินเวลาเหมือนเป็นปีเลยล่ะ ดีใจอย่างบอกไม่ถูกตอนที่คิดว่าจะได้เห็นหน้าไอ้เด็กมาเฟียนั่นอีก สองขายิ่งวิ่งเร็วขึ้นจนตีคู่กับนายและแพรว           "ค่อยสมกับเป็นอดีตครูฝึกหน่อย หึกเหิมขึ้นมาล่ะสิ"           เสียงหยอกล้อปนเหน็บแนมของนายเรียกรอยยิ้มน้อยๆ จากผม เฮ้อ~ ผมคงจะเสียเวลาและโอกาสไปหลายอย่างจริงๆ ล่ะมั้ง           พรึ่บ!           จู่ๆ แพรวก็ฟุบลงกับพื้น สองขาสั่นระริก ลมหายใจสะดุด แรงหอบดังขึ้นตามแรงสูดลมหายใจ           "อีกนิดเดียวจะถึงแล้ว แข็งใจไว้หน่อย"           ผมดึงมือเธอ พยายามฉุดขึ้น แต่เธอกลับส่ายหน้าไปมา ซ้ำยังไม่ให้ความร่วมมือ            "พายไปเถอะ แพรวพอแล้ว แพรวเหนื่อย"           "มาพูดตอนนี้ให้ได้อะไร ถ้าคิดจะยอมแพ้ก็ควรให้ไอ้หวังเฉินยิงแสกหน้าตั้งแต่ตอนนั้นซะ จะกระเสือกกระสนหนีตามมาด้วยทำไม"           "นาย พอเถอะ..."           "พี่พาย ฟังไว้นะ ผู้หญิงคนนี้ไม่เคยรักพี่จริงเลยสักครั้ง ผมสืบมาหมดแล้ว เธอเคยคบกับหวังเฉินก่อนจะมาเจอพี่ พอถูกหวังเฉินทิ้งเธอก็มาเกาะความมีเกียรติของพี่ไว้ พอเธอเห็นพี่ไม่มีเกียรติจะให้เกาะ เธอก็วกกลับไปหาหวังเฉินตามเดิม แต่เรื่องมันผิดคาดตรงที่หวังเฉินมันดันตกหลุมรักพี่นี่แหละ เธอเลยถูกใช้เป็นเครื่องมือเพื่อล่อให้พี่ออกมา"           ผมสตั้นไปห้าวิ แม้จะรู้อยู่แล้วว่าแพรวอยู่กับผมเพราะเกียรติยศชื่อเสียง แต่ไม่รู้ว่าเธอเคยคบกับหวังเฉิน และที่มากกว่านั้น...เธอไม่เคยรักผม           "พอเถอะ สำคัญที่สุดตอนนี้คือต้องไปให้ถึงเฮลิคอปเตอร์ก่อน"           นายทำท่าทางฟึดฟัดก่อนออกแรงดึงแพรวขึ้นจากพื้น ลากเธอติดมือมาด้วย แต่ว่า...           ปัง!           กระสุนปืนเฉียดเท้าไปอย่างหวุดหวิด เราสามคนต่างพร้อมใจหันกลับไปมอง หวังเฉินเดินดุ่มๆ นำหน้ามาใกล้เรื่อยๆ คงไม่ต้องบอกนะว่าต้องทำยังไง           "เร็ว!"           นายออกตัววิ่งลากแพรวไปอย่างลำบาก ผมปิดท้ายคอยใช้ปืนประดิษฐ์ยิงตอบโต้ไปเรื่อยๆ เราทั้งสามทั้งวิ่งทั้งก้มหลบ บ้างก็หมอบกับพื้น จนเหลือเพียงไม่กี่เมตรจะถึงคนตรงหน้าที่อยู่ห่างไม่ไกล           ฮิโรชิเดินนำคนกลุ่มหนึ่งขึ้นมา เขาเข้ามาดึงผมกอดไว้แน่น           คนหลายคนในชุดลายพรางคุ้นตา ต่างออกมาจากหลังเฮลิคอปเตอร์ ตีวงโอบล้อมตัวเราสามคนไว้ พร้อมกับตั้งด่านเตรียมบุกและรับอย่างพร้อมเพรียง           พอมองดีๆ ชุดคุ้นตานั่นมันชุด...หน่วยรบติดอาวุธพิเศษ           ผมเงยหน้ามองไอ้เด็กมาเฟีย สายตาเยือกเย็นสงบนิ่งของเขาดูไม่เหมือนคนที่คอยเอาแต่ใจตอนอยู่ที่บ้าน แถมท่าทางสุขุมเยือกเย็นเป็นอะไรที่น่ากลัวยามคนอื่นสบตา           แต่ทำไมไอ้เด็กมาเฟียนี่ถึงมีหน่วยรบติดอาวุธคอยเป็นลูกมือให้ล่ะ            "ผมรู้ว่าคุณครูมีคำถาม แต่ช่วยหลับตาสักพักก่อนละกัน ตื่นขึ้นมาผมจะอธิบายให้ฟังทีหลัง"           จบคำพูดยาวยืดประโยคนั้น จู่ๆ เปลือกตาผมกลับหนักอึ้ง สติทุกอย่างดับวูบโดยฉับพลัน... _____________________________________ พะนาย จากเรื่อง...(YAOI) Virus infection.ฝ่าวิกฤติร้ายนายใหญ่มาเฟีย ปล.เป็นคู่ของชูเซย์กับพะนาย กำลังเขียนอยู่นะจ๊ะ ;)