อยู่ใกล้ๆ จมูก

บ้านโสภณพิพิธ “คุณแม่ สวยหรือยังคะช่วยดูหน่อย” สิตมนหมุนซ้ายขวาให้คุณนายศศิดูก่อนออกจากบ้านไปพบว่าที่คู่หมั้น “สวยแล้วล่ะยายมน ไปได้แล้ว เดี๋ยวคุณป้าจะคอย” ศตายุลดหนังสือพิมพ์ตอบคำถามแทนมารดา “ลูกแม่ใส่อะไรก็สวยจ๊ะ ไปเถอะ อย่างที่พี่เขาบอกอย่าให้ผู้ใหญ่รอ ต้องทำให้ปาริชาติรักมากๆ นะลูก” “ค่ะคุณแม่” สิตมน หันไปล่ำลาพี่สะใภ้ที่เพิ่งเดินลงมา วีว่าพยักหน้าให้น้องสาวสามีก่อนจะเดินไปทรุดนั่งบนโต๊ะอาหาร คุณนายศศิมองสะใภ้ที่เคยชื่นชมด้วยความไม่พอใจ เพราะวีว่าลงมาร่วมโต๊ะสายทุกวัน ไม่เคยรู้จักเกรงอกเกรงใจตนที่นั่งหัวโด่คอยด้วยความหิว ศตายุนั้นคร้านจะพูดอะไร ลงมือทานมื้อเช้า ไม่อยากให้มีการทะเลาะต่อหน้ามารดา เหตุเพราะภรรยาไม่เคยยอมแพ้ ยอมลงให้ตนแม้เพียงเรื่องเดียว ตักอาหารไป หัวใจศตายุก็โหยหาแฟนเก่าที่จากกันมาเกือบสี่ปีอย่างห้ามไม่ได้ ‘ลูก’ เป็นอีกเรื่องที่ศตายุไม่เคยลืม อยากรู้เหลือเกินว่าเพียงขวัญจะเอาออกอย่างที่มารดาต้องการหรือเปล่า “คุณเอาเงินไปนะหนูเล็กเอาเด็กออกซะ เงินที่เหลือก็เก็บเอาไว้ใช้จ่ายอย่างอื่น” ในครั้งนั้นตนทำตามคำสั่งมารดานำเช็คไปให้คนรักซึ่งคิดว่าเลิกรักแล้ว เพราะเจอวีว่าที่สวยกว่า ร้อนแรงกว่า ที่สำคัญมารดาชื่นชอบ และจะไม่ตัดเขาออกจากกองมรดกหากแต่งงานกับเธอ “ยุทำไมคุณทำกับหนูเล็กอย่างนี้ นี่มันลูกของเรานะ มันเกิดจากความรักของเราไม่ใช่หรือ” คนรักร้องไห้ฟูมฟาย ตนรู้สึกเจ็บปวดไม่น้อยกับคำพูดนั้น แต่เมื่อสำรวจหัวใจเขารักวีว่ามากเกินและไม่อาจทนลำบากกับคนรัก ที่ฐานะครอบครัวแสนขัดสน จึงเดินจากมาไม่หันหลังกลับไปมองอีก เคยหวาดหวั่นว่าเพียงขวัญจะมาป่วนในชีวิตอีก กลัววีว่าจะรู้เรื่องราว หากเพียงขวัญได้ลาออกจากบริษัทและไม่เคยมาข้องแวะให้รำคาญหัวใจอีกเลย แต่อยู่กินกับวีว่า ตนก็ไม่มีทายาทเสียที หลายครั้งเคยคิดว่าเพราะบาปกรรมที่ทำไว้ อยากกลับไปหาเพียงขวัญ แต่ไม่อาจสู้หน้าคนรักเก่าได้ จึงจำทนหวานอมขมกลืนอยู่กับวีว่า ซึ่งคนในครอบครัวเริ่มเบื่อหน่ายกับความเอาแต่ใจ ไม่เห็นหัวใคร มากขึ้นทุกวัน ทุกวัน “ตายุแม่ไปทำงานก่อนนะ” มารดาบอกกล่าวก่อนจะลุกขึ้นจากโต๊ะ ศตายุจึงรีบทานเพราะไม่อยากนั่งร่วมโต๊ะกับภรรยาเพียงลำพัง ไม่นานก็วางช้อนข้าวต้ม ลุกขึ้นตามมารดาไป วีว่ามองตามสามี ไม่คิดสนใจ เพราะสาวมั่นอย่างเธอก็อยากให้สองแม่ลูกออกจากบ้านไปเสียที เห็นหน้าทั้งสองเธอก็ทานข้าวไม่ค่อยลงสักเท่าไหร่ แต่เรื่องให้เธอออกไปจากบ้านหลังนี้เอง ไม่มีวัน เธอรักศตายุมาก แม้นานวันความรักที่เขาให้เธอกลับคืนจะลดน้อยลงก็ตาม เรื่องจะปล่อยเขาไปง่ายๆ ไม่มีทางแน่นอน เพียงพลอยอยากดูแลเจ้านายอีกคนบ้าง เพราะรู้สึกหายจากอาการหน้ามืด หญิงสาวจึงลุกขึ้นจากเตียงนอนภายในบ้านพักหลังเล็กที่เจ้านายเตรียมไว้ให้ “คุณแม่บ้านหายแล้วหรือคะ” เด็กรับใช้เข้ามาถาม “จ้าดีขึ้นและจะขึ้นไปดูแลเรื่องของว่างตอนเที่ยงบนตึก” เดินเข้ามายังห้องครัวเพียงพลอยก็ตะลึงงันเมื่อเห็นสิตมน โสภณพิพิธ “คุณแม่บ้าน รู้สึกเวียนหัวอีกแล้วหรือคะ” เด็กรับใช้ซึ่งกำลังดูแลเรื่องน้ำชาหันมาร้องเรียกเธอ ในตอนนั้นผู้หญิงที่เธอจำแม่นว่าคือน้องสาวของผู้ชายที่เกลียดชังก็หันตามเสียงเด็กมาด้วย “สวัสดีค่ะ” เพียงพลอยจำก้มหน้าไหว้แม้ไม่อยากทำแม้แต่นิดเดียว “นี่เหรอแม่บ้านที่ทำขนมจนคุณป้าติดใจ” สิตมนถาม สายตาจับจ้องผิวพรรณนวลเนียน ใบหน้าหวานของแม่บ้านด้วยสายตาอิจฉา “ค่ะคุณ” เด็กรับใช้เป็นคนตอบ หากสิตมนรู้สึกตัวว่าจ้องแม่บ้านนานเกินไป ก็ทำทีไม่สนใจไม่พูดอะไรอีก รีบแย่งชุดน้ำชาในมือเด็กรับใช้เดินออกจากห้องไป เด็กรับใช้หันมามองหน้าแม่บ้านคนสวยด้วยความงุนงง เพียงพลอยเองก็มองตามสิตมนสุดสายตา ภายในใจนึกดีใจที่ครอบครัวนั้นไม่เคยเห็นหน้าค่าตาเธอมาก่อน ไม่เว้นแม้แต่ศตายุ เพียงพลอยทำใจนานทีเดียวเมื่อรู้ว่าสิตมนคือว่าที่นายหญิงของที่นี่ หญิงสาวยกขนมเข้ามาในห้องนั่งเล่นด้วยตัวเองจนปาริชาติต้องร้องถามด้วยความเป็นห่วง “หนูนาหายเวียนหัวแล้วหรือจ๊ะ ทำไมไม่พัก ให้เด็กดูแลต่อก็ได้” “หายแล้วค่ะ ขอบคุณมากที่ให้ดิฉันพักเมื่อตอนเช้า” หนูนาตื้นตันใจมากเพียงบอกว่าเวียนหัวเมื่อเช้าคุณนายก็บอกไม่ต้องทำงานอีก