已经是第一章了
บทที่ 321 เหมาทุกที่นั่งในโรงอย่างแน่นอน
บทที่ 321 เหมาทุกที่นั่งในโรงอย่างแน่นอน
แต่เดิมเธอนั้นสนับสนุนจิดาภามาก เชื่อมั่นว่าเธอจะแสดงบทนี้ได้อย่างยอดเยี่ยม แต่เมื่อได้เห็นกับตาตัวเองว่าเธอแสดงได้ดีขนาดไหนแม้จะอยู่ภายใต้แรงกดดัน ก็รู้สึกตื่นตะลึงมากจริงๆ
“ท่านประธานจิรภาสตาแหลมจริงๆ ที่ไปคว้าตัวเธอมาได้”
“ไม่สงสัยแล้วว่าทำไมเธอถึงยกเลิกคำเชิญในช่วงนี้ไปจนหมด เพราะจะแสดงเรื่องนี้นี่เอง”
“สนับสนุนตัวฉันในตอนนี้มากขึ้นแล้วใช่ไหมล่ะ” จิดาภายิ้มน้อยๆ
เธอเข้าใจเป็นอย่างดี ว่าจาริณีเพียงออกตัวสนับสนุนเธอในฐานะเพื่อนเท่านั้น เพราะเธอเองก็เป็นนักแสดง เข้าใจที่สุดว่าในเวลาเช่นนั้นเส้นทางการเป็นนักแสดงของจิดาภาสำคัญขนาดไหน ที่เธอพูดว่าจะสนับสนุนจิดาภา เพียงเพื่อให้เธอคลายความกดดันเท่านั้น แต่เมื่อได้เห็นทักษะการแสดงของจิดาภาเองกับตา เธอจึงรอคอยที่จะดูตัวละครนี้ และรอคอยภาพยนตร์เรื่องนี้
“ในวงการบันเทิงนี้มีคนเข้าใหม่อยู่ตลอดเวลา ต้องคอยรักษาความพิเศษของตัวเองไว้ มันเป็นการยากที่จะโดดเด่น และคว้าทรัพยากรที่เหมาะสมกับตัวเองได้ ภายใต้การแข่งขันที่ดุเดือด ต้องห้ามหยุดพัฒนาตัวเองเพื่อคอยรับมือกับบทบาทใหม่” จาริณียกไวน์แดงขึ้นดื่ม และกล่าวด้วยความอัดอั้น
ในจุดจุดนี้ จิดาภาทำไว้ได้ดีมาก
“หากใช้วิธีนี้ได้จริงๆ เธอจะได้ฝากชื่อเสียงและตัวตนของเธอไว้บนภาพยนตร์จอยักษ์อย่างแน่นอน เป็นเรื่องราวที่ดีจริงๆ”
“จากนี้ บริษัทของเราก็จะมีนักแสดงภาพยนตร์ที่ทรงคุณภาพมากขึ้นอีกหนึ่งคน”
“ไม่ต้องสนว่าคนข้างนอกจะพูดว่าอะไร ต้องยึดมั่นในหนทางของตัวเอง และยึดมั่นในสิ่งที่ตัวเองได้เลือกไว้”
“รอภาพยนตร์เข้าโรงเมื่อไหร่ ฉันจะไปเหมาโรงอย่างแน่นอน”
จาริณีดีใจแทนจิดาภาจริงๆ
เธอคิดไปว่าจิดาภาที่อยู่ภายใต้แรงกดดันนั้น จะไม่รับแสดงบทนี้อย่างแน่นอน แต่คิดไม่ถึงว่าเธอจะเตรียมพร้อมและทำมันได้ดีมาก
“ฉันสนใจเพียงทางที่ตัวเองจะเดินเท่านั้น เรื่องต่อจากนี้ฉันคงกำหนดมันไม่ได้” เธอไม่อยากพูดถึงเรื่องนี้ต่อ จึงเปลี่ยนเรื่อง “ช่วงนี้เหมือนจะได้ไปร่วมงานแต่งอย่างเดียวเลย...”
