จำใจจาก

“ถึงฉันจะให้ทุกอย่างที่เธอขอ ให้ไปทำงานได้เหมือนเมื่อก่อน ไม่ซักถามว่างานอะไร เชื่อใจเธอ ไม่ยุ่งเกี่ยวกับเรื่องส่วนตัวแต่เธอไม่มีสิทธิ์ทำอย่างที่ฉันทำ” ราฟาเอลปลดมือเรียวที่โอบกอดตนไว้เดินเข้าในห้องนอนเพื่อหาเนกไทเส้นหนึ่งที่ทิ้งไว้เมื่อหลายวันก่อน หนูนายืนขาสั่น ใจสั่น ปวดร้าวจนจุกแทบหายใจไม่ออก ที่สำคัญวิตกกังวล “คุณว่า…อะไรนะคะ” หากก็กลั้นใจเก็บความเจ็บปวดถามออกไปเพราะอยากฟังซ้ำอีกรอบ เพื่อให้หัวใจซึ่งเฝ้ารอรู้ซึ้งถึงความฝันที่ไม่มีวันเป็นจริง “ฉันมานี่นอกจากมาเอาของ จะมาบอกเธอว่าจะไม่มาที่นี่อีก” “ยังไม่ถึงปีเลยนะคะ” “บางทีฉันคิดว่า คงถึงเวลาแล้ว หมายถึง ฉันจะแต่งงาน… ส่วนเรื่องเวลาไม่เป็นไร จะมอบเช็คก้อนใหญ่ให้เธออีกด้วย ตอบแทนที่เธอมอบความสุขให้ ไม่เคยอิดออดว่าฉันต้องการเมื่อไหร่ อย่างไรและที่ไหน ฉันพอใจมาก” ไม่ใช่เวลามาหน้าแดงอีกต่อไป เพราะหัวใจกำลังสับสนและเริ่มจะร้องไห้ หนูนาจึงก้มหน้าลงมองพื้นห้อง แอบเช็ดน้ำตา แม้ใจหน่วงแปลกๆ เมื่อเอ่ยล่ำลานางบำเรอเบอร์ล่าสุด แต่จำต้องพูดออกมา ยิ่งเห็นคนตรงหน้าคิดฝันไปไกลกว่าตำแหน่งที่ตนมอบให้ยิ่งคิดว่า ไม่ช้าก็เร็วต้องพูดถ้อยคำเหล่านี้ “คุณมีคนรักสินะคะ” เอ่ยเสียงแผ่ว เผลอลูบหน้าท้องเบามือ ชายหนุ่มไม่ปฏิเสธเดินเข้าไปใกล้ร่างบอบบางที่ยอมรับว่าพอใจในรสรักของหล่อน หยิบเช็คที่เตรียมมายื่นให้ “เอาไปสิ หวังว่าคงมากพอ” ม่านตากลบสองตาจนไม่อยากเงยให้เขาเห็น ราฟาเอลรู้สึกหายใจไม่ค่อยออก จึงไม่รอช้ายัดเช็คเข้าในมือหญิงสาว ตั้งท่าเดินออกจากห้อง “คุณ…” เสียงเศร้าสร้อยทำให้ชายหนุ่มหยุดชะงัก “ดูเหมือนเธอจะไม่จดจำเรื่องที่เคยตกลงกันไว้นะ” น้ำเสียงแข็งกร้าวทำให้หนูนาเม้มริมฝีปาก เก็บถ้อยคำที่ต้องการบอกเขาไว้อีกครั้ง “หนูนาจะย้ายออกไปวันนี้เลยค่ะ ขอโทษที่ทำให้คุณลำบากใจ” จึงเอ่ยอีกเรื่องแทน “อยู่ต่อไปจนกว่าเธอจะหาคนที่…จะหาที่อยู่ใหม่ได้ ฉันไม่ว่า” ร่างสูงเดินจากไป ทิ้งไว้คนข้างหลังที่รู้สึกเสมือนโดนตบหน้าแรงๆ ด้วยคำพูดดูแคลน…แต่เธอมีสิทธิ์อะไรจะเคืองโกรธ เขาเข้าใจถูกต้องทุกอย่าง เธอมันเป็นเพียงผู้หญิงขายตัวเพื่อแลกกับความสุขสบาย และเงินเท่านั้น หนูนากำเช็คในมือน้ำตาไหลพราก ปวดหัวใจอย่างที่ไม่เคยเป็น ภายในรถราฟาเอลสำรวจหัวใจตนเอง เป็นไรไปวะใจเต้นถี่อย่างที่ไม่เคยเป็น ทั้งๆ ที่เคยบอกเลิกผู้หญิงมานับครั้งไม่ถ้วน อาจเพราะความบริสุทธิ์ที่เขาไม่เคยได้ครอบครองจากใคร จึงเกิดอาการโหยหา หวงแหนขึ้น หรือว่ารสรักของนักเรียนชั้นอนุบาลที่แปรเปลี่ยนเป็นขั้นมหาลัยอินเตอร์กันแน่นะ จะยังไงก็ช่างไม่มีเวลามาคิดอีกต่อไป เพราะผู้หญิงที่จะเคียงข้างราฟาเอล ฟาน เดอะซาร์ จะก้าวข้ามมาจากตำแหน่งนางบำเรอไม่ได้ มันไม่คู่ควรกับคนอย่างเขาสักนิด ชายหนุ่มจึงพยายามนึกถึงใบหน้าหวานของสิตมนผู้หญิงที่มารดาพาไปเจอมา แต่คิดเท่าไหร่ สุดท้ายใบหน้าเพียงพลอยก็ลอยเข้ามาแทนที่ ชายหนุ่มจึงถอนหายใจด้วยความเซ็งตนเองที่สั่งใจตนเองไม่ได้เป็นครั้งแรก “ไปดื่มกันหน่อยสิมาร์ค” โทรไปหาอิทธิพัทธ์เพื่อชวนไปดื่มด้วยกัน หากเพื่อนรับสายบอกว่าอยู่อิตาลี ราฟาเอลจึงต้องท่องราตรีกับคนสนิทแทนในคืนนั้น ภายในผับย่านทองหล่อ “เจ้านายจะหาคนใหม่หรือเปล่าครับ ผมเจอยายเจ้นั่นพอดีเมื่อครู่” แดเนียลเสนอเมื่อทราบว่าผู้หญิงเบอร์ล่าสุดของนายถูกปลดระวางแล้ว แม้แดเนียลแปลกใจที่เจ้านายทำเช่นนั้น เพราะตลอดหลายเดือนหลงคิดว่าราฟาเอลจะพอใจผู้หญิงคนนี้ และอาจเลี้ยงดูนานกว่าหนึ่งปี “ฉันจะสละโสดเพื่อคุณปาริชาติแล้ว ไม่อยากทำเรื่องที่ท่านกังวลใจ” ราฟาเอลยกแก้วขึ้นดื่ม “ซื้อแบบคืนเดียวสิครับ แบบเมื่อก่อน” แดเนียลยังคงตื้อเจ้านายผู้ไม่เคยห่างกายจากสาวสวย “ไอ้นี่คะยั้นคะยอจริง ได้ค่านายหน้ายายเจ้นั่นเท่าไหร่วะ” ราฟาเอลเหน็บ “อ้าวเป็นงั้นไป ถ้าอย่างนั้นก็แล้วแต่นายเถอะครับ” แดเนียลยักไหล่ประกอบการพูด ราฟาเอลวางแก้วแรงๆ หันยิงสายตาพิฆาตใส่ แต่แดเนียลหาได้สนใจไม่ เดินไปรับผู้หญิงคนหนึ่งที่กำลังเดินตรงมาที่โต๊ะ ราฟาเอลมองตาม รู้ทันความคิดคนสนิทหมดเปลือก ภายในโรงแรม ราฟาเอลลุกขึ้นเข้าห้องน้ำด้วยอาการแฮงค์ อยากไล่ผู้หญิงเปลือยที่นอนอยู่บนเตียงบ่งบอกว่าหมดเรี่ยวแรง