ไปแล้วจริงหรือ

กระทั่งวันหนึ่งพี่สาวได้รู้จักกับศตายุลูกชายเจ้าของบริษัทและเริ่มคบหากันและเลยเถิดจนตั้งท้องและโดนทางบ้านแฟนหนุ่มรังเกียจ ชีวิตก็ต้องพลิกผันและประสบเรื่องเลวร้าย ซ้ำหลานที่ไม่เป็นที่ยอมรับยังป่วยเป็นโรคหัวใจตั้งแต่แรกเกิด เงินทองที่ได้มาจากค่าทำขวัญตอนพ่อแม่เสียชีวิตก็หรอยหรอลง และเมื่อพี่สาวเสียชีวิตหนูนาก็ต้องแบกรับความทุกข์ภาระของครอบครัวไว้เอง อย่างในทุกวันนี้ น้ำตารินไหลลงอาบสองแก้มโดยไม่มีเสียงสะอื้นเมื่อคิดถึงพี่สาวจับขั้วหัวใจ พี่สาวและเธอเป็นดั่งเงาซึ่งกันและกันมาตั้งแต่จำความได้ เธอโดนกลั่นแกล้งเสมอเพราะตัวเล็กกว่าหนูเล็ก ตั้งแต่เด็ก “พี่ไม่เคยคิดเลยหนูนาจะมีวันที่พี่อ่อนแอให้เธอเห็น เธอต้องมาปลอบใจพี่ไม่เว้นแต่ละวัน” หนูนาจำได้เสียงอันสั่นเทาในวันที่พี่สาวมืดมนเพราะโดนตัดทอนความรัก “อย่าคิดมาก หลานหนูนาจะไม่สบายใจนะจ๊ะ” หนูนาทำเป็นเข้มแข็งปลุกปลอบพี่สาว “หนูเล็ก ตอนนี้เราอ่อนแอมากที่สุด เราต้องการใครสักคนมาเคียงข้าง ทำไมเธอต้องทิ้งเราไป ทำไม” ด้วยความสับสนในหัวใจหนูนาพึมพำคนเดียวด้วยความเศร้าสร้อย เสียงมือถือในกระเป๋าซึ่งวางตรงโซฟาชุดเก่าดังขึ้น หนูนาป้ายน้ำตาเดินไปหยิบขึ้นมาดู สายจากโรงพยาบาล หนูนาหวั่นใจว่าจะเกิดเรื่องร้ายกับหลาน กดรับสายมือไม้สั่น “สวัสดีค่ะคุณเพียงพลอยเหรอคะ” “ค่ะใช่” ตอบรับกลับไปทันควัน หนูนาค่อยยิ้มออกมาทั้งน้ำตาเมื่อได้รับข่าวดี…หลานชายจะออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว เธอไม่ได้ฝันไป วางสายจากโรงพยาบาลจึงรีบโทรหาน้องสาวแจ้งข่าวดี หนูบัวมีเรียนครึ่งวัน รีบรุดไปยังโรงพยาบาลเพราะความคิดถึงหลาน รวมทั้งไปพบพี่สาวตามที่ได้คุยกัน “น้าบัว” ศศินยิ้มกว้าง กางแขนรับน้าสาวซึ่งเดินเข้าใกล้เตียงซึ่งตนนอนอยู่ “น้าหลานกอดกันใหญ่เลย มานี่เลยขอกอดมั่ง” หนูนาลุกจากโซฟาเข้าไปร่วมวงอีกคน “ผมจะได้กลับบ้านแล้ว แม่หนูเล็กบอกค้าบ” ศศินน้ำเสียงร่าเริง หนูบัวหันมองพี่สาว คนที่หลานคิดว่าเป็นแม่ หน้าตาเศร้าสร้อย “อย่าทำหน้าอย่างนั้น ไว้แกโตกว่านี้ ตาศศินคงเข้าใจอะไรมากขึ้น” หนูนาพูดเสียงเบา “หนูบัวสงสารหลาน” “แกหายดี จะมีอะไรน่าห่วงอีก คุณหมอบอกว่าการผ่าตัดเป็นไปด้วยดี” “ขอบใจมูลนิธิโรคหัวใจอะไรนั่นจัง มาช่วยชีวิตหลานน้าไว้ คอยดูนะ น้ามีงานทำเมื่อไหร่จะสมทบทุนเพื่อช่วยเหลือคนอื่นที่ลำบากอย่างเราบ้าง” หนูนาใบหน้าเจื่อน แสร้งเดินไปนำผลไม้มาปอกให้น้องและหลานทาน “จะกลับกันเมื่อไหร่คะ เสาร์อาทิตย์นี้ดีไหม หนูบัวจะได้มารับหลานด้วย” หนูบัวเอ่ยเรื่องที่รอคอยมานานด้วยความตื่นเต้น “ไว้พี่พร้อมเมื่อไหร่จะโทรบอกนะหนูบัว” หนูนาบอกน้องสาว