บทที่ 331 ไม่จำเป็นต้องอธิบาย

บทที่ 331 ไม่จำเป็นต้องอธิบาย จิรภาสได้นำสคริปต์เรื่องใหม่มาให้จิดาภาอ่านโดยเร็ว เรื่องคนป่าเถื่อนตอนคืนเป็นเรื่องเกี่ยวกับสมัยโบราณ มีท่านอ๋องผู้หยิ่งยโสองค์หนึ่งเร่ร่อนมายังพื้นที่ชนบท เขาเฝ้าฝึกฝนตน และท้ายที่สุดก็ได้กลับไปยังพระราชวัง เป็นเรื่องราวของการรวมอำนาจของประเทศ แต่บทที่จิดาภาจะแสดง เป็นขอทานตัวน้อยที่มาอาศัยอยู่กับท่านอ๋องในตอนที่เขาอาศัยอยู่ในชนบท เป็นผู้หญิงที่ปลอมตัวเป็นผู้ชาย และสุดท้ายก็ตายเพื่อช่วยท่านอ๋อง นี่มัน... ผู้หญิงที่ปลอมตัวเป็นผู้ชาย ทั้งยังเป็นขอทานด้วยรึ สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ จิดาภาได้สังเกตเห็นแล้วว่าบทพระเอกได้ถูกกำหนดไปแล้ว “เป็นเขาจริงหรือคะ ฉันกับเขามาแสดงด้วยกันมันต้องกดดันมากๆ แน่” จิรภาสรับรู้ในจุดนั้นเป็นอย่างดี “เรื่องที่เขาแสดงเรื่องนี้เป็นความจริงครับ และที่ผมเลือกเรื่องนี้ ก็เพราะเขา” คนคนนั้นมักจะเย่อหยิ่งและไม่เห็นใครในสายตา แต่การแสดงของเขาถือว่ายอดเยี่ยม... จิดาภาได้แสดงกับเขา นั่นเท่ากับได้ขัดเกลาทักษะของตัวเองไปด้วย จิดาภาสบตากับจิรภาสก็เข้าใจความหมายของเขาในทันที “ค่ะ ฉันจะแสดง” ..... เพราะเหตุการณ์การคัดตัว วิดีโอการแสดงรอบคัดตัวของจิดาภาจึงถูกคนบนโซเชียลแชร์ซ้ำไปมาอย่างบ้าคลั่ง ถึงแม้เธอจะทำเพื่อพิสูจน์ทักษะการแสดงของตัวเอง แต่ก็มีคนรู้สึกว่าจะเป็นการโอ้อวดเกินจริงมากเกินไป เพราะแฟนคลับย่อมยกจิดาภาไว้สูงอยู่แล้ว และบางสื่อก็เขียนไว้อย่างเกินจริง เขียนโอ้อวดกันมากเกินไป เมื่อเป็นเช่นนั้น ย่อมสร้างความไม่พอใจให้กับบางคน ชนิศาก็พังลงในจุดจุดนี้เช่นเดียวกัน และมีบางสื่อใส่ชื่อของจิดาภาไว้คู่กับนักแสดงมีชื่อเสียงอีกมากมายเพื่อเพิ่มยอดรับชม จนกลายเป็นการสร้างศัตรูให้กับจิดาภาอีกมากมาย จากนั้นสตูดิโอของผู้กำกับศรุตก็ได้ประกาศว่างนางเอกของอาทิตย์สีแดงคือนลิน บุคคลภายนอกต่างลือกันให้ลั่นว่าบทตัวละครนี้นี่แหละที่จิดาภาปฏิเสธต่อหน้าทุกๆ คน พวกเขาที่จนใจจึงเลือกอันดับที่สองนลินแทน การกระทำของจิดาภาจึงกลายเป็นหัวข้อสนทนาของคนหมู่มากไป “จิดาภามีทักษะการแสดงจริง แต่พอถูกคนอวยมากๆ แบบนี้ มันค่อนข้างจะเกินไปนะว่าไหม” “ก็ถือว่าธรรมดานะ ไม่ได้รู้สึกยอดเยี่ยมอะไรขนาดนั้น” “เค.เอฟทำธุรกิจเป็นหรือไม่ เป็นแบบนี้ต่อไป ศิลปินดีๆ ถูกพวกเธอบิดเบือนไปหมดแล้ว” เพียงแต่ในเวลานั้นเค.