บทที่472 เจ้าเก่งมากเลย1

บทที่472 เจ้าเก่งมากเลย1 แต่ว่า มีเพียงฮูหยินรองที่ไม่ลืมว่ายังมีซินเหยาอยู่ “เจ้าไม่เป็นไรใช่ไหม?”น้ำเสียงอ่อนโยนที่ถามด้วยความห่วงใย ถ้าไม่ฟังดีๆคงจะไม่มีใครรู้ “ตึก!”ซินเหยาคุกเข่าลงทางเดินหิน “ขออภัยฮูหยินรอง เมื่อกี้เพราะเหตุเร่งด่วน บ่าวถึงได้กำเริบ ขออภัยฮูหยินที่บ่าวพูดจาบังอาจ!”นางรู้ว่า