หลังจากนั้นการสนทนามีเพียงเสียงหนูบัวและศศิน เพราะหนูนาจมอยู่กับการตัดสินใจอะไรบางอย่าง แดเนียลเห็นสีหน้าเจ้านาย รู้ดีเจ้านายไม่มีความสุข ไม่ชอบว่าที่เมีย คุณหนูสิตมนก็ใช่จะขี้เหร่แต่ทำไมเจ้านายนักรักจึงทำหน้าแบบนั้นล่ะนี่ “ฉันจะไปค้างที่คอนโดที่สุขุมวิท” ราฟาเอลรำคาญสายตาอยากรู้แดเนียลอยากไปให้พ้นหน้า บอกเรื่องที่ต้องการ “ให้หาเด็กไปอย่างเคยใช่ไหมครับ” แดเนียลซักถาม “ทำไมต้องหาด้วยวะ” ราฟาเอลแสดงสีหน้ารำคาญ “อ้าว นายจะพักคนเดียวหรอกหรือครับ” แดเนียลยังมีสีหน้าสงสัย ก่อนจะก้าวเดินไปหยิบกุญแจรถ “ทำไมฉันต้องพักคนเดียว” ราฟาเอลถามด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ “ก็…หลังจากครั้งสุดท้ายที่เจ้านายไปหาคุณหนูนา เธอก็ย้ายออกจากที่นั่นครับ” “…” แดเนียลเดินออกจากห้องเมื่อเจ้านายเงียบ… เพราะอารมณ์ราฟาเอลแบบนี้แดเนียลเจอมาจนรู้ลู่ทางหลบหลีกแล้วนั่นเอง คล้ายๆ ที่เขาว่ากัน ว่า… ทะเลที่สงบเงียบผิดปกติ จงอย่าไว้วางใจเพราะมันจะตามมาด้วยคลื่นยักษ์ที่บ้าคลั่ง “กลับมาเดี๋ยวนี้แดเนียล ทำไมไม่บอกฉันว่าหนูนาไปแล้ว อะไรอุดปากนายไว้” ราฟาเอลตะเบ็งเสียงใส่โทรศัพท์ เป็นไปตามที่แดเนียลคาดการณ์ไว้ “ผมคิดว่าเจ้านายคุยกับเธอเรียบร้อย ลากันเรียบร้อยเหมือนคนอื่นๆ แล้วน่ะสิครับ” แดเนียลพูดความจริงออกมา ราฟาเอลจึงได้สงบลง “ข้าวของเธอไม่มีเหลือสักชิ้นรึ” ราฟาเอลยังคงสงสัย ไปจริงๆ หรือเนี่ย “หมดครับ ไม่เหลือแม้แต่ผ้าเช็ดหน้าที่ทำตกไว้สักผืนเดียว” ราฟาเอลทรุดนั่งบนโซฟารู้สึกหมดเรี่ยวแรง หากชายหนุ่มโทษว่าเพราะความหิวทำให้เกิดอาการอย่างว่า เขาจะไม่ยอมรับหรอกนะว่านางบำเรอตัวเล็กๆ ทว่าอกใหญ่อวบอิ่ม จะทำให้หัวใจดิบๆ ของเขาเปลี่ยนไป เดินทางไปคอนโดที่เคยหนูนาเคยพัก เคยทำอาหาร ขนมหวานให้ตนทาน ราฟาเอลก็ชักทะแม่งๆ เหตุเพราะสาวๆ ที่เรียกเข้ามาพบ กลับทำให้รสรักของชายผู้ทรงพลังจืดชืด ไร้รสชาติเสียนี่ ราฟาเอลจึงคิดเปลี่ยนใจ…ช่างมันว่าต่อไปจะเกิดอะไรขึ้น ทำไมคนอย่างราฟาเอลจะต้องอดทนด้วยวะ และคิดแหกกฎมารดา พรุ่งนี้จะไปหาหญิงสาวที่โรงแรม พาเธอกลับมาครวญครางใต้ร่างอีกจนครบสัญญา โชดดีซะจริงที่ได้รู้ว่าหญิงสาวทำงานที่ไหน วันต่อมาแดเนียลกลับมามือเปล่า เพราะทางโรงแรมบอกว่าเป็นวันหยุดของหญิงสาว ราฟาเอลเก็บอาการร้อนใจไว้ รำคาญความสะเพร่าของตนเองที่ไม่สืบว่าเพียงพลอยมีญาติพี่น้องอยู่ที่ไหนบ้าง ก็ใครคิดว่าตนเองจะเกิดอาการอย่างนี้ล่ะ ติดใจนางบำเรอคนหนึ่งเข้าแล้ว…ลองกดหาหญิงสาวเบอร์โทรที่ให้ไว้ก็ไม่มีสัญญาณเช่นเคย ทนไม่ไหวหันไปใส่อารมณ์กับคนสนิท “ไปหายายเจ้นั่นสิแดเนียล นั่งบื้ออยู่ทำไม” “ครับ” แดเนียลกำลังมองท่าที จับอารมณ์เจ้านายเพลินพลันสะดุ้งรับคำ