บทที่ 325 นางเอกถูกเปิดเผย

บทที่ 325 นางเอกถูกเปิดเผย ต่อให้เธอพูดไปว่าไม่รู้จักกับนักเขียนคนนี้ ก็คงไม่มีใครเชื่อเธออยู่ดี “ผมขอยืมอ่าน” ชาครกล่าวพร้อมกับยื่นมือมา แต่จิดาภากลับปฏิเสธ “ไม่ได้ค่ะ... เล่มนี้ห้ามยืม” จิดาภากล่าวอย่างหนักแน่น “เช่นนั้นที่คุณนำมาที่กองถ่ายทุกวัน จนพวกเราอิจฉา” ชาครเหลือบมองเธอ “คุณเอามาอวดรึ” จิดาภาแย้มยิ้ม แต่ภายใต้ใบหน้าแย้มยิ้มนั้นคือความสบายใจ เพราะเมฆหมอกที่ล้อมพวกเขาไว้ได้หายไปแล้ว ตอนนี้ส่วนความทรงจำกำลังเป็นที่โด่งดัง เพราะเกิดการขุดข้อมูลกันอย่างมากมาย โดยเฉพาะเรื่องคนที่รับบทนางเอกที่ทางเค.เอฟยังไม่ได้ประกาศออกมา ปาปารัซซี่บางคนเริ่มอดรนทนไม่ไหว เริ่มใช้ทุกวิถีทางเพื่อให้ได้เป็นเจ้าแรกที่ค้นพบเจอ ถึงขั้นข้ามกำแพงเพื่อลอบถ่าย ทั้งยังมีคนไปตรวจสอบโรงแรมที่อยู่ใกล้ๆ ด้วยว่ามีชื่อของจิดาภาเข้าพักหรือไม่ ในนั้นยังมีพนักงานของโรงแรมที่จิดาภาเข้าพักด้วย เธอใช้อำนาจแอบเข้าไปในห้องพักของจิดาภา เพื่อให้ได้หลักฐานมาโดยไม่สนแม้แต่กฎหมาย “แฉแล้ว นางเอกของเรื่องส่วนความทรงจำก็คือจิดาภา” “เค.เอฟไม่ได้ซ่อนตัวเธอไว้ แต่ได้มอบทรัพยากรที่ดีที่สุดให้กับเธอแล้ว” “มีคนแจ้งเรื่องห้องพักของจิดาภา ท้ายที่สุดข่าวลือที่เธอลงแสดงก็คือความจริง” ภายในคืนเดียว ข่าวเช่นนี้ก็แพร่กระจายไปทั่วโซเชียล จิรภาสส่งคนไปจัดการทันที ลบข่าวที่มีมูลน่าเชื่อถือ และให้ทีมงานคอยระวังกันไว้ “เธอแสดงจริงๆ หรือ กล้าหาญนัก นี่มันคือการแย่งณัชชามาชัดๆ เธอคิดว่าตัวเองแสดงได้ดีมากกว่าหรือ” “มองไม่ออกจริงๆ ว่าเธอจะมีมุมเช่นนี้ด้วย” “เพราะนายหน้าคือจิรภาส ดังนั้นจึงครอบครองทรัพยากรนี้ได้อย่างนั้นหรือ นี่มันโกงนี่” คนภายนอกเมื่อได้ยินข่าวเช่นนี้ ก็รุมโจมตีจิดาภา ใช้คำพูดมาสาดเสียเทเสียเธอ ไม่มีใครรู้สึกว่าจิดาภาใช้ความสามารถในการได้บทนี้มาเลยแม้แต่คน พี่นัฎไม่สามารถอ่านต่อไปได้ เมื่อหันไปเห็นจิดาภาที่กำลังรอเข้าฉากอย่างสงบเสงี่ยม ก็ระเบิดอารมณ์ขึ้นมาในทันที “พอแล้ว ใช่ว่าเมื่อก่อนไม่เคยเจอเรื่องแบบนี้” ในตอนที่จิดาภากลับเข้าวงการ ก็ถูกสงสัยเช่นนี้เหมือนกัน “เรื่องในตอนนี้มันไม่เหมือนกัน” พี่นัฎกำหมัดแน่น ถึงแม้เธอจะรู้ดีว่าคำพูดจากคนภายนอกพวกนั้นมันไม่จริง