已经是第一章了
ตอนที่9 พิสูจน์ความบริสุทธิ์ของตน
ตอนที่9 พิสูจน์ความบริสุทธิ์ของตน
แต่เหลียงซีนกลับยิ้มที่ดูคล้ายเหยียดหยามขึ้น “ท่านอ๋อง ท่านมองดูตึกเจวหยางที่เก่าทรุดโทรมแห่งนี้ จะมีเงินไปซื้อชีวิตของบ่าวไพร่เพื่อตายแทนตนได้อย่างไร สินเดิมของข้าก็ล้วนมอบให้กับเหลียงอิน ข้างกายข้าก็มีเพียงฉนฮัวและชิวยั่วสาวใช้สองคนนี้เท่านั้น ท่านมองข้าสูงเกินไปแล้วกระมัง”
ความเก่าทรุดโทรมของตึกเจวหยางนั้นคล้ายกับสุดที่จะทนอยู่ได้ และเหลียงซีนก็ไมได้ติดต่อกับครอบครัวของตนนานแล้ว เฉินเฮ่าคิดในใจอย่างละเอียดจึงรู้มันผิดปกติไป
สตรีผู้นี้ยิ่งคารมคมคายขึ้น เทียบกับนางในอดีตเหมือนเป็นคนละคนกัน
นึกไม่ถึงว่าภายใต้อาการบาดเจ็บที่สาหัสนี้ นางยังสามารถรักษาความสงบได้ดีเช่นนี้ ที่สุดแล้วนางมีกี่ใบหน้ากันแน่
“อุบายของเจ้าแยบยลเช่นนี้ ใครจะรู้ว่าเจ้าใช้วิธีการอะไร ไม่ต้องเถียงต่อหน้าข้าแล้ว มิฉะนั้นจุดจบอาจจะร้ายแรงเป็นได้”
เฉินเฮ่ายืนจับมือไขว้ไปด้านหลัง เป็นไปได้ยากยิ่งที่เขาจะไม่ทรมานนางอีก จากนั้นก็เดินกรีดกรายออกไปจากตึกเจวยาง
แสงจากด้านนอกประตู ทำให้เงาร่างของเขานั้นดูสูงใหญ่ยิ่งนัก
บุรุษที่ทั้งถือดีทั้งหยิ่งยโสผู้นี้ มีความกล้าแต่ไม่มีความคิด ทั้งตัวนอกจากความสามารถทางการทหารและพละกำลังแล้ว อย่างอื่นล้วนไม่มีเลย
เหลียงซีนสงสัยอย่างมากว่า เจ้าของร่างเดิมนี้ชอบสิ่งใดในตัวของคนผู้นั้นกันแน่
ยอมแตกหักกับครอบครัวของตน ยอมสูญเสียทุกอย่าง เพื่อที่จะแต่งกับบุรุษที่ได้รักตัวเองเช่นนี้ ช่างโง่เขลาจริงๆ
“พระชายาเอก บ่าวขอโทษนะเจ้าคะ เพราะพวกบ่าวไม่ได้เรื่อง ไม่สามารถช่วยปกป้องท่านได้ แต่บ่าวขอร้องพระชายาเอกจากใจเลยว่า ครั้งหน้าท่านโปรดทะนุถนอมร่างกายของตนก่อน บ่าวตายไปก็ไม่น่าเสียดายหรอกเจ้าคะ” เอ่ยขึ้นแล้วพวกนางก็ล้มตัวคุกเข่าลง ใบหน้าเปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำตา
จากที่พอจำได้ แต่ไหนแต่ไรไม่มีคนที่ดีต่อนางเช่นนี้ เพราะฉะนั้นต่อจากนี้ไปนางสาบานว่านางจะใช้ชีวิตเพื่อปกป้องพระชายาเอกนี้ไว้
เหลียงซีนยื่นมือลากชิวยั่ว พร้อมเอ่ยคล้ายขอโทษกับสิ่งที่ตนได้ทำลงไป “ชิวยั่ว อยู่ข้างกายข้า ทำให้เจ้าได้รับความทุกข์ทรมานไปด้วย จากนี้ไปข้าจะไม่ให้ผู้อื่นรังแกเจ้าอีกแล้ว”
