บทที่ 328 เชื่อใจกันและกัน

บทที่ 328 เชื่อใจกันและกัน นอกจากคนที่เคยเห็นความสามารถในการแสดงของจิดาภา ก็ไม่มีใครสนับสนุนให้เธอรับบทนางเอกเลยแม้แต่คนเดียว ไม่มีใครเลยที่จะรู้สึกว่าเธอสามารถรับบทนางเอกที่หนักหน่วงนี้ได้ ค่ำวันนั้น เมื่อจิรภาสกลับบ้านมาและทานอาหารเสร็จ ก็เอ่ยกับจิดาภา “พรุ่งนี้ ผมจะไปเป็นเพื่อนคุณคัดตัว” “ไม่เป็นไรค่ะ... ชื่อบนเอกสารของฉันเป็นชื่อปลอมค่ะ หากคุณกับฉันไปด้วยกัน ก็ไม่ได้ผลลัพธ์ตามที่ต้องการสิคะ” จิดาภากล่าวยิ้มๆ “ฉันรู้ค่ะว่าต้องทำอย่างไร ฉันจะทำให้ทุกคนได้เห็น” “ทั้งๆ ที่อยู่ในช่วงก่อนประกาศข่าวแต่งงานแท้ๆ ยังทำให้คุณเหนื่อยจนได้...” จิดาภาอิงซบกับอ้อมกอดของเขา ความสงบและการเติมเต็มนี้ทำให้เกิดรอยยิ้มแห่งความสุขขึ้น “ฉันไม่เหนื่อยเลยค่ะ เมื่อเทียบกันแล้ว คุณรับผิดชอบมากกว่าฉัน คุณเหนื่อยกว่าฉันอีกค่ะ” “ครับ... นอนกันเถอะ” จิรภาสจูบที่หน้าผากของเธออย่างแผ่วเบา คิดจะเอื้อมไปปิดไฟที่หัวเตียงให้กับเธอ แต่จิดาภากลับรั้งคอของเขาไว้ และกล่าวเสียงผะแผ่ว “แต่ว่าฉันยังไม่อยากนอนนี่คะ...” “แล้วคุณอยากทำอะไรครับ” เมื่อเห็นสาวตาร้อนแรงในดวงตาของเธอ เหมือนว่าคนที่จิรภาสเห็นในตอนนี้ไม่ใช่จิดาภาที่รู้จัก “ต้องการคุณค่ะ” จิดาภาขยับเข้าใกล้เขา พร้อมเอ่ยอย่างเถรตรง “เมื่อครู่ตอนที่ฝึกซ้อมกัน กล้ามเนื้อของคุณมันยั่วยวนฉันมากเลยค่ะ ฉันก็แค่ผู้หญิงคนหนึ่ง จะไปทนได้อย่างไรกัน” “ดังนั้นคุณต้องชดเชยให้ฉันด้วยค่ะ” จิรภาสฉีกปากกว้าง ก่อนจะพลิกตัวกอดเธอ “โดนคุณมองจนพรุนขนาดนั้นแล้ว เช่นนั้นก็...” ..... การคัดตัวนักแสดงของภาพยนตร์ทหารเรื่องอาทิตย์สีแดงเป็นแบบสาธารณะ ข่าวนี้ได้รับการเผยแพร่ไปบนโซเชียลอย่างรวดเร็ว ผู้เข้าร่วมการคัดเลือกมีถึงห้าร้อยคน ซึ่งคนที่เข้ามาคัดบทนางเอกมีถึงหนึ่งร้อยคน นอกจากผู้กำกับหลักอย่างผู้กำกับศรุตแล้ว ยังมีรองผู้กำกับอีกสามท่าน ผู้สร้างอีกสองท่าน และตัวแทนของนักลงทุนที่เข้าร่วมมาเป็นคณะกรรมการในครั้งนี้ บุคคลแนวหน้าที่แข็งแกร่งย่อมเต็มไปด้วยความยุติธรรม ลำดับการเข้าคัดเลือกของนักแสดงตัดสินโดยการจับฉลาก ณ ที่นั้น กล่าวได้ว่า ไม่มีใครสามารถปลอมแปลง หรือใช้ภูมิหลังมาบังคับให้คณะกรรมการลงคะแนนให้เธอได้เช่นกัน บทคัดเลือกนักแสดงมีทั้งหมดห้าบท สามารถเลือกได้ตามใจชอบ เมื่อจิดาภามาถึง ก็สวมหมวกปิดบังและนั่งลงเงียบๆ ที่มุมมุมหนึ่ง