บทที่007 คุ้มค่ากับหนึ่งร้อยเจ็ดสิบล้านหรือไม่

บทที่007 คุ้มค่ากับหนึ่งร้อยเจ็ดสิบล้านหรือไม่ เวินเที๋ยนเที๋ยนกรีดร้องด้วยความกลัว สองมือปิดหน้าอกไว้ น้ำอุ่นยังคงไหลลงมารดทั่วร่างกายของเธออย่างต่อเนื่อง คิดไม่ถึงเลยว่าภายใต้ชุดเจ้าสาวที่หนาขนาดนี้ จะซ่อนหุ่นที่สวยงามแบบนี้อยู่ สายตาของจี้จิ่งเชินจ้องมองเรือนร่างของเธอโดยไม่อาจห้ามสายตาได้ ผู้หญิงคนนี้ยังคิดจะหนีอยู่อีกไหม? จี้จิ่งเชินมองด้วยสายตาโมโห เขาดึงเธอเข้ามา ร่างของทั้งสองแนบชิดติดกัน แขนยาวๆ ของเขาทั้งสองข้างได้โอบล้อมเอวของเธอ เขาสัมผัสได้ถึงผิวเรียบเนียนนุ่มๆ ฝ่ามือใหญ่ๆ ของเขาโอบที่หลังนุ่มๆ ของเวินเที๋ยนเที๋ยน สองมือลูบไล้ไปมา “อย่านะ……อย่า……” เวินเที๋ยนเที๋ยนก้มหน้าร้องไห้ จี้จิ่งเชินเอามือทั้งสองข้างดึงตัวเธอเข้ามา ร่างของทั้งสองแนบชิดติดกันยิ่งกว่าเดิม เขาเอามือจับที่ใบหน้าของเวินเที๋ยนเที๋ยน เห็นเวินเที๋ยนเที๋ยนกำลังร้องไห้อยู่ “นี่ไม่ใช่สิ่งที่คุณต้องการหรอกเหรอ?” เวินเที๋ยนเที๋ยนรีบส่ายหัวปฏิเสธ “ไม่……ไม่ใช่……” “ผมอยากจะรู้จักตัวตนที่แท้จริงของคุณ และผมก็คือสามีคุณ” จี้จิ่งเชินก้มหน้าลงจูบที่ปากของเวินเที๋ยนเที๋ยน ลิ้นของเขาเข้าไปในปากของเธอ เขาพยายามเอาลิ้นแลกลิ้น “ไม่……ฮือ ฮือ……” หากรู้ตั้งแต่แรกว่าเป็นเจี่ยงเนี่ยนเหยาแล้วต้องมาเจอกับสถานการณ์แบบนี้ เธอยินยอมที่จะถูกขังไว้ในห้องมืดดีกว่า เวินเที๋ยนเที๋ยนจะผลักตัวเขาออกไป แต่เรี่ยวแรงของเธอไม่สามารถต้านแรงของเขาได้ เธออยู่ในอ้อมกอดของจี้จิ่งเชิน ขณะที่จี้จิ่งเชินกำลังจูบเล้าโลมเรือนร่างของเธออยู่ เวินเที๋ยนเที๋ยนถูกบีบให้เงยหน้าขึ้นโดยปริยาย น้ำตาของเธอไหลรวมกับสายน้ำ พี่จิ่ง…… พี่จิ่ง……พี่อยู่ที่ไหน? จี้จิ่งเชินจูบเสร็จก็ปล่อยตัวเธอออกจากอ้อมกอด กางเกงยีนที่สวมอยู่นั้นถูกถอดออกในทันที เขาถอดเสื้อผ้าของเวินเที๋ยนเที๋ยนออกเหลือแค่ชุดชั้นในสีขาว “ไม่!” เวินเที๋ยนเที๋ยนร้องห้าม เธอพยายามขัดขืน แต่ไม่สามารถสู้แรงของจี้จิ่งเชินได้ “อย่า……อย่าทำกับฉันแบบนี้……” เธอใช้แรงทั้งหมดที่มีตีไปที่หน้าอกของจี้จิ่งเชินเพื่อขัดขืน เธอร้องไห้น้ำตาไหลลงไปพร้อมกับสายน้ำ จี้จิ่งเชินก้มหน้ามองเธอโดยที่ไม่ได้สนใจการขัดขืนของเธอเลยแม่แต่น้อย “ไม่ต้องการแบบนี้เหรอ?” เขาเอามือไปลูบไล้ที่เอวของเวินเที๋ยนเที๋ยนแล้วพูดว่า “หรือว่าแบบนี้?” จี้จิ่งเชินพูดต่อด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้งข้างๆ หูเธอ “แท้ที่จริงแล้วคุณต้องการแบบนี้ไม่ใช่เหรอ” ไม่…… ไม่ใช่…… เวินเที๋ยนเที๋ยนส่ายหัวไปมา เมื่อเห็นว่าเธอยังคงดื้อรั้น สายตาของจี้จิ่งเชินเย็นชา เขาเอามือทั้งสองดึงร่างเวินเที๋ยนเที๋ยนอย่างไร้ความปรานี เวินเที๋ยนเที๋ยนทรงตัวไม่อยู่ เธอเอามือคว้าร่างของจี้จิ่งเชินไว้ จี้จิ่งเชินยืนนิ่ง มองเธอแล้วยิ้มมุมปาก พูดขึ้นมาว่า “ดูสิ ว่าตอนนี้ใรกันแน่ที่ต้องการ?” เวินเที๋ยนเที๋ยนชะงัก เอามือออกจากร่างของเขา จี้จิ่งเชินไม่รอช้า อุ้มตัวเธอไปที่อ่างอาบน้ำ “ตอนนี้ ขอผมชื่นชมคุณหน่อยนะ ดูสิว่าจะคุ้มกับเงินหนึ่งร้อยเจ็ดสิบล้านที่ผมเสียไปหรือไม่”