แต่เมื่อเห็นคำพูดพวกนั้น มันช่างปวดใจนัก “ฉันเตรียมใจมาพร้อมแล้ว ฉันกำลังทำอะไร ฉันรู้ดี ฉันจะไม่เอาคนพวกนั้นมาประกันอะไรทั้งนั้น ฉันเชื่อว่าฉันจะประสบความสำเร็จในการแสดง” พี่นัฎรู้สึกหดหู่เล็กน้อย แต่ก็กล่าวอย่างเต็มที่ “ใช่ รอเรื่องนี้เข้าโรงก่อนเถอะ ให้คนพวกนั้นเบิกตารอดูให้ดีๆ ว่าอะไรที่เรียกว่าทักษะการแสดง” “เช่นนั้นก็รอภาพยนตร์ฉายอย่างสงบจิตสงบใจเถอะค่ะ จะโกรธไปทำไมก่อน” จิดาภาหัวเราะพร้อมลูบไหล่ของพี่นัฎไปมา ถึงแม้เธอจะตั้งมั่นขนาดไหน พี่นัฎที่คอยตามล้างตามเช็ดข่าวคราวให้อยู่เสมอ ก็ส่งผลกระทบกับจิตใจของเธอเช่นกัน “จิดาภา...” พี่นัฎแอบคิ้วขมวด “ฉันรู้ว่าความอดทนของเธอนั้นสูงกว่าคนปกติทั่วไป แต่ฉันเข้าใจความภาคภูมิของเธอเป็นอย่างดี โดนคนพูดใส่เช่นนั้น ฉันปวดใจแทนเธอจริงๆ” “ฉันเชื่อว่าฉันจะประสบความสำเร็จ ดังนั้นฉันจะเหยียบย่างไปอย่างสงบนิ่งในทุกๆ ก้าว หากมัวแต่สนใจความคิดของคนภายนอก ฉันคงมายืนในจุดจุดนี้ไม่ได้” ยิ่งพวกเขาสงสัยมากเท่าไหร่ เธอก็จะยิ่งทำมันให้สมบูรณ์แบบมากยิ่งขึ้น ทันทีที่คุยกันจบ ทีมงานกองถ่ายก็ประกาศขึ้นมาว่าจะเริ่มการถ่ายทำอีกครั้งแล้ว จิดาภาจึงรีบเดินเข้าไป เธอได้เดินออกมาจากท่ามกลางเสียงด่าทอแล้ว จะรู้สึกไม่ดีไปอีกหลายวันอย่างนั้นหรือ เพียงแค่พอมีคนมาสงสัยผู้ประพันธ์บทของภาพยนตร์ เธอจึงอดไม่ได้ คำพูดพวกนั้นยังคงวนเวียนอยู่ในหัวของเธอ และส่งผลกระทบถึงการถ่ายทำของเธอ ถึงแม้ผู้กำกับจะบอกว่าผ่านแล้ว แต่หลังจากที่ผ่านการโดนคัทมาหลายสิบครั้ง ผลลัพธ์ก็ยังคงไม่ได้ตามที่คาดหวังไว้ รองผู้กำกับชลิตรีบเข้าไปหาจิดาภา “เป็นอะไรครับ รู้สึกไม่ดีตรงไหน...” “ไม่เป็นไรค่ะ ฉันปรับอารมณ์ชั่วครู่ก็โอเคแล้ว” Bieberเองก็ยืนขึ้น ไถ่ถามว่าจิดาภาไม่สบายหรือไม่ จิดาภาส่ายหน้าด้วยใบหน้ายิ้มๆ หลังจากเติมหน้าเสร็จก็ออกมาถ่ายอีกครั้ง แต่ผลลัพธ์ก็ยังไม่เป็นไปตามที่คาดหวัง ปาปารัซซี่ที่ซ่อนตัวในมุมมืดเอ่ยอย่างไม่พอใจ “แสดงได้แค่นี้ยังกล้าเป็นนางเอกของภาพยนตร์เรื่องนี้อีกหรือ ต้องมีคนหนุนหลังแน่ หน้าด้านจริงๆ คิดว่าวงการบันเทิงเป็นส่วนสาธารณะหรือ” “แล้วมันอย่างไรล่ะ ใครใช้ให้เธอมีแฟนหนุ่มที่เก่งกาจกัน” “พอเหอะ ถ่ายรูปไป