เอฟก็ปล่อยข่าวใหม่ออกมา ว่าจิดาภาได้ตกลงรับบทนางรองลำดับที่สี่ของภาพยนตร์เรื่องใหม่เรื่องคนป่าเถื่อนตอนคืน เธอแสดงในบทบาทตัวละครเล็กๆ ชื่อว่าลีลี่ เป็นเพียงตัวละครสมทบเท่านั้น ไม่ได้เหมือนกับที่คนภายนอกโพนทะนากัน ว่าตอนนี้จิดาภาถูกยกยอปอปั้นจนไม่รู้ที่ยืนของตัวเอง เค.เอฟไม่ได้ออกนอกหน้าสนับสนุนเธออย่างเต็มกำลัง แต่ช่วยเหลือเธอด้วยการหาบทและตัวละครที่เหมาะสมที่สุดมาให้ ด้วยวิธีนี้ แผนกประชาสัมพันธ์จึงรีบดำเนินการในทันที ทุกคนต่างนับถือความสามารถของจิรภาส ..... จิดาภากำลังเตรียมถ่ายทำฉากสุดท้ายอีกไม่กี่ฉากอยู่ที่กองถ่าย แต่พี่นัฎกลับทำหน้าขมขื่น เอาแต่ก้มหน้า ไม่รู้เหมือนกันว่ากำลังคิดอะไรอยู่ ท่าทางราวกับมะเขือม่วงเหี่ยวๆ ก็ไม่ปาน “เป็นอะไรไป ตฤณจับได้ว่าพี่แอบไดเอทอีกแล้วหรือ” “ไม่ใช่... ฉัน... เฮ้อ ฉันต้องไปพบหน้าพ่อแม่ของเขา ครั้งนี้หลีกเลี่ยงไม่ได้แล้วด้วย” จิดาภาส่งสัญญาณให้ช่างแต่งหน้าหยุดมือ ก่อนจะหันไปหาพี่นัฎ “พี่กลัวหรือ” คนที่ไม่กลัวฟ้ากลัวดินอย่างพี่นัฎ ทำไมถึงกลัวการไปพบหน้าพ่อแม่ของตฤณกัน “บอกไม่ถูกเหมือนกัน แต่กังวลมากเลย” พี่นัฎถอนหายใจ “เธอในตอนนี้ไม่รู้สึกหรอก เพราะบอสยังไม่ได้พาเธอกลับไปพบคนของตระกูลปรีดาอัครกุล รอพวกเธอประกาศเรื่องแต่งงานกันแล้ว เขาต้องพาไปแน่ๆ เมื่อถึงเวลานั้น... เธอก็อดสงสัยในตัวเองไม่ได้หรอกว่าพร้อมจะเป็นลูกสะใภ้ที่ดีได้หรือยัง” ที่แท้ความในใจของพี่นัฎก็เป็นเช่นนี้เอง จิดาภากะพริบตาปริบๆ รู้สึกว่าสิ่งที่เธอพูดมาก็สมเหตุสมผล “ในใจพี่มีความคิดอะไรบ้าง เอาไปคุยกับตฤณเถอะ เขาจะช่วยพี่เอง” “อือ... ฉันทำได้ อย่างไรก็เป็นเรื่องของคนสองคน ฉันมัวกังวลอยู่คนเดียวก็ไร้ประโยชน์ ใช่ หากจะฉันต้องลางานสักสองสามวัน บริษัทจะส่งผู้ช่วยชั่วคราวมาให้เธอไหม ฉันอยากกลับไปเตรียมของขวัญ...” “อือ ไปเถอะ ไม่ต้องกังวล ฉันรอฟังข่าวดีของพี่อยู่นะ” พี่นัฎหัวเราะ อยู่เป็นเพื่อนจิดาภาจนถ่ายทำฉากต่อไปเสร็จ เธอก็รีบกลับไปเตรียมตัวทันที วันถัดไปต้องกลับไปบ้านเกิดกับตฤณแล้ว จิดาภารีบโทรหาจิรภาสทันที “จิรภาสคะ พี่นัฎขอลาค่ะ ฉันต้องการผู้ช่วยชั่วคราวหนึ่งคน คุณพอจะส่งใครมาได้ไหมคะ” “เหลือแค่นายหน้าแบบผมที่ต้องไปแล้วล่ะครับ” จิรภาสกล่าวอย่างขบขัน “ผมยินดีรับใช้คุณตลอดเวลา” จิดาภาหันมองกระจก ก่อนจะนึกถึงคนคนหนึ่ง “จิรภาสคะ ตอนนี้เจนจิราน่าจะอาการดีขึ้นแล้วนะคะ คุณช่วยติดต่อเธอ ให้เธอมาได้ไหมคะ” “ครับ ผมจะให้Rickติดต่อไป” จิรภาสไม่เคยปฏิเสธความต้องการของเธออยู่แล้ว “เช่นนั้นฉันไปเข้าฉากก่อนนะคะ” จิดาภากล่าวจบแล้ว แต่ก็เอ่ยเสียงผะแผ่วขึ้นมาอีกประโยค “พี่นัฎบอกว่าจะกลับไปพบหน้าพ่อแม่ของตฤณ แล้วพวกเราล่ะคะ” จิรภาสที่ยังไม่วางสายย่อมได้ยินอย่างแน่นอน “ผมได้เตรียมของขวัญไปพบกับคนของตระกูลวีรภัทรเมธีแล้วครับ หากคุณต้องการ ผมสามารถให้คนเอาไปส่งได้ทุกเมื่อ” “มีแค่คุณจริงๆ ค่ะ ที่คิดได้รอบคอบเช่นนี้” จิดาภาดวงตาแดงระเรื่อ ข่มกลั้นน้ำเสียงเอาไว้ก่อนจะกล่าว “ส่งไปเลยค่ะ... เรื่องที่ฉันแต่งงานแล้ว ให้พวกเขาได้รับรู้เถอะค่ะ” “ผมได้เตรียมการหมดแล้ว คุณวางใจเถอะนะครับ” ณ เวลานี้ จิรภาสได้รอมานานแล้ว พวกเขาได้แต่งงานกันแล้วก็จริง แต่อย่างไรก็ต้องมีความรู้สึกของมีพิธีการ เขาสามารถให้จิดาภาได้ทั้งหมด สิ่งที่ผู้อื่นมี เธอย่อมมีมากกว่า การประกาศข่าวแต่งงาน พวกเขาจะต้องเข้าสู่อีกขั้นหนึ่งของจังหวะชีวิต จำต้องแบกรับอะไรอีกมากมายแน่นอน... แต่อย่างน้อยเขาก็จะสามารถจับมือของจิดาภาได้โดยไม่ต้องคิดอะไร นั่นคือเรื่องที่ทำให้เขาตื่นเต้นมากที่สุด การรักจิดาภาได้กลายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตเขาไปแล้ว เธอคือคนที่ไม่มีอะไรสามารถมาทดแทนได้ของเขา ..... ค่ำคืนนี้ตระกูลวีรภัทรเมธียังคงสว่างไสว ญาณิดาอ่านนิตยสารอยู่ที่ห้องรับแขก พ่อบ้านก็กอดกล่องที่ถูกห่อไว้อย่างสวยงามเข้ามา “คุณหญิงครับ นี่เป็นของขวัญที่ท่านประธานของบริษัทเค.เอฟส่งมาครับ บอกว่ามอบให้คุณท่าน แต่ว่าตอนนี้คุณท่านอยู่ที่ทางใต้ คุณดู...” “ให้ฉัน” ญาณิดาที่ได้ยินคำว่าบริษัทเค.เอฟ สายตาก็ทอประกายเย็นชาทันที พ่อบ้านพยักหน้า วางกล่องลงบนโต๊ะ และเตรียมหันหลังจากไป แต่ญาณิดากลับตะโกนเรียกเขาไว้ “ช่วงนี้ร่างกายของคุณปู่ไม่สู้ดี อย่าทำให้ท่านยุ่งยากใจด้วยเรื่องเล็กๆ น้อยๆ เช่นนี้ บางเรื่องไม่ต้องรายงานท่านก็ได้ ฉันจัดการได้ นายเข้าใจไหม” พ่อบ้านพยักหน้า “เข้าใจแล้วครับ คุณหญิง” “อือ ไปทำธุระต่อเถอะ” ญาณิดามองเขาที่หายไปจากห้องรับแขกแล้ว ก็เปิดกล่องออก ข้างในนั้นมีน้ำตาลผลไม้และจดหมาย นอกจากนี้ยังมีรูปคู่ของจิดาภาและจิรภาสอีกด้วย ญาณิดาเบิกตากว้าง เข้าใจความหมายที่พวกเขาจะสื่อในทันที นี่คือประกาศจากจิรภาส ประกาศกับตระกูลวีรภัทรเมธี ว่าพวกเขากำลังจะแต่งงานกันแล้ว