เรื่องบังเอิญ

เป็นเวลาเที่ยงพอดิบพอดีตอนที่หนูนาออกจากห้องราฟาเอล มิน่าเพื่อนถึงหายไปเลยคงไปห้องแคนทีน เธอช้านั่นเอง หนูนาไม่หิวข้าวเข็ญรถกลับไปยังห้องเก็บของใช้เพื่อพักผ่อนสมองที่เจอเรื่องราวช็อกเมื่อครู่ที่ผ่านมา เราเจ็บมากขนาดนี้เพียงแค่เห็นเขาพาอีหนูที่ไหนก็ไม่รู้เข้าโรงแรม ถ้าต้องทนเห็นราฟาเอลจู๋จี๋กับภรรยาไม่กระอักออกมาเป็นเลือดหรอกหรือ…หนูนาฟุบหน้าบนเข่า บอกตนเองว่าดีแล้วที่ไม่บอกกล่าวเขาเรื่องลูก ไม่ทนอยู่กับชายหนุ่มต่ออย่างที่คิดในตอนแรก เธอคิดถูกแล้วจริงๆ ราฟาเอลอาบน้ำทำความสะอาดร่างกาย กำลังเช็ดเนื้อตัวหันไปเห็นกิ๊ฟเหน็บผมคุ้นตาที่ตนซื้อให้คนที่พึ่งออกไป ก้มลงเก็บ ใบหน้าซึ่งอยากลืมลอยเข้ามาในหัวอีก เธอน่ารักถูกใจเขาอย่างที่ไม่เคยเกิดกับใครตั้งแต่วันที่แดเนียลเอารูปถ่ายจากยายเจ้อะไรนั่นมาให้ดู เป็นครั้งแรกที่เขาตกลงซื้อคู่นอนเป็นรายปีเมื่อมาพักเมืองไทยยาวกว่าครั้งไหน ยิ่งได้เห็นตัวจริงยิ่งไม่ผิดหวัง เขาแหกกฎข้อแรกไปแล้ว ใจส่วนลึกใช่จะไม่เคยคิดว่าอาจแหกกฎเปลี่ยนตำแหน่งให้เธอ เมื่อความในใจบ่งบอกถึงความอันตรายที่อาจเกิดขึ้นกับชีวิต ชายหนุ่มจึงเอาข้ออ้างมารดาเพื่อให้เธอออกไปจากชีวิตเสีย เพราะปล่อยไว้มีหวังราฟาเอลคนเดิมคงสูญหายไปทีละน้อย เมื่อเธอห่างกายไปตนคงอาการดีขึ้น ชายหนุ่มหวังให้เป็นเช่นนั้น เพราะสายตาเธอนั้นใช่เขาจะไม่รู้ เธอบูชาเขา เพียงอยู่กันไม่นาน แม้วันนี้เธอจะปากดีพูดเรื่องราวการมีคนใหม่แต่ให้เชื่อทั้งหมด ไม่ใช่ราฟาเอลแน่นอน “ช่างมันเถอะวะ เลิกคิดได้แล้ว” รำคาญตนเองคิดเรื่องหยุมหยิมอย่างที่ไม่เคยทำราฟาเอลเดินไปใส่เสื้อผ้า หากใจส่วนลึกก็ทิ้งกิ้ฟน่ารักๆ ไม่ลง จึงหย่อนใส่กระเป๋าเสื้อก่อนจะโทรหาแดเนียลเมื่อเดินออกจากห้องพัก ปาริชาตินัดกับว่าที่สะใภ้จึงรีบเร่งออกจากห้อง ในช่วงจังหวะเดียวกับที่ราฟาเอลขึ้นรถออกจากโรงแรมไป สองแม่ลูกเลยคลาดแคล้วการโต้เถียงกันอย่างหวุดหวิด คุณแม่ซึ่งอยากเป็นคุณย่าเร็ววันกำลังจะขึ้นรถเหลือบเห็นคนที่เคยอยากตอบแทนเมื่อครั้งในอดีตยิ้มดีใจร้องเรียก “หนู จำฉันได้หรือเปล่าจ๊ะ” “คุณปาริชาติ” หนูนายิ้มตอบเพราะดีใจไม่แพ้คนที่ร้องเรียก “หนูสบายดีนะ รู้หรือเปล่าฉันรอแล้วรอเล่าไม่เห็นหนูติดต่อไปหา หวังว่ามาคราวนี้คงได้ตอบแทนหนูบ้าง” “ขอบคุณค่ะ แต่หนู…” หนูนาไม่เคยอยากได้อะไรตอบแทนจึงปฏิเสธอย่างที่เคยทำมาแล้ว หากคราวนี้อีกฝ่ายดูท่าไม่ยอมง่ายๆ “อย่าปฏิเสธฉันเลย เอานี่ไปนะเบอร์ส่วนตัวฉัน เผื่อหนูมีปัญหาอะไรให้ฉันช่วย” เพราะสีหน้าเธอที่แสดงออกมาทำให้ปาริชาติรู้สึกฝ่ายเขาประสบกับปัญหาบางอย่างอยู่ “ขอบคุณค่ะ” เพียงพลอยรับกระดาษแผ่นเล็กมาไว้ในมือ ยกมือไหว้ ก่อนจะกล่าวอำลา “หนูขอตัวคุณนะคะ” ปาริชาติมองตามหลังร่างระหงสุดสายตา รู้สึกถูกชะตาอย่างไม่เคยเกิดกับใคร หนึ่งปีก่อนหน้า… “คุณคะ สร้อยคอเพชรและต่างหูที่ฉันใส่ไปงานเมื่อคืนฉันหายค่ะ” ปาริชาติร้องบอกสามีเมื่อกำลังเดินทางขึ้นเชียงใหม่หลังจากพักที่กรุงเทพฯ เพื่อร่วมงานการกุศลของเพื่อนเสร็จแล้ว “ยังอยู่ที่โรงแรมมั้งคุณ กลับไปดูกัน” ริชาร์ดเอามือแตะไหล่ภรรยาเอ่ยอย่างใจเย็น “จะได้คืนหรือคะคุณ ขอโทษด้วยนะถ้าฉันทำหายอีก คราวก่อนไปญี่ปุ่นก็ทำของที่คุณซื้อเป็นของขวัญหายไปครั้งหนึ่งแล้ว” ปาริชาติสีหน้าเศร้าด้วยความรู้สึกผิด…นี่ล่ะน่าพอแก่แล้วขี้หลงขี้ลืม ส่วนนั้นมาดามเดอร์ซาร์คิดเพียงในใจ ทั้งสองกลับไปอีกครั้ง แจ้งเรื่องไว้ก่อนแล้วระหว่างนั่งรถ ปาริชาติยิ้มเมื่อทางโรงแรมบอกว่ามีของที่ลืมไว้ “ขอบใจมากนะหนู” ปาริชาติขอบอกขอบใจแม่บ้านหน้าสวยที่เจอเครื่องเพชร เพราะความรีบร้อนจึงไม่ได้ตอบแทนอะไร เพราะมอบเงินให้ฝ่ายนั้นก็ไม่ยอมรับ จึงฝากเพียงนามบัตรและกำชับให้ติดต่อหาตน หากผ่านมาเป็นปีก็ไม่มีการติดต่อกลับมา จนได้มาเจอเด็กหนูนาอีกครั้งในวันนี้ ปาริชาติคิดหวังครั้งนี้คงได้ตอบแทนเด็กสาวบ้างไม่มากก็น้อย เพียงพลอยกลับมายังบ้านเช่าที่เคยอยู่มาตั้งแต่จำความได้ ทรุดนั่งภายในห้องซึ่งเคยรวมตัวกันช่วงหัวค่ำของทุกวันคิดถึงตอนเด็กที่มีพร้อมหน้าทั้งครอบครัว พ่อและแม่เปิดร้านขายข้าวแกงพอเลี้ยงเธอสามคนพี่น้องให้ไม่อดอยาก แม้ไม่ได้ร่ำรวยแต่ชีวิตในเวลานั้นเอาอะไรมาแลกก็ไม่มีวันยอม หากขณะที่พี่สาวฝาแฝดและเธอเรียนอยู่มอหกก็ต้องพบเจอกับการมสูญเสียที่ใหญ่หลวง พ่อและแม่ประสบอุบัติเหตุเสียชีวิตทั้งคู่ หลังจากวันนั้นเธอและหนูเล็ก ใช้เวลานานทีเดียวกว่าจะสร้างครอบครัวให้เดินหน้าต่อไปได้ ช่วงเวลาที่เธอและพี่สาวเรียนจบชีวิตที่ดูจะไปยากก็เริ่มขับเคลื่อน พี่สาวได้ทำงานในบริษัทหนึ่งโดยความช่วยเหลือของอาจารย์ที่ปรึกษา ส่วนเธอซึ่งสมองขี้เลื่อยต่างจากพี่สาว พักใหญ่ๆ กว่าจะหางานแม่บ้านที่โรงแรมทำได้ หนูนาขอบใจความเป็นระเบียบเรียบร้อยเรื่องงานบ้านงานเรือนเพราะมันทำให้เธอสอบผ่านงานในตำแหน่งนี้ในตอนนั้น