ความคิดหนึ่งเปอร์เซ็นต์ที่จะออกจากที่นี่เมื่อครู่เลือนหายไป…อย่างน้อยก็ไม่ใช่ตอนนี้ “หนูคงต้องฝึกทำขนมกับคนใช้ ไม่ใช่สิแม่บ้านของคุณป้าบ้างแล้วล่ะค่ะ” สิตมนพูดเอาใจว่าที่แม่สามี อีกอย่างไม่อยากไม่เป็นที่สนใจของปาริชาติ แค่ราฟาเอลคนเดียวก็เจ็บใจพออยู่แล้ว เพราะตั้งแต่มาถึงเธอก็ยังไม่เห็นหน้าเขาเลย… งานด่วนบ้าบออะไรกัน นี่มันใช่เวลางานหรือไร ไหนวันนี้คุณป้าบอกว่าราฟาเอลหยุดหนึ่งวัน “ได้สิมาได้ตลอดถึงป้าจะกลับไปเนเธอร์แลนด์แล้ว มาทำความคุ้นเคยกันไว้อีกหน่อยก็ต้องมาอยู่แบบถาวร” สิตมนขวยเขิน ปาริชาติมองด้วยความเอ็นดู เพียงพลอยขอตัวเจ้านายเพราะไม่อยากเห็นหน้าอาของหลานขึ้นมา เมื่อคิดถึงสิ่งที่ครอบครัวโสภณพิพิธเคยทำกับพี่สาว หากกำลังจะเดินจากไป เสียงคุณปาริชาติหยุดเธอไว้ “อย่าพึ่งไปสิหนู มารู้จักลูกชายฉันก่อน” เพียงพลอยต้องหยุดเดิน หันกลับมาที่เดิม “นี่ราฟาเอลลูกชายฉันจ๊ะ” เหมือนโลกหมุนเร็วรี่จนทรงตัวไม่อยู่เมื่อเห็นหน้าเจ้านายที่ต้องดูแลต่อจากปาริชาติ เพียงพลอยเซ “อ้าวยังเวียนหัวอยู่หรอกหรือ!” ปาริชาติตกอกตกใจถลาลุกขึ้น หากไม่ทันร่างสูงของลูกชายที่เข้ารับร่างแม่บ้านสาวไว้ได้ “หนูนา…” ราฟาเอลพูดเสียงเบาได้ยินกันเพียงสองคนหลังจากเข้าประคอง “คุณ…” หนูนาแกะมือหนาออกจากแขน “ฉันไม่เป็นไร ขอบคุณค่ะ” “พาไปพักดีกว่าลูก หนูนาไม่ค่อยสบายแม่ให้พักก็ไม่ยอมดูสิหากเป็นลมเป็นแล้งไป จะทำยังไง ไม่น่าเลย” ปาริชาติบอกลูกชาย “หนูเรียกเด็กให้ค่ะ” สิตมนไม่พอใจ เสนอความเห็นเพราะขัดหูขัดตาเมื่อราฟาเอลกอดแม่บ้านหน้าใสไม่ยอมปล่อย เขาไม่ทันทักทายเธอก็สนใจคนอื่นซ้ำยังไปตระคองกอด น่าโมโหจริงๆ “ไม่ต้องหรอกผมจะพาไปเอง” ราฟาเอลตัดบท “ถ้าอย่างนั้นก็ไปเลยจ๊ะ แม่จะให้เด็กหายาหอมยาลมตามไป” ปาริชาติสนับสนุน “ปล่อยนะคุณ ฉันเดินได้” เพียงพลอยกระซิบเสียงเบา แม้อยากดิ้นรนแต่ไม่สามารถทำได้เพราะไม่ได้อยู่กันตามลำพัง “ไม่มีทาง กว่าจะเจอตัวแสนยาก ไม่คิดเลยมาอยู่ใกล้จมูกนี่เอง” ราฟาเอลกระซิบลอดไรฟัน พร้อมออกเดินไปยังบ้านหลังเล็กที่มารดาบอกว่าเป็นที่พักของคนในอ้อมกอด