บทที่013 บ้านที่เต็มไปด้วยวัตถุโบราณ

บทที่013 บ้านที่เต็มไปด้วยวัตถุโบราณ ในขณะนี้เวินเที๋ยนเที๋ยนได้เห็นวัตถุโบราณมากมาย เธอเหมือนปลาที่ว่ายน้ำอยู่ในมหาสมุทร มองไปรอบๆ ด้วยความตื่นเต้น มองไปจับไป วัตถุโบราณเหล่านี้มีมาตั้งแต่สมัยสามก๊ก และยังมีในสมัยราชวงศ์ตอนปลาย ของพวกนี้อยู่ภายในห้องรับแขกมากกว่าสิบชิ้น และใบเสนอราคาของแต่ละชิ้นมีมูลค่ามากกว่าสิบล้าน เวินเที๋ยนเที๋ยนสายตาลุกวาว ทันใดนั้นเธอหันไปเห็นทองสัมฤทธิ์ฟางจุนที่วางอยู่บนมุมโต๊ะ! ซึ่งมีความสูงมากกว่าครึ่งเมตร คอยาว เท้ากลม ทั้งสี่ด้านตกแต่งด้วยลายมังกรขาเดียว ประติมากรรมรอบๆ ของหัวมังกร ก่อนหน้านี้เวินเที๋ยนเที๋ยนเคยเห็นทองสัมฤทธิ์ฟางจุนชิ้นนี้ในทีวี เป็นตัวอย่างทองสัมฤทธิ์ที่มีอยู่ในคลังทองสัมฤทธิ์ที่เอามาหล่อรวมไว้ด้วยกัน เป็นงานที่ประณีตละเอียดอ่อน รวมทั้งเป็นการหล่อทองสัมฤทธิ์ขึ้นสูง เวินเที๋ยนเที๋ยนจำได้ว่าครั้งล่าสุดในทีวีใบเสนอราคามูลค่ามากกว่าห้าร้อยล้าน…… เธอเดินมองด้วยสายตาลุกวาว ยื่นมือไปจับแต่ก็ดึงมือกลับมา ของล้ำค่าแบบนี้จะเอามือไปแตะสุ่มสี่สุ่มห้าไม่ได้ เธอมองไปรอบๆ เห็นแม่บ้านเดินอยู่ เธอจึงรีบวิ่งไปหาแม่บ้าน “คุณพ่อบ้าน คุณพ่อบ้าน!” แม่บ้านได้ยินเสียงเรียกของเธอจึงหันกลับมาถามว่า “คุณหนูเจี่ยงมีอะไรเหรอครับ?” ใบหน้าเขาดูเฉยเมย ไม่มีอารมณ์และความรู้สึกใดๆ แต่เขาก็ตั้งใจทำงานอย่างเต็มที่ เวินเที๋ยนเที๋ยนนึกถึงใบหน้าของสองบอดี้การ์ดที่จับเธอไปขังไว้ในห้องมืดนั้นแล้วช่างต่างกับคนนี้มาก “มีถุงมือไหมคะ?” “มีครับ เดี๋ยวผมจะไปเอามาให้นะครับ” พูดจบเขาก็เดินออกไปเอาถุงมือ “เดี๋ยวก่อน!” เวินเที๋ยนเที๋ยนเรียกให้เขาหยุดแล้วถามต่อ “ฉันสามารถเข้าดูวัตถุโบราณในห้องได้หรือเปล่า?” เธอชี้ตรงไปที่โต๊ะที่วางทองสัมฤทธิ์ฟางจุน “ได้ครับ ของพวกนั้นเอามาตั้งโชว์ให้ดูอยู่แล้วครับ” เมื่อพ่อบ้านเดินออกไปเวินเที๋ยนเที๋ยนก็ดีใจขึ้นมาทันที เธอเดินเข้าไปดูทองสัมฤทธิ์ฟางจุนด้วยความตื่นเต้น ไม่นาน พ่อบ้านก็นำถุงมือสะอาดคู่หนึ่งมาให้เธอ เธอสวมถุงมือและดูวัตถุโบราณด้วยความตื่นเต้น พ่อบ้านหันไปมองเธอ ดูไปดูมาเธอก็ยังนิสัยเด็กอยู่เหมือนกัน แก้มที่แดงปริ่ม สองมือสวมถุงมือแล้วลูบไปมาที่ทองสัมฤทธิ์ฟางจุนอย่างตื่นเต้น ถึงอย่างไรก็ตามเขาก็ดูออกว่าผู้หญิงคนนี้ไม่ได้มีเจตนาอื่นแอบแฝง สายตาคู่นั้นที่มองเธอเป็นหญิงสาวขาวบริสุทธิ์ คิดไปคิดมา จากนั้นเขาก็เดินเอาเอกสารที่อยู่ในมือเข้าไปในห้องหนังสือ จี้จิ่งเชินกำลังนั่งดูเอกสารของบริษัทอยู่ภายในห้อง ถึงแม้ว่าช่วงนี้เขาไม่ได้เข้าไปบริษัทด้วยตัวเอง แต่ในทุกๆ วันเขาก็ใช้เวลาดูข้อมูลอยู่บ่อยๆ พ่อบ้านได้ยื่นเอกสารให้เขา จากนั้นยืนลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดขึ้นมาว่า “เมื่อสักครู่คุณหนูเจี่ยงให้ผมไปเอาถุงมือมาให้ ตอนนี้เธอกำลังสำรวจทองสัมฤทธิ์อยู่ที่ห้องรับแขกครับ” จี้จิ่งเชินถามกลับว่า “เธออยากได้เหรอ?” “ผมคิดว่าคุณหนูเจี่ยงมีความสนใจทางด้านโบราณวัตถุครับ” จี้จิ่งเชินเงยหน้าขึ้น ก่อนหน้านี้ในข้อมูลส่วนตัวของเธอไม่ได้พูดถึงเรื่องนี้นิ “เธออยากจะทำอะไรก็ตามใจเธอก็แล้วกัน แต่ให้คนจับตามองเธอไว้ก็พอ” “ครับ คุณผู้ชาย” เมื่อพ่อบ้านเดินออกไป จี้จิ่งเชินก็ก้มหน้าอ่านเอกสารต่อ แต่อ่านเท่าไหร่ก็ไม่รู้เรื่อง เพราะใจของเขาตอนนี้คิดแต่เรื่องของเวินเที๋ยนเที๋ยน ผู้หญิงคนนั้นชอบเล่นโบราณวัตถุเหรอ? งานอดิเรกนี้ทำไมถึงไม่ปรากฏในข้อมูลของเธอ แต่เมื่อนึกถึงใบหน้ากลมๆ ของเธอที่กำลังตั้งใจสำรวจทองสัมฤทธิ์นั้นแล้วก็…… จะเป็นไปได้อย่างไร? เขาครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง สุดท้ายก็ตัดสินใจเดินออกจากห้องไป