บทที่004 ผู้หญิงคนนั้นไม่ได้ง่ายเลยจริงๆ

บทที่004 ผู้หญิงคนนั้นไม่ได้ง่ายเลยจริงๆ ภายในห้องหนังสือใหญ่ จี้จิ่งเชินยืนอยู่ริมหน้าต่าง ด้านนอกหน้าต่างเป็นป่าทึบ ภูเขาสูงทอดยาวติดต่อกันยืดออกไปทางด้านนอก ผืนป่าแห่งนี้ รวมไปถึงอสังหาริมทรัพย์รอบๆ และยังมีวิลล่าโบราณที่มีประวัติศาสตร์มายาวนาน ทั้งหมดนี้เป็นของจี้จิ่งเชิน หากไม่ได้รับอนุญาตจากเขา ไม่ว่าใครก็ตามเข้าไปไม่ได้เด็ดขาด ที่นี่คือราชอาณาจักรของจี้จิ่งเชิน เวลานี้ ในมือของจี้จิ่งเชินถือแก้วไวน์แดงอยู่หนึ่งใบ เขาวนแก้วไวน์อย่างช้าๆ ในแววตาลึกๆ ของเขาไม่แสดงถึงอารมณ์และความรู้สึกใดๆ ทั้งสิ้น เสื้อคลุมนอนสีดำบนตัวเขาเผยให้เห็นหน้าอกอันล่ำสัน “ประธานจี้ เราพบสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าเมื่อสิบสองปีก่อนแล้วครับ” ผู้ช่วยจงยืนก้มหน้ารายงานความคืบหน้าอยู่ด้านหลัง ดวงตาของจี้จิ่งเชินขยับเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา ผู้ช่วยจงเห็นว่าประธานจี้ไม่ได้พูดอะไร เขาเลยรายงานต่อ “สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าเอกชนที่นั้นเพิ่งจะมีชื่อเป็นทางการเมื่อสิบสองปีที่แล้ว ตอนนี้เป็นชื่อสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าเฉินซี จากการตรวจสอบที่ผ่านมาไม่ว่าจะเป็นเวลาหรือสถานที่ รายละเอียดทั้งหมดมีความสอดคล้องกับท่านประธานครับ” “เจอตัวเธอหรือยัง?” ในที่สุดจี้จิ่งเชินก็ถามออกมาด้วยน้ำเสียงที่นิ่ง “ในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าเฉินซี มีเด็กผู้หญิงที่ชื่อเทียนเทียนแค่คนเดียวเท่านั้นครับ แต่ว่าก่อนหน้านี้หนึ่งปีเธอได้ย้ายออกไปแล้วเนื่องจากครบระยะเวลาที่กำหนด ตอนนี้เธอน่าจะมีอายุประมาณสิบแปดปีครับ” จี้จิ่งเชินได้ยินชื่อเทียนเทียนชื่อนี้แล้วก็นึกถึงความหลังเมื่อครั้งก่อน ในความทรงจำลึกๆ ของเขา เสียงเล็กๆ ของเด็กผู้หญิงคนหนึ่งก็ดังขึ้นในใจ “เธอชื่ออะไร? ฉันชื่อเทียนเทียน” “พี่จิ่ง ยิ้มเยอะๆ สิ ถ้าพี่จิ่งยิ้มเยอะๆ จะทำให้คนชอบพี่จิ่งเยอะเลยนะ แต่ต่อให้พี่จิ่งไม่ชอบยิ้ม เทียนเทียนก็ชอบอยู่ดี……” “พี่จิ่ง เทียนเทียนกลัวความมืด” “ดีใจกับพี่จิ่งด้วย ที่พี่จิ่งได้เจอครอบครัวของพี่จิ่งแล้ว เทียนเทียนหวังว่าสักวันหนึ่งเทียนเทียนก็จะมีครอบครัวเป็นของตัวเองเหมือนกัน