เพราะนักแสดงหญิงที่ลงคัดเลือกบทนางเอก นักแสดงที่มีชื่อเสียงก็จะไปนั่งรอในห้องแต่งหน้ารอเข้าประกาศเรียก มีเพียงหน้าใหม่เท่านั้นที่จะอยู่รอที่ห้องโถงเช่นนี้ และขณะเดียวกันรอบข้างของจิดาภานั้นมีแต่นักแสดงหน้าใหม่ที่กำลังเตรียมตัวอย่างตื่นเต้น จึงไม่มีใครให้ความสนใจเธอ จิดาภาสำรวจเห็นแล้วว่าพวกเธอส่วนใหญ่ต่างเตรียมบทแอคชั่นของสายลับมา ถึงแม้ความจริงแล้วบรรยากาศของภาพยนตร์เรื่องนี้จะคงความดั้งเดิมและหนักหน่วง แต่ไม่ได้หมายความว่าจะต้องยกฉากนั้นๆ มาคัดเลือก บางครั้งจะต้องพึ่งพาการรับรู้และความสามารถในการระเบิดอารมณ์ในส่วนบุคคลเช่นกัน มองคนรอบข้างที่ค่อยๆ เข้าไปในห้องคัดเลือกทีละคนๆ ผู้คนรอบข้างจิดาภาเริ่มหวาดวิตก สั่นขาไม่หยุด และมีบางคนที่เข้าห้องน้ำไปแล้วสี่ห้ารอบ แต่จิดาภายังคงนั่งประจำที่ของตัวเอง ด้วยท่าทีนิ่งสงบ ทันใดนั้นคนด้านข้างก็เริ่มเอ่ยปากคุยกับเธอ เป็นหญิงสาวผมสั้นสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวคนหนึ่ง รอยยิ้มของเธอดูมีเลศนัย “เธอก็มาคัดเลือกเหมือนกันหรือ ดูไม่ตื่นเต้นเลย” จิดาภามองสำรวจเธอ “ก็โอเคดี” เธอไม่ต้องการพูดอะไรมาก เธอรู้สึกว่าเคยพบกับผู้หญิงที่เข้ามาคุยกับเธอคนนี้ที่ไหนสักที่ แต่ในช่วงเวลานี้เธอกลับนึกไม่ออก แต่โชคชะตาของพวกเธอไม่ได้มาหยุดอยู่ที่ตรงนี้ นี่คือเรื่องที่จิดาภาไม่เคยคาดคิดมาก่อน “นลิน ถึงตาคุณแล้วค่ะ” หญิงสาวผมสั้นเมื่อได้ยินเสียงนายหน้าเรียกก็ตอบรับคำไป ก่อนจะลุกขึ้นยืนและพูดกับจิดาภา “ได้มาพบคุณในที่แบบนี้ เป็นเกียรติของฉันจริงๆ ค่ะ จิดาภา” เธอมองการปลอมตัวของจิดาภาออก แต่จิดาภาหาได้ตื่นตระหนกไม่ ช่วงเวลาที่สายตาของทั้งสองสบกัน ต่างให้คนสนใจกับอีกฝ่ายเป็นอย่างมาก หลังจากที่นลินเข้าไปในห้องคัดตัว ก็เลือกแสดงฉากแรก เจ้าหน้าที่หญิงสั่งให้ถอยทัพ และเกิดการทะเลาะกับเพื่อนร่วมรบที่ยืนยันจะสู้ต่อ ภายหลังเธอจึงตัดสติเพื่อนร่วมรบของเธอ ส่งเขาออกไป และยืนหยัดกับกองกำลังของศัตรูเพียงลำพัง ฉากนี้มุ่งเน้นไปที่การระเบิดอารมณ์ของนักแสดง ไม่สามารถบิดเบือนได้เด็ดขาด มิฉะนั้นภาพลักษณ์ของเจ้าหน้าที่หญิงก็จะพังทลายทันที ที่นลินเลือกฉากนี้ เพื่อแสดงให้เห็นถึงทักษะการแสดงที่ดีที่สุดของเธอ เพียงแค่เห็นเธอตะโกนใส่เพื่อนร่วมรบ “นี่คือคำสั่ง คุณต้องไป” สายตาและน้ำเสียงของเธอเข้าถึงบทในทันที หลังจากนั้นหันหลังกลับ และข้ามโต๊ะไปสับสติเพื่อนร่วมรบของเธอเอง