“ไม่อยากไปร่วมงานแต่งของคนอื่น และอยากให้คนอื่นมาร่วมงานของตัวเองแทนอย่างนั้นหรือ” จาริณีกล่าวอย่างยิ้มๆ
จิดาภากะพริบตาปริบๆ ทันใดนั้นก็เอ่ยขึ้นอย่างจริงจัง “พวกเราตัดสินใจว่าจะประกาศเรื่องงานแต่ง ในวันปิดกล้องของภาพยนตร์”
มันไม่เหมือนกับการประกาศเรื่องความสัมพันธ์ในครั้งที่แล้ว ครั้งนี้พวกเขาต้องประกาศสถานะสมรสแล้วให้ทุกคนได้รับรู้อย่างแท้จริงๆ
“เช่นนั้นก็ดีมากเลย แต่เดี๋ยวนะ เหมือนว่าฉันจะไม่เคยได้ยินเรื่องราวก่อนที่พวกเธอจะแต่งงานกันเลยใช่ไหม” จาริณีมองเธออย่างสงสัย
จิดาภาที่โดนเธอถามเช่นนี้ ก็นึกไปถึงวันแต่งงานของพวกเขา เหมือนว่าจะเป็นการพบหน้ากันครั้งที่สอง แต่นั่นคือการตัดสินใจครั้งสำคัญที่สุดในชีวิต เมื่อนึกย้อนกลับไปในตอนนี้ เธอรู้สึกเหมือนฝันไป
“ฉันเจอเขาที่หน้าประตูของว่าการอำเภอ”
“อะไรนะ”
“ฉันคว้าเขาไว้ แล้วถามเขาว่าพิจารณาให้ฉันเป็นคู่ชีวิตได้ไหม”
“.....”
“หลังจากนั้นพวกเราก็ไปจดทะเบียนสมรสกัน”
.....
ห้าโมงเย็น งานแต่งงานของเตชิษฐ์จัดขึ้นในโบสถ์ที่ตั้งอยู่ทางทิศตะวันออกของโรงแรมแห่งนี้ แขกเหรื่อต่างทยอยกันเข้ามาและนั่งลงเพื่อร่วมพิธี
ดารินให้ความสนใจกับจิดาภาเป็นอย่างมาก เมื่อเห็นเธอเข้างานมา ก็เอาแต่จดจ้องไปที่จิดาภา แต่สายตานั้นมีแต่ความมุ่งร้าย และเต็มไปด้วยความเป็นศัตรู
เพียงแต่จิดาภาไม่ได้ให้ความสนใจ เธอยังคงรักษารอยยิ้มอันสง่างามไว้ และจิรภาสที่อยู่ข้างเธอก็คอยปกป้องอยู่เสมอ
ค่ำวันนั้น คู่บ่าวสาวได้จัดงานเลี้ยงฉลองสำหรับงานแต่งงานนี้ขึ้น
แน่นอนว่าเพื่อเป็นโอกาสที่ดีที่ทุกคนจะได้สนทนากัน มีนายหน้าหลายคนที่ใช้โอกาสนี้อวยพรคู่บ่าวสาว และเพื่อหาโอกาสให้กับนักแสดงของตัวเอง
จิดาภาและจาริณีในตอนนี้ไม่ต้องเข้าต่อสู้เพื่อผู้กำกับอีกต่อไปแล้ว จึงสามารถเพลิดเพลินไปกับงานเลี้ยงได้อย่างเต็มที่ เพียงเพราะความกระตือรือร้นของดาริน ทำให้จิดาภากลายเป็นหัวข้อสนทนาอีกครั้ง นักข่าวเองก็สงสัยกับตารางของเธอในช่วงนี้เป็นอย่างมาก ทุกคนต่างให้ความสนใจว่าท้ายที่สุดแล้วเธอได้แสดงภาพยนตร์เรื่องส่วนความทรงจำหรือไม่ และยังมีคนให้ความสงสัยว่าเธอขึ้นมาเป็นผู้มีอำนาจในวงการบันเทิงได้อย่างไร
ดูเหมือนเธอจะเป็นยอดการค้นหาตลอดไป ไม่ว่าจะทำอะไร ก็มักจะเป็นที่จับตามองเสมอ
ในตอนที่พวกเขาเพิ่งจะเข้าไปให้ห้องจัดงานเลี้ยง จิรภาสก็ต้องรับสายการประชุมจากต่างประเทศ จึงต้องปลีกตัวออกไปชั่วครู่เพื่อจัดการ
จิดาภาที่สวมชุดเดรสยาวพยักหน้า และรอเขาอยู่ที่ประตูงาน
