ตอนที่12 เล่ห์ร้ายเล่ห์ลับ

ตอนที่12 เล่ห์ร้ายเล่ห์ลับ เหลียงซีนยิ้มออกมา“สิ่งนี้ก็ไม่ใช่ที่จะเป็นไปไม่ได้” แต่ว่า เขากลับไม่เชื่อ“น้องอินเพื่อให้ร้ายเจ้า จึงใช้พรหมจารีของตนเป็นเดิมพัน ข้าไม่มีทางเชื่อ เล่ห์ร้ายที่น่าสะอิดสะเอียนเช่นนี้ มีเพียงคนอย่างเจ้าที่คิดเช่นนี้ออกมาได้” เดิมทีแล้ว ในใจของเฉินเฮ่า นางก็คือคนที่สุดแสนจะทนได้เช่นนี้ เจ้าของร่างเดิมสามารถรักคนที่เหมือนกากเดนมนุษย์เช่นนี้ สุดท้ายแล้วสายตาของนางมีปัญหามากใช่หรือไม่ “เหอะ ช่างโง่เขลาซะจริง”เหลียงซีนเยาะเย้ยอย่างเหยียดหยาม ดวงตาของเฉินเฮ่าดูลึกล้ำขึ้นอย่างฉับพลันทันที สุดท้ายแล้วในใจของสตรีผู้นี้กำลังคิดอะไร เมื่อครู่ต่อหน้าพี่ชายของนาง พูดอยู่ตลอดว่าคนที่นางรักก็คือเขา ตอนนี้โกรธขึ้นมาก็ด่าว่าเขาโง่เขลา ไม่กี่วันก่อนหน้านี้ก็เอ่ยอยากขอโทษน้องอิน ตอนนี้เอ่ยว่าเรียกร้องว่า ทุกเรื่องราวล้วนไม่ส่วนเกี่ยวข้องกับนาง แสดงว่าสตรีผู้นี้หน้าไหว้หลังหลอก ไม่อาจที่จะเชื่อถือได้ เขาไม่ให้บทเรียนแก่นางบ้าง นางคงคิดจริงไปแล้วมาตำหนักอ๋องเซงคือเวทีการแสดง นับวันยิ่งกำแหงมากขึ้น ไม่ว่าจะเป็นใคร เพียงคิดอยากลงมือกับน้องอิน ก็จะมีเพียงต้องตายสถานเดียวเท่านั้น บนใบหน้าของเฉินเฮ่าก็ยิ้มเยาะอย่างโหดเหี้ยมทันที “เหลียงซีน ข้าดูเหมือนว่าเจ้ารนหาที่ตาย เจ้าเชื่อหรือไม่ว่าตอนนี้ข้าสามารถจับเปลื้องเสื้อผ้าออกแล้วทิ้งประจานบนถนน ให้เจ้าชื่อเสียงเน่าเหม็นฉาวโฉ่วไปทั่ว” เหลียงซีนไม่สนใจใยดีร้อยยิ้มของเขา ตอบโต้ออกไป “ถ้าหากท่านอ๋องจะทำเช่นนั้นจริงๆ คนที่ชื่อเสียงเน่าเหม็นฉาวโฉ่วคงไม่ใช่ข้า แต่คงเป็นท่าน อ๋องเซงที่สง่าผ่าเผย คิดไม่ถึงว่าจะทำเรื่องสกปรกเช่นนี้ออกมาได้” จ้องมองรอยยิ้มนั้นอย่างไม่ลดละ“โครม”เฉินเฮ่าใช้เท้าเตะเก้าอี้จนพลิกคว่ำลง ยกมือเรียกต้นและกล้าเข้ามา “พวกเจ้า ช่วยข้าจับนางเปลื้องเสื้อผ้าออก แล้วไปทิ้งไว้บนถนน” ไม่ยอมให้ออกคำสั่งซ้ำ จูยฟงและฉูยั่วก็ไม่พูดไม่จาแม้แต่คำเดียว เข้าไปเพื่อจับโยนเสื้อผ้าของเหลียงซีนออก ทันใดนั้นชิวยั่วและฉนฮัวก็โผเข้ามาปกป้องนางทันที “ท่านอ๋อง หากท่านต้องการลงโทษ ก็ลงโทษบ่าวเถอะเจ้าคะ ชีวิตของบ่าวด้อยค่า ตาบไปก็ไม่เสียดาย ท่านอ๋องหากท่านทำกับพระชายาเอกเช่นนั้นจริง เรื่องราวเปิดเผยออกไปจะถูกคนเย้ยหยันเอาได้นะเจ้าคะ” เฉินเฮ่ายกเท้าขึ้น แล้วเตะพวกนางสองคนออก“ไสหัวออกไป” ดวงตาของเหลียงซีนที่แดงก่ำ จับเสื้อผ้าของตนเอาไว้แน่น นางเชื่อว่าคนบ้าอย่างเฉินเฮ่านี้สามารถทำเรื่องเช่นนี้ออกมาได้อย่างแน่นอน แต่นางไม่ให้เขาทำสำเร็จอย่างง่ายดายเด็ดขาด “เฉินเฮ่า 《ค่ายรบวิเศษ》 ท่านไม่ได้อยากรู้แล้วหรือ” นางจำได้ว่าคราวที่แล้วนั้นหนังสือเล่มนี้มีผลต่อเขา และสามารถใช้ได้ผลอย่างยิ่ง ใครจะรู้ ว่าทันทีที่นางเอ่ยคำพูดนั้นออกมา เฉินเฮ่าก็ก้าวออกมาอย่างช้าๆ ใบหน้าที่เหมือนปีศาจก็ขยายใหญ่ขึ้นต่อหน้านาง แล้วหัวเราะอย่างเย็นชาออกมา “ไม่มีใครบอกเจ้าหรือ ข้าเกลียดที่สุดก็คือถูกคนคุกคาม เจ้าคิดว่าหนังสือเล่มนั้นตัวข้าไม่สามารถหาได้หรือ น่าหัวเราะเสียงจริง ข้าอยากจะรู้ว่าวันนี้จะมีใครสามารถช่วยชีวิตเจ้าได้” เมื่อพูดจบ เขาก็กระดกเท้าออกไปนั่งอยู่ด้านข้าง เหมือนรอดูความสนุก มองเหลียงซีนที่กำลังดิ้นรนออกจากมือของบุรุษทั้งสองคนไม่หยุด เสื้อผ้าที่เก่าทนแรงดึงไม่ไหวจึงได้ยินเสียงขาดออกมา“แคว่ก...”กลายเป็นเศษผ้าที่ติดมือของจูยฟงและฉูยั่วออกมา ไม่นานหลังนั้นร่างกายของเหลียงซีนก็เหลือเพียงเสื้อด้านในบางเบาเท่านั้น ในเวลานี้เหลียงซีนที่ดวงตาแดงก่ำ นางเพียงโกรธตนเองไม่มีศิลปะในการต่อสู้ มิฉะนั้นนางจะจับเฉินเฮ่าสับออกเป็นชิ้นๆ แต่ว่าเพียงนางยังมีลมหายใจ ก็ไม่ให้เฉินเฮ่าทำสำเร็จได้ง่ายๆอย่างแน่นอน เพื่อตนเอง และก็เพื่อเจ้าของร่างเดิม นางเดือดดาลขึ้น กัดลงบนมือของจูยฟงอย่างสุดกำลัง แล้วถือโอกาสหยิบถ้วยน้ำชาขึ้นมาเหวี่ยงไปที่ฉูยั่ว หลังจากนั้นกลับถูกกดอย่างโหดเหี้ยมกว่าลง ตอนที่จูยฟงและฉูยั่วกำลังจะถอดเสื้อผ้าชิ้นสุดท้ายของนางออกมานั้น เฉินเฮ่ากลับเอ่ยขึ้นอย่างไม่เดือดเนื้อร้อนใจ “หยุดมือ” เขาค่อยก้าวเดินมาที่เหลียงซีน ดวงตายังเต็มไปด้วยการค้นหาอย่างน่าสงสัย สุดท้ายจึงยื่นมือข้างหนึ่งไปที่ด้านหน้าทรวงอกของนาง เหลียงซีนกลับหลบหลีกออกมา กำมือตบลงบนใบหน้าของเฉินเฮ่า“เพี๊ยะ”เสียงนั้นก็ดังลั่นออกมา สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปทันที “เจ้ากล้าตบข้า”เฉินเฮ่าลูบบนแก้มข้างที่โดนนางตบลงไปคล้ายกำลังปลอบประโลม ใบหน้าที่หล่อเหลานั้นปรากฏรอยนิ้วมือทั้งห้านิ้วขึ้นมา เหลียงซีนหัวเราะเยาะออกมา“ข้าไม่เพียงจะตบเจ้า หลังจากนี้ข้าก็จะใช้มือคู่นี้ฆ่าเจ้าด้วยตนเอง” แต่ทว่า เฉินเฮ่ากลับเหมือนว่ากำลังมองสัตว์ที่ล่าเนื้อได้แล้วดีใจเป็นอย่างยิ่ง กระหายเลือดจนเลียที่มุมปากของตนเอง หลังจากนั้นเพียงเสี้ยววินาที มือใหญ่ที่หยาบกร้านก็บีบเค้นที่คอของนาง เหมือนกับหมาป่าที่น่ากลัวตัวหนึ่ง แค่เพียงเพิ่มน้ำหนักลงบนมือของเขาเพียงนิดเดียว คอของนางก็จะหักลง แต่เขากลับไม่ทำเช่นนั้น ท้ายที่สุดเขาคิดว่าสตรีผู้นี้นับวันยิ่งน่าสนใจเป็นอย่างยิ่ง “มองตัวอักษรสองตัวบนหน้าอกของเจ้าแล้ว วันนี้ข้าก็จะไว้ชีวิตอันด้อยค่าของเจ้าก็แล้วกัน หากว่าให้เจ้าตายไปอย่างง่ายดายเช่นนี้ ก็ทำให้ข้ารู้สึกไม่สนุกสนานอย่างยิ่ง” เฉินเฮ่าพูดจบ ก็สั่งออกไป “พวกเจ้าเข้ามา นำพระชายาเอกไปขังไว้ในคุกใต้ดิน คุมตัวอย่างเข็มงวด ให้นางออกมาทำเรื่องที่ผิดๆอีก หลังจากพูดจบ ก็สะบัดชายเสื้อออกจากตึกเจวหยางไป และเหลียงซีนก็ตกลงมาบนพื้นอย่างรุนแรง ชิวยั่วและฉนฮัวที่อยู่ด้านข้างรีบเข้ามาประคองนางทันที“พระชายาเอก ท่านไม่เป็นอะไรใช่ไหมเจ้าคะ” ด้านหลังของเหลียงซีนเต็มไปด้วยเหงื่อที่ไหลพรากออกมา เปรียบเทียบกับการถูกขังในคุกใต้ดิน ในเวลานี้นางกลับสนใจว่าอักษรสามตัวบนหน้าอกของนางเขียนว่าอย่างไร ทำไมเมื่อเฉินเฮ่ามองเห็น ก็รีบปล่อยนางทันที นางดึงเสื้อของตนขึ้น ก้มมองลงไป ก็มองเห็นอักษรที่เขียนอย่างงดงามว่า“เฉินเฮ่า”