ตอนที่11 ขังในคุกใต้ดิน

ตอนที่11 ขังในคุกใต้ดิน เหลียงอินที่ดูปลื้มอกปลื้มใจนั้น ก็เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเจือสะอื้น “แต่ว่าวันนี้พี่ต้งมาที่นี่ ต้องเป็นเพราะพี่ซีนเรียกมาเพื่อจัดการกับข้าแน่นอนเจ้าคะ ท่านอ๋องข้ากลัวเหลือเกินเจ้าคะ” สายตาของเฉินเฮ่านั้นปรากฏความเย็นชาออกมา แล้วเอ่ยปลอบใจขึ้น “ไม่ต้องกลัว พี่อยู่ที่นี่ ไม่มีใครกล้าที่จะแตะต้องเจ้าแม้ปลายผม” สตรีผู้นั้นช่างน่ารำคาญเสียจริง ชอบพูดว่ารักชีวิตตัวเอง พริบตาเดียวก็ให้คนในครอบครัวตนเองมาจัดการกับน้องอิน หากว่าน้องอินเส้นผมร่วงแม้แต่เส้นเดียว เขาไม่ปล่อยเหลียงซีนไปอย่างเด็ดขาด เมื่อคิดถึงตรงนี้ เฉินเฮ่าก็รู้สึกว่าเหลียงซีนนั้นเต็มไปด้วยเล่ห์เหลี่ยม เอ่ยปลอบใจเหลียงอินเพียงไม่กี่คำ ก็รีบออกมาที่ตึกเจวหยางทันที เขาอยากจะรู้ว่า สตรีผู้นี้และพี่ชายของนางนั้น จะสนทนาเรื่องอะไรกัน ในเวลานั้นเหลียงต้ง กำลังมอบคัมภีร์ศิลปะการต่อสู้ที่ล้ำค่าเล่มหนึ่งให้แก่เหลียงซีน นี่เป็นคัมภีร์ล้ำค่าที่สืบทอดกันมาตั่งแต่บรรพบุรุษของเรือนเหลียง แต่เรือนเหลียงก็อาศัยคัมภีร์เล่มนี้ในการเป็นครอบครัวขุนนางนายพล เพื่อเป็นหยาดเหงื่อและแรงงานของประเทศนันยวน เหลียงซีนอยากจะแข็งแกร่งขึ้น ก็จะต้องฝึกฝนศิลปะการต่อสู้ เช่นนี้ถึงจะสามารถปกป้องตนเองได้ ดังนั้นคัมภีร์ศิลปะการต่อสู้เล่มนี้ช่างมาถึงได้ถูกเวลา “น้องซีน เจ้าไม่มีพื้นฐานด้านการต่อสู้เลย ในสถานที่ไม่มีคนคอยแนะนำ ไม่สามารถฝึกฝนอย่างสะเปะสะปะ มิเช่นนั้นจะทำให้ธาตุไฟเข้าแทรกได้ง่าย” เหลียงต้งเอ่ยตักเตือนอย่างเคร่งครัด “ข้ารับทราบเจ้าคะ” เหลียงซีนพยักหน้ารับ แล้วมองไปยังเขาอย่างจริงจรัง “ท่านพี่ เรื่องของข้าที่เกิดขึ้นในตำหนักนี้ ขอท่านอย่าได้บอกกล่าวแก่ท่านพ่อท่านแม่นะเจ้าคะ ข้าไม่อยากให้พวกท่านกังวลใจ” เหลียงต้งเงียบขรึมไปเป็นเวลานาน ก่อนที่จะเอ่ยขึ้น “ดี แต่เจ้าต้องรับปากข้าว่าจะดูและตนเองให้ดี หลังจากนั้นข้าจะเชิญท่านหมอมาดูรักษาอาการบาดเจ็บของเจ้า” เมื่อพูดเรื่องรักษาอาการบาดเจ็บ เกรงว่าจะไม่ใช่เรื่องง่าย เฉินเฮ่าคงไม่อนุญาตให้มีท่านหมอมารักษาอาการบาดเจ็บของนางโดยเด็ดขาย หากให้เขารู้เรื่องละก็ อาจจะลงโทษนางอย่างโหดเหี้ยมมากขึ้นก็เป็นได้ เมื่อเหลียงซีนกำลังจะปฏิเสธออกไป ด้านนอกประตูก็มีเสียงที่ดุดันดังขึ้นมาทันที “ว่าอย่างไรหรือ ท่านผู้นำองครักษ์รังเกียจท่านหมอในตำหนักของข้าไม่ดีพอใช่หรือไม่ หรือว่าอยากที่จะก้าวกายเรื่องราวในตำหนักของข้า เฉินเฮ่าเดินเข้ามาพร้อมใบหน้าที่บูดบึ้ง เหลียงต้งรู้เรื่องร่างกายได้รับบาดเจ็บของเหลียงซีนแล้ว หากว่าเขามาช้ากว่านี้อีกก้าวเดียว บางทีอาจจะนำตัวนางกลับไปยังเรือนเหลียงแล้วเป็นได้ ถ้าหากเป็นเช่นนี้ ท่านอ๋องที่มีหน้าตาสง่าผ่าเผยเช่นเขานั้นอาจจะถูกผู้คนมากมายหัวเราะเยาะเอาได้ เรื่องนี้จะเกิดขึ้นไม่ได้อย่างเด็ดขาด เหลียงต้งเมื่อพบกับเฉินเฮ่า ก็ข่มความโกรธที่มีภายในใจไว้ หากไม่ติดว่าเขาเป็นถึงท่านอ๋อง ก็คงไม่ต้องหน้าชื่นอกตรมเช่นนี้ “ท่านอ๋อง ข้าน้อยย่อมไม่กล้าที่จะยุ่งเรื่องราวในตำหนักของท่านอย่างแน่นอน แต่เรื่องของอาการป่วยของน้องสาว ข้าเพียงอยากฟังจากปากของท่านหมอจึงจะวางใจ และกลับไปชี้แจงกับท่านพ่อได้” จริงอย่างที่คิดไว้ ที่เหลียงต้งมาในวันนี้ก็เพื่อหนุนหลังเหลียงซีน จึงกล้าที่กล้าเถียงกับเขา สายตาของเฉินเฮ่านั้นเย็นยะเยือก เขาคือลูกที่ได้รับความโปรดปราน เป็นลูกชายของกฮ่องเต้ แล้วเหลียงต้งผู้นี้คือใครกัน “ท่านผู้นำองครักษ์ ที่นี้คือตำหนักของข้า เหลียงซีนคือพระชายาเอกของข้า นางจะดีหรือร้ายยังไงก็ไม่ใช่เรื่องที่ท่านจะยุ่งเกี่ยวได้ ท่านไปได้แล้ว” เฉินเฮ่าชี้มือไปที่ประตู แล้วเอ่ยขึ้น “จูยฟง ฉูยั่ว ส่งแขก” เหลียงต้งหอบหายใจสะท้อนถี่จนหน้าอกกระเพื่อมด้วยความโกรธ สองมือกำแน่น ดูเฉินเฮ่าโหดเหี้ยมเช่นนี้แล้ว เห็นได้ว่าแต่ละวันที่เหลียงซีนอยู่ในตำหนักอ๋องไม่ได้ดีนัก น่าเสียดายที่เขาเป็นเพียงผู้นำองครักษ์ เรื่องนี้ยังต้องคิดให้รอบคอบเสียก่อน ไม่อาจบุ่มบ่ามได้ “ท่านพี่ ท่านกลับไปเถอะ ช่วยฝากความคิดถึงไปถึงท่านพ่อท่านแม่ด้วยนะเจ้าคะ” เหลียงซีนค่อยๆยิ้มออกมา เหลียงต้งหันกลับมามองครั้งแล้วครั้งเล่า จึงออกจากตำหนักอ๋องนี้ไปอย่างอาลัยอาวรณ์ เมื่อรอให้เหลียงต้งจากไปแล้ว เฉินเฮ่าก็ก้าวเท้าพุ่งปราดไปข้างหน้า บีบที่กรามของเหลียงซีนเอาไว้แน่น เจ็บจนนางขมวดคิ้วแน่น “สตรีที่เหี้ยมโหดเช่นเจ้า คิดไม่ถึงว่าจะกล้าขอความช่วยเหลือจากครอบครัว ยังไงก็จะต้องให้น้องอินตายไปให้ได้ เจ้าถึงจะมีความสุขใช่หรือไม่” เฉินเฮ่ามองนางอย่างเคียดแค้น เหลียงซีนจบลงบนมือของเขา แล้วเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ไม่ชัดเจน “น้องอินคือน้องสาวของข้า ข้าจะอยากให้นางตายได้อย่างไร” “เจ้ายังจะปากแข็งอยู่อีก” เฉินเฮ่าขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน แล้วเพิ่มแรงบนมือขึ้น แรงกายของเหลียงซีนนั้นไม่อาจสู้กับเฉินเฮ่าได้ ขนาดใช้แรงกายทั้งหมดที่มี ก็ยังไม่สามารถดิ้นหลุดออกมาได้ นางถูกบีบบังคับให้เงยหน้าขึ้น แววตาที่เหี้ยมโหดในดวงตาที่ใสเหมือนกับแสงจันทร์คู่นั้นเพ่งมองยังเฉินเฮ่า ในดวงตาที่ดำขลับนั้นเปิดเผยความโกรธแค้นและไอสังหารออกมา เฉินเฮ่าแต่ไหนแต่ไรมานั้นไม่เคยมีผู้ใดใช้สายตาเช่นนี้มอง และไม่มีใครกล้าที่จะมองเขาเช่นนี้ แต่ว่า สายตาเช่นนี้นั้น กลับทำให้เขารู้สึกคลายความหนักแน่นลงเล็กน้อย หรือแม้กระทั่งความเย็นชา เขาค่อยๆ ปล่อยมือที่บีบเหลียงซีนออกทีละน้อย นางจึงคล้ายกับหุ่นฟาง ไร้เรี่ยวแรงล้มลงบนเตียงนอน “พระชายาเอก” ชิวยั่ววิ่งปรื๋อขึ้นไป ปกป้องเหลียงซีนอย่างแน่นหนา หลังจากนั้นก็มองไปยังเฉินเฮ่าอย่างไม่ลดละ “ขอท่านอ๋องโปรดตรวจสอบ พระชายาเอกไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับบ่าวคนนั้นจริงๆเจ้าคะ บ่าวขอเอาชีวิตบ่าวรับประกันเจ้าคะ” เฉินเฮ่าหัวเราะอย่างดูถูกออกมา “เจ้าคิดว่าเจ้าคือใคร ชีวิตของเจ้ามีค่าเท่ากับเงินสักเท่าไหร่กัน” เหลียงซีนใช้แรงยันร่างกายขึ้นมา ไม่มีเรี่ยวแรงอ่อนแอเช่นนี้คล้ายกับดอกมะลิที่ไม่มีความมั่นคงใดๆเลย “เฉินเฮ่า ท่านช่างโง่เขลาจริงๆ สมองของท่านถูกสุนัขกินไปแล้วเหรอ เพียงตรวจสอบสักนิด ก็จะทราบว่าบ่าวผู้นั้นคือคนของใคร ท่านจะต้องให้ข้าตายให้ได้ ข้าก็ไม่มีอะไรจะพูด” สตรีผู้นี้กล้ากว่าที่คิดที่พูดเช่นนี้กับตน และยังกล้าบอกว่าตนนั้นช่างโง่เขลา เฉินเฮ่านั้นโกรธจัดอย่างมาก “เจ้าหมายของเจ้านั้นคือ ตัวน้องอินเองที่สบคบกันกับบ่าวผู้นั้น ตั้งใจที่จะถูกข่มเหง หลังจากนั้นก็โยนความผิดให้กับเจ้าอย่างนั้นหรือ”