แต่อยากล้างหน้ามากพอกัน จึงลากสองขาเข้าห้องน้ำก่อนจะล้างหน้าแรงๆ หน้ากระจก ค่อยดีขึ้นมาหน่อย น้ำที่หยิบจากตู้เย็นดื่มรวดเดียวหมดขวด หวนคิดเรื่องเมื่อคืน…จำได้แดเนียลพาออกมาจากผับ ตนมีสติพอจะบอกว่าไม่ไปที่คอนโดฯ แดเนียลจึงเปิดห้องให้ตนยังโรงแรมหนึ่ง จากนั้นไม่นานมีสาวเข้ามาหา หากเมื่อกำลังเข้าด้ายเข้าเข็มอาการฝ่อของน้องชายเกิดขึ้น แปลกใจมากที่เป็นแบบนั้น แต่เมื่อคิดถึงร่างหอมหวนดั่งดอกไม้ป่า สองเต้าขาวอวบคัพอีของนางบำเรอเบอร์ล่าสุด มังกรยักษ์ก็ผงาดลุกขึ้นสู้ แต่ถึงตอนนั้นราฟาเอลก็ไม่อยากไปต่อขึ้นมาดื้อๆ จนสาวสวยต้องจัดการรีดพิษเขาออกมาเอง…และคงเกิดขึ้นเกือบทั้งคืน สภาพเขาและหล่อนเลยเป็นแบบนี้ ติด ติด ติด มือถือบอกว่ามีสายเรียกเข้า ราฟาเอลเลิกคิดเรื่องเมื่อคืนลูบใบหน้าแรงๆ เลยไปยังเส้นผมสีน้ำตาลจนเปียกชุ่ม กดรับมือถือซึ่งมานอนนิ่งอยู่ในห้องน้ำตอนไหนไม่มีทางรู้ได้ “ว่าไงวะ ไอ้เลขาเจ้ากี้เจ้าการ” กลอกเสียงเข้มกลับไปเมื่อรู้ว่าเป็นใคร “เช็คเอ้าท์เปล่าครับนายหรือว่าอยู่ต่อ ผมจะได้แจ้งหน้าฟรอนท์” “อยู่ทำห่าไรวะ” ราฟาเอลใบหน้าแดงก่ำเมื่อเพิ่งก้มเห็นโลโก้โรงแรมที่แก้วน้ำภายในห้องน้ำ “นึกว่าเจ้านายจะเบิ้ลน่ะสิครับ” เลขายังกล้ายียวนมา “รอคุณนายปาริชาติมาบ่นให้ฟังหรือไอ้แดเนียล อยากอยู่ อยู่ไปคนเดียวเลย เลือกโรงแรมไหนไม่เลือก ดันมาอินที่แม่กูอยู่” “อ้าว นายกลายเป็นคนกลัวแม่ไปแล้ว ผมไม่ยักรู้” “ไอ้นี่ เส้นตายน่ะ แกไม่มีวันเข้าใจหรอก” เวลาสนุกของฉันจะหมดแล้วโว้ย… กดวางสาย และไม่อยากจะคิดว่าไอ้เลขาแดเนียลกำลังยิ้มขำอยู่เป็นแน่ “กลับไปได้แล้ว เอาเงินไป” ราฟาเอลสั่งเสียงเข้มเมื่อออกมาจากห้องน้ำ เจอสาวที่แดเนียลหามาแต่งตัวเรียบร้อย ไม่บอกก็รู้กำลังรอตนอยู่ ชายหนุ่มไม่ลืมยื่นสิ่งที่เธอรออยู่ให้ ได้สิ่งที่ต้องการสาวเจ้าเดินจากไป แต่หล่อนยังหันมายิ้มหวาน คงพอใจเงินที่เขาให้ไปจนหวังจะเจอเขาอีก หากราฟาเอลไม่สนใจ ทิ้งตัวลงบนเตียงซึ่งยับยู่ยี่อีกครั้ง…ขอพักอีกสักครึ่งชั่วโมงเถอะ เพราะไม่เคยดื่มเยอะแบบนี้มานานมากแล้ว