แล้วหลังจากนี้พี่จิ่งจะกลับมาเยี่ยมเทียนเทียนไหม?” จี้จิ่งเชินหลับตาลง คิดถึงเด็กน้อยฟันหลอคนนั้น ตอนนั้นเธอยังพูดจาไม่ค่อยไม่ถ้อยเป็นคำอยู่เลย พูดก็ไม่ชัด แต่เทียนเทียนคนนี้ กลับเป็นคนสำคัญที่คนหนึ่งในชีวิตของเขา ภาพของเด็กน้อยคนนั้นยังคงตราตรึงอยู่ในใจเขาตลอดมา เทียนเทียนมักจะชอบเดินตามหลังเขาค้อยๆ แล้วชอบเรียกเขาว่าพี่จิ่ง พี่จิ่งอยู่เสมอ เทียนเทียน พี่สร้างบ้านสวนให้เทียนเทียนแล้วนะ ตอนนี้น้องอยู่ที่ไหน? หากประมาณตามอายุของเธอในตอนนั้น ตอนนี้เธอน่าจะอายุสิบแปดปีแล้ว “ใช่” จี้จิ่งเชินลืมตาขึ้นมาแล้วจิบไวน์แดงที่ถืออยู่ในมือ “ตามหาเธอให้เจอให้ได้” “ครับ ท่านประธาน” พูดจบจงหลีนึกขึ้นได้ว่าเมื่อสักครู่บอดี้การ์ดได้แจ้งเขามาเรื่องหนึ่ง จงหลีลังเลอยู่พักหนึ่ง จึงตัดสินใจพูดออกมา “ท่านประธานครับ……” “ว่าอย่างไร” “คุณหนูเจี่ยงยังถูกขังอยู่ในห้องมืดครับ” จี้จิ่งเชินยิ้มมุมปาก ทันใดนั้นในหัวของเขาได้ปรากฏภาพของเธอที่กำลังตื่นตระหนกหวาดกลัว ทำให้เขาเอะใจขึ้นมา เป็นไปไม่ได้! ไม่น่าเชื่อ! ผู้หญิงคนนั้นไม่ธรรมดาเลยจริงๆ คาดไม่ถึงเลยว่าเธอจะมีผลต่อความรู้สึกของเขา! แววตาของจี้จิ่งเชินเปลี่ยนไปเป็นแววตาที่โหดร้ายทันที “คนดื้อรั้นแบบนั้น ต้องโดนตีด้วยแส้ถึงจะสำนึก” จงหลีอ้าปากค้างแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา เพื่อผลประโยชน์อำนาจและอิทธิพลแล้ว ตระกูลเจี่ยงสามารถทำได้ทุกอย่าง ยอมแม้กระทั่งบีบบังคับให้ลูกสาวเพียงคนเดียวมาแต่งงานกับประธานจี้ เหตุนี้จึงทำให้ประธานจี้ถึงได้โมโหอย่างรุนแรง จากการสำรวจข้อมูล เจี่ยงเนี่ยนเหยาคนนี้ภายนอกอาจดูเป็นผู้หญิงที่นิสัยดีคนหนึ่ง แต่จริงๆ แล้วไม่ใช่เลย ตัวตนที่แท้จริงของเธอร้ายยิ่งกว่าอะไรดี คนแบบนี้ไม่สมควรที่จะได้รับความเห็นใจเลยแม้แต่น้อย ประธานจี้ต้องชอบผู้หญิงที่ชื่อเทียนเทียนนั่นแน่เลย ถึงอย่างไรก็ตามเธอก็เป็นคนที่อยู่ข้างๆ ประธานจี้ในช่วงที่ชีวิตของประธานจี้เงียบเหงา แค่หาตัวผู้หญิงคนนั้นกลับมาได้ เจี่ยงเนี่ยนเหยาที่อยู่ในห้องมืดนั่นก็จะต้องถูกไล่ออกจากบ้านตระกูลจี้อย่างไร้ความปรานี จี้จิ่งเชินยืนอยู่ที่หน้าต่าง เขาวนแก้วไวน์แดงในมือแล้วยกขึ้นดื่ม “เจี่ยงเนี่ยนเหยา ผมจะคอยดูว่าคุณจะเก่งกาจสักแค่ไหน”