ตอนนั้นเอง ผู้หญิงอายุห้าสิบปีที่แต่งตัวได้อย่างดูดี ก็ควงแขนชายต่างชาติคนหนึ่งเข้ามาในงานเลี้ยง
ผู้หญิงคนนี้ไม่ได้เป็นแปลกหน้าสำหรับจิดาภา
เพียงแต่การที่ได้พบเธอที่นี่ ค่อนข้างเป็นเรื่องที่เหนือการคาดการณ์ของเธอ
เธอได้ยินมาก่อนหน้านี้แล้วว่าแม่ของชเยศได้แต่งงานใหม่กับเจ้านายต่างชาติที่อายุมากเธอถึงสิบปี ได้มาพบในตอนนี้ จิดาภาเองก็ไม่ได้มีความคิดจะหลบหน้า เพียงพยักหน้าให้น้อยๆ แต่ฝ่ายตรงข้ามกลับไม่ให้ความสนใจเธอเลยแม้แต่น้อย แค่นเสียงในลำคอ และรีบเดินจากไปอย่างเร็วไว
“เป็นอะไร” ชายคนนั้นสัมผัสได้ว่ามันมีอะไร จึงชะงักเท้าและเอ่ยถาม
“ไม่มีอะไรค่ะ ฉันแค่พบคนที่ขวางตาเท่านั้น ตอนนั้นหากไม่ใช่เพราะเธอ ลูกชายของฉันคงไม่ต้องตกอับ” แม่ของชเยศจ้องจิดาภาอย่างไม่มีความเกรงใจ เกลียดจนไม่สามารถเก็บสีหน้าไว้ได้
“เป็นเธอรึ เช่นนั้นให้ผมจัดการแทนหรือไม่”
“ไม่ต้องสนใจเธอ อย่างน้อยวันนี้ก็ต้องไว้หน้าเตชิษฐ์บ้าง” แม่ของชเยศกล่าวจบ ก็ดึงชายคนนั้นเดินไปข้างหน้าต่อ
ไม่ว่าในอดีตจะเกิดอะไรขึ้น แต่วันนี้ที่ชเยศต้องสิ้นชื่อ มันเป็นเพราะจิดาภาอย่างแน่นอน
เพียงแต่เมื่อได้พบหน้ากัน จิดาภาก็รู้สึกไม่สบายใจ เธอไม่อยากพบหน้ากับคนของตระกูลภัทระนิธิธารา ยิ่งเป็นงานแต่งงานของคนอื่นแล้วด้วย
ญาณินีที่มองฉากนั้นอยู่ไม่ไกล พอดีกับที่ดารินไปห้องน้ำ เธอจึงเดินไปยังเบื้องหน้าของจิดาภา “ไม่ได้เจอกันนานนะ”
จิดาภาเอ่ยด้วยท่าทีเฉยชา “ระหว่างพวกเราคงไม่ต้องเกรงใจกันขนาดนี้”
ญาณินีค่อนข้างคุ้นเคยกับท่าทีของเธอ กล่าวด้วยความรู้สึกดูถูกตัวเอง “ฉันอยากถามเธอหนึ่งเรื่อง เธอกับจิรภาสอยู่ร่วมกันตั้งแต่เมื่อไหร่”
“หากฉันพูดไป เธอคงกลายเป็นเรื่องตลก” แววตาของจิดาภานั้นนิ่งสงบ น้ำเสียงเองก็ราบเรียบ
“อย่างนั้นหรือ พวกเราที่ใช้ชีวิตอยู่ในวงการนี้ ใครบ้างไม่เคยเป็นเรื่องตลก ฉันไม่คิดว่าเพียงคำอวยพรจากแฟนคลับของพวกเธอจะทำให้ชีวิตของพวกเธอได้พบกับความสุขหรอกนะ คนในวงการนี้มีใครจะอวยพรพวกเธอกัน” ริมฝีปากของญาณินีค่อยๆ เผยยิ้มเย็นชา
จิดาภาเพียงมองเธอ ฟังคำพูดพวกนั้น แต่ไม่ได้ตอบอะไรกลับไป
“ตอนนี้ เธอมีจิรภาสคอยคุ้มครองอยู่ ทุกคนต่างกลัวในอำนาจของเขา จึงไม่มีใครมาระรานเธอ แต่ว่า... มันจะเป็นไปได้อีกนานแค่ไหนกัน บางทีคงเหมือนกับความฝัน อยู่ช่วงเวลาสั้นๆ และก็คงถูกดึงลงมาอย่างง่ายดาย เธอว่าอย่างไร” ญาณินีกล่าวจบ ก็คว้าแก้วแชมเปญและเดินจากไป
คำอวยพรของคนอื่นหรือ
จิดาภาใคร่ครวญกับคำพูดของเธอ คลับคล้ายคลับคลาว่าอุณหภูมิในร่างกายจะเย็นลง
已经是最新一章了
加载中