ข้อมูลต่างหากที่สำคัญที่สุด” จิรภาสมายังกองถ่ายโดยเร็ว เมื่อได้ยินว่าสภาพของจิดาภาในวันนี้ดูไม่ดี ทันทีที่เขามาถึง ก็รีบปรี่เข้าไปกุมมือจิดาภา “เป็นอะไรครับ” จิดาภาก้มหน้า และแค่นเสียงกล่าวขึ้นมา “ฉันไม่สนใจว่าพวกเธอจะด่าฉันเช่นไร แต่ทำไมถึงต้องว่าผู้ประพันธ์บทของภาพยนตร์เรื่องนี้ด้วย” เธอโกรธในจุดจุดนั้นมากที่สุด เมื่อจิรภาสได้ยินเช่นนั้น ใบหน้าหล่อเหลาก็เผยยิ้มอ่อน “เพราะพวกเราคือครอบครัว...” เหตุผลที่ทำให้เธอถูกสั่งคัทนั้น มันทำให้เขาปวดใจและซาบซึ้ง “ฉันรับไม่ได้ที่ต้องเห็นคนอื่นทำร้ายคุณ ประโยคเดียว ไม่ แค่คำเดียวก็ไม่ได้” จิรภาสลูบผมของเธออย่างแผ่วเบา “อย่าคิดถึงมัน เดี๋ยวเรื่องราวพวกนี้ก็จะผ่านไป” ในจุดจุดนี้จิดาภาทำมาได้ดีโดยตลอด เพียงแค่เรื่องนี้มันตกอยู่ที่จิรภาส เธอไม่สามารถบังคับใจของตัวเองได้ เพราะรักคนคนหนึ่ง ถึงได้เดินมาจนถึงจุดจุดนี้ ความรู้สึกที่เธอมีต่อจิรภาสมันลึกซึ้งยิ่งนัก เพียงมีเรื่องมากระทบจิรภาส เธอก็สูญเสียความมีเหตุมีผลไปจนหมด เธอห้ามใจไม่ให้เป็นห่วงเขาไม่ได้ ทุกวินาทีเธอคิดถึงแต่เขา “ฉันจะปรับมันให้ดีค่ะ” จิดาภาสูดลมหายใจเข้าไปลึกๆ เพื่อให้ตัวเองวางเรื่องนี้ลงไปซะ หลังจากนั้นก็หันหลังผละออกจากอ้อมกอดจิรภาส และเดินไปยังที่นั่งด้านหน้า ครั้งนี้เธอทวนทบทั้งหมดในหัวหนึ่งครั้ง ก่อนจะก้มหน้าและไม่มองกระจกอีก พอผู้กำกับสั่งเริ่ม เธอเข้าถึงอารมณ์ได้ในทันพลัน เธอลุกขึ้นยืนไปเปิดประตู และเรียกเจ้าของห้องให้เข้ามา “เงินของฉันจำนวนนี้ คุณเอาไปเถอะ ส่วนของเขา ฉันจะชดใช้คุณด้วยทางอื่นเอง” เจ้าของห้องกลับทำท่าไม่เข้าใจที่เธอพูด และกล่าวอย่างสับปลับ “ไม่ได้ พวกแกรีบย้ายออกไปเดี๋ยวนี้” จิดาภาหันหลังกลับ เข้าไปหยิบมีดในห้องครัวมาเล่มหนึ่ง และหันเข้าหาคอของเจ้าของบ้านทันที ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความโกรธแค้น ใช้ความสิ้นหวังเป็นแรงผลักดันในการลงมือ ทั้งร่างต่างถูกเธอกดไว้ เสียงแหบพร่าเอ่ยขู่ขึ้น “ฉันให้เงินคุณไปแล้วไง ทำไมถึงยังไม่ปล่อยฉันไปอีกฮะ” หลังจากนั้นจิดาภาก็ดึงมีดกลับมา อย่างเชื่องช้า และเข้าชิดกับคอของตัวเอง “คุณให้ฉันไป ฉันไม่ไป เช่นนั้นฉันจะฆ่าตัวตายมันเสียตรงนี้ซะ ดูสิว่าคุณยังจะปล่อยเช่าได้อีกหรือไม่”