แม่บ้านคนใหม่

เพียงพลอยตื่นตั้งแต่ฟ้ายังมืด กำลังสอนเด็กเช็ดใบตองเพื่อใช้ห่อขนมฟักทอง ซึ่งคุณนายปาริชาติอยากทาน เธอเตรียมส่วนผสมจนครบ กะปริมาณจากนั้นให้เด็กอีกคนนำฟักทองซึ่งนึ่งและปั่นไว้เตรียมมาคลุกเคล้ากับส่วนผสม ผู้ช่วยของคุณนายที่มีดูมีความรู้เรื่องขนมดีพอใช้ เพียงพลอยจึงยกหน้าที่นึ่งให้เพื่อไปเตรียมขนมฝอยทองต่อ “แม่ครับ” ศศินเดินมากอดขา เพียงพลอยหยุดงานตรงหน้าหันมาพูดกับหลาน “ว่าไงครับศิน ตื่นเช้าจังเลย” เพียงพลอยไปรับศศินมาตั้งแต่เมื่อวาน หญิงสาวรู้สึกมีความสุขเมื่อหลานชอบที่อยู่ใหม่มาก “ผมช่วยครับ” หลานอาสาเพราะความซนตามวัย สายตาไร้เดียงสาเมียงมองของใกล้มือจนเพียงพลอยอมยิ้ม “ได้สิ มานี่แม่จะหาอะไรให้ศินช่วยนะลูก” เพียงพลอยมองหาว่าจะให้หลานทำอะไรเพื่อให้ไม่ต้องวิ่งเพ่นพ่าน เห็นก้านกล้วยที่วางอยู่จึงหยิบมาทำม้าให้เล่น ศศินจึงวิ่งเล่นแถวนั้นด้วยความสนุกสนาน เพียงพลอยหันมาสนใจกับงานที่ค้างอยู่ต่อ ขนมหลายชนิดอดแปลกใจไม่ได้ที่เจ้านายใหม่รวมทั้งลูกชายชอบเหมือนกับคนที่ยังไม่เคยลืม ความจุกในใจจู่โจมเมื่อคิดถึงเขาขึ้นมา ใบหน้าก็พลันซีดเซียวหมองเศร้า “คุณเป็นอะไรไปคะ” เด็กข้างๆ เห็นเข้ามาซักถามด้วยความเป็นห่วง เพราะว่าเจ้านายใหญ่สั่งไว้ให้ดูแลคุณแม่บ้านสาวให้ดี “ไม่จ๊ะ ขอบใจ” เพียงพลอยตอบ ก่อนจะสั่งใจให้สนใจงานตรงหน้าแทนจะฟุ้งซ่านอยู่กับคนที่ไม่มีวันได้เจออีกตลอดชีวิต หญิงสาวคิดว่าจะตัดใจให้ได้ จะไม่นึกสงสารตนเองอีกที่เกิดมาต่ำต้อย เป็นได้แค่ผู้หญิงชั่วคราวของผู้ชายที่ชะตากลั่นแกล้งให้พบเจอในวันที่ชีวิตมืดมน จนก่อเกิดความรักในช่วงเวลาที่ได้อยู่ร่วมกัน สำหรับราฟาเอลใช้เธอเป็นที่รองรับอารมณ์ใคร่ แต่สำหรับเพียงพลอย นอกจากเรือนร่างที่มอบให้ชายหนุ่มไม่อิดออดทุกครั้ง รวมทั้งดูแลเขาทุกเช้าเรื่องอาหาร เสื้อผ้าเรียบหรูที่รีดด้วยน้ำมือทุกๆ วัน เธอทำทุกอย่างด้วยหัวใจ มันอาจจะเกิดขึ้นสี่เดือนหลังที่กลายเป็นนางบำเรอเต็มตัว แต่เพียงเท่านั้นเพียงพลอยก็จดจำทุกอย่างได้ดี “เสร็จกันบ้างหรืยังจ๊ะ” ปาริชาติเดินเข้ามา เพียงพลอยลุกขึ้นต้อนรับ “ขนมฟักทองกำลังจะเสร็จ ทองหยิบเสร็จแล้วค่ะคุณ เหลือเพียง ทองหยอดกับบัวลอยค่ะ” “ไหนดูสิ…ใช่ว่าจะทานหมดหรอกนะแค่อยากอวดฝีมือแม่บ้านคนใหม่ให้ลูกชายเรื่องมากเรื่องการกินรู้ฝีมือเท่านั้นเอง” ปาริชาติรับถ้วยขนมจากมือคนสนิทมาลองชิม เพียงพลอยยิ้มเมื่อเจ้านายพยักหน้าชื่นชมเมื่อขนมชิ้นแรกเข้าไปในปาก “รสปากฉันกับลูกชายไม่ต่างกัน อร่อยมาก” เสียงชื่นชมเรียกความมั่นใจกว่าการพยักหน้า หกโมงเช้า รถคันหรูวิ่งเข้ามายังคฤหาสน์หลังใหม่ ราฟาเอลมองดูรสนิยมมารดาด้วยความพึงพอใจ แต่เขาไม่อยากอยู่ที่นี่ อันนี้สิที่เข้ามาบดบังความพึงพอใจจนไม่อยากสำรวจตรวจตราทุกอย่างภายในบ้านต่อ เด็กในบ้านมายืนต้อนรับ แต่ราฟาเอลไม่ได้สนใจเดินรวดเร็วเข้าด้านใน “กาแฟไหมจ๊ะ” ปาริชาติเงยหน้าเห็นราฟาเอลเสนอกาแฟเพราะรู้ว่าลูกชายดื่มทุกเช้า “ครับ แต่มาเช้าตรู่ตามคำบัญชาคิดว่าจะมีอะไรที่น่าสนใจมากกว่ากาแฟซะอีก” ราฟาเอลทรุดนั่ง “อยากเจอว่าที่เมียขนาดนั้นเลยหรือจ๊ะลูก ไม่ต้องเป็นห่วงอีกไม่นานหนูมนก็คงเข้ามา มาสิมาลองชิมขนมกับกาแฟหน่อย ขนมที่ลูกชอบทั้งนั้น” ราฟาเอลหายงอนมารดาเพราะถ้อยคำประชดลงได้บ้างเมื่อเด็กยกขนมหอมกรุ่นเข้ามาวาง “ฝีมือใครครับ หรือซื้อมา” ชิ้นแรก ชิ้นสองเข้าปาก ราฟาเอลถามขึ้นด้วยความสงสัย เพราะรสชาติที่ทานทำให้คิดถึงเพียงพลอยขึ้นมาอีก หลังจากที่พยายามข่มใจลืม (แต่เพียงชั่วคราวเท่านั้น เรื่องตามหาหญิงสาวไม่ได้ล้มเลิกง่ายๆ) แม้เกือบสัปดาห์แล้วที่แดเนียลทำให้เขาหงุดหงิดผิดหวัง “แม่บ้านคนใหม่ของแม่ เก่งมาก ไม่เสียแรงที่แม่วางใจให้มาดูแลที่นี่” “ไหนล่ะครับ” ราฟาเอลชักอยากจะเห็นหน้า เมื่อเห็นสายตารักใคร่ของมารดา “ก็คนที่แม่เคยบอกว่าพบเครื่องเพชรไงจ๊ะ เขามาอยู่กับแม่แล้วนะ” “ไหนว่าไม่ต้องการอะไรไงฮะ นี่ขนาดลาออกจากงานเก่ามาอยู่กับคุณแม่ ยังไงก็ระวังไว้บ้างนะครับ อย่าไว้ใจมากเกินไป รู้จักกันเพียงผิวเผินเท่านั้น” “อย่ามาทำขี้งกขี้ตืดเลย เขาน่าสงสารมาก” มารดาดูจะหลงคนใช้ใหม่ไม่ต่างว่าที่สะใภ้ ราฟาเอลมองด้วยความขัน ความขุ่นเคืองที่มีก่อนจะมา หายไปหมดสิ้น