บทที่012 นักบูรพาวัตถุโบราณ

บทที่012 นักบูรพาวัตถุโบราณ เวินเที๋ยนเที๋ยนนั่งอยู่บนโซฟา สักพักก็พ่อบ้านเดินเข้ามา “คุณหนูเจี่ยง คุณผู้ชายเรียกพบคุณหนูครับ” เมื่อได้ยินชื่อจี้จิ่งเชินเวินเที๋ยนเที๋ยนก็ตกใจจนตัวสั่นขึ้นมา แต่พอนึกถึงเงื่อนไขที่เธอได้ตกลงกับเจี่ยงหงซึ่งแล้ว เธอจึงลุกขึ้นแล้วเดินไปหาจี้จิ่งเชิน ภายในห้องหนังสือกว้าง จี้จิ่งเชินซึ่งยืนอยู่ที่ริมหน้าต่างห้อง ด้านนอกหน้าต่างเป็นภูเขาทอดยาว ป่าไม้อันกว้างใหญ่ ทิวทัศน์อันกว้างใหญ่นั้นแสดงให้เห็นถึงความแข็งแกร่งของจี้จิ่งเชิน เขาได้ยินเสียงเวินเที๋ยนเที๋ยนเปิดประตูเข้ามาเลยหันหลังมาดู จากนั้นสายตาของเขาก็เปล่งประกายขึ้น เวินเที๋ยนเที๋ยนหลบสายตาแล้วยืนนิ่งอยู่กับที่ จี้จิ่งเชินหัวเราะเบาๆ “ดูๆ แล้วพ่อแม่ของคุณก็อบรมคุณได้ไม่เลวนิ” เวินเที๋ยนเที๋ยนกำหมัดแน่น “คุณจี้เรียกพบฉันมีอะไรเหรอ?” จี้จิ่งเชินมองเธออย่างสงสัย ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าเขาในมือกำหมัดแน่น สีหน้าซีดเซียว “คุณกลัวผมเหรอ?” “เปล่า”เวินเที๋ยนเที๋ยนรีบตอบ จี้จิ่งเชินขมวดคิ้วขึ้น ยื่นมือไปจับหน้าเธอเงยขึ้นมา “มองหน้าผมสิ” เวินเที๋ยนเที๋ยนทำตาเลิ่กลัก สุดท้ายก็จ้องไปที่ใบหน้าของจี้จิ่งเชิน จี้จิ่งเชินขยับตัวเข้าไปใกล้ แม้ว่าเขารู้อยู่แก่ใจว่าผู้หญิงคนนี้กำลังแสดงละครตบตาเขาอยู่ นัยน์ตาเขาเปล่งประกายราวมีดวงดาวอยู่ในนั้น จี้จิ่งเชินขยับเข้าไปใกล้ๆ…… “คุณจี้!”เวินเที๋ยนเที๋ยนพูดแทรก จี้จิ่งเชินหยุดชะงักลง ร่างทั้งสองใกล้ชิดกันมาก ริมฝีปากทั้งสองสัมผัสกัน จนกระทั่งเขาได้กลิ่นหายๆ หอมๆ ของเวินเที๋ยนเที๋ยน เขาเป็นอะไรไป? จี้จิ่งเชินขมวดคิ้วขึ้น แล้วรีบผลักตัวเวินเที๋ยนเที๋ยนออก! เขาหันหลังให้เวินเที๋ยนเที๋ยน “ออกไป! ผมไม่อยากเห็นหน้าคุณ” เขาเป็นคนที่อยากเจอเธอเอง และอยู่ๆ ไม่อยากเจอซะอย่างนั้น แต่ไม่เห็นหน้าเธอก็ดีเหมือนกัน เวินเที๋ยนเที๋ยนเดินออกจากห้องไปอย่างไม่ลังเล ผ่านไปครู่หนึ่ง จี้จิ่งเชินรู้สึกว่าเงียบๆ เขาเลยหันหลังกลับไปมอง กลับพบว่าเธอออกไปแล้ว ไปแล้วเหรอ? จี้จิ่งเชินเกิดความโมโหขึ้นภายในใจ แค่บอกให้ออกไปก็ออกไปแล้วเหรอ? ผู้หญิงคนนี้เชื่อฟังดีจริงๆ ! เขาหรี่ตาลง จากนั้นก็เอามือกดสัญญาณโทรศัพท์หาจงหลี “จงหลี เดี๋ยวจะไปบริษัทนะ!” เวินเที๋ยนเที๋ยนเดินออกมาจากห้องหนังสือ จากนั้นสายตาเธอถูกดึงดูดด้วยภาพวาดวัตถุโบราณมากมาย “นี่ใช่ภาพวาดของเว็บสเตอร์นิ ” ภาพวาดเหล่านี้ได้ดึงดูสายตาเธอ เธอเดินดูภาพไปตลอดทางอย่างช้าๆ ยิ่งดูทำให้เธอยิ่งตกใจ! ระเบียงทางเดินมีภาพวาดมากกว่าสิบภาพ ภาพวาดบางภาพก็ถูกประมูลมาจากเมืองนอกในมูลค่ามากกว่าหมื่นล้าน บางภาพก็ดูเหมือนเป็นภาพวาดธรรมดาทั่วไป แต่ภาพวาดทั้งหมดล้วนเป็นภาพวาดที่ตกทอดมาจากทศวรรษที่แล้วทั้งสิ้น เวินเที๋ยนเที๋ยนเดินตามทางเรื่อยๆ จนไปถึงห้องรับแขก สายตาของเธอสะดุดหันไปเห็นโต๊ะที่อยู่ในมุมห้อง เธอถลึงตามองด้วยความตกใจ “นี่คือ……หินกดกระดาษหงหยวนนิ!” เธอเดินเข้าไปอย่างใจจดใจจ่อ ก้มลงมองกระดาษสีเขียวมรกตที่วางอยู่บนโต๊ะ หินกดกระดาษสีเขียวรวมตัวเข้าด้วยกัน มันถูกแกะสลักมาจากหยกทั้งชิ้นโดยมีมังกรสีเขียวอยู่ด้านบน คล้ายกับจะออกมาโลดเล่นได้ เวินเที๋ยนเที๋ยนหยิบมันขึ้นมาดูอย่างระมัดระวัง เธอชอบศึกษาเกี่ยวกับวัตถุโบราณ เธอมีความฝันอยากจะเป็นนักบูรพาวัตถุโบราณ