ประคองเพื่อนร่วมรบคนนี้ด้วยความเจ็บปวด และออกคำสั่งให้คนอื่นนำเขาส่งตัวกลับเมืองในทันที หลังจากที่เจ้าหน้าที่หญิงออกคำสั่งนั้นไป ในใจของเธอได้เตรียมพร้อมที่จะเสียสละไว้แล้ว ณ ตอนนั้น ดวงตาของเธอก็เอ่อคลอ แต่ยังคงความแข็งแกร่งของนักรบที่จะเผชิญหน้ากับความตายที่น่าเศร้าและน่าขนลุก... คณะกรรมการที่เห็นเธอในตอนท้าย ฉากจบที่เต็มไปด้วยอารมณ์ จึงพยักหน้า พร้อมกับขีดลงบนกระดาษ “ไม่เลว...” “เข้าถึงบทบาทมาก ชื่อนลินใช่ไหม” “ที่แท้ก็นักเรียนดีเด่นจากโรงเรียนการละคร แสดงได้ไร้ที่ติทีเดียว” “เป็นเพราะคนก่อนหน้าแสดงไว้ได้แย่ คนนี้ถึงได้ดูโดดเด่นขึ้นมาใช่ไหม” “เป็นไปได้ คนต่อไป” หลังจากที่คณะกรรมการเห็นการแสดงของนลิน ก็ปรึกษากันชั่วครู่ ก่อนจะเก็บประวัติและรูปถ่ายของเธอไว้ หลังจากนั้นหันไปส่งสัญญาณให้กับทีมงาน ให้ดำเนินการคัดตัวต่อ เพียงแค่ทักษะการแสดงของนักแสดงที่ต่อหลังนลินนั้นไม่ได้ดีขนาดนั้น จึงทำให้คณะกรรมการยิ่งมั่นใจในความคิดของจนเอง ดูเหมือนว่านลินจะเป็นคนที่ดีที่สุดในวันนี้แล้ว ในตอนนั้นที่ทางทีมงานยื่นประวัตินักแสดงคนต่อไปมาให้ ไม่มีรูป มีเพียงกระดาษไม่กี่ชิ้น ชื่อวันนีย์ “ไม่เคยได้ยินมาก่อนเลย ของบริษัทไหนกัน” “ประวัติก็ไม่ได้เขียน น่าจะยื่นมาส่งๆ คนมาหรือไม่ ถ้ามาก็ให้เข้ามา ไม่มาก็คนต่อไป” คณะกรรมการในตอนนี้ต่างหมดความสนใจกันไปสิ้น จึงไม่ได้ตั้งความหวังใดๆ กับประวัติที่ไม่มีอะไรให้น่ามองนี้ เพียงแต่ในตอนที่พวกเขากำลังดื่มน้ำ ก็มีทีมงานหนึ่งคนตะโกนขึ้น ดังนั้นคณะกรรมการจึงเงยหน้าตาม พวกเขาต่างตกใจในทันทีที่เห็น เพราะหลังจากที่เดินเข้ามา นักแสดงหญิงคนนั้นก็ถอดชุดคลุมออก เพียงสวมหมวกแก๊ป และชุดลำลองแบบง่ายๆ ถึงแม้จะดูไม่น่าแปลกใจอะไร แต่ท่วงท่าการเดินของเธอนั้นเต็มไปด้วยพลัง บวกกับความได้เปรียบในเรื่องรูปร่าง จึงทำให้คณะกรรมการต่างเกิดความสนใจ เพราะท่าทางของเธอนั้น ทำให้พวกเขารู้สึกได้ว่ากำลังดูเจ้าหน้าที่หญิงคนนั้นจริงๆ เธอยกมือขึ้น ทีมงานก็ปิดไฟลงในทันที นั่นเพราะฉากที่จิดาภาเลือก เป็นฉากตอนกลางคืน มีเพียงวิธีนี้เท่านั้นที่จะจำลองสถานการณ์ได้สมจริงที่สุด ทันใดนั้นสายตาของทุกคนก็จับจ้องมาที่เธอ และเพราะเธอสวมหมวกไว้ ผมจึงลงมาแก้มของเธอ... กล่าวกับคณะกรรมการทั้งๆ ที่หันหลังอยู่ “พร้อมแล้วค่ะ” ทีมงานที่กำลังจะยื่นสคริปต์เข้าไปชะงักลงทันที “ไม่ใช้สคริปต์หรือ”