บทที่ 99 ทรมาณคน（1）

บทที่ 99 ทรมาณคน（1） หลินเวยมี่เลิกคิ้วมองไปที่เขา มุมปากของเธอยิ้มอย่างแข็งแกร่ง “ฉันเกรงว่าคนที่ควรเป็นห่วงก็คือคุณเอง ? ถ้านี่ของคุณเสียเเล้วเป็นเรื่องทั้งชีวิตนะ ส่วนฉันก็จะแตกต่างกัน” “ตราบใดที่ฉันอยากจะได้ ยังจะกลัวไม่มีอีกหรอ?” ฉู่เฉินซีได้ยินดังนั้น ใบหน้าของเขาก็มืดครึ้มลงทันที มือท