สายตาที่เด็ดเดี่ยวของนางมองไปยังด้านหน้า ช่วงเวลายามที่พระอาทิตย์ตกดินลง ในดวงตาคู่นั้นก็เหมือนกับจะถูดสาดด้วยแสงสว่างเช่นกัน
“พระชายาเอก บ่าวเชื่อท่านเจ้าคะ แต่พวกเราไม่มีทางทำเช่นนั้นได้หรอกเจ้าคะ มันคือความจริงที่ว่าท่านอ๋องรักแต่พระชายาเรอง หรือพวกเราจะไปขอความช่วยเหลือจากนายท่านและฮูหยินดีเจ้าคะ”
นายท่านและฮูหยินที่ชิวยั่วเอ่ยขึ้นมานั้น คือบิดามารดาของเหลียงซีน ขุนหลวงพิชัยสงครามผู้ก่อน เหลียงหง เพียงเพราะอายุที่สูงมาก จึงถูกฮ่องเต้ยึดอำนาจทางการทหารกลับไป แล้วสั่งให้กลับไปพักรักษาตัวอยู่ที่บ้านเกิดของตน
ในช่วงแรกที่เหลียงซีนยืนกรานที่จะต้องการแต่งกับเฉินเฮ่านั้น เขากับน้องสาวซึ่งก็คือเหลียงอินนั้นรักกันแล้ว แต่เป็นนางที่สมัครใจฝ่ายเดียว ยอมตัดขาดกับครอบครัว กรีดเลือดที่ข้อมือตนเองต่อหน้าป้ายของบรรพบุรุษ เพื่อตัดขาดความผูกผันที่มีกับครอบครัว แล้วจึงแต่งเข้ามาในตำหนักอ๋องเซงแห่งนี้
ใครจะรู้ว่า ในวันแต่งงานวันเดียวกันนั้น เฉินเฮ่าก็แต่งเหลียงอินเข้ามาเช่นกัน แต่งงานกันมาหนึ่งปีเขาไม่เคยมาหานางเลยสักครั้ง จึงนึกไม่ถึงว่านางจะยังบริสุทธิ์
เมื่อคิดถึงเรื่องเหล่านี้เหลียงซีนก็รู้สึกปวดหัวขึ้นมา เจ้าของร่างเดิม เดิมก็คือบุตรีคนที่บิดามารดาและพี่ชายพี่สาวต่างพากันรักใคร่ทะนุถนอม แต่คิดไม่ถึงว่าเพื่อบุรุษที่ไม่ได้รักตนคนหนึ่ง เวาลานี้ต้องระเห็จระเหเร่ร่อนเช่นนั้น ตอนนี้นางจะไปขอความช่วยเหลือจากคนในครอบครัวได้อย่างไรกัน
“ชิวยั่ว เรื่องนี้ข้าไม่อนุญาตให้เจ้าบอกกับผู้ใด และยิ่งไม่อนุญาตให้เอ่ยกับท่านพ่อท่านแม่และพี่สาวพี่ชายเด็ดขาด ไม่ให้พวกเขากังวลใจเกี่ยวกับข้า” เหลียงซีนเอ่ยขึ้นอย่างแผ่วเบาเหมือนกำลังคิดสิ่งใดอยู่
“ข้าเข้าใจแล้วเจ้าคะ แต่พระชายาเอกเพคะ พวกเราไม่สามารถนั่งรอความตายอยู่เช่นนี้นะเพคะ” ชิวยั่วเอ่ยขึ้นอย่างกังวล
หลินหลายพยักหน้าคล้ายเห็นด้วยกับคำพูดของนาง แล้วจึงเอ่ยแผนการที่ตนคิดขึ้น “ก่อนอื่นเจ้านำสมุนไพรที่มีในวันนี้ทาให้ข้าก่อน เรื่องราวหลังจากนี้ค่อยคิดหาทางกันใหม่ ถ้าหากไม่อยากให้ใครรังแก มีเพียงเราจะต้องทำให้ตนเองนั้นแข็งแกร่งขึ้นเท่านั้น”
ชิวยั่วดีใจเป็นที่สุด เป็นอย่างที่คิด พระชายาเอกในตอนนี้เปลี่ยนไปเป็นคนละคนไม่เหมือนที่ผ่านมา คำพูดเช่นนี้นางไม่สามารถพูดออกมาได้เด็ดขาด
เรื่องของพระชายาเรองในครั้งนี้ เป็นไปอย่างที่นางคิดไว้ ทำให้พระชายาเอกมองเห็นอย่างชัดเจนว่าอ๋องเซงนั้นไม่ใช่คนที่สมควรพึ่งพาได้ตลอดชีวิต
“พระชายาเอก ทายาเสร็จแล้วเจ้าคะ ท่านรู้สึกอย่างไรบ้างเจ้าคะ” ชิวยั่วปิดเสื้อผ้าของนางลงอย่างเบามือ
เหลียงซีนรู้สึกเพียงว่าด้านหลังของตนนั้นเย็นสบายยิ่งนัก แม้ยังจะมีความเจ็บแทรกปะปนเข้ามา
แต่ความเจ็บนี้ทำให้นางได้ตังสติยิ่งขึ้น จนกับนึกถึงวิธีการที่จะใช้รับมือกับเฉินเฮ่าและเหลียงอินได้
บนโชกนี้นอกจากนางเองแล้ว ไม่มีใครสามารถทำร้ายนางได้ เจ้าของร่างเดิมในอดีตอ่อนแอเกินไป แต่นางไม่ใช่คนที่ใครก็สามารถจะรังแกได้
ถ้าอยากให้ตนเองแข็งแร่งขึ้น หลักสำคัญที่สุดก็คือวิทยายุทธ์ ถ้าหากไม่มีวิทยายุทธ์ ครั้งหน้านางก็คงเป็นเหมือนลูกหนังใต้เท้าของเฉินเฮ่าเช่นเดิม ที่ถูกเตะไปมา
แต่ทว่ายังมีอีกเรื่องที่สำคัญไม่แพ้กันคือนางจะต้องตรวจสอบให้กระจ่างชัดว่าทำไมเหลียงอินจึงถูกบ่าวรับใช้ทำให้มีมลทินได้
“พระชายาเอกถ้าอย่างนั้นพวกเรา...” ชิวยั่วหยุดคำพูดลง เมื่อมองเห็นเงาดำที่ด้านนอกประตู นางรีบตะโกนขึ้นทันที “ผู้ใด”
เงาดำเมื่อครู่เหลียงซีนก็มองเห็นเช่นกัน นางไม่สนคำเตือน กระแทกเท้าไล่ตามออกไป
แต่ว่าด้วยรอยบาดแผลบนร่างกาย ทำให้นางที่เพิ่งก้าวเท้าออกจากประตูก็พลันล้มลงบนพื้น แต่คนชุดดำผู้นั้นก็หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยแล้ว
ชิวยั่วอยากจะไล่ตามไปต่อ แต่ทว่าเหลียงซีนกลับเรียกหยุดนางเอาไว้
“ไม่ต้องตาม ที่นี่คือตำหนักอ๋องเซง ไม่มีใครกล้าเข้ามาหรอก คนที่มีความกล้ามาแอบฟังผู้อื่นไม่ใช่เหลียงอินก็คงเป็นอ๋องเซง”
ในเวลานั้นเอง บนหลังคามีร่างสูงใหญ่ที่สวมชุดสีดำยืนอยู่ สายตาของเขามองต่ำลงไปทั่วบริเวณของตึกเจวหยาง
จ้องมองอยู่อย่างเงียบเชียบเป็นเวลานาน มุมปากของเขาก็มีรอยยิ้มปรากฏขึ้นมาอย่างช้าๆ
สตรีผู้นี้น่าสนใจยิ่งนัก เสียดายเพียงนางคาดเดาสถานะที่แท้จริงของเขาผิดไป
พักรักษาตัวมาหลายวัน ร่างกายของเหลียงซีนก็เริ่มดีขึ้น ถือเป็นช่วงเวลาที่หาได้ยากยิ่ง เพราะเฉินเฮ่าไม่ได้มาก่อกวนนางเลย ได้ยินมาว่า ตอนที่กำลังแสดงความคิดเห็นกันในราชสำนัก เขาทะเลาะกับรัชทายาท จึงถูกฮ่องเต้สั่งกักตัวขังไว้ในวังหลวง
已经是最新一章了
加载中
