บทที่003 เชื่อฟังสักหน่อยสิ

บทที่003 เชื่อฟังสักหน่อยสิ หนี! หนี! หนี! ภาพวาดโบราณที่มีชื่อเสียงมากมายแขวนอยู่บนผนัง หากคิดจะเอาไปขายก็คงจะได้ราคาสูงทีเดียว แต่ตอนนี้เวินเที๋ยนเที๋ยนไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่จะชมภาพเหล่านี้ เธอรีบวิ่งหนีอย่างรวดเร็ว หันมองไปรอบๆ มีแต่ความเงียบ ไม่มีใครเลยนอกจากเธอ ที่นี่ใหญ่โตมโหฬารอย่างน่ากลัว เธอวิ่งหนีอยู่พักหนึ่งแต่กลับไม่เจอประตูทางออก แต่พอคิดถึงหน้าของชายหนุ่มโหดเหี้ยมในห้องคนนั้น ทำให้เธอไม่สามารถหยุดวิ่งได้ แต่กลับทำให้เธอต้องวิ่งเร็วขึ้นเพื่อหาทางหนีออกไปจากที่นี่ แต่ที่นี่…… ทำไมถึงใหญ่ขนาดนี้? ให้ตายเถอะ! ในใจเหมือนจะแตกสลาย แต่ทันใดนั้นเธอนึกขึ้นมาได้ ประตูใหญ่! เวินเที๋ยนเที๋ยนรีบวิ่งไปที่ประตูทางออก กำลังจะก้าวเท้าไปยังประตู แต่ทันใดนั้นมีชายหนุ่มสองคนในชุดสูทสีดำได้ดักเธอไว้ “คุณผู้หญิงโปรดกลับเข้าไปเถอะครับ” เวินเที๋ยนเที๋ยนตกใจจนมือสั่น เธอกัดฟันยิ้ม ทำตัวนิ่งๆ แล้วพูดว่า “คุณผู้ชายของพวกคุณอนุญาตให้ฉันออกไปได้ เขาให้ฉันออกไปช่วยเอาของให้เขา” บอดี้การ์ดทั้งสองทำเป็นเอาหูไปนาเอาตาไปไร่ ยังคงยืนขวางประตูไว้ไม่ให้เธอออกไป “เขา เขาอนุญาตให้ฉันออกไปจริงๆ ไปช่วยเขา……” “ช่วยอะไรผมเหรอ?” ทันใดนั้นก็มีเสียงดังนั้นมาทางด้านหลังของเวินเที๋ยนเที๋ยน เวินเที๋ยนเที๋ยนตกใจสั่นไปทั้งตัว ดูเหมือนว่าเธอจะถูกจับได้แล้ว เธอถอยหลังมาสะดุดล้มไปอยู่ในอ้อมกอดของชายหนุ่ม ชายหนุ่มปล่อยหายใจแรงทะลวงเข้าไปในจมูกเธอ จี้จิ่งเชินเห็นเธออยู่ในอ้อมกอดเขา ร่างกายอันบอบบางของเธอแนบติดกับหน้าอกของเขา ใจเขาเต้นแรงไปในชั่วขณะ สักพักเขารู้สึกตัวจึงแสดงสายตารังเกียจออกมา แล้วผลักตัวหญิงสาวออกจากอ้อมกอด “คุณจะไปไหน?” เวินเที๋ยนเที๋ยนก้มหน้าลง เธอสั่นไปทั้งตัว แก้มของเธอเป็นสีชมพู ขนตางอนชวนให้น่าหลงใหลคล้ายกับผีเสื้อตัวน้อยๆ ทำให้คนอยากจะค้นหาในตัวเธอ สังเกตได้ว่าตอนนี้ในใจของจี้จิ่งเชินรู้สึกแปลกๆ เขาพยายามเพิ่มความโมโห ถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา! “คุณคิดจะหนีเหรอ?” “เปล่า ฉันแค่……” “คุณรู้ไหมว่าตระกูลจี้จะจัดการกับคนที่ไม่เชื่อฟังอย่างไร?” ตัวของเวินเที๋ยนเที๋ยนสั่นกลัว ชายหนุ่มตรงหน้าเธอนั้นโหดร้ายเหมือนปีศาจ ชายหนุ่มค่อยๆ หรี่ตาแล้วพูดว่า “เอาตัวเธอไป สั่งสอนให้เธอเชื่อฟังหน่อย” บอดี้การ์ดทั้งสองได้ยินคำสั่ง จึงรีบนำตัวของเวินเที๋ยนเที๋ยนกลับเข้าไปด้านใน “อ้า! ไม่นะ! ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้!” เวินเที๋ยนเที๋ยนกรีดร้องด้วยความหวาดกลัว แต่เรี่ยวแรงน้อยๆ ของเธอไม่สามารถเอาชนะแรงของบอดี้การ์ดทั้งสองคนได้ “พวกคุณเข้าใจผิดแล้ว! ฉันไม่ใช่เจี่ยงเนี่ยนเหยาอะไรนั่นนะ!” เธอพยายามจะอธิบายว่าเธอไม่ใช่เจี่ยงเนี่ยนเหยา แต่ไม่มีใครฟังเธอเลย บอดี้การ์ดทั้งสองรีบพาตัวเธอไปขังไว้ในห้องมืดๆ “เดี๋ยว พวกคุณ……” สองเท้าของเธอเพิ่งจะแตะลงบนพื้น เธอรีบวิ่งกลับมาเพื่อหนีออกไป บอดี้การ์ดทั้งสองจึงโผเข้าไปจับตัวเธอกลับมาขังไว้อีกครั้ง “คุณหนูเจี่ยง คุณจี้ไม่ชอบคนขัดขืน หวังว่าคุณหนูจะเข้าใจ” “ไม่ใช่ ฉันไม่ใช่……” “เพิง” เสียงปิดประตูดังขึ้น ประตูถูกปิดลง ไม่เห็นแม้แต่แสงสว่างใดๆ เวินเที๋ยนเที๋ยนตัวสั่น และเสียงของเธอก็เงียบลง ในห้องอันมืดมิดนี้ คล้ายกับว่าถูกสร้างขึ้นมาเพื่อลงโทษคนที่ไม่เชื่อฟัง เวินเที๋ยนเที๋ยนถอยหลังหลบอยู่ที่มุมห้องมืดๆ เธอนั่งลงสองมือกอดเข่าแล้วมองไปรอบๆ อย่างหวาดกลัว สิ่งที่เธอกลัวที่สุดนั่นก็คือความมืด เธอไม่ใช่เจี่ยงเนี่ยนเหยาตัวจริง และไม่รู้ด้วยว่าใครคือเจี่ยงเนี่ยนเหยา ทำไมถึงเอาเธอมาขังไว้ที่นี่ด้วย? ชายคนนั้นจะขังเธอไว้ถึงเมื่อไหร่? ความคับข้องใจเกิดขึ้นจากก้นบึ้งของหัวใจ เธอได้แต่นั่งกอดตัวเองไว้ “ทำไม ทำไมถึงได้ทำกับฉันแบบนี้? หรือว่านี่คือการลงโทษที่ฉันคิดจะขโมยโฉนดที่ดินอย่างนั้นเหรอ?” “ฉันก็แค่อยากปกป้องครอบครัวของฉันก็แค่นั้นเอง……”