ตอนที่10 การเยี่ยมเยียนของพี่ชาย

ตอนที่10 การเยี่ยมเยียนของพี่ชาย ช่วงแรกที่อำนาจการทหารของเฉินเฮ่าถูกเรียกคืนไปนั้น ได้ยินมาว่ารัชยาทผู้นี้เป็นคนกราบทูลต่อฮ่องเต้ ฉะนั้นตอนนี้ที่เขาโมโหอย่างรุนแรง ก็คงไม่ได้ทำให้รัชทายาทยังดีอยู่เป็นแน่ เพียงแต่คิดไม่ถึงว่า เขาจะกล้าทะเลาะกับรัชทายาทในราชสำนัก นั่นคือคนที่มีแต่กล้ามเนื้อไม่มีสมองอย่างแท้จริง เขาไม่มาก็ดี เหลียงซีนปล่อยตัวอย่างสบาย ไม่มีคนรบกวนนางและก็ไม่มีคนมารังแกนาง นางถึงจะสามารถไตร่ตรองอย่างถี่ถ้วนได้เกี่ยวกับเรื่องราวในวันข้างหน้า อีกไม่กี่วันต่อมา ขณะที่ชิวยั่วยกอาหารออกมาจากในครัว เมื่อเข้ามาถึงในห้องก็เอ่ยขึ้นอย่างมีลับลมคมใน “พระชายาเอก เมื่อค่ำวานนี้ท่านอ๋องกลับมาแล้วเพคะ รุ่งเช้าวันนี้เจ้านายก็มาที่ตำหนักเช่นกัน ตอนนี้ทั้งสองคนยังไม่มีใครออกมาจากห้องหนังสือเลยเจ้าคะ” ที่ชิวยั่วเอ่ยขึ้นว่าเจ้าน่าย นั่นก็คือเหลียงต้ง พี่ชายของเหลียงซีน แต่ว่าเขามาถึงที่นี่ทำไมกัน “ทำไมท่านพี่ถึงมาที่นี่ละ หรือว่าได้ยินเรื่องราวที่เกิดขึ้นกับข้าแล้ว” เหลียงซีนขมวดคิ้วอย่างสงสัย “น่าจะไม่ใช่นะเจ้าคะ บ่าวไม่เคยพูดออกไปเลยนะเจ้าคะ” ชิวยั่วรีบชี้แจงขึ้นมาทันที แม้จะคาดเดาไม่ได้ว่าเหลียงต้ง มาเพื่องเรื่องอันใด แต่เหลียงซีนกลับไม่มีความคิดที่จะออกไปพบเขาเลย อย่างแรกก็คือเพราะสถานะของนางในตอนนี้ สองก็คือนางทำร้ายคนในครอบครัว เพราะเรื่องราวของนางและเฉินเฮ่า แต่คาดไม่ถึงว่าเหลียงต้งกลับร้อนอกร้อนใจวิ่งออกมาจากห้องหนังสือมาจนถึงที่นี่ ความเร็วของเขานั้นรวดเร็วยิ่งนัก เหลียงซีนยังไม่ทันได้เตรียมตัวตั้งรับ เขาก็ก้าวข้ามประตูเข้ามา เหลียงต้งจับไหล่ของเหลียงซีนอย่างกังวล บนใบหน้าล้วนเต็มไปด้วยความห่วงใย “น้องซีน ร่ายกายของเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง ข้าได้ยินมาว่าอ๋องเซงปฏิบัติต่อเจ้าอย่างโหดร้ายทารุณไม่หยุด มีเรื่องอันใดเกิดขึ้นหรือ” สีหน้าของเหลียงซีนนั้นเปลี่ยนไปทันที เขารู้ได้อย่างไรว่านางนั้นถูกเฉินเฮ่าทำร้ายอย่างโหดร้ายทารุณ “พี่ต้งข้าสบายดีเจ้าคะ ไม่เคยถูกทารุณ บาดแผลบนร่างกายเป็นเพียงตอนที่ข้าโล้ชิงช้าแล้วพลักตกลงมา เรื่องนี้เป็นใครกันที่เอ่ยกับท่าน” เหลียงซีนไม่เคยนำเรื่องของตนเองบอกกับครอบครัวเลย ทำไมพี่ชายของนางถึงรู้เรื่องนี้ได้ “ตอนที่ข้าเพิ่งออกมาจากห้องหนังสือของอ๋องเซง เซียงสู่สาวใช้ของเหลียงอินบอกกับข้าว่า เจ้าอยู่ในตำหนักอ๋องเซงนั้นได้รับความโหดร้ายทารุณ ข้าเป็นพี่ชายของเจ้าจะไม่ให้เป็นห่วงได้อย่างไร น้องซีนตั้งแต่เด็กจนโต เจ้าไม่ให้พวกเราเป็นกังวลเลย” เดิมทีก็คือการก่อกวนอีกครั้งของเหลียงอิน ที่นางทำในครั้งนี้ คืออยากจะให้เฉินเฮ่านั้นเข้าใจผิดว่านางนั้นนำเรื่องที่ไม่ได้รับความเป็นธรรมในตำหนักอ๋องเซงแห่งนี้ ไปบอกกล่าวกับครอบครัวของตน เพื่อให้ครอบครัวจัดการกับเขา เหลียงซีนยิ้มอย่างเย้ยหยัน ในเมื่อนางจะเล่นสนุก งั้นก็เล่นสนุกให้พอเถอะ แม้ว่าไม่ใช่เพื่อตนเอง ก็เพื่อทวงคืนความยุติธรรมให้กับเจ้าของร่างเดิม เมื่อหันกลับไป นางก็เปลี่ยนเป็นอ่อนโยนทันที “พี่ต้ง วางใจเถอะเจ้าคะ ทางเดินนี้ข้าเป็นคนเลือกเอง ผลลัพธ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้น ข้าก็จะรับด้วยตนเองเจ้าคะ ส่วนท่านพ่อท่านแม่คงต้องฝากให้พี่ต้งและพี่สาวดูแลแล้ว” เหลียงต้งไม่ลดความพยายามที่จะมองนาง “น้องซีน เจ้าช่างดื้อรั้นเหลือเกิน ตอนที่เจ้ากรีดข้อมือตนเองต่อหน้าป้ายบรรพบุรุษ เจ้ารู้หรือไม่ท่านแม่ป่วยอยู่หนึ่งเดือนเต็มๆ ตอนนี้อยู่ที่ตำหนักอ๋องเซงได้รับความอัปยศอดสู เจ้ายังจะไม่กลับบ้านไปพร้อมพี่ชายอีก ทุกคนที่บ้านล้วนเป็นห่วงเจ้า ” นางรู้ดี ในใจของนางล้วนรู้ดี แต่นางไม่สามารถกลับไปเช่นนี้ได้ ทั่วร่างกายของนางนั้นเต็มไปด้วยบาดแผล จากการถูกทรมานในตำหนักอ๋องเซง ยังมีเหลียงอินที่วางกับดักให้นางตกลงไป นางจะต้องตอบแทนคืนไปอย่างสาสมเช่นกัน ชดใช้พวกเขายังต้องชดใช้ หากคิดที่จะหลบหนี ก็หลบไม่พ้น “พี่ต้ง จากวันที่ข้าแต่งเข้ามาที่ตำหนักอ๋องเซงนั้น ข้าไม่เคยนึกเสียใจเลยเจ้าคะ ชั่วชีวิตของข้า อ๋องเซงคือคนที่ข้ารักที่สุด เหมือนดั่งเช่นที่ท่านรักองค์หญิงหงยี่ ไม่อาจจะปล่อยมือไปได้ จริงไหมเจ้าคะ” เหลียงซีนแสร้งยกมือขึ้นลูบบนใบหน้าที่แห้งกร้านของตน ฝืนใจพูดคำพูดเช่นนี้จนนางแทบอยากจะอ้วกออกมาแล้ว ทว่าหากนางไม่พูดเช่นนี้ออกไป เหลียงต้งก็คงพานางออกไปจากที่นี่ แล้วความอัปยศที่นางได้รับไปนั้นจะถูกชดใช้คืนได้อย่างไร นางรู้ดี เหลียงต้งสามารถที่จะปล่อยนางไปก่อนดังเช่นในวัยเด็ก แต่ขณะนี้ นอกประตูมีร่างผู้คนที่เงียบเชียบยืนอยู่เป็นนาน ใบหน้าที่เยือกเย็นดูไม่ยินดียินร้าย กลับมีความซึ่งใจนิดๆโผล่ออกมา เดิมเขาอยากจะเข้าไปดูว่า เหลียงซีนนั้นจะฟ้องเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นกับคนในครอบครัวหรือไม่ กลับได้ยินคำชี้แจงของนางที่ฟังดูสะอิดสะเอียน ที่น่าประหลาดใจยิ่งกว่าคือ เขากลับไม่มีความรู้สึกที่ไม่พอใจเลยสักนิดเดียว แต่กลับรู้สึกแปลกไปเล็กน้อย จูยฟงรีบวิ่งตามออกไป “ท่านอ๋อง ตอนนี้พวกเราจะไปที่ใดกันขอรับ” เฉินเฮ่าไขว้มือไว้ที่ด้านหลัง คิดแล้วพูดว่า “ไปตึกล่ออินหาน้องอิน” ตอนนี้ในใจของเขากำลังมีความสับสนบางอย่างเกิดขึ้น จำเป็นต้องไปหาน้องอิน สิ่งนี้จึงสงบลงได้ คำพูดที่สตรีผู้นั้นเอ่ยขึ้นเมื่อครู่ ไม่ใช่เรื่องจริงอย่างแน่นอน ต่อหน้าของเหลียงต้งจึงตั้งใจพูดออกมาเช่นนั้น ตึกเจวหยางอยู่ทางทิศใต้ ตึกล่ออินอยู่ทางทิศเหนือ หนึ่งเหนือหนึ่งใต้นั้นสามารถเห็นได้อย่างชัดว่า คนทั้งสองนั้นไม่ได้เป็นห่วงเป็นใย รักใคร่กลมเกลียวกันเพียงใด เฉินเฮ่าเพิ่งจะเดินถึงหน้าประตูของตึกล่ออิน ก็ได้ยินเสียงร้องไห้ของเซียงสู่ดังออกมาจากด้านใน “พระชายาเรองเจ้าคะ ท่านรีบลงมาเถอะเจ้าคะ ถ้าท่านเป็นอะไรไป ท่านอ๋องจะทำอย่างไรเพคะ คนที่ดีอกดีใจเป็นที่สุดก็คือคนที่ทำร้ายท่านผู้นั้นนะเจ้าคะ” เฉินเฮ่าจึงขมวดคิ้วขึ้น รับรู้ได้ถึงความอึดอัดที่รุนแรงเกิดขึ้น เมื่อพังประตูเข้าไปก็พบว่าเหลียงอินผูกคอตายกับคานห้อง บนร่างกายที่สวมชุดไว้ทุกข์สีขาวนั้น ขับให้นางดูน่าสงสารเวทนาเป็นอย่างยิ่ง “น้องอิน น้องอิน ยังไม่รีบไปตามหมอหลวงมาอีก” เฉินเฮ่าเอ่ยคำรามขึ้นอย่างดุดัน พร้อมกับอุ้มเหลียงอินไปยังเตียงนอน ในเวลานั้นเหลียงอินที่อยู่ในอ้อมกอดของเฉินเฮ่าก็ได้สติขึ้นมา ที่สัมผัสได้ว่ามีลมหายใจที่แผ่วเบาเพียงใด “ท่านอ๋อง ข้า ขอโทษ ร่างกายของข้าไม่อาจอดทนกับความแค้นของพระชายาเอกได้อีกต่อไปแล้ว ขอให้ท่านปล่อยให้ข้าจากไปอย่างสะอาดบริสุทธิ์ด้วยนะเจ้าคะ” มองเห็นเหลียงอินร้องอย่างเสร้าใจ เฉินเฮ่ารู้สึกเจ็บปวดอย่างมาก “น้องอิน ถ้าเจ้าตายในตอนนี้ นั้นจะไม่เป็นการทำให้คนผู้นั้นยิ่งรู้สึกดีใจเกินไปหรือ เจ้าวางใจ เรื่องนี้ข้าจะไม่ปล่อยให้เจ้าเสียหายโดยเปล่าประโยชน์เป็นแน่ ข้าจะต้องให้นางชดใช้เจ้าอย่างสาสม”