ราฟาเอล ฟาน เดอร์ซาร์

ราฟาเอล ฟาน เดอร์ซาร์ อายุสามสิบ หนุ่มหล่อเรือนร่างกำยำ ส่วนผสมระหว่างไทย เนเธอร์แลนด์ ร่างสูงก้าวเดินเข้าโรงแรมกลางเมืองหลวงกรุงเทพฯ เพื่อหามารดาซึ่งเข้าพักที่นี่ตั้งแต่เมื่อคืน “ไม่อยากพักเพนท์เฮาส์หรือคอนโดหนุ่มเจ้าสำราญหรอก ไม่อยากเป็นตัวขัดขวางความสุขใคร พักที่โรงแรมเดิมดีกว่า” “มาดามครับ อะไรจะสุขใจเท่าได้เห็นหน้ามาดามล่ะ อย่ามาประชดผมเลยครับ” ราฟาเอลอ้อนมารดา เมื่อท่านเอ่ยรู้ทันเรื่องชีวิตส่วนตัวเสมือนเดินตามหลังเขาทุกวินาที แต่แม้เป็นเช่นนั้นข้อมูลท่านก็ยัดคงพลาด เพราะราฟาเอลไม่เคยพาสาวที่ไหนไปเพนท์เฮาส์ของตนมาก่อน “อย่ามาทำปากหวานเลยฟาน เก็บไว้ใช้กับผู้หญิงเถอะ… ถ้าไม่เป็นอย่างแม่ว่าป่านนี้คงมีหลานให้แม่อุ้มไปแล้วล่ะ” ถ้าอยู่ใกล้ๆ คงได้เห็นมารดาวัยห้าสิบกว่าค้อนแน่นอน ราฟาเอลอดขำไม่ได้ “เอาที่สบายใจแล้วกันครับ ผมรู้ว่าคุณแม่ข้ามน้ำข้ามทะเลมาบ้านเกิดเพราะเรื่องนี้อีกแล้ว เรื่องทายาทของผม เอาเป็นว่าผมจะไม่ขัดใจ คราวนี้จะยอมให้คุณแม่พาผมไปดูตัวนะครับ” มารดาคงยิ้มกับโทรศัพท์แน่นอน ก่อนจะวางสายเขาไป ก๊อกๆๆ เสียงประตูหน้าห้อง มาดามเดอร์ซาร์ เดินไปเปิดประตู “นึกว่าจะไม่มา ถ้าสายห้านาทีแม่ไม่รอแล้ว นัดคุณป้าศศิไว้ ไม่อยากให้เขารอ” “สายได้ก็ดีสิครับแต่หากทำอย่างนั้นมีหวังป๋าบ่นไม่ต่างสาวๆ แน่ ที่ไม่ดูแลคุณปาริชาติสุดที่รัก เมื่อคืนก็โทรมาฝากฝังตั้งหลายสาย” ปาริชาติยิ้ม ยิ้มปลื้มความห่วงใยที่สามีมีให้ แม้จะอยู่กินกันมาจนลูกโตขนาดนี้แล้ว ฝ่ายนั้นยังรักเธอไม่เสื่อมคลาย “ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่อง เป็นไงวันนี้พร้อมหรือยัง อย่ากลับคำละ อีกเรื่องที่สำคัญคือต้องเคลียร์เรื่องแม่สาวๆ ข้างกายให้หมด อย่าให้เหลือมากวนใจแม่ กวนสะใภ้แม่ได้” “มาถึงก็เข้าเรื่องเลยนะครับ” ดวงตาคมเข้มกลอกไปมา เหมือนทุกครั้งที่มารดาคิดจะจับคู่ตน กับลูกสาวของเพื่อนท่าน “เรื่องอะไรจะรอช้า เดี๋ยวคนบางคนลืมเรื่องที่คุยเมื่อคืนแม่ก็อดอุ้มหลานในปีนี้น่ะสิ” ปาริชาติเดินไปหยิบกระเป๋าถือ ไม่ลืมเรียกเด็กรับใช้ซึ่งกำลังเอาของจากกระเป๋าจัดใส่ตู้เสื้อผ้า “ว้าว อะไรจะเร็วปานนั้นฮะ” “แน่สิย่ะ ช้ากว่านี้น้ำยาลูกอาจจะหมดซะก่อน…ได้ข่าวว่าใช้เปลืองซะจริง” “…” “เถียงไม่ออกล่ะสิพ่อเนื้อหอม” ปาริชาติยิ้มขำที่แกล้งลูกชายให้ใบ้กะทันหันได้ “ยอมแพ้แล้วครับ จะไม่บอกชื่อเสียงเรียงนามผู้หญิงที่คุณแม่อวดสรรพคุณผมไว้หน่อยเหรอครับ ไปถึงจะได้ทำตัวเป็นสุภาพบุรุษถูกคน” “สิตมน จำไว้ ‘ว่าที่’ ภรรยาลูกชื่อหนูมนจ้า” เอาแล้ว ยอมเข้าหน่อย ไปไกลถึงขั้วโลกแล้ว ราฟาเอลเดินนำหน้ามารดาและเด็กรับใช้มุ่งไปยังลิฟต์ ก่อนจะนำไปยังรถคันหรูที่จอดอยู่หน้าโรงแรม มารดาซุบซิบบางอย่างกับคนรับใช้ตั้งแต่ออกจากห้อง ก่อนจะขึ้นรถก็ยังไม่หยุด ชายหนุ่มสงสัยหันมาซักถาม “อะไรกันครับคุยอะไรกัน ทำอย่างไม่เจอกันมาเป็นแรมปี ถ้าเป็นผมจะไม่ว่าสักคำ” “แม่คุยเรื่องเด็กที่เคยเจอเครื่องเพชรแม่น่ะสิ มาคราวนี้ยังไม่เจอเลย แม่ซื้อของมาฝากเขาด้วย” “ถามหน้าฟรอนท์สิครับ ไม่ต้องมานั่งสงสัยว่าจะเจอหรือเปล่า” ราฟาเอลแนะนำ เดินไปเปิดประตูให้มารดา “อยากให้เขาตื่นเต้นที่เจอแม่น่ะสิ ให้นามบัตรไว้ก็ไม่เห็นติดต่อไปบ้าง คนมักน้อยอย่างนี้แม่ปลื้มจริงๆ” “ใครบ้างไม่อยากได้ของฟรีครับ อย่าไว้ใจใครง่ายเกินไปเลย คราวก่อนที่เขาไม่เอาของเรา บางทีใช่ว่าเขาเป็นคนดี แต่เขาจะเอาของออกไปจากที่ทำงานได้ยังไง โรงแรมใหญ่โตขนาดนี้ต้องมีการตรวจกระเป๋าก่อนกลับบ้านอย่างแน่นอน” “ขับรถไปเลย ไม่ได้ขอความคิดเห็น” ปาริชาติหน้าบึ้ง “ผมพูดจริงก็งอนเสียนี่” ราฟาเอลมองมารดาทางกระจก หากก็ไม่พูดอะไรอีก เพราะพูดไปมารดาก็ไม่มีทางเปลี่ยนความตั้งใจในเรื่องที่วางแผนไว้แล้ว โมลีออกมาตามเพื่อนยังรถเข็ญหน้าห้องที่กำลังทำความสะอาดอยู่ เห็นหนูนาชะเง้อมองบางอย่างจึงถามด้วยความสงสัย “มองอะไรน่ะหนูนา” “เหมือนคนรู้จักน่ะ แต่คงไม่ใช่หรอก ไปเถอะทำความสะอาดกันต่อมีอีกหลายห้อง” หนูนาล่ะสายตาจากร่างคุ้นตาซึ่งเดินเข้าไปในลิฟต์ โมลีไม่สนใจเพื่อนอีกเข้าห้องเพื่อปูเตียงต่อ หากหนูนานั้นกำลังคิดถึงคนที่จากไปเมื่อเช้าด้วยสีหน้าเคร่งขรึม คิดว่าเย็นนี้ถ้าราฟาเอลมาหาเธอจะบอกเรื่องที่ทำให้กังวลใจทั้งวันทั้งคืนเสียที “ทำงานอยู่แต่ในห้องน่าเบื่อจังเลยนะหนูนา ฉันเบื่อแบบนี้เต็มทีแล้ว ฉันอยากเจอคนมากๆ เรียนจบเมื่อไหร่จะเลิกอุดอู้เป็นแม่บ้านซะที” โมลีกำลังเรียนและทำงานไปด้วยเพื่อหวังจะหางานที่ดีกว่าการเป็นแม่บ้าน “แต่ฉันไม่เบื่อเลย ใช้เวลาอยู่กับงาน ไม่มีใครมากวนใจ ได้คิดเรื่องของตนเองเยอะดี ฉันชอบ” “ล้างส้วม ถูพื้น ดูดฝุ่น นี่นะบอกว่าชอบ” โมลีทำสีหน้าไม่อยากเชื่อหนูนาฝืนยิ้ม…เธอไม่มีวันลืมว่างานที่นี่ช่วยให้เธอแบ่งเบาภาระหนูเล็กได้ เมื่อวันที่ไม่มีใครเป็นที่ปรึกษาในชีวิต สองพี่น้องต้องสู้กับงานกับความเปลี่ยวเหงาของชีวิตด้วยความอยากลำบาก นึกขอบคุณคนที่ให้เธอได้มีงานทำ แม้มีบางคนเหยียดหยามว่าต้อยต่ำ แต่เธอจะไม่ทิ้งมันไปง่ายๆ “ถ้าสวยอย่างเธอจะไปทำงานที่ได้เงินเยอะๆ” โมลีรีดผืนผ้าให้เรียบกว่าเดิมด้วยสองมือ หันมาคุยต่อ หนูนาหน้าเจื่อนเพราะเคยคุยเรื่องนี้กันหลายหน เธอก็บอกว่า ‘อย่าเลย’ หากครั้งนี้ทำได้แค่เงียบเพราะตอนนี้ศักดิ์ศรีของเธอได้ลอยหายไปเสียแล้วเมื่อความเดือดร้อนคืบคลานเข้ามาหามากโดยไม